Skocz do zawartości


Zdjęcie

sztandar, hymn a neutralność


  • Please log in to reply
13 replies to this topic

#1 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2005-09-23, godz. 19:16

Towarzystwo Strażnica jest bardzo wyczulone na oddawanie czci flagom państwowym, chorągwiom czy sztandarom narodowym. Każdy kto jest lub był Świadkiem Jehowy, wie o czym mówię. Fobia ta zaszła tak daleko, iż tłumacze Przekładu Nowego Świata dopuścili się świadomego(?) przeinaczenia Pisma Świętego jeśli chodzi o ten temat. Hebrajskie słowo DEGEL oznaczające "flagę", "chorągiew" czy "sztandar" występuje w Biblii zaledwie 14 razy. Są to następujące miejsca: Liczb 1:52; 2:2,3,10,17,18,25,31,34; 10:14,18,22,25; oraz Pieśń nad Pieśniami Salomona 2:4. W pierwszych trzynastu wersetach czytamy o instrukcjach obozowania i podróżowania. które Bóg dał narodowi wybranemu. Towarzystwo Strażnica jednak nie używa w nich słowa "sztandar" a wyrażenia "trójplemienny oddział". Np. Liczb 2:2:

Lb 2:2 Bg „Każdy z synów Izraelskich kłaść się będą obozem pod chorągwią swoją według znaków domów ojców swych; naprzeciwko około namiotu zgromadzenia kłaść się będą.”

Lb 2:2 BT „Niech Izraelici rozbiją namioty, każdy pod swoją chorągwią, pod znakami swoich rodów, dokoła Namiotu Spotkania, ale w pewnym oddaleniu.”

Lb 2:2 Bw „Synowie izraelscy będą stawać obozem, każdy przy swoim sztandarze, przy znakach swoich rodów. Stawać będą osobno wokoło Namiotu Zgromadzenia.”

Lb 2:2 Bp „Każdy z synów Izraela rozłoży namiot przy swoim sztandarze, pod znakami rodowymi, w bliskiej odległości wokół Namiotu Zjednoczenia.”


Lb 2:2 NS „"Synowie Izraela mają stawać obozem, każdy przy swoim trójplemiennym oddziale, przy znakach domu swych ojców. Mają się rozkładać obozem wokoło przed namiotem spotkania.”

Łatwo się domyśleć dlaczego tak robią. Co ciekawe tłumacze Przekładu Nowego Świata w prawidłowy sposób oddają to słowo w Pieśni nad Pieśniami Salomona (czyżby tam wyrażenie "trójplemienny oddział" nie pasowało?):

Pnp 2:4 NS „Wprowadził mnie do domu wina, a jego sztandarem nade mną była miłość.”

Cóż za niekonsekwencja! A może tendencyjność?
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#2 agent terenowy:)

agent terenowy:)

    Forumowicz (51-500)

  • Członkowie
  • PipPip
  • 284 Postów

Napisano 2006-01-27, godz. 00:08

Ale w Ps 20 NW ma "sztandary". Więc ŚJ nie zdołali wyrugować tego słowa w 100%. :P
Kto przyjmuje pomazańca jako pomazańca, otrzyma nagrodę pomazańca. (por. Mat 10, 41).

#3 ewa

ewa

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 2111 Postów

Napisano 2006-01-27, godz. 18:20

Łatwo się domyśleć dlaczego tak robią. Co ciekawe tłumacze Przekładu Nowego Świata w prawidłowy sposób oddają to słowo w Pieśni nad Pieśniami Salomona (czyżby tam wyrażenie "trójplemienny oddział" nie pasowało?):

Wprowadził mnie do domu wina, a jego sztandarem nade mną była miłość (Pnp 2:4 PNŚ)

Cóż za niekonsekwencja! A może tendencyjność?

Wprowadził mnie do domu wina, a jego trójplemiennym oddziałem nade mną była miłość


:rolleyes:

#4 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2007-06-22, godz. 19:00

Ale w Ps 20 NW ma "sztandary". Więc ŚJ nie zdołali wyrugować tego słowa w 100%. :P

A ja sprawdziłem wszystkie wystąpienia słowa "sztandar" w PNŚ i wyszukiwarka pokazała mi następujące wersety:

Ps 20:5 NS "Chcemy radośnie wołać z powodu wybawienia twego i w imię naszego Boga wzniesiemy swe sztandary. Niech Jehowa spełni wszystkie twoje prośby."

Pnp 2:4 NS "Wprowadził mnie do domu wina, a jego sztandarem nade mną była miłość."

Pnp 6:4 NS ""Piękna jesteś, towarzyszko moja, jak Miasto Przyjemne, pełna wdzięku jak Jerozolima, budząca lęk niczym oddziały zgromadzone wokół sztandarów."

Pnp 6:10 NS "'Kim jest ta niewiasta, spoglądająca w dół niczym jutrzenka, piękna jak księżyc w pełni, czysta jak jaśniejące słońce, budząca lęk niczym oddziały zgromadzone wokół sztandarów?' ""


Pytanie do znawców hebrajskiego: jakie słowo występuje tam w oryginalnym tekście i co jest jego odpowiednikiem w Septuagincie?
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#5 hi fi

hi fi

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 932 Postów

Napisano 2007-12-31, godz. 22:54

Lb 1,52

Dołączona grafika

Lb 2,2-3

Dołączona grafika

Lb 2,10

Dołączona grafika

Lb 2,17-18

Dołączona grafika
Dołączona grafika
Lb 2,25

Dołączona grafika


Lb 2,31

Dołączona grafika


Lb 2,34

Dołączona grafika


Lb 10,14

Dołączona grafika


Lb 10,18.22.25

Dołączona grafika

#6 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2008-05-22, godz. 11:15

Myślałem, aby założyć nowy wątek, ale temat jest tak bardzo spokrewniony, że postanowilem napisać post tutaj. Na początku tego wątku, w pierwszym poście, wspomnialem, że Świadkowie Jehowy są bardzo wyczuleni na oddawanie czci sztandarom. Oczywiście to samo dotyczy śpiewania hymnów państwowych. Zobaczmy więc w jaki sposób Towarzystwo Strażnica wyrugowało również z Biblii to ostatnie słowo:

Kol 3:16 Bg „Słowo Chrystusowe niechaj mieszka w was obficie ze wszelką mądrością, nauczając i napominając samych siebie przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając w sercach waszych Panu.”

Kol 3:16 BT „Słowo Chrystusa niech w was przebywa z /całym swym/ bogactwem: z wszelką mądrością nauczajcie i napominajcie samych siebie przez psalmy, hymny, pieśni pełne ducha, pod wpływem łaski śpiewając Bogu w waszych sercach.”

Kol 3:16 Bw „Słowo Chrystusowe niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych;”

Kol 3:16 Bp „Niech słowo Chrystusa obfituje w was: nauczajcie i napominajcie jedni drugich z prawdziwą mądrością. Śpiewajcie Bogu z całego serca i z wdzięcznością psalmy, hymny i natchnione pieśni.”


Kol 3:16 NS „Niech słowo Chrystusa obficie w was przebywa we wszelkiej mądrości. Wciąż nauczajcie i napominajcie jedni drugich psalmami, pieśniami pochwalnymi dla Boga, wdzięcznymi pieśniami duchowymi, śpiewając w swych sercach Jehowie.”

Kol 3:16 WH „ο λογος του χριστου ενοικειτω εν υμιν πλουσιως εν παση σοφια διδασκοντες και νουθετουντες εαυτους ψαλμοις υμνοις ωδαις πνευματικαις εν χαριτι αδοντες εν ταις καρδιαις υμων τω θεω”

Wystepujące w tekście greckim słowo HYMNOS oznacza "hymn" i chyba nikt nie ma co do tego wątpliwości. Dlaczego jednak autorzy PNŚ oddają ten pojedynczy wyraz złożonym sformułowaniem "pieśni pochwalne dla Boga"? Czyżby znowu próba ukrycia prawdy, jakoby pierwsi chrześcijanie nie śpiewali hymnów?
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#7 hi fi

hi fi

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 932 Postów

Napisano 2008-05-22, godz. 12:50

Myślałem, aby założyć nowy wątek, ale temat jest tak bardzo spokrewniony, że postanowilem napisać post tutaj. Na początku tego wątku, w pierwszym poście, wspomnialem, że Świadkowie Jehowy są bardzo wyczuleni na oddawanie czci sztandarom. Oczywiście to samo dotyczy śpiewania hymnów państwowych. [...]


Problem jest w tym, że Towarzystwo Strażnica wmawia swoim owieczkom, iż oddawanie czci sztandarom to bałwochwalstwo. Od kiedy sztandar dla Świadków Jehowy jest bogiem?

Dołączona grafika
Dołączona grafika

Za zgodą Vocatio

Użytkownik hi fi edytował ten post 2008-05-22, godz. 12:55


#8 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2008-05-22, godz. 14:17

W NT znajduje się jeszcze jeden podobny werset, gdzie uczyniono tak samo - usunięto myśl, iż pierwsi chrześcijanie śpiewali hymny:

Ef 5:19 Bg „Rozmawiając z sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu swojem Panu,”

Ef 5:19 BT „przemawiając do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach.”

Ef 5:19 Bw „rozmawiając z sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu swoim Panu,”

Ef 5:19 Bp „odmawiajcie wspólnie psamly, hymny i pieśni duchowe. Śpiewajcie Panu z całego serca pieśń pochwalną.”


Ef 5:19 NS „przemawiając do siebie w psalmach i pieśniach pochwalnych dla Boga, i pieśniach duchowych, śpiewając Jehowie przy wtórze muzyki w waszych sercach,”

Ef 5:19 WH „λαλουντες εαυτοις ψαλμοις και υμνοις και ωδαις πνευματικαις αδοντες και ψαλλοντες τη καρδια υμων τω κυριω”

Może ktoś również wklei skan z przekładu interlinearnego?
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#9 hi fi

hi fi

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 932 Postów

Napisano 2008-05-22, godz. 17:45

W NT znajduje się jeszcze jeden podobny werset, gdzie uczyniono tak samo - usunięto myśl, iż pierwsi chrześcijanie śpiewali hymny:

Ef 5:19 Bg „Rozmawiając z sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu swojem Panu,”

Ef 5:19 BT „przemawiając do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach.”

Ef 5:19 Bw „rozmawiając z sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu swoim Panu,”

Ef 5:19 Bp „odmawiajcie wspólnie psamly, hymny i pieśni duchowe. Śpiewajcie Panu z całego serca pieśń pochwalną.”


Ef 5:19 NS „przemawiając do siebie w psalmach i pieśniach pochwalnych dla Boga, i pieśniach duchowych, śpiewając Jehowie przy wtórze muzyki w waszych sercach,”

Ef 5:19 WH „λαλουντες εαυτοις ψαλμοις και υμνοις και ωδαις πνευματικαις αδοντες και ψαλλοντες τη καρδια υμων τω κυριω”

Może ktoś również wklei skan z przekładu interlinearnego?


Dołączona grafika

#10 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2008-05-31, godz. 21:09

Jeszcze jednym słowem oznaczającym "chorągiew", "sztandar" czy "znak" jest hebrajskie słowo NES, występujące w następujących miejscach:

Iz 11:10 Bw „I stanie się w owym dniu, że narody będą szukać korzenia Isajego, który załopocze jako sztandar ludów; a miejsce jego pobytu będzie sławne.”

Iz 11:12 Bw „I wywiesi narodom sztandar, i zbierze wygnańców z Izraela, a rozproszonych z Judy zgromadzi z czterech krańców świata.”

Iz 49:22 Bw „Tak mówi Wszechmogący Pan: Oto Ja podniosę moją rękę w stronę narodów i wysoko zatknę mój sztandar dla ludów; i przyniosą w swoich objęciach twoich synów, a twoje córki będą nieść na ramionach.”


Jak widzimy Strażnica oddaje poprzez "sygnał" unikając wyrażenia "sztandar":

Iz 11:10 NS „I w owym dniu korzeń Jessego będzie stał jako sygnał dla ludów. Do niego, pytając, zwrócą się narody, a jego miejsce odpoczynku będzie chwalebne.”

Iz 11:12 NS „I podniesie sygnał dla narodów, i zgromadzi rozrzuconych z Izraela; i rozproszonych z Judy zbierze z czterech krańców ziemi.”

Iz 49:22 NS „Tak rzekł Wszechwładny Pan, Jehowa: "Oto wzniosę swą rękę ku narodom i ku ludom podniosę swój sygnał. I przyniosą twoich synów w objęciach, a na ramieniu będą nieśli twoje córki.”


Jak więc widać prorok Izajasz prorokował o noszonym na ramionach krzyżu! Jak można więc nieść sygnał, jak sugeruje to Strażnica?
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#11 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2008-06-18, godz. 14:53

Poprzednio podawałem przykłady, w jaki sposób Strażnica unika w Przekładzie Nowego Świata słów takich jak sztandar, chorągiew czy hymn, a więc przeczących ich polityce neutralności. Kolejnym przykładem jest wyraz "herb", "godło", które jak wiemy również ma podłoże polityczne (godło państwowe). Strażnica również stara się uniknąć tego słowa:

Dz 28:11 Bg „A po trzech miesiącach puściliśmy się w okręcie Aleksandryjskim, który zimował na onej wyspie, mającym za herb Kastora i Polluksa.”

Dz 28:11 BT „Po trzech miesiącach odpłynęliśmy na okręcie aleksandryjskim z godłem Dioskurów, który przezimował na wyspie.”

Dz 28:11 Bw „A po trzech miesiącach ruszyliśmy w drogę na aleksandryjskim statku, który przezimował na wyspie, a nosił godło Bliźniąt.”

Dz 28:11 Bp „Po trzech miesiącach pobytu wyruszyliśmy w drogę na okręcie aleksandryjskim, z godłem Dioskurów, który zimował na wyspie.”


Dz 28:11 NS „W trzy miesiące później odpłynęliśmy statkiem aleksandryjskim, który przezimował na wyspie, a miał figurę dziobową "Synowie Zeusa".”

Dz 28:11 WH „μετα δε τρεις μηνας ανηχθημεν εν πλοιω παρακεχειμακοτι εν τη νησω αλεξανδρινω παρασημω διοσκουροις

Jak widzimy tekst grecki mówi o godle, Strażnica unikając tego "politycznego" słowa użyła jednak neutralnego wyrażenia "figura dziobowa". Dziwne jest dla mnie również przetłumaczenie greckiego słowa DIOSKOUROIS jako (pogańscy) "Synowie Zeusa". Czy byli oni bliźniętami?
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#12 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2008-06-22, godz. 16:18

Innym miejscem, gdzie występuje jeszcze hebrajskie słowo NES - "chorągiew", "sztandar" jest poniższy werset:

Wj 17:15 Bg „I zbudował Mojżesz ołtarz, a nazwał imię jego: Pan chorągiew moja;”

Wj 17:15 BT „Potem Mojżesz zbudował ołtarz, który nazwał Pan-Nissi,”

Wj 17:15 Bw „Potem zbudował Mojżesz ołtarz i nazwał go: Pan sztandarem moim!”

Wj 17:15 Bp „ Mojżesz zbudował ołtarz i dał mu nazwę: Jahwe - mój sztandar bojowy,”


Wj 17:15 NS „I Mojżesz zbudował ołtarz, i nadał mu nazwę Jehowa-Nissi,”

Jak widzimy, Strażnica znowu nie używa słowa "sztandar". Inne miejsca to jeszcze Iz 5:26; 11:12; 13:2; 18:3; 30:17; 49:22; 62:10; Jer 4:6, 21; 50:2; 51:12; Ps 60:6.

parę przykładów:

Iz 5:26 Bg „Bo podniesie chorągiew do narodu dalekiego, a zaświśnie nań od kończyn ziemi, a oto rychło i prędko przyjdzie.”

Iz 5:26 BT „On zatknie chorągiew dla dalekiego narodu i gwizdem wezwie go z krańców ziemi - i oto on przyjdzie rączy i lekki.”

Iz 5:26 Bw „I wywiesi chorągiew dla narodu z daleka, i świstem zwabi go od krańców ziemi, a oto ten śpiesznie i szybko nadejdzie.”

Iz 5:26 Bp „I wzniesie sztandar dla ludu z daleka, przywoła go z krańców ziemi, i ten oto śpiesznie i rychło przybędzie.”


Iz 5:26 NS „I podniósł sygnał dla wielkiego narodu w oddali, i zagwizdał na niego na krańcu ziemi; i oto w pośpiechu przyjdzie szybko.”

--------------------------------------------------------------------------------

Jr 4:21 Bg „Dokądże widzieć będę chorągiew, i słyszeć głos trąby?”

Jr 4:21 BT „Dokądże mam oglądać godła wojenne i słuchać dźwięku trąb?”

Jr 4:21 Bw „Jak długo mam patrzeć na chorągiew, słyszeć głos trąby?”

Jr 4: Bp „Jak długo będę widział chorągwie [wojenne] i słuchał dźwięku surmy?”


Jr 4:21 NS „Jak długo mam patrzeć na sygnał, słuchać dźwięku rogu?”

--------------------------------------------------------------------------------

Użytkownik mirek edytował ten post 2008-06-22, godz. 16:40

On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#13 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2009-04-28, godz. 12:32

Dołączona grafika
Dołączona grafika



Dołączona grafika

Zarówno w Ef 5:19 jak i Kol 3:16 użyto trzech słów bliskoznacznych (psalm, hymn, pieśń), których definicje przedstawiam za leksykonem Thayer:

PSALMOS - pieśń do wtóru harfy, pieśń uwielbienia, psalm, hymn
Dołączona grafika


HYMNOS - hymn, pieśń uwielbienia
Dołączona grafika


ODE - śpiewanie, śpiew; pieśń
Dołączona grafika


Jaki cel miał w tym apostoł Paweł, aby zwrócić uwagę na te trzy wyrazy?
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#14 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2009-04-28, godz. 13:18

W poście wyżej podałem definicje słów PSALMOS, HYMNOS i ODE. Oto co na temat róznic między tymi terminami ma do powiedzenia jeszcze Richard C. Trench w swoim "Słowniku Synonimów Nowego Testamentu" (strony 295-301):

All these words occur together at Ephes. 5:19, and again at Col. 3:16; both times in the same order, and in passages which very nearly repeat one another; cf. Ps. 66:1. When some expositors refuge even to attempt to distinguish between them, urging that St. Paul had certainly no intention of classifying the different forms of Christian poetry, this statement, no doubt, is quite true; but neither, on the other hand, would he have used, where there is evidently no temptation to rhetorical amplification, three words, if one would have equally served his turn. It may fairly be questioned whether we can trace very accurately the lines of demarcation between the “psalms and hymns and spiritual songs” of which the Apostle makes mention, or whether he traced these lines for himself with a perfect accuracy. Still each must have had a meaning which belonged to it more, and by a better right, than it belonged to either of the others; and this it may be possible to seize, even while it is quite impossible with perfect strictness to distribute under these three heads Christian poetry as it existed in the Apostolic age. 'ασμα, it may be here observed, a word of not unfrequent occurrence in the Septuagint, does not occur in the N. T.

The Psalms of the O. T. remarkably enough have no single, well recognized, universally accepted name by which they are designated in the Hebrew Scriptures (Delitzsch, Comm. üb. den Psalter, vol. ii. p. 371; Herzog, Real-Encyclop. vol. xii. p. 269). They first obtained such in the Septuagint. ψαλμος, from ψαω,Etym. Note. 33 properly a touching, and then a touching of the harp or other stringed instruments with the finger or with the plectrum (ψαλμοι τοξων, Euripides, Ion, 174; cf. Bacch. 740, are the twangings of the bowstrings), was next the instrument itself, and last of all the song sung with this musical accompaniment. It is in this latest stage of its meaning that we find the word adopted in the Septuagint; and to this agree the ecclesiastical definitions of it; thus in the Lexicon ascribed to Cyril of Alexandria: λογος μουσικος οταν ευρυθμως κατα τους αρμονικους λογους το οργανον κρουηται: cf. Clement of Alexandria (Poedag. ii. 4): ο ψαλμος, εμμελης εστιν ευλογια και σωφρων: and Basil the Great, who brings out with still greater emphasis what differences the ‘psalm’ and the ode or ‘spiritual song’ (Hom. in Ps. 44): ωδη γαρ εστι, και ουχι ψαλμος· διοτι γυμνη φωνη μη συνηχουντος αυτη του οργανου, μετ' εμμελους της εκφωνησεως, παρεδιδοτο: compare in Psal. xxix. 1; to which Gregory of Nyssa, in Psal. c. 3, agrees. In all probability the ψαλμοι of Ephes. 5:19, Col. 3:16, are the inspired psalms of the Hebrew Canon. The word certainly designates these on all other occasions when it is met in the N. T., with the one possible exception of 1 Cor. 14:26; and probably refers to them there; nor can I doubt that the ‘psalms’ which the Apostle would have the faithful to sing to one another, are psalms of David, of Asaph, or of some other of the sweet singers of Israel; above all, seeing that the word seems limited and restricted to its narrowest use by the nearly synonymous words with which it is grouped.

But while the ‘psalm’ by the right of primogeniture, as being at once the oldest and most venerable, thus occupies the foremost place, the Church of Christ does not restrict herself to such, but claims the freedom of bringing new things as well as old out of her treasure-house. She will produce “hymns and spiritual songs” of her own, as well as inherit psalms bequeathed to her by the Jewish Church; a new salvation demanding a new song (Rev. 5:9), as Augustine delights so often to remind us.

It was of the essence of a Greek υμνος that it should be addressed to, or be otherwise in praise of, a god, or of a hero, that is, in the strictest sense of that word, of a deified man; as Callisthenes reminded Alexander; who, claiming hymns for himself, or suffering them to be addressed to him, implicitly accepted not human honours but divine (υμνοι μεν ες τους θεους ποιουνται, επαινοι δε ες ανθρωπους, Arrian, iv. 11). In the gradual breaking down of the distinction between human and divine, which marked the fallen days of Greece and Rome, with the usurping on the part of men of divine honours, the υμνος came more and more to be applied to men; although this not without observation and remonstrance (Athenaeus, vi. 62; xv. 21, 22). When the word was assumed into the language of the Church, this essential distinction clung to it still. A ‘psalm’ might be a De profundis, the story of man’s deliverance, or a commemoration of mercies which he had received; and of a “spiritual song” much the same could be said: a ‘hymn’ must always be more or less of a Magnificat, a direct address of praise and glory to God. Thus Jerome (in Ephes. 5:19): ‘Breviter hymnos esse dicendum, qui fortitudinem et majestatem praedicant Dei, et ejusdem semper vel beneficia, vel facta, mirantur.’ Compare Origen, Con. Cels. viii. 67; and a precious fragment, probably of the Presbyter Caius, preserved by Eusebius (H. E. v. 28): ψαλμοι δε οσοι και ωδαι αδελφων απ' αρχης υπο πιστων γραφεισαι, τον Λογον του Θεου τον Χριστον υμνουσι θεολογουντες. Compare further Gregory of Nyssa (in Psalm. 100:3): υμνος, η επι τοις υπαρχουσιν ημιν αγαθοις ανατιθεμενη τω Θεω ευφημια: the whole chapter is interesting. Augustine in more places than one states the notes of what in his mind are the essentials of a hymn—which are three: 1. It must be sung; 2. It must be praise; 3. It must be to God. Thus Enarr. in Ps. lxxii. 1: ‘Hymni laudes sunt Dei cum cantico: hymni cantus sunt continentes laudes Dei. Si sit laus, et non sit Dei, non est hymnus: si sit laus, et Dei laus, et non cantetur, non est hymnus. Oportet ergo ut, si sit hymnus, habeat haec tria, et laudem, et Dei, et canticum.’ So, too, Enarr. in Ps. cxlviii. 14: ‘Hymnus scitis quid est? Cantus est cum laude Dei. Si laudas Deum, et non cantas, non dicis hymnum; si cantas, et non laudas Deum, non dicis hymnum; si laudas aliud quod non pertinet ad laudem Dei, etsi cantando laudes non dicis hymnum. Hymnus ergo tria ista habet, et cantum, et laudem, et Dei.’1 Compare Gregory Nazianzene:

επαινος εστιν ευ τι των εμων φρασαι,
αινος δ' επαινος εις Θεον σεβασμιος,
ο δ' υμνος, αινος εμμελης, ως οιομαι

But though, as appears from these quotations, υμνος in the fourth century was a word freely adopted in the Church, this was by no means the case at an earlier day. Notwithstanding the authority which St. Paul’s employment of it might seem to have lent it, υμνος nowhere occurs in the writings of the Apostolic Fathers, nor in those of Justin Martyr, nor in the Apostolic Constitutions; and only once in Tertullian (ad Uxor. ii. 8). It is at least a plausible explanation of this that υμνος was for the early Christians so steeped in heathenism, so linked with profane associations, and desecrated by them, there were so many hymns to Zeus, to Hermes, to Aphrodite, and to the other deities of the heathen pantheon, that the early Christians shrunk instinctively from the word.

If we ask ourselves of what character were the ‘hymns,’ which St. Paul desired that the faithful should sing among themselves, we may confidently assume that these observed the law to which other hymns were submitted, and were direct addresses of praise to God. Inspired specimens of the υμνος we meet at Luke 1:46-55; 68-79; Acts 4:24; such also probably was that which Paul and Silas made to be heard from the depth of their Philippian dungeon (υμνουν τον Θεον, Acts 16:25). How noble, how magnificent, uninspired hymns could prove we have signal evidence in the Te Deum, in the Veni Creator Spiritus, and in many a later possession for ever which the Church has acquired. That the Church, brought when St. Paul wrote into a new and marvellous world of heavenly realities, would be rich in these we might be sure, even if no evidence existed to this effect. Of such evidence, however, there is abundance, more than one fragment of a hymn being probably embedded in St. Paul’s own Epistles (Ephes. 5:14; 1 Tim. 3:16; 2 Tim. 2:11-14; cf. Rambach, Anthologie, vol. i. p. 33; and Neale, Essays on Liturgiology, pp. 413, 424). And as it was quite impossible that the Christian Church, mightily releasing itself, though with no revolutionary violence, from the Jewish synagogue, should fall into that mistake into which some of the Reformed Churches afterwards fell, we may be sure that it adopted into liturgic use, not ‘psalms’ only, but also ‘hymns,’ singing hymns to Christ as to God (Pliny, Ep. 10:96); though this, as we may conclude, more largely in Churches gathered out of the heathen world than in those wherein a strong Jewish element existed. On υμνος from an etymological point of view Pott, Etymol. Forsch. vol. ii. pt. ii. p. 612, may be consulted.

οδη (== αοιδη) is the only word of this group which the Apocalypse knows (5:9; 14:3; 15:3). St. Paul, on the two occasions when he employs it, adds πνευματικη to it; and this, no doubt, because ωδη by itself might mean any kind of song, as of battle, of harvest, or festal, or hymeneal, while ψαλμος, from its Hebrew use, and υμνος from its Greek, did not require any such qualifying adjective. This epithet thus applied to these ‘songs’ does not affirm that they were divinely inspired, any more than the ανηρ πνευματικος is an inspired man (1 Cor. 3:1; Gal. 6:1); but only that they were such as were composed by spiritual men, and moved in the sphere of spiritual things. How, it may be asked, are we to distinguish these “spiritual songs” from the ‘psalms’ and ‘hymns’ with which they are associated by St. Paul? If the ‘psalms’ represent the heritage of sacred song which the Christian Church derived from the Jewish, the ‘hymns’ and “spiritual songs” will between them cover what further in the same kind it produced out of its bosom; but with a difference. What the hymns were, we have already seen; but Christian thought and feeling will soon have expanded into a wider range of poetic utterances than those in which there is a direct address to the Deity. If we turn, for instance, to Herbert’s Temple, or Vaughan’s Silex Scintillans, or Keble’s Christian Year, in all of these there are many poems, which, as certainly they are not ‘psalms,’ so as little do they possess the characteristics of ‘hymns.’ “Spiritual songs” these might most fitly be called; even as in almost all our collections of so called ‘hymns’ at the present day, there are not a few which by much juster title would bear this name. Calvin, it will be seen, only agrees in part with the distinctions which I have here sought to trace: ‘Sub his tribus nominibus complexus est [Paulus] omne genus canticorum; quae ita vulgo distinguuntur, ut psalmus sit in quo concinendo adhibetur musicum aliquod instrumentum praeter linguam; hymnus proprie sit laudis canticum, sive assâ voce, sive aliter canatur; oda non laudes tantum contineat, sed paraeneses, et alia argumenta.’ Compare in Vollbeding’s Thesaurus, vol. ii. p. 27, sqq.; a treatise by J. Z. Hillger, De Psalmorum, Hymnorum, et Odarum discrimine; Palmer in Herzog’s Real-Encyclopädie, vol. v. p. 100, sqq.; Deyling, Obss. Sac. vol. iii. p. 430; Lightfoot On Colossians, iii. 16; and the art. Hymns in Dr. Smith’s Dictionary of Christian Antiquities.

--------------------------------------------------------------------------------

1 It is not very easy to follow Augustine in his distinction between ‘psalm’ and a ‘canticle.’ Indeed he acknowledges himself that he has not arrived at any clearness on this matter; thus see Enarr. in Ps. lxvii. 1; where, however, these words occur, ‘in psalmo est sonoritas, in cantico laetitia‘: cf. in Ps. iv. 1; and Hilary, Prol. in Lib. Psalm. §§ 19–21.


Dołączona grafika
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)




Użytkownicy przeglądający ten temat: 0

0 użytkowników, 0 gości, 0 anonimowych