8 replies to this topic

[mirek]

Aktualizacja: 19.01.07

Swiadkowie Jehowy robią wszystko aby pomniejszyć rolę Jezusa. Przykladem jest list Judy 4:

Jud 1:4 BT „Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, którzy dawno już są zapisani na to potępienie, bezbożni, którzy łaskę Boga naszego zamieniają na rozpustę, a nawet wypierają się jedynego Władcy i Pana naszego Jezusa Chrystusa.”

Jud 1:4 Bw „Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, na których od dawna wypisany został ten wyrok potępienia, bezbożni, którzy łaskę Boga naszego obracają w rozpustę i zapierają się naszego jedynego Władcy i Pana, Jezusa Chrystusa.”

Jud 1:4 Bp „Zakradli się bowiem jacyś ludzie bezbożni od dawna, o których potępieniu Pismo mówi, że zamieniają łaskę Boga naszego na wyuzdanie i zapierają się jedynego Władcy i Pana naszego, Jezusa Chrystusa.”

Jud 1:4 NS „Czynię to dlatego, że wśliznęli się pewni ludzie, którzy dawno temu zostali przez Pisma wyznaczeni na ten sąd, ludzie bezbożni, obracający niezasłużoną życzliwość naszego Boga w usprawiedliwienie rozpasania oraz sprzeniewierzający się naszemu jedynemu Właścicielowi i Panu, Jezusowi Chrystusowi.”

Jud 1:4 WH „παρεισεδυησαν γαρ τινες ανθρωποι οι παλαι προγεγραμμενοι εις τουτο το κριμα ασεβεις την του θεου ημων χαριτα μετατιθεντες εις ασελγειαν και τον μονον δεσποτην και κυριον ημων ιησουν χριστον αρνουμενοι”

Autorzy Przekładu Nowego Świata zamienili grecki wyraz DESPOTES, oznaczający "władca" na "właściciel". Podobnie uczyniono też w innych miejscach biblii, np. 2 P 2:1. Co ciekawe nie zrobiono tego, gdy jest mowa o Bogu Ojcu, oddając ten wyraz słowami "Wszechwładny Pan":

Lk 2:29 NS „"Teraz, Wszechwładny Panie, zwalniasz swego niewolnika w pokoju, zgodnie ze swym oznajmieniem,”

Dz 4:24 NS „Oni zaś, usłyszawszy to, jednomyślnie wznieśli głosy do Boga i rzekli: "Wszechwładny Panie, ty uczyniłeś niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest,”

Ap 6:10 NS „i zawołały donośnym głosem, mówiąc: "Dokądże, Wszechwładny Panie, święty i prawdziwy, będziesz się wstrzymywał z osądzeniem i pomszczeniem naszej krwi na tych, którzy mieszkają na ziemi?"

Widać więc niekonsekwencję i tendencyjność Strażnicy w tłumaczeniu pewnych wersetów biblijnych.

Oto tekst grecki tych miejsc dla porównania:

Lk 2:29 WH „νυν απολυεις τον δουλον σου δεσποτα κατα το ρημα σου εν ειρηνη”

Dz 4:24 WH „οι δε ακουσαντες ομοθυμαδον ηραν φωνην προς τον θεον και ειπαν δεσποτα συ ο ποιησας τον ουρανον και την γην και την θαλασσαν και παντα τα εν αυτοις”

Ap 6:10 WH „και εκραξαν φωνη μεγαλη λεγοντες εως ποτε ο δεσποτης ο αγιος και αληθινος ου κρινεις και εκδικεις το αιμα ημων εκ των κατοικουντων επι της γης”

[mirek]

Wielki Słownik Grecko-Polski Nowego Testamentu pod redakcją ks. Remigiusza Popowskiego pod hasłem DESPOTES podaje znaczenia władca, pan (antonim niewolnik), właściciel. Wyraz ten występuje w NT ogólnie 10 razy i odnosi się:

1) do Boga Ojca - w Łk 2:29; Dz 4:24; Obj 6:10. Jak ukazano w poście wyżej Przekład Nowego Świata oddaje to słowo wyrażeniem Wszechwładny Pan.
2) do Chrystusa - w 2 P 2:1; Judy 4. Strażnica w tych miejscach oddaje słowem właściciel.
3) do ludzi - w 1 Tym 6:1-2; 2 Tym 2:21; Tyt 2:9; 1 P 2:18. Również oddano poprzez wyraz właściciel.

Widać więc, w jaki sposób Strażnica pomniejsza rolę Jezusa.

Użytkownik mirek edytował ten post 2007-07-20, godz. 19:12

[mirek]

artykuł na sieci w temacie tego wątku:

http://www.logoslive...sus_kurios_.htm

[pawel r]

Taki prosty słownik online http://www.bryk.pl/s...w...ładca.html

[mirek]

Skan z leksykonu Thayer objaśniający znaczenie słowa DESPOTES:

[mirek]

Oto jeszcze kilka miejsc ze słowem DESPOTES w greckiej Septuagincie:

Iz 1:24 Bw „Dlatego tak mówi Pan Zastępów, Mocarz Izraela: Biada! Ulżę sobie na moich nieprzyjaciołach i pomszczę się na moich wrogach!”

Iz 1:24 NS „Dlatego wypowiedź prawdziwego Pana, Jehowy Zastępów, Mocarza Izraela, brzmi: "Ha! Uwolnię się od moich wrogów i pomszczę się na mych nieprzyjaciołach,”

Iz 1:24 LXX „δια τουτο ταδε λεγει ο δεσποτης κυριος σαβαωθ ουαι οι ισχυοντες ισραηλ ου παυσεται γαρ μου ο θυμος εν τοις υπεναντιοις και κρισιν εκ των εχθρων μου ποιησω ”

--------------------------------------------------------------------------------

Iz 3:1 Bw „Bo oto Pan, Pan Zastępów, zabierze Jeruzalemowi i Judzie podporę i laskę, wszelką pomoc w chlebie i wszelką pomoc w wodzie,”

Iz 3:1 NS „Oto bowiem prawdziwy Pan, Jehowa Zastępów, usuwa z Jerozolimy i z Judy podporę i oparcie, całą podporę chleba i całą podporę wody,”

Iz 3:1 LXX „ιδου δη ο δεσποτης κυριος σαβαωθ αφελει απο της ιουδαιας και απο ιερουσαλημ ισχυοντα και ισχυουσαν ισχυν αρτου και ισχυν υδατος ”

--------------------------------------------------------------------------------

Iz 10:33 Bw „Oto Pan, Pan Zastępów, zetnie siekierą gałęzie korony; wybujałe będą ścięte, a wyniosłe ku ziemi pochylone.”

Iz 10:33 NS „Oto prawdziwy Pan, Jehowa Zastępów, ze straszliwym trzaskiem odrąbuje konary; i wznoszące się wysoko zostają ścięte, a wyniosłe zostają powalone.”

Iz 10:33 LXX „ιδου γαρ ο δεσποτης κυριος σαβαωθ συνταρασσει τους ενδοξους μετα ισχυος και οι υψηλοι τη υβρει συντριβησονται και οι υψηλοι ταπεινωθησονται ”

W tych wersetach występuje sformułowanie HO DESPOTES KYRIOS SABAOTH. Jak widać tutaj Strażnica oddaje to wyrażenie poprzez "prawdziwy Pan, Jehowa Zastępów". Spójrzmy jednak na jeszcze inne miejsce.


Tutaj na przykład występuje tylko jedno słowo DESPOTES:

Rdz 15:2 Bw „Wtedy Abram odpowiedział: Panie Boże, cóż mi możesz dać, gdy ja schodzę bezdzietny, a dziedzicem domu mego będzie Eliezer z Damaszku.”

Rdz 15:2 NS „Wtedy Abram rzekł: "Wszechwładny Panie, Jehowo, co mi dasz, skoro jestem bezdzietny, a tym, który posiądzie mój dom, jest mąż z Damaszku, Eliezer?"”

Rdz 15:2 LXX „λεγει δε αβραμ δεσποτα τι μοι δωσεις εγω δε απολυομαι ατεκνος ο δε υιος μασεκ της οικογενους μου ουτος δαμασκος ελιεζερ ”


Natomiast tutaj konstrukcja DESPOTES KYRIE:

Rdz 15:8 Bw „A on odpowiedział: Panie Boże, po czym poznam, że ją posiądę?”

Rdz 15:8 NS „Ten odrzekł: "Wszechwładny Panie, Jehowo, po czym poznam, że ją posiądę?"”

Rdz 15:8 LXX „ειπεν δε δεσποτα κυριε κατα τι γνωσομαι οτι κληρονομησω αυτην ”


Oto co na ten temat pisze jeszcze Włodzimierz Bednarski w artykule na sieci:

Pomimo, że Towarzystwo Strażnica nie uznaje „wszechmocy” Jezusa, to jednak czasem jego wypowiedzi związane z tym terminem są pełne niekonsekwencji. Oto przykłady:

Otóż w swej Biblii w tekstach Łk 2:29, Dz 4:24 i Ap 6:10 nazywa ono Boga „Wszechwładnym Panem” (ang. Sovereign Lord), a tam gdzie pada to samo greckie słowo Despotes, a dotyczy ono Syna (2P 2:1, Jud 4) umieszcza w niej określenie „właściciel” lub „Właściciel” (ang. owner 2P 2:1; Owner Jud 4) („Pismo Święte w przekładzie Nowego Świata” 1997; New World Translation of the Holy Scriptures - With References 1984). Czy nie jest to dostosowywanie Biblii do swej doktryny?

Dodajmy tu, że w żadnym z tych wersetów dotyczących Boga tekst grecki nie zawiera słowa „Pan”. W Septuagincie zaś w Iz 1:24 pada określenie Despotes Kyrios, ale jak widać występują tu dwa oddzielne słowa (Władca i Pan).

Grecko-angielski Nowy Testament Świadków Jehowy (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985) dla odmiany przetłumaczył „słowo w słowo” Despotes w 2P 2:1, Jud 4 i Ap 6:10 na angielskie master, w Łk 2:29 na Sovereign Lord, a w Dz 4:24 na Sovereign.

źródło: http://www.trinitari...wanie-Pism_.htm

[mirek]

Oto co na ten temat różnicy pomiędzy słowami KYRIOS i DESPOTES ma do powiedzenia jeszcze Richard C. Trench w swoim "Słowniku Synonimów Nowego Testamentu" (strony 96-98):

A man, according to the later Greek grammarians, was δεσποτης in respect of his slaves (Plato, Legg. vi. 756 e), therefore οικοδεσποτης, but κυριος in regard of his wife and children; who in speaking either to him or of him, would give him this title of honour; “as Sara obeyed Abraham, calling him lord” (κυριον αυτον καλουσα, 1 Pet. 3:6; cf. 1 Sam. 1:8; cf. Plutarch, De Virt. Mul. s. vv. Μικκα και Μεγιστω). There is a certain truth in this distinction. Undoubtedly there lies in κυριος the sense of an authority owning limitations—moral limitations it may be; it is implied too that the wielder of this authority will not exclude, in wielding it, a consideration of their good over whom it is exercised; while the δεσποτης exercises a more unrestricted power and absolute domination, confessing no such limitations or restraints. He who addresses another as δεσποτα, puts an emphasis of submission into his speech, which κυριε would not have possessed; therefore it was that the Greeks, not yet grown slavish, refused this title of δεσποτης to any but the gods (Euripides, Hippol. 88: αναξ, θεους γαρ δεσποτας καλειν χρεων); while our own use of ‘despot,’ ‘despotic,’ ‘despotism,’ as set over against that of ‘lord,’ ‘lordship,’ and the like, attests that these words are coloured for us, as they were for those from whom we have derived them.

Still, there were influences at work tending to break down this distinction. Slavery, or the appropriating, without payment, of other men’s toil, however legalized, is so abhorrent to men’s innate sense of right, that they seek to mitigate, in word at least, if not in fact, its atrocity; and thus, as no southern Planter in America willingly spoke of his ‘slaves,’ but preferred some other term, so in antiquity, wherever any gentler or more humane view of slavery obtained, the antithesis of δεσποτης and δουλος would continually give place to that of κυριος and δουλος. The harsher antithesis might still survive, but the milder would prevail side by side with it. We need not look further than to the writings of St. Paul, to see how little, in popular speech, the distinction of the grammarians was observed. Masters are now κυριοι (Ephes. 6:9; Col. 4:1), and now δεσποται (1 Tim. 6:1, 2; Tit. 2:9; cf. 1 Pet. 2:18), with him; and compare Philo, Quod Omn. Prob. Lib. 6.

But, while all experience shows how little sinful man can be trusted with unrestricted power over his fellow, how certainly he will abuse it—a moral fact attested in our use of ‘despot’ as equivalent with ‘tyrant,’ as well as in the history of the word ‘tyrant’ itself—it can only be a blessedness for man to regard God as the absolute Lord, Ruler, and Disposer of his life; since with Him power is never disconnected from wisdom and from love: and, as we saw that the Greeks, not without a certain sense of this, were well pleased to style the gods δεσποται, however they might refuse this title to any other; so, within the limits of Revelation, δεσποτης, no less than κυριος, is applied to the true God. Thus in the Septuagint, at Josh. 5:14; Prov. 29:25; Jer. 4:10; in the Apocrypha, at 2 Macc. 5:17, and elsewhere; while in the N. T. on these occasions: Luke 2:29; Acts 4:24; Rev. 6:10; 2 Pet. 2:1; Jude 4. In the last two it is to Christ, but to Christ as God, that the title is ascribed. Erasmus, indeed, out of that latent Arianism, of which, perhaps, he was scarcely conscious to himself, denies that, at Jude 4, δεσποτης is to be referred to Christ; attributing only κυριος to Him, and δεσποτης to the Father. The fact that in the Greek text, as he read it, Θεον followed and was joined to δεσποτην, no doubt really lay at the root of his reluctance to ascribe the title of δεσποτης to Christ. It was for him not a philological, but a theological difficulty, however he may have sought to persuade himself otherwise.

This δεσποτης did no doubt express on the lips of the faithful who used it, their sense of God’s absolute disposal of his creatures, of his autocratic power, who “doeth according to his will in the army of heaven and among the inhabitants of the earth” (Dan. 4:35), more strongly than κυριος would have done. So much is plain from some words of Philo (Quis Rer. Div. Hoer. 35), who finds evidence of Abraham’s ευλαβεια, of his tempering, on one signal occasion, boldness with reverence and godly fear, in the fact that, addressing God, he forsakes the more usual κυριε, and substitutes δεσποτα in its room; for δεσποτης, as Philo proceeds to say, is not κυριος only, but φοβερος κυριος, and implies, on his part who uses it, a more entire prostration of self before the might and majesty of God than κυριος would have done.

[beres]

δεσπότης

despotēs

des-pot'-ace
Perhaps from G1210 and πόσις posis (a husband); an absolute ruler (“despot”): - Lord, master.

[beres]

dlaczego tak pisze NŚ ,,naszemu jedynemu Właścicielowi ,,inny przekład tłumaczy tak:

„Mam powód do tego, bo wkradli się pewni ludzie, którzy już dawno zostali naznaczeni przez Pismo na ten osąd, ludzie bezbożni, obracający niezasłużoną życzliwość naszego Boga w usprawiedliwienie wyuzdania, fałszywi wobec naszego jedynego Posiadacza i Pana, Jezusa Chrystusa” (Judy 4).


Był „Słowem”, za którego pośrednictwem „zostało wszystko [inne] stworzone”. Jest „obrazem Boga niewidzialnego — pierworodnym wobec każdego stworzenia”, i stąd słusznie miał udział w stworzeniu ludzi, ponieważ ci również są w pewnym sensie obrazem Boga. Wprawdzie nazwano Jezusa Chrystusa „naszym jedynym Posiadaczem [Właścicielem] i Panem”, ale jak się jeszcze przekonamy w trakcie dalszych rozważań, tytuł ten został mu nadany z uwagi na dokonany przez niego akt kupna, a nie z powodu jego roli pomocnika w Bożym dziele stwarzania. — Prz. 8:22, 30, NW; Jana 1:1-3; Kol. 1:15, 16; Judy 4, NW.


Inny hebrajski wyraz związany z wykupieniem, ga’ál, przede wszystkim kojarzy się z uratowaniem, odzyskaniem lub odkupieniem (Jer 32:7, 8). Ma więc podobne znaczenie jak słowo padáh, o czym świadczy Ozeasza 13:14, gdzie obu tych terminów użyto równolegle: „Z ręki Szeolu wykupię [forma słowa padáh] ich; wyratuję [forma wyrazu ga’ál] ich ze śmierci” (por. Ps 69:18). Słowo ga’ál podkreśla prawo do ubiegania się o zwrot lub wykup przysługujące albo bliskiemu krewnemu osoby, której własność lub ją samą trzeba wykupić, albo pierwotnemu właścicielowi czy sprzedającemu. Bliski krewny, określany wyrazem go’él, był więc „wykupicielem” (Rut 2:20; 3:9, 13), a gdy w grę wchodziło morderstwo — „mścicielem krwi” (Lb 35:12).


WYKUP, WYKUPICIEL
Hebrajski czasownik ga’ál, pojawiający się po raz pierwszy w Rodzaju 48:16 (‛wybawiać’), oznacza też „wykupić” lub „odkupić” i odnosi się do odkupienia własności czy dziedzictwa bliskiego krewnego lub do wykupienia jego samego z niewoli; słowa tego używano także w stosunku do mściciela krwi (Ps 74:2; Iz 43:1). Obowiązek wystąpienia w roli wykupiciela (hebr. go’él) przypadał krewnym najwyraźniej w następującej kolejności: 1) brat, 2) stryj, 3) syn stryja, 4) jakikolwiek inny powinowaty (Kpł 25:48, 49; por. kolejność podaną w Lb 27:5-11; zob. MŚCICIEL KRWI).
Prawo Mojżeszowe przewidywało, że jeśli zubożały Izraelita sprzedał siebie w niewolę, wykupiciel mógł go z niej wykupić (Kpł 25:47-54). Jeżeli ktoś sprzedał swą dziedziczną posiadłość, wykupiciel mógł ją odkupić i zwrócić pierwotnemu właścicielowi (Kpł 25:25-27). Nie można jednak było wykupić niczego, co zostało „poświęcone” lub „poświęcone na zagładę”, nawet jeśli to było ludzkie życie (Kpł 27:21, 28, 29; zob. RZECZ POŚWIĘCONA).
Przykład wykupu, którego dokonał go’él, można znaleźć w Księdze Rut. Kiedy Rut powiedziała swej teściowej, Noemi, że zbierała pokłosie na polu Boaza, ta zawołała uradowana: „Mąż ten jest z nami spokrewniony. To jeden z naszych wykupicieli” (Rut 2:20). Boaz zgodził się wziąć na siebie ten obowiązek i uroczyście dokonał wykupu wobec sędziów i świadków, ale dopiero wtedy, gdy ze swych praw zrezygnował człowiek, który był bliżej niż on spokrewniony z Noemi (Rut 3:9, 12, 13; 4:1-17).
Jehowa jako Wykupiciel. Składając w ofierze swego jednorodzonego Syna, Jehowa wystąpił w roli Wykupiciela ludzkości i wykupił ją od grzechu i śmierci oraz z mocy grobu. Syn Boży musiał przyjść na ziemię i „pod każdym względem stać się podobny do swych ‚braci’” jako ‛współuczestnik ciała i krwi’, wskutek czego został bliskim krewnym rodziny ludzkiej (Heb 2:11-17). Apostoł Paweł napisał do chrześcijan: „Przez niego dostępujemy uwolnienia na podstawie okupu dzięki jego krwi” (Ef 1:7; por. Obj 5:9; 14:3, 4; więcej szczegółów podano pod hasłem OKUP).



(1 Koryntian 6:20) gdyż zostaliście kupieni za określoną cenę. Wychwalajcie więc Boga w ciele waszym.
(1 Koryntian 7:23) Zostaliście kupieni za określoną cenę; przestańcie się stawać niewolnikami ludzi.
(2 Piotra 2:1) Jednakże powstali też wśród ludu fałszywi prorocy, podobnie jak wśród was będą fałszywi nauczyciele. Właśnie oni cichaczem wprowadzą zgubne sekty i zaprą się nawet właściciela, który ich kupił, tak iż ściągną na siebie prędką zagładę.