Włodzimierz Bednarski "W Obronie Wiary. 11. Imię Boże" (Świadkowie Jehowy Pod Lupą)

11.1. Uczą, że wszyscy chrześcijanie, są odstępcami religijnymi, bo nie używają imienia Jehowa ("Imię Boże..." s.25, 27).

Odpowiedź. 1) Niesłuszny jest zarzut, że Kościół nasz usunął z braku szacunku z Biblii imię Jahwe (dot. III wyd. BT z 1980r.). Patrz rozdz. "Imię Boże w Biblii 1000-lecia".

2) Nieprawdą jest, że tylko oni stosują określenie "Jehowa", co często chcą nam wmawiać. Tej błędnej formy imienia używa wiele wyznań i sekt na całym świecie. Przykładem rodzimym są wszystkie odłamy Badaczy Pisma Świętego, Epifaniści i inni, a dawniej np. arianie. ŚJ nacisk na posługiwanie się imieniem Jehowa wprowadzili dopiero w 1922r. ("Od raju utraconego..." s.192). Wcześniej, przez ponad 40 lat, stosowali wymiennie imiona Pan, Jehowa, Bóg itd. Mało tego, ŚJ przynajmniej dwa razy przynieśli wstyd na cały świat imieniu Jehowa. Np. do 1928r. uczyli, że "Wielka Piramida [Cheopsa] jest 'Świadkiem' Wielkiego Jehowy" ("Przyjdź Królestwo Twoje" s.363), a o zbudowanym w 1929r. dla zmartwychwstałych proroków "Domu Książąt" nauczali, że "wspomniany dom zbudowany został na świadectwo dla imienia Jehowy (...) on ciągle stoi jako świadectwo dla imienia Jehowy" (Salvation s.311).

3) Określenie "Jehowa" jest błędną wersją imienia Jahwe. Ten błąd wykazują filologowie. Mówią oni, że pod tetragram hebr. JHWH, żydowscy masoreci dopisali znaki samogłoskowe wzięte z imienia Bożego Adonaj tzn. Pan lub Elohim tzn. Bóg. Przez szacunek (ze strachu przed niegodnym wymawianiem) dla imienia Bożego Żydzi zastępczo stosowali w miejscach występowania w Biblii JHWH imiona Adonaj i Elohim. Inni nie zrozumieli intencji masoretów i zaczęli nieprawidłowo odczytywać tetragram (broszura ŚJ "Imię Boże..." s.8). Strażnica Rok CI [1980] Nr 21 s.5 to przyznaje: "Imię Boże w postaci 'Jahwe' (czasami 'Jahue') stanowi po prostu próbę wyrażenia go w sposób bliższy pierwotnej hebrajszczyźnie. (...) W ciągu wieków zatraciła się prawidłowa hebrajska wymowa imienia Bożego. Toteż nie ma pewności, jakich samogłosek należałoby użyć dla jego [JHWH] dopełnienia. Przez połączenie tetragramu ze znakami samogłoskowymi dwóch słów hebrajskich: Adonaj (Pan) oraz Elohim (Bóg), powstała wymowa Jehowah. (...) Niemniej wielu znawców języka hebrajskiego twierdzi, że bardziej poprawna jest forma 'Jahwe'.".

4) Nieprawdą jest, że katolicy posługiwali się formą Jehowa zamieszczoną w Kościele Mariackim w Gdańsku ("Imię Boże..." s.10). Słowo to umieszczone jednym z epitafium, pochodzi z 1591r. (rok podany nad zdaniem zawierającym słowo Jehowa, którego broszura ŚJ nie ukazała). W kościele tym, w latach 1529-1939 odbywały się nabożeństwa luterańskie (kościół odebrano katolikom). Protestanci używali określenia "Jehowa", co widoczne jest w ich Biblii Gdańskiej z 1632r. - Wj 6:3. To, że w wielu naszych kościołach widnieje tetragram JHWH, źle świadczy o ŚJ. Bywa, że są to w Polsce świątynie z XIIIw. i widać, że imię Jahwe nie było nigdy u nas tajone. Wręcz przeciwnie, było ono znane i szanowane w czasach gdy nikt nie wiedział, że powstaną ŚJ. Strażnica więc nic nowego nie wnosi do kultu Bożego. Ciekawe, że ŚJ w swych publikacjach (np. "Imię Boże...") nie ukazują imienia Jehowa we własnych Salach Królestwa. Pewnie go tam brak.

5) Hebr. imię Jahwe nie jest jedynym imieniem czy tytułem Boga. ŚJ przez częstotliwość jego używania sugerują to. Oto niektóre biblijne określenia Boże:

Jahwe - Istniejący, Ten, który Jest. W NT Pan (gr. Kyrios) zastępuje Jahwe.

Inne.: Bóg mocny (Iz 10:21) Skała, Wielki, Sędzia, Tarcza, Sprawiedliwy, Wybawiciel, Zbawiciel, Majestat (Hbr 1:3, 8:1).

6) Wg NT imienia Jahwe nie używał ani Jezus ani Apostołowie. Aklamacja Alleluja, na którą powołują się ŚJ nie jest dowodem na to że używano też imienia Jahwe. Chociaż wiele imion z czasów Chrystusa zawierało skrót z imienia Jahwe (np. Jezus - hebr. Joszua, Jozue) to jednak Duch Św. nie sprawił aby umieszczono je w NT. W czasach apostolskich nie używano imienia Jahwe. J.Flawiusz (ur.37) w "Dawnych Dziejach Izraela" pisał: "I wyjawił mu (Mojżeszowi) Bóg swoje imię, którego dotąd nie znał żaden człowiek, tego imienia nie wolno mi tu podać" 2:12,4. Nie używał też imienia Jahwe w swych pismach Filon ( 50), Żyd hellenista.

7) Imienia Jahwe nie zawierają niektóre księgi ST np. Est, Koh, wiele Ps (np. 43, 44, 45, 49) i deuterokanoniczne (prócz Syr patrz BP).

nigdy Adamowi czy Noemu Bóg nie objawił swego imienia np. w słowach: "Jam Jahwe"

naród wybrany określony jest mianem "Izraela", czyli walczący z Bogiem a nie z Jahwe

nieznajomość imienia Jahwe przez Egipcjan (430 lat niewoli Izraela w Egipcie) Wj 5:2n.

J.Flawiusz (ur.37) pisał o imieniu Boga: "I wyjawił mu (Mojżeszowi) Bóg swoje imię, którego dotąd nie znał żaden człowiek" ("Dawne Dzieje Izraela" 2:12,4) por. Rdz 32:30, Wj 6:2.

Nieprawdą jest więc to, że cały Lud Boży używał tego imienia. Istnienie imienia Jahwe występującego w Rdz w czasach przed Mojżeszem zawdzięczamy pisarzom Biblii i Duchowi Św. Umieścili je tam pisząc księgę w okresie kiedy było ono już znane. Umieszczono je tam, aby każdy wiedział, że Bóg Ojców to ten sam Bóg, który objawił się Mojżeszowi.

9) Syn Boży objawia nam w pełni Boga jako Ojca. To określenie staje się dla chrześcijan imieniem najważniejszym zawierającym w sobie całą dobroć i chwałę. W tym imieniu mamy szukać ratunku: "Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe..." Mk 14:36.

10) Ga 4:6 naucza, że pod wpływem Chrystusa i Jego Ducha zwracamy się do Boga - Ojcze, "Na dowód tego, że jesteśmy synami, Bóg wysłał do naszych serc Ducha Syna swego, który woła Abba, Ojcze". Podobnie mówi Rz 8:15n.: "Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni ale otrzymaliście ducha przybrania za synów w którym możecie wołać Abba, Ojcze! Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi".

11) Apostołowie piszący listy nazywają Boga "Ojcem", nie wspominając określenia "Jehowa".

Szczepan omawiając objawienie się Boga Mojżeszowi pomija sprawę imienia Jahwe (Dz 7:30-36).

Odpowiedź. ŚJ mówią, że obecnie rządzącym w niebie jest Syn Boży (od 1914r.). Dziwne czemu odciągają nas od Tego, który sprawuje rządy i będzie sądził, "Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, aby wszyscy oddali cześć Synowi, tak jak oddawali cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał" J 5:22n. Nie wypieramy się imienia Jahwe, bo wymieniając imię Jezus (hebr. Joszua) wypowiadamy tym samym "Jahwe zbawia". Chyba ŚJ nie wiedzą co w sobie zawiera imię Jezus, że stawiają taki zarzut. Jeśli więc Syn stanowi z Ojcem jedno to wobec tego Ojciec zostaje uświęcony przez imię Jezusa (J 5:22n., 17:21, 10:30). Z tego też powodu Bóg nadał najwyższe zbawcze imię Synowi przez które i On, Ojciec, otrzymuje chwałę, "i posadził po swojej prawicy (...) i ponad wszelkim imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku ale i w przyszłym" (Ef 1:20n. por. Dz 4:12). Wiersze te mówią tylko o czasie teraźniejszym i przyszłym. Czas przeszły był dla Izraelitów tym, w którym poznali Boga jako Jahwe. Kościół przez całe wieki używa podczas nabożeństw i Mszy św. aklamację Alleluja. Czyni to samo, co robiła wspólnota Iw. (Ap 19:1, 3n., 6). ŚJ o tym nie wiedzą, bo raczej do kościołów nie zachodzą. U nich na zebraniach, prawie że nie używa się biblijnego Alleluja. Wydaje się, że w ich śpiewniku pt. "Wysławiajcie Jehowę w pieśniach" (225 pieśni) ani razu nie pada ta aklamacja.

11.3. Może ŚJ upierają się przy formie Jehowa (zamiast Jahwe) dlatego, że musieliby zmieniać po raz kolejny nazwę swej organizacji oraz pójść na kompromis i przyjąć od fałszywych wg nich religii właściwe imię Boga.

Odpowiedź. 1) W Biblii Hebrajskiej-Masoreckiej (w różnych kodeksach) istnieją co najmniej cztery wersje imienia Bożego, w zależności od tego, jakie samogłoski podstawiono po Vw. po Chr. do tetragramu JHWH:

J e H o W a H (czyt.: Jehowa) - podstawiono samogłoski z imienia Adonaj (Pan) z przegłosem pierwszego "a" w "e"; Żydzi czytali jednak Adonaj (Pan) w miejscu występowania JHWH na co wskazywały im samogłoski: e(a)-o-a; (por. broszura ŚJ "Imię Boże..." s.7-8);

J e H o W i H (czyt.: Jehowi) - podstawiono samogłoski z imienia Elohim (Bóg); Żydzi jednak czytali Elohim (Bóg) w miejscu występowania JHWH;

J e HW a H (czyt.: Jehwa) - forma powstała ze złożenia samogłosek ze słowa "Imię" (hebr. sema ) z JHWH. Żydzi zastępowali czasem tetragram określeniem "Imię";

Jah - ta forma skrótowa występująca 50 razy w Biblii stanowi prawidłowy człon imienia Jahwe. Tę ostatnią wersję, więc i określenie Jahwe potwierdza hebr. aklamacja Hallelujah (czyt.: Halleluja), która występuje w Biblii 24 razy. Najbardziej wiarygodnym świadkiem tekstu jest NT pisany po grecku, w którym czytając nie trzeba było dostawiać samogłosek, a w którym ta aklamacja brzmiała Alleluja (Ap 19:1-6, por. Tb 13:18). U pierwszych chrześcijan piszących po grecku, w tłumaczonym z hebr. imieniu Boga, drugą literą jest "a" np. Jawe, Iauai, Iaue ("Imię Boże..." s.7) por. Klemens Aleks. (ur.150) "Kobierce" (V:34,5-6), który używa gr. formy Jaue. Potwierdzają więc oni wersję Jahwe. Jak widać określenia "Jehowah", "Jehowih" i "Jehwah" są sztucznymi tworami, które nie były w ten sposób nigdy wymawiane przez Naród Wybrany. Istnieją też inne nieprawidłowe formy imienia Jahwe takie jak: Jahu, Jaho i inne. ŚJ często zgadzają się z wersją Jahwe. Mówią, że nie ma znaczenia, czy Jehowa czy Jahwe. Dodają, że nie wiadomo jak np. nazywano Jezusa gdy był mały (Jehoszua, Joszua czy Jozue). My wiemy jak nazywał Go św.Paweł. Określał on Pana imieniem Iesous (gr.).

2) W "Chrześcijańskich Pismach Greckich..." w 237 miejscach za określenie Pan wstawili słowo "Jehowa". W wielu z tych przypadków my odnosimy tytuł "Pan" do Syna, a nie do Ojca. Aby usprawiedliwić 'poprawianie' Biblii ŚJ powołują się na kilka fragm. ST greckiego, tzw. Septuaginty, które zawierają tetragram JHWH, a nie określenie Kyrios tzn. Pan. Mówią, że chrześcijanie usunęli z NT imię Jehowa, które tam było (!?). Najstarsze istniejące papirusy NT z IIw. po Chr., nie potwierdzają koncepcji ŚJ. Wynikałoby wobec tego, że usunięcia dokonano w Iw. za życia św.Jana i jego uczniów, co jest absolutnie niemożliwe. Nie wiadomo też, czy pierwsi chrześcijanie korzystali z Septuaginty, która zawierała tetragram JHWH. Było przecież wiele egzemplarzy, więc i takie, które tetragramu nie posiadały. Potwierdza to cały NT (cytujący fragm. ST), greckie księgi ST, jak i cytaty z Biblii w pismach chrześcijan pierwszych wieków, których też posądzają ŚJ o usuwanie tetragramu JHWH. Po co pierwsi po Apostołach chrześcijanie mieliby usuwać z Biblii tetragram JHWH, jeżeli sami w niektórych pismach używali imienia Boga zapisując je po grecku np. Jawe, Iauai, Iaue, a dot. to Klemensa Aleks. (ur.150), Orygenesa (ur.185) ("Imię Boże..." s.7) i Tertuliana (ur.155) "Przeciw Marcjonowi" IV:42,5. To, że Apostołowie korzystali z Septuaginty nie zawierającej tetragramu, a określenie Kyrios (Pan) potwierdza Hbr 1:10. Autor listu cytuje w nim Ps 102:26, wg Septuaginty zastosowując go do Jezusa (ŚJ też, "Prowadzenie rozmów..." s.378). Gdyby Septuaginta, z której korzystali Apostołowie zawierała w Ps 102:26 imię Jahwe to wynikało by z tego, że w Hbr 1:5-9 Bóg Ojciec przemawia do Jahwe (!). Psalm ten bez wątpienia w ST hebr. odnoszony jest do Jahwe co potwierdza tam w.1 i dziewięciokrotne występowanie w nim tetragramu. Autor skorzystał jednak z tego, że jego Septuaginta zawiera w Psalmie określenie "Pan" i mógł tym samym zastosować te słowa do Syna, jednocześnie podkreślając równość Osób Ojca i Syna. Patrz też 1P 2:3 omówiony w rozdz. "Imię Chrystusa" pkt 10.2. Fragm. Septuaginty zawierające tetragram nie świadczą też o tym, że imię Jahwe było wymieniane przez czytającego. Kpł 24:16 wg Septuaginty uczy: "Kto będzie wymieniał imię Boże umrze śmiercią". Wobec tego nie mogła Septuaginta raz zachęcać do wymawiania tego imienia, a równocześnie zakazywać używania go. Wynika z tego, że i Żydzi hellenistyczni czytali w miejscach występowania tetragramu JHWH imię Pan. ŚJ, kiedy im to wygodne, sami pośrednio potwierdzają to, że oryginalny NT nie zawierał imienia Jehowa. Piszą bowiem: "Manuskrypt, o którym mowa, znaleziono w roku 1892 (...). Chodzi o sporządzony w końcu II lub na początku III wieku n.e. odpis tłumaczenia czterech Ewangelii na język starosyryjski - dialekt języka aramejskiego, który był w użyciu za dni Jezusa. Niektórzy uczeni przypuszczają, że przekładu tego dokonano pod koniec pierwszego stulecia. (...) Po prostu okazuje się, że dzisiejszy tekst Biblii jest zasadniczo taki sam, jak tekst zredagowany przez pierwotnych pisarzy." (Przebudźcie się! Nr 2, 1989 s.27).

11.4. Uczą, że Jezus używał imienia Jehowa bo powiedział: "Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata (...)" J 17:6 por. 17:26. Piszą też: "Dla Jezusa imię Boże musiało mieć żywotne znaczenie, bo nieraz wymieniał je w swoich modlitwach" ("Imię Boże..." s.5), "Jezus według doniesień czterech Ewangelii dwadzieścia pięć razy zastosował imię Boże. W przeciwieństwie do Żydów nie trzymał się więc babilońskiego zwyczaju, żeby używać tylko słowo Pan zamiast wypowiadania imienia Bożego." (Strażnica Nr 21, 1967 s.9), "Jezus zapoznawał ludzi z imieniem Bożym - Jehowa" ("Czego wymaga od nas Bóg?" s.27).

Odpowiedź. Żydzi znali imię Jahwe (ponad 6800 razy w ST), więc nie Chrystus objawił im te imię. Nie polegało to Objawienie ani na częstotliwości wypowiadania go, ani na wypowiadaniu go na złość Żydom, którzy mówili Pan. Chrystusowi w tych wypowiedziach chodziło o to, że ukazał ludziom Boga jako miłującego wszystkich Ojca. Taki jest duch całego NT. W samej tylko Ew. wg św.Jana określenie "Ojciec" widnieje ponad 110 razy. Określenie "objawiać imię Boga" jak widać nie oznacza tego, co mówią ŚJ. Filip nauczał "o imieniu Jezusa Chrystusa" (Dz 8:12) tzn. uczył o Nim. Tak samo objawiać imię Ojca oznacza nauczać o Bogu jako Ojcu. Zapytajmy ŚJ, czemu ani razu Chrystus nie upomniał Żydów za brak wymawiania imienia Jahwe. Gdyby Jezus używał imienia Jahwe to byłyby w NT wzmianki o wzburzeniu Żydów, którzy atakowali każde postępowanie Chrystusa inne niż ich. Z drugiej strony w usta uczonego żydowskiego w "Chrześcijańskich Pismach Greckich..." (Łk 10:27) ŚJ włożyli imię Jehowa. Pisano jednak, że to Jezus objawił imię Boga, a nie uczeni żydowscy ("Imię Boże..." s.15). Widać w tym niekonsekwencję i zamieszanie. Okazuje się też, wg NT ŚJ, że nie Jezus pierwszy objawiał imię Jehowa lecz poprzedzali Go w tym: Elżbieta (Łk 1:24n.), Zachariasz (Łk 1:68), Jan (J 1:23), Maryja (Łk 1:46), pasterze (Łk 2:15) i wszyscy inni (Łk 1:66). Jeśli chodzi o pogląd ŚJ na temat modlitwy Chrystusa, to zapytajmy: w której to modlitwie Jezus "nieraz wymieniał" imię Jehowa. Ewangelie podają kilka modlitw Chrystusa, ale nie pada w nich ani razu imię Jehowa lecz "Abba, Ojcze" (Mk 14:35n.), "Eloi (...) to znaczy: Boże mój" (Mk 15:34), "Ojcze nasz" (Mt 6:9), "Ojcze" (J 11:41), "Ojcze, Panie nieba i ziemi" (Mt 11:25), "Ojcze Święty" (J 17:11), "Ty, Ojcze" (J 17:5), "Ojcze sprawiedliwy" (J 17:25) itp.

11.5. Uczą, że w "Ojcze nasz" są słowa "święć się imię Twoje" i pytają jakie imię? Zarzucają, że nie wzywamy imienia Jehowa.

Odpowiedź. Pierwsze słowa tej modlitwy są odpowiedzią na pytanie ŚJ. Modlitwy tej oni na zebraniach nie odmawiają, może dlatego, że nie zawiera ona imienia Jehowa. Uczą też, że modlitwa ta jest tylko przykładem, a nie obowiązującą formułą. Apostołowie znali wcześniej inne modlitwy, ale chcieli poznać modlitwę Syna Bożego, która zostaje przez Ojca zawsze wysłuchana. Gdyby nie była ona czymś obowiązującym, to przypuszczam, że Łukasz i Mateusz nie umieszczaliby jej w NT (J 20:30n.). Zwróćmy też uwagę co pisze Strażnica Nr 10, 1990 s.17 odnośnie omawianego fragm. "Ojcze nasz": "Niech imię twoje będzie uświęcone. Imię oznacza niekiedy samą osobę, a uświęcać to czynić świętym, oddzielać lub traktować jak święte". Tak więc Strażnica uważa (inaczej niż jej ŚJ), że słowo "imię" nie zawsze musi oznaczać imienia Jehowa lecz określa osobę Boga. Broszura ŚJ "Imię Boże..." (s.29) w rozdz. 'Jak można uświęcać imię Boże?' podaje też: "Innym sposobem jest przestrzeganie praw i nakazów Bożych" oraz "Dotyczy to także przestrzegania przykazań Syna Bożego, Jezusa który zawsze wysławiał swego Ojca" (s.30). O co więc chodzi ŚJ? Jeśli chodzi o wzywanie imienia Jehowa, to gdy ŚJ atakują zwracanie się w modlitwie do Jezusa w Strażnicy Nr 24, 1994 s.25 piszą: "Dlatego w pewnym dziele napisano, że zwrot 'wzywać imienia Pana [1Kor 1:2] (...) oznacza raczej uznawanie jego panowania niż modlitwę do niego'...". Ciekawe czemu odnośnie zwracania się do Jehowy ŚJ nie uznają tego stwierdzenia? ŚJ uczą, że większość z nich ("wielka rzesza") nie zalicza się do dzieci Bożych: "Drugie owce nie są braćmi Chrystusa" ("Chrześcijańskie Pisma Greckie..." s.447). Czemu więc nazywają oni Boga Ojcem?

11.6. Uczą, że ponieważ Jezus odczytał w Nazarecie Iz 61:1n., to w związku z tym wypowiedział imię Jahwe, choć Łk 4:18 podaje: "Duch Pański spoczywa na Mnie". Motywują to hebr. słowami z Iz 61:1n., w których imię to występuje ("Duch Jahwe nade mną..."). Podają też "argument": "Kiedy Jezus czytał w synagodze ze zwoju Izajasza, wymawiał głośno imię Boże. Świadczy o tym (...) niemiecki przekład z roku 1805..." ("Imię Boże..." s.15).

Odpowiedź. Jezus nie musiał odczytywać tego fragm. z tekstu hebr. W/w historia dzieje się w Galilei, która nie była tak ortodoksyjna jak Judea w zachowywaniu żydowskich zwyczajów. W czasach Chrystusa w synagogach odczytywano przekłady aramejskie Biblii (tzw. targumy) patrz "Słownik Nowego Testamentu" bp K.Romaniuk, wyd II s.58. Język ten był wtedy powszechnie używany (słowa aramejskie - Mk 5:41, 7:34, 14:36, 15:34, też ST - Dn 2:4 do 7:28, Ezd 4:8 do 6:18, 7:12-26). W targumach aramejskich w miejscach imienia Jahwe umieszczano określenia:

El tzn. Bóg (por. wypowiedź Chrystusa: "Eloi" tzn. Boże - Mk 15:34, cytowana z Biblii ale po aramejsku).

Długi fragm. Dn (2:4 do 7:28) pisany po aramejsku nie zawiera imienia Jahwe, lecz Pan lub Bóg. Por. Ezd 4:8 do 6:18, 7:12-26, też bez tetragramu.

Nawet jeśli Jezus czytał tekst hebr., to nie można pomawiać Łukasza lub późniejszych chrześcijan o zmianę imienia Bożego. Nie byli oni zainteresowani w zmianie tetragramu JHWH na inne określenia, bo sami w swych listach stosowali czasem imię Jahwe (patrz broszura ŚJ "Imię Boże..." s.7). "Communio" Nr 1, 1994 s.43-4 (art. pt. "Imię Boże w Izraelu") podaje, że "niektóre hebrajskie rękopisy Biblii znalezione w Qumran mają w miejsce tetragramu Adonaj (Pan)". Jezus mógł więc odczytywać tekst z podobnych zwojów, na co wskazuje Łk 4:18. Jeśli Łukasz podaje zwrot "Duch Pański", a nie "Duch Jahwe", to tak musiało być w rzeczywistości. Nie fałszowałby słów Pana (Łk 1:1-4). Tekst Iz 61:1n. Łukasz cytuje wg greckiego przekładu Biblii tzw. Septuaginty. Nie czyni tego przez przypadek, ale aby zaznaczyć, że Chrystus odczytując słowa proroka, wypowiedział je jako "Duch Pański", a nie inaczej. Do dziś, nie znaleziono żadnego fragm. Izajasza z Septuaginty, zawierającego tetragram JHWH. Zaś fragm. Iz 1:16-20, 6:3 wg greckiego przekładu zamieszczone są w "Liście do Kościoła w Koryncie" Klemensa Rzym. ( 101) z ok.95r. Ciekawe, że jest w nich określenie "Pan", a nie Jahwe. Określenie "Duch Pański" z Łk 4:18 widnieje też w najstarszych chrześcijańskich pismach, które omawiają ten werset: "List Barnaby" (ok.130) 14:9; "Wykład Nauki Apostolskiej" (53) Ireneusza (ur.130-40); "Przeciw Prakseaszowi" (11:6) Tertuliana (ur.155).

11.7. Uczą, że używane przez chrześcijan określenia Boga nie są Jego imionami, które wyłącznie brzmi "Jehowa".

Ef 3:14n. - "przed Ojcem od którego bierze swe imię wszelkie ojcostwo" (ks.Dąbr., NP);

Hbr 11:16 - "Dlatego Bóg nie wstydzi się nosić imienia ich Boga" tzn. Boga Abrahama, Boga Izaaka, Boga Jakuba por. Mt 22:32.

Wj 3:13n. - "jakie jest Jego imię (...) odpowiedział Bóg Mojżeszowi: Jestem, Który Jestem.";

Pnp 1:3 - "olejek rozlany - imię Twe" - alegoria stosowana do Jahwe lub Chrystusa.

ŚJ uczą też, że określenie "Pan Bóg" nie jest biblijne. Upierają się przy imieniu ze ST tzn. Jahwe Bóg lub Jahwe Pan. Tymczasem nawet w ST istnieje tytuł "Pan Bóg" (np. Dn 9:3n., 9, 15, Ps 90:17, 35:23, 38:16, 54:6, 86:12, 15 i księgi deuterokanoniczne). Występuje on też w NT (np. Ap 21:22, 22:5). Niestety Strażnica czuła się upoważniona do zmiany na Jehowa Bóg w całej Biblii, we wszystkich miejscach.

11.8. Uczą, że ponieważ imię Jahwe jest znane dlatego trzeba koniecznie używać je zwracając się do Boga.

Odpowiedź. Znajomość imienia Bożego nie świadczy o konieczności używania go podczas zwracania się do Boga. Jezus i Apostołowie znali imię Jahwe ale jak wykazano nie używali go. Apostołom znane było imię "Jezus", a jednak zwracając się do Chrystusa używali oni jako imienia tytułu "Pan" (np. Mt 8:25, 14:28nn., 16:22, 17:4, 18:21, 26:22). My obecnie też znamy imiona swych ojców, a zwracamy się do nich nie po imieniu lecz "ojcze", "tato", "tatusiu" itp. Prócz tego, wiele tytułów Mesjasza nazwanych jest w Biblii imionami, to samo więc dot. Ojca: "Nazwą Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książe Pokoju" Iz 9:5 (BT, BP, BG, por. Iz 9:6 Biblia Nowego Świata). Patrz też "Świadkowie Jehowy - kim są?" Ks.T.Pietrzyk, rozdz. 'Spór o imię Boże'; "Pytania nieobojętne" J.Salij OP, rozdz. 'Imię Boże'.

11.9. Uczą, że ponieważ kopie Septuaginty z IVw. po Chr., których używał Kościół, nie posiadają imienia Jahwe, a posiadają je pewne fragm. z okresu IIw. przed Chr. - Iw. po Chr., tzn. że katolicy zwani przez nich odstępczym chrześcijaństwem dokonali jego usunięcia. To samo zrobili oni rzekomo z imieniem Jahwe w NT ("Imię Boże..." s.24-6).

Odpowiedź. W poniższej tabelce przedstawiam dwa rodzaje równie starych rękopisów Septuaginty. Pierwsze, z imieniem Jahwe, na których wzorowali się później piszący po grecku rabini Akwila (IIw. po Chr.) i Symmach (II/IIIw. po Chr.). Drugie, z greckim imieniem Kyrios (Pan), z jakich korzystali chrześcijanie i które przepisywali przez wieki. O tych rękopisach Strażnica z wiadomych względów milczy.

Widać więc, że najstarszy zachowany papirus grecki zawiera imię Kyrios, a w NT, w którym cytowana jest taka Septuaginta nigdy nie było hebr. imienia Jahwe. Potwierdza to też to, że i w manuskryptach Septuaginty, w których był tetragram, odczytywano go jako Kyrios. Nigdy więc, z tekstu greckiego Biblii chrześcijanie nie usunęli imienia Jahwe (por. pkt 11.3.2). Patrz "Błędy doktryny Świadków Jehowy. Analiza krytyczna Chrześcijańskich Pism Greckich w Przekładzie Nowego Świata" R.H.Countess s.38 i 50 (o Greek papirus 458 i 4QLXXLev a ); "Wstęp Ogólny do Pisma Świętego" Ks.J.Homerski, Poznań-Warszawa 1973; "Wprowadzenie do Literatury Międzytestamentalnej" Ks.S.Mędala CM, Kraków 1994., gdzie podano literaturę obcojęzyczną omawiającą najstarsze papirusy. Por. "Największe oszustwa i proroctwa Świadków Jehowy" C.Podolski rozdz. 'Oszustwo z imieniem Bożym'.

Tytuł "W Obronie Wiary", podtytuł: "11. Imię Boże"
URL: http://watchtower.org.pl/w_obronie_wiary-11.php
Autor: Włodzimierz Bednarski
Wprowadzono: 2001-02-13 (id:108). Ostatnie zmiany: 2002-03-03

*Rękopisy z imieniem Jahwe* (Jao, JHWH) podane przez angielską Biblię ŚJ z przypisami (s.1563-4)** .	*Rękopisy bez imienia Jahwe,* a z tytułem Kyrios, pominięte przez Strażnicę** .
Fuad 266 - II lub Iw. przed Chr.	Greek papirus 458 - IIw. przed Chr.
4QLXXLev b - Iw. przed Chr.	4QLXXLev a - Iw. przed Chr.
Pergaminy z Nachal Cheber - Iw. po Chr.	4QLXXNum - Iw. przed Chr.
Papirus Oxyrhynchos - IIw. po Chr.	4QLXXDeut - Iw. przed Chr.