6 replies to this topic

[pawel r]

Właśnie db nasunął mi pytanie jak to u Was było z głoszeniem po wioskach. Najciekawsze zdażenia i historie :

[Padre Antonio]

Częstowanie bimbrem ze słoika (dużego) do słoika (małego) i chleb na zagrychę.

[brat_jaracz]

Zdaje się, że był już podobny wątek, ale... powspominać zawsze miło . Niekiedy bywało całkiem sympatycznie, zwłaszcza gdy jechało się na "tereny oddalone" (np. ok. 100 km), gdzieś na zabitą dechami wieś. Przyjeżdżały 4 auta z głosicielami i robiło się "desant". Wówczas byliśmy traktowani trochę jak kosmici, zwłaszcza w czasach, gdy ludzie odbierali jedynie 1 program telewizji i radia.
Nieraz było miło, często ludzie bywali gościnni, choć z reguły na wsiach panował znacznie większy konserwatyzm religijny i przyjmowano niechętnie literaturę. Zdarzało się, że gonili nas z widłami albo szczuli psami. Osobiście uniknąłem większych obrażeń. Było kilka pyskówek. Ale ogólnie fajnie to wszystko się wspomina.

[[db]]

Temat się pojawił przy okazji wątku o godzinach z sufitu no bo przecież nigdzie się tak dobrze nie koloryzowało jak na wsi Zawsze można się było urwać grupie np. stwierdzając "to my weźmiemy tą odnogę drogi a potem was dogonimy" i znikając gdzieś w szczerym polu albo zagajniku Przy okazji sklepu zawsze była okazja do zrobienia sobie przerwy regeneracyjnej. Tylko piwka to się człowiek napić nie mógł

Wesoło też bywało, czasem groźnie, jak w żniwa ludzie zasuwali na polu a miejskie wykształciuchy w garniturach łażą i d...ę zawracają zamiast się za robotę wziąć (trudno się w takiej sytuacji dziwić, że ludziom się w głowie nie mieściło, że my jeszcze dopłacamy do tego interesu, żeby do nich dojechać...).

Jak ktoś pamięta jakieś co ciekawsze anegdotki, to poproszę. Bo mi się nic takiego konkretnego nie przypomina, ale jak coś przeczytam to może pamięć się odświeży.

[Padre Antonio]

Czułem się kiedyś jak apostoł Paweł, kiedy starszy mężczyzna, gorliwy katolik, nie wytrzymał i ze łzami w oczach wypłacił mi petarde w twarz.
Miałem wtedy 14 lat i mądrzyłem mu się na temat Matki Boskiej, która była dla niego taką świętością, że nie wytrzymał. Wg niego dzięki Marii przeżył wojnę, a ja mu o wpływie demonów na ludzi

Potem brat mi tłumaczył, że to był zaślepiony człowiek, a ja znoszę prześladowania za głoszenie i mnie pochwalił. Teraz mi wstyd i żal tamtego starszego pana, chętnie bym go przeprosił ale nie wiem czy on jeszcze żyje. Pewnie nie ...

Były i przyjemniejsze wspomnienia, przeciągające się głoszenie na ośrodku, nawiedzony braciszek gonił nas na rowerach 8h, w obozie obiad już zimny, powrót jeszcze z 1,5 h zajmie a my juz się słaniamy z głodu. Pojechaliśmy we 4 (bez nawiedzonego) na "odnogę" i trafiliśmy na "świerzonkę". Jedliśmy i rozmawialiśmy o biblii z 45 min, zostawiliśmy z 10 czasopism, ale z powrotem już się nam nie śpieszyło - za to "gorliwemu" tak. Był bardzo zdenerwowany, że tak długo się nam zeszło Chyba już mu nie zależało na gorliwym wydawaniu świadectwa w tamtej chwili i myślał, że odwalimy sprawę w 3 min i jazda

Użytkownik Padre Antonio edytował ten post 2006-10-17, godz. 11:57

[pawel r]

Ano podczas żniw się zapierd... bo u nas klimatycznie pogoda niestała a jak ktoś ma duże obszary pól to goni się póki pogoda dopisuje. Zresztą żniwa to sama frajda - zawsze je lubiłem i nadal lubię

[gwiazdka]

Ja pamiętam wyjazdy na ośrodki jeszcze z czasów mojego wczesnego dzieciństwa i wtedy to były prawdziwe ośrodki - szkoła życia, bez samochodów i innych wygód (np. spanie na sianie w stodole).
Mięso i wędlina były na kartki, sklepy zdarzały się rzadko, więc dyżurni w kuchni przygotowywali na drogę suchy prowiant - najczęściej kanapki z żółtym serem, który się topił z powodu upałów i po paru godzinach służby, te kanapeczki wyglądały nad wyraz nieciekawie i nieapetycznie .
Większą część drogi pokonywało się pieszo, walcząc z topniejącym asfaltem, przyklejającym się do podeszw obuwia, a nieraz korzystało się "z okazji" i łapało jakiś samochód "na stopa", co dawało dodatkową mozliwość do "wydania świadectwa".
Ryzyko istniało w postaci Milicji, o której już pisałam - raz zamknęli całą naszą grupę w areszcie, a wraz z nią mnie, 5-letnią dziewczynkę, z torebeczką na czasopisma z pszczółką Mają, (że tez rodzice pozwolili mi chodzić do służby z takim świeckim wyposażeniem). Zdarzały się również przypadki wylegitymowań nas przez milicjantów, ale wynikało to z ówczesnego systemu i z tego, że Świadkowie Jehowy nie byli zarejestrowanym związkiem wyznaniowym.
Późniejsze ośrodki wspominam równie miło, czasem my młodzi daliśmy nieźle "popalić" prowadzącym, a najgorzej to było chyba zastosować się do ciszy nocnej. I te kolejki do łazienki .
I oczywiście była to okazja dla nas młodych do poznania kogoś "interesującego" , znam sporo małżeństw, które zostały zainicjowane poprzez ośrodek.
Szkoda tylko, że żadna z moich wspaniałych znajomości ośrodkowych nie przetrwała i po moim wykluczeniu, jak można się tego było spodziewać, towarzystwo się odwróciło. Ale wspomnienia pozostaną

Użytkownik gwiazdka edytował ten post 2006-10-17, godz. 14:20