„Czyńcie uczniów (...), ucząc ich”
Jezus polecił swym naśladowcom, by prócz głoszenia czynili coś jeszcze. Idąc za jego przykładem, mieli również nauczać (Mat. 11:1). Przed wstąpieniem do nieba nakazał im: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów (...), ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mat. 28:19, 20). Różnica między głoszeniem a nauczaniem (po grecku didásko) polega na tym, że nauczyciel nie tylko świadczy, ale też udziela wskazówek, wyjaśnień i przytacza dowody.
Już w kwietniu 1881 roku Strażnica podała kilka krótkich rad co do nauczania. Pierwsi kolporterzy dokładali starań, by odwiedzać okazujących zainteresowanie, zachęcać ich do czytania książek Towarzystwa i spotykać się z innymi na systematycznym studium Słowa Bożego. Często posługiwali się przy tym książką Harfa Boża, wydaną w roku 1921. Później jednak w jeszcze większej mierze udzielali zainteresowanym osobistego wsparcia. Używali głównie nagrań z wykładami biblijnymi oraz drukowanych pomocy do studium. Jak do tego doszło?
Od początku roku 1933 oprócz audycji radiowych Towarzystwo nagrywało również płyty, które odtwarzano na przenośnym sprzęcie w salach, parkach, przy bramach fabryk lub w innych miejscach. Wkrótce potem Świadkowie zaczęli się umawiać z zainteresowanymi napotkanymi podczas głoszenia od domu do domu, że odwiedzą ich ponownie, by przedstawić niektóre z tych nagrań. Kiedy w roku 1936 stała się dostępna książka Bogactwo, po zaprezentowaniu płyt zapoczątkowywano na jej podstawie studia biblijne, w których mogły uczestniczyć osoby zainteresowane mieszkające w okolicy. Do działalności tej przykładano szczególną wagę głównie ze względu na pomaganie przyszłym członkom „ludu wielkiego” w zaznajomieniu się z prawdą (Obj. 7:9, Bg).
Mniej więcej w tym samym czasie kler katolicki wzmógł presję na właścicieli i dyrektorów stacji radiowych, jak również na urzędy państwowe, starając się za wszelką cenę przeszkodzić w nadawaniu audycji Towarzystwa Strażnica. Wystosowano więc petycję, podpisaną przez 2 630 000 Amerykanów, domagając się w niej publicznej dyskusji między J. F. Rutherfordem a jakimś dostojnikiem Kościoła rzymskokatolickiego. Jednak żaden duchowny nie podjął wyzwania. Wobec tego w roku 1937 brat Rutherford przygotował nagrania zatytułowane „Zdemaskowani” oraz „Religia a chrystianizm”, które przedstawiały podstawowe nauki Słowa Bożego, obalając niebiblijne doktryny katolickie. Ten sam materiał został opublikowany w formie broszur Ochrona i Odsłonięte, a egzemplarze tej ostatniej wręczono każdemu, kto podpisał wspomnianą petycję, aby sam mógł się zapoznać z prawdami biblijnymi, które duchowieństwo próbowało ukryć.
Chcąc pomóc ludziom należycie pojąć te zagadnienia i przeanalizować ich podstawy biblijne, wydrukowano broszurę Wzorcowe studium nr 1, której używano na spotkaniach z zainteresowanymi. Zawierała ona pytania i odpowiedzi oraz wspierające je wersety. Najpierw prowadzący odtwarzał z płyty (lub z kilku płyt) zapowiedziane wykłady, by wszyscy mogli wysłuchać całości wywodów. Potem następowała dyskusja na podstawie materiału z Wzorcowego studium, połączona z rozważaniem wersetów. Później przygotowano jeszcze Wzorcowe studium nr 2 i nr 3, powiązane z innymi nagraniami. Tego rodzaju studia początkowo organizowano tam, gdzie mogła się zebrać grupa zainteresowanych, ale wkrótce zaczęto je prowadzić również w gronie rodziny oraz z pojedynczymi osobami.
Od tamtej pory wydano wiele wspaniałych książek, na podstawie których Świadkowie Jehowy prowadzą studia biblijne. Największy nakład osiągnęły: „Niech Bóg będzie prawdziwy”, Prawda, która prowadzi do życia wiecznego oraz Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi. Dużą pomocą były też 32-stronicowe broszury, między innymi „Ta dobra nowina o Królestwie”, Drogą Bożą jest miłość i „Oto wszystko nowe czynię”. Wydano również broszury, które wyjaśniają podstawowe nauki biblijne w bardzo prosty sposób, na przykład Rozkoszuj się życiem wiecznym na ziemi!
Korzystanie z tych narzędzi połączone z intensywnym szkoleniem osobistym i zborowym zaowocowało ogromnym wzrostem liczby studiów biblijnych. W roku 1950 prowadzono ich średnio 234 952, przy czym większość odbywała się co tydzień. Jeżeli zainteresowany nie robił dostatecznych postępów, studium przerywano. Wiele osób stawało się jednak z czasem nauczycielami innych. Chociaż niektóre studia odpadają, ich liczba stale wzrasta, niekiedy dość szybko. W roku 1992 Świadkowie prowadzili na całym świecie 4 278 127 domowych studiów biblijnych.
Aby wykonać to olbrzymie dzieło głoszenia i nauczania we wszystkich językach używanych na całym świecie, Świadkowie Jehowy w dużej mierze korzystają ze słowa drukowanego. Wymaga to prowadzenia wręcz gigantycznej działalności wydawniczej.
Dlaczego nikt nie podjął wyzwania z dostojników KRK skoro tyle ludzi domagało się tej debaty? Czy ktoś wie coś więcej na ten temat - przyczyny odmowy i chęci podjęcia dyskusji przez kościół. Czy teraz taka debata mogła by się odbyć?
