38 replies to this topic

[kantata]

Wstydzę się tego, kim byłam i co robiłam. Cieszę się tylko, że byłam na tyle mało przekonywająca, że nie mam nikogo na sumieniu. Gniew mi przeszedł, a wstyd został. Dałam się zwieść i robiłam coś wbrew sobie. Zastanawiam się tylko, czy tylko ja tak mam, że ten uporczywy wstyd dominuje nad każdą inną emocją - dałam się nakręcić.

[Ktosia]

W mojej głowie zaświtała kiedyś myśl, że mogłabym spróbować. Jestem racjonalistką w życiu, więc wiem, że to nie jest dobre dla mnie, nie jest dobre dla nikogo. Co zrobić, żeby ta myśl przestała drążyć w mojej glowie? Nie chcę kiedyś wstydzić się swoich decyzji...

[scandik]

Wstydzę się tego, kim byłam i co robiłam. Cieszę się tylko, że byłam na tyle mało przekonywająca, że nie mam nikogo na sumieniu. Gniew mi przeszedł, a wstyd został. Dałam się zwieść i robiłam coś wbrew sobie. Zastanawiam się tylko, czy tylko ja tak mam, że ten uporczywy wstyd dominuje nad każdą inną emocją - dałam się nakręcić.

Ja myślę że wstyd jest kraść...... Robiłaś to co uważałaś za słuszne, w twoim przekonaniu było to dobre.
Wstyd to by było siedzieć w zakłamaniu i nic z tym nie robić

Pozdrawiam

[andreaZZ]

Wstydzę się tego, kim byłam i co robiłam. Cieszę się tylko, że byłam na tyle mało przekonywająca, że nie mam nikogo na sumieniu. Gniew mi przeszedł, a wstyd został. Dałam się zwieść i robiłam coś wbrew sobie. Zastanawiam się tylko, czy tylko ja tak mam, że ten uporczywy wstyd dominuje nad każdą inną emocją - dałam się nakręcić.

Spójrz na to z innej strony. Może będziesz mogła pomóc komuś dzięki doświadczeniu, którego w inny sposób byś nie zdobyła.
Poza tym nikt z nas nie oszukiwał bliźnich z premedytacją, bo sami byliśmy wprowadzeni w błąd.
Dzieliliśmy się tym, co było z naszym ówczesnym zrozumieniem najbardziej wartościowe.

[qwerty]

Ja nie mam "nikogo na sumieniu". Będąc świadkiem kilkanaście lat, nie prowadziłam studiów z nikim, nikogo nie przekonałam. Mam nadzieję, że z mojego głoszenia także nikt nie przekonał się do świadków....... choć tego nie mogę być pewna.........
Wiem, że źle bym się czuła, gdybym kogoś przekonała.

[fatima178]

Witam,

nie ma co się dziwić Wstyd to naturalne uczucie. Jeśli chodziło się po domach we własnej okolicy, nawracając ludzi, próbując ich zmanipulować. Chyba większość na forum możne coś o tym powiedzieć. Ja mam na sumieniu 2 dziewczyny obecnie pionierki a przyznam się ,że nieświadomie kiedyś trzymałam swoją postawą ludzi na duchu. Też się wstydzę, że mnie wstydziła się własna matka.
Ale to jest za nami, Bogu niech będą dzięki pozdrawiam

[malinowa7]

Wstydzę się tego, kim byłam i co robiłam. Cieszę się tylko, że byłam na tyle mało przekonywająca, że nie mam nikogo na sumieniu. Gniew mi przeszedł, a wstyd został. Dałam się zwieść i robiłam coś wbrew sobie. Zastanawiam się tylko, czy tylko ja tak mam, że ten uporczywy wstyd dominuje nad każdą inną emocją - dałam się nakręcić.

Czuję się dokładnie tak samo. Z nikim nigdy nie rozmawiam o swojej "świadkowskiej" przeszłości. Piszę o tym tylko na forum. Ja mam na sumieniu co najmniej dwie osoby Na dodatek jedna z nich w ubiegłym roku napisała do mnie list na n-k, że tak mi dziękuje, bo dzięki mnie poznała "prawdę" i tak okropnie żałuje, że odeszłam...

[stamaim]

Wstydzę się tego, kim byłam i co robiłam. Cieszę się tylko, że byłam na tyle mało przekonywająca, że nie mam nikogo na sumieniu. Gniew mi przeszedł, a wstyd został. Dałam się zwieść i robiłam coś wbrew sobie. Zastanawiam się tylko, czy tylko ja tak mam, że ten uporczywy wstyd dominuje nad każdą inną emocją - dałam się nakręcić.

We mnie nie ma wstydu. Nie mam więc jak Ty, a z całej gamy uczuć związanych z odejściem wstyd byłby gdzieś na końcu (może dlatego, że dostatecznie dużo wstydu towarzyszyło mi będąc jeszcze tam, w środku). I, znowu inaczej niż u Ciebie, gniewu we mnie coraz więcej.

Użytkownik stamaim edytował ten post 2009-05-18, godz. 20:21

[Sebastian Andryszczak]

ja też zaliczam sie do "bezwstydników" znaczy nie odczuwam wstydu, że byłem ŚJ

[andreaZZ]

Może warto zacząć być dumnym z tego, że odważyliśmy się odejść...

[qwerty]

Może warto zacząć być dumnym z tego, że odważyliśmy się odejść...

Ja miałam kiedyś etap ukrywania swojej przeszłości, aż w końcu zaakceptowałam to i nie mam problemu aby o tym opowiadać. Wszyscy moi znajomi znają moją przeszłość i problemy z tym związane. A faktycznie mam w chwili obecnej jakies talkie uczucie może i dumy, że potrafiłam przeciwstawić się tej bezdusznej machinie, że wyzwoliłam umysł........

[novanna]

słychajcie...A jak byliście wcześniej np. katolikami, a potem zostaliście św, to też się wstydziliście tego że byliscie kiedyś katolikami?
CZy bardziej dziękowialiście Bogu, ze już nie jesteście w religii którą wcześniej uznawaliście za "dobrą"?
O ile dobrze wiem to raczej rzadko ktoś wstydził się że był katolikiem jak został swiadkiem...
dobrze pamiętam?

Mój partner mówi mi, że mam się wstydzić....ale czego? że człowiek był wrażliwy? że starał się ze wszystkich sił dostosować do praw Bożych? ze starał się być coraz lepszym cżłowiekiem?
że poświęcił dla "prawdy" wiele rzeczy? miał tyle sił by godzić życie z ciężarem i kieratem zebrań, służby?
że miał nieprzyjemniści z tyt. tego że był swiadkiem, że w szkole był dziwolągiem ( choć w duchu był bardzej wyluzowanyniż ci co go uwazali za sztywniaka) , a w pracy traktowany jak dziwak?
Że starał się trzymać norm moralnych, znosił wiele, bo chciał chodzic śladami Chrystusa????
Ja uważam że nie ma się czego wstydzić. Trzeba być dumnym z tego że jesteśmy ludźmi szukającymi,mającymi potrzeby duchowe, chcącymi żyć w swiecie innym niż teraz...czego się wstydzić że pociągnęly nas takie super obietnice?....tym razem nie znaleźliśmy.... organizacja pokonała prawdę ....ale to nic.,....
Wstydzić się powinni ci, co nas oszukali . Wstydzić się powinni ci co na podium zachęcają do poswięcania czasu, środków finansowych na sprawy królestwa, zaprzestania nauki dla Królestwa, a sami robią odwrotnie!

Użytkownik novanna edytował ten post 2009-05-19, godz. 10:28

[andreaZZ]

Mój partner mówi mi, że mam się wstydzić....

To masz problem, ale nie z poczuciem winy, tylko z partnerem, który je wywołuje lub podsyca. Wybacz, ale to ohydne z jego strony, że Ci coś takiego mówi. Ja bym sobie nie pozwolił, bo to narusza godność.

[malinowa7]

Mój partner mówi mi, że mam się wstydzić....ale czego?

???

[fatima178]

Andrea zz ma całkowita racje powinniśmy być obecnie dumni z siebie, zaczynamy żyć na nowo - układamy sobie życie zupełnie inaczej- wyrwaliśmy się z sekty- Tylko często oprócz TYCH uczuć towarzyszy wściekłość że człowiek był aż tak naiwny w swojej bezmyślności i głupocie ( przepraszam ale mówię o sobie jakby co- straciłam na nich 8 lat ), złość że tyle porządnych ludzi daje się wciąż manipulować i chęć zemsty. Gdyż pomimo tego upokorzenia związanego z komitetem sądowniczym i wykluczeniem w ich świadomości to oni wygrali. Chciałabym im dobrać się do skóry tak by nas wszystkich popamiętali. By wiedzieli starsi że nie mogą innym rujnować życia i wpływać na nie swoimi decyzjami.Dzięki panu L.Ł dowiedział się że cel oświeca środki, a w organizacji jest się tylko pionkiem w dziele bożym. Gdyby była możliwość ratowania innych spod wpływu tych sekciarzy to bym w tym na pewno uczestniczyła, tak by wszyscy o tym usłyszeli. Nie ma co płakać i użalać się nad sobą- czas na rewanż.

Apropo wstydu - fakt było minęło, ale jeszcze nie potrafię przyznać się że byłam świadkiem.


pozdrawiam java script:add_smilie("","smid_20")

[novanna]

To masz problem, ale nie z poczuciem winy, tylko z partnerem, który je wywołuje lub podsyca. Wybacz, ale to ohydne z jego strony, że Ci coś takiego mówi. Ja bym sobie nie pozwolił, bo to narusza godność.

ale
andrea...zgadzam się z toba......w 100 %

???

tak tak...malinowa....tez tak myślę...

[andreaZZ]

ale
andrea...zgadzam się z toba......w 100 %

Chyba kupię Ci w prezencie wałek do ciasta i miej go zawsze pod ręką!

[Fly]

Fajny temat.
Nie, nie odczuwam wstydu z powodu bycia Świadkiem Jehowy od urodzenia przez prawie całe dotychczasowe życie. Trzeźwo oceniając sytuację uważam, że gdyby nie wychowanie w prawdzie, a więc zebrania, służba, NSK, rozmowy z bracmi, to dzisiaj nie interesowałaby mnie ani historia starożytna ani kosmologia ani nie zastanawiałbym się specjalnie nad sensem istnienia.
Pewnie także nie nauczyłbym się dobrze przemawiać publicznie. Nie wiem, może się mylę, może nie doceniam siebie jako człowieka, ale uważam że wiele zainteresowań i potrzeb "wyższego rzędu" wzbudziło we mnie właśnie bycie Świadkiem. Gdyby nie przynależność do organizacji. pewnie interesowałyby mnie to co kolegów ze szkoły, z którymi mam kontakt do dzisiaj - jak zarobić dużo pieniędzy i wieść przyjemne życie. Aha, i pewnie nie byłbym uczciwy.
Chociaż z ideologią WTS od pewnego czasu nie jest mi po drodze, potrafię docenić zalety Organizacji, a Świadków Jehowy często bronię gdy są bezsensownie atakowani (m.in. tu na forum).
Oczywiście nigdy się nie dowiem czy nie byłbym lepszym albo ciekawszym człowiekiem gdybym nigdy ŚJ nie spotkał. Ale takie mam odczucia jak opisałem wyżej, przy czym nie upieram się, że są słuszne.
Z drugiej strony potwierdzam, że bycie odmieńcem przez wiele lat, zwłaszcza w szkole, wyciska na człowieku pewne piętno.

[Sebastian Andryszczak]

Fly, ciekawe masz przemyślenia. Ja co prawda nie byłem wychowany w rodzinie ŚJ ale zainteresowałem się jako 14latek i była to moja pierwsza samodzielna decyzja w życiu.

Wkodowane przez ŚJ lęki być może uchroniły mnie przed konsekwencjami przedwczesnego podjęcia współżycia seksualnego bo odrzuciłem niemoralne propozycje koleżanki z liceum, które mogły skończyć sie chorobą weneryczną albo gorzej. A odrzuciłem je nie dlatego abym był świadomie ukształtowany i wybierał jako nastolatek większe dobro, ale ze strachu przed gniewem Jehowy.

W przeciwieństwie do Twego świadectwa/Twojej wypowiedzi, przypuszczam, że gdyby nie ŚJ, byłbym bardziej uczciwym człowiekiem niż jestem. Myślę że ŚJ wkodowali we mnie błędny mechanizm mentalności najemnika (bądź uczciwy, aby załapać się na zbawienie). W dorosłym życiu kiedy jako odstępca nie mogłem już liczyć na "błogosławieństwo Jehowy" a droga do raju na ziemi została przede mną zamknięta, musiałem od podstaw uczyć się moralności i budować ją na innych podstawach (np. zasadach ogolnoludzkich a nie na nakazie religijnym czy strachu przed psychopatycznym bożkiem).

[Terebint]

Wstydzę się tego, kim byłam i co robiłam. Cieszę się tylko, że byłam na tyle mało przekonywająca, że nie mam nikogo na sumieniu. Gniew mi przeszedł, a wstyd został. Dałam się zwieść i robiłam coś wbrew sobie. Zastanawiam się tylko, czy tylko ja tak mam, że ten uporczywy wstyd dominuje nad każdą inną emocją - dałam się nakręcić.

Mnie to wszystko powoli przechodzi. Czasami nawet przyznam się w jakimś towarzystwie, że byłem świadkiem Jehowy, co kiedyś było nie do pomyślenia, gdyż zżerało mnie poczucie zażenowania...

Również często plułem sobie w brodę, że jak mogłem tak dać się nabrać, ale teraz coraz częściej mam to gdzieś - było, minęło...