Napisano 2005-11-01, godz. 19:28
607/1914, itd.
Aniołowie jeśli posiadają poczucie humoru, to chyba maja wielką zabawę oglądając ludzkie zmagania z kalendarzem , liczeniem lat i proroctwami. A wszystko to co związane jest z Chrystusem, jego dziełem odkupienia, losami świata; z tym jak Bóg doprowadzi do spełnienia swych zapowiedzi proroczych, a to przecież ,,sprawy, w które pragnęliby wniknąć sami aniołowie.” ( I Pio.1,11-12 ROM ). A my ludzie to nie ?
Zapowiedź 400 lat niewoli w Egipcie dawała podstawę do oczekiwania na wyzwolenie. Daniel prorok, zapewne też interesował się kiedy nastąpi uwolnienie z Babilonu. Miał do dyspozycji tekst lub przekaz ustny Jeremiasza z zapowiedzią okresu niewoli: ,,rozważałem liczbę lat w księgach” ( Jr 9,1-2 BP). Faktem a nie interpretacja jest, że Żydzi odzyskali wolność – oczywiście tylko od Babilonu – bowiem ich suwerenność była nadal ograniczona ze strony Persji. Okres od Malachiasza do panowania Heroda Wielkiego, to czas w którym czyniono spekulacje związane z pojawieniem się spodziewanego Mesjasza. Faktem jest, że
Mesjasz pojawił się, ale nie taki jakim większość chciała go widzieć. Czy więc ich oczekiwania na oswobodzenie od ,,pogan” nie zostały zrealizowane ?
Potem sam Pan Jezus z jednej strony jakby zachęca do zwracania uwagi na znaki czasu i oczekiwanie w gotowości, z drugiej zaś strony zdecydowanie oświadcza: ,,Nie wasze jest poznać czasy lub pory” ( Dz. 1,8 INT. ).
Setki lat później rozbudzone zostaną nadzieje i obawy związane z rokiem tysięcznym.
Następnie wraz z pojawieniem się przed reformacyjnego ruchu społeczno religijnego, w różnych grupach , które oddzieliły się od nurtu oficjalnego kościoła , na nowo rozpatrywano
treść Mt. 24 i Apokalipsy. A także i potem. Nie jest więc dziwne, że w XIX wieku nastąpił wzrost zainteresowania sprawą Królestwa Bożego.
Warto też zwrócić uwagę na następującą okoliczność: jakie wyznania w swojej doktrynie zwracają uwagę na obliczenia nazywane chronologia biblijną, a jakie nie.
1. Ożywienie adwentowe nie stało się zjawiskiem właściwym dla ruchów religijnych wywodzących się wprost z Kościoła Katolickiego Rzymskiego czy Kościołów Wschodnich, lecz dla tych mających rodowód w reformacji.
2. Chrześcijaństwo wschodnie i zachodnie, w tym większość wyznań protestanckich, nie było i nie jest zainteresowane koncepcją materialnego ziemskiego panowania Chrystusa skoro wypracowano naukę o duszy, jako bytu niezależnego od ciała.
A dalej naukę, że fizyczna ziemia i niebiosa dosłownie zostaną zniszczone.
3. Zainteresowanie czasem powtórnego przyjścia czy paruzji Chrystusa, związane jest
z zaprzeczeniem nieśmiertelności duszy ludzkiej i wyznawaniem poglądu o realności Królestwa Bożego i jego administrowania tu, na tej ziemi.
4. Niewiele też grup wyznaniowych z kręgu protestantyzmu naucza, że:
a - dusza i ciało jest jednością tj. ,,osobą ludzką” która jako całość podlega śmierci.
b- nastąpi fizyczne zmartwychwstanie ludzi z przeszłości i dziś umierających.
5. Zatem raczej tylko te wyznania mogą w swojej doktrynie mieć miejsce na czynienie daleko idących prognoz dotyczących czasu końca i Armagedonu oraz tysiąclecia.
Próby datowania czasu spełnienia się proroczych zdarzeń, przy aktualnej wiedzy zawsze będą obarczone ryzykiem błędów. Zresztą sam Mistrz z Nazaretu w miejsce bardziej konkretnych wskazówek dał zalecenie: ,,Czuwajcie więc, bo nie wiecie jakiego dnia Pan wasz przychodzi (...) bo nie znacie dnia ani godziny” ( Mt 24,42; 25,13 INT ). Jednakże nakaz: ,,Czuwajcie” stawiał pewne wymagania mianowicie, że Jego zwolennicy będą wypatrywać symptomów; wszelkich oznak mogących zapowiadać to wielkie wydarzenie. Nieomal w każdym stuleciu więc jakby na nowo próbowano odczytać to co mogło stanowić ,,znak”. Wielka podnietę czerpano z biblijnych liczb, które zdawały się popierać sposób widzenie i rozumienia tego co stanowi treść eschatologii Starego i Nowego Przymierza. Z wielka uwagą odnotowywano wszystko to, co mogło pasować do modelowych biblijnych opisów jako oznak zbliżania się ,,końca świata”.
W dziejach choćby Europy nie brakowało zdarzeń mogących uchodzić za sygnały rychłej ,,paruzji” Chrystusa. Chodzi tu jednak o kluczowe i ważne fakty historyczne, które wpłynęły na dalszy rozwój dziejów narodów i świata. Szczególnie zaś o takie okoliczności, które miały związek z postępem w odczytywaniu przesłania Ewangelii oraz towarzyszącym temu zmianom w doktrynie i życiu zwolenników ,,powrotu do korzeni chrześcijaństwa”.
Czy można więc zarzucić fałsz i manipulację, w tym chęć świadomego wprowadzenia w błąd innych co do rozumienia aktualnie rozgrywających się zdarzeń historycznych i objaśniania ich jako spełnianie się określonych treści Pisma Św. ? Jeśli tak, to autentyczny wysiłek duchowy i motywy działania ludzi ogarniętych szlachetnym bo ewangelicznym pragnieniem rozszerzania chrześcijaństwa według pierwotnych wzorów, należałoby uznać jako działanie podstępne, rozbudzające nadzieje nie do spełnienia. A co wybitniejsze jednostki nadające temu ton, należałoby potraktować jako zarozumialców zmierzających do owładnięcia umysłami nieświadomych niczego wiernych. Przecież w oczekiwaniu na zmiany
które miał zaprowadzić Chrystus Pan, ludzie ci odnawiali swoje życie przez Słowo i wyrzekali się wielu rzeczy materialnych, rezygnowali z korzystnego statusu społecznego, narażali swoje życie. Czy zawiedli się w tych oczekiwaniach ? Jeśli w swoim pojmowaniu znaków końca ustalali jakieś ,,czasy i pory” , to srodze się rozczarowali. Czy więc można animatorów takich ruchów uznać za fałszywych proroków ?
I obojętnie, czy chodzi tu o interpretacje takich faktów historycznych jak:
- zburzenie Jerozolimy przez Tytusa Flawiusza, i koniec państwowości żydowskiej
- czy upadek cesarstwa zachodnio-rzymskiego w 476 r.n.e.
- ekspansja islamu i utrata wpływów kościoła w Azji, Afryce i Palestynie
- sytuacja i wydarzenia w Europie jakie poprzedziły znamienny rok tysięczny,
- atmosfera strachu w 1348 roku spowodowana dżumą dziesiątkująca całą
populację
- wojny religijne toczone w katolicko-protestanckiej Europie
- czy internowanie przez Napoleona, Papieża Piusa VII w 1799r., oraz znaczące
ograniczenie władzy papieskiej,
i rozpatrywanie ich w danym okresie gdy następowały, jako spełnienie przepowiedni o końcu świata. Bowiem osoby przejęte do głębi profetyką biblijną, były w pełni upoważnione do poważnego traktowania wszystkiego, co mogłoby stanowić taki znak. Można powiedzieć z całą pewnością, że czynili tak ze szczerych pobudek.
Właśnie zdarzenia na scenie politycznej i religijnej spowodowały wzrost oczekiwań millenarystycznych wśród ruchów reformacyjnych XV i XVI wieku.
I tak u Tomasza Münzera, ważnej postaci anabaptyzmu, w jego chiliastycznej koncepcji dziejów konieczne było materialne przyspieszenie nadejścia Królestwa Bożego, co u niego przejawiło się w wystąpieniu zbrojnym. Finał tego, dla reformatora okazał się tragiczny. A zapowiedzi W. Millera co do 1844 roku, nadzieje C.T. Russella dotyczące 1874 i 1914 , czy obliczenia WTS kierujące uwagę na rok 1914 i 1975 ?
Niewątpliwie, wyznaczanie jakichkolwiek dat jest wkraczaniem w zagadnienia co do których sam Chrystus okazywał wstrzemięźliwą małomówność. Jednak odczytywane na nowo apokaliptyczne wezwania prorocze i przekonania o potrzebie zaistnienia radykalnych zmian w życiu i nauce kościoła, ośmiela do zwrócenia uwagi na liczby biblijne i ich związek z obietnicami mesjańskimi. To dziś po latach można mówić że było to rozpalenie płonnych nadziei, rozczarowania i nawet osobiste dramaty w tym niejeden ,,kryzys sumienia” . Powstaje też złości na liderów wyznania, na głosicieli chybionych przepowiedni. Naturalną, dla niektórych, koleją rzeczy jest wtedy próby odżegnania się od wcześniejszych powiązań i poglądów a dalej tworzenie nowych grup zainteresowań. Czy słusznie ?
Niepowodzenie w uzgodnieniu dosłownego znaczenia 70 lat niewoli w Babilonie ze znanymi obecnie dokumentami i przyjętym datowaniem nie zmienia faktu, że wyzwolenie ludu świadków stało się rzeczywistością historyczną. Dla tych co wrócili z niewoli i dla tych którzy pozostali w diasporze, był to początek nowej epoki w ich dziejach .
Pierwszy światowy konflikt zbrojny 1914 roku z jego konsekwencjami, jest również zdarzeniem zaistniałym niezależnie od naszego chcenia. Jego znaczenie w aspekcie politycznym, gospodarczym czy religijnym można ocenić dopiero z perspektywy lat.
Chrześcijanin z przełomu XIX i XX wieku miał prawo do wypatrywania sygnałów tego, co Ewangelia nazywa znakiem paruzji Chrystusa oraz takiej interpretacji świata, która by uzasadniała podjęcie odpowiednich kroków aby stać się godnym Królestwa Bożego. I nie ma to nic wspólnego z ,,fałszywymi proroctwami”.
Fałsz jest tym co odciąga od Boga , od Jego Słowa, kieruje na drogi apostazji;
jest czynnikiem destrukcyjnym, rozbijającym jedność eklezjalną, prowadzi do powrotu w wygodny i powszechnie akceptowany stan grzechu. Niestety, fałsz religijny miał i ma swoich orędowników – proroków.
Bowiem rozumienie dziejów w kontekście proroctw ST i NT tudzież dążność do odrodzenia ewangelicznego oraz głoszenie o tym, wynika z nakierowania jednostki i wiernych na biblijne prawdy wiary i jest przeciwne temu co stanowi jakikolwiek fałsz.
Wydaje się jednak, że chrześcijańskie ,,czuwanie” już z założenia jest obarczone nieuchronnością podnoszenia przedwczesnych alarmów.
Zatem próby otworzenia Bożego kalendarza i ustalenia dat jako czasu spełnienia proroctw nie jest czymś niezwykłym, lecz cechą tych którzy zwracają uwagę na słowa prorocze. Czas pokaże, które rachuby okażą się zgodne z postanowieniami Najwyższego.
ben-salem
