- Forum Watchtower
- → Przeglądanie profilu: Tematy: Roszada
Roszada
Rejestracja: 2011-09-20Poza forum Ostatnio: Informacja prywatna
O mnie
Nazywam się Włodzimierz Bednarski (ur. 1959), katolik (tel. 600565148).
Więcej o mnie na facebook pod "Włodek Bednarski" (tam też fotka) lub na wikipedia pod "Włodzimierz Bednarski".
Jestem autorem ponad 250 artykułów polemicznych i dwóch książek:
1) "W obronie wiary. Pismo Święte a nauka Świadków Jehowy, innych sekt i wyznań niekatolickich" (1997 [ostatnia edycja papierowa], 2011 [ostatnia edycja elektroniczna]).
2) "Armagedon w 1975 roku 'możliwy' czy 'prawdopodobny'?" (2009, wersja papierowa), (2011, wersja elektroniczna), (2011, wersja angielska elektroniczna).
Publikuję przede wszystkim na www.piotrandryszczak.pl Tam też ukazują się co tydzień (w piątki) moje najnowsze artykuły. Książka (poz. 1) jest uaktualniana co pół roku.
Nie jestem żadnym guru ex-ŚJ, jak mnie nazwał jeden z forumowiczów (ŚJ). Zapewne nie zgadzam się z ich wieloma poglądami, jak i oni nie podzielają moich w wielu kwestiach. Łączy nas znajomość nauk Towarzystwa Strażnica i wspólny punkt widzenia na wiele kwestii, oraz to, że mieliśmy w życiu jakiś epizod związany ze ŚJ. Podobnie jak w niejednej sprawie zgadzam się z protestantami, a w innych nie podzielam ich punktu widzenia. Przykładowo mam bardzo dobre relacje z ewangelicznym chrześcijaninem Sz. Matusiakiem. Wielu byłych ŚJ ma jakąś 'alergię' do katolicyzmu, więc choćby z tego powodu nie przez wszystkich z nich jestem akceptowany, a cóż dopiero mówić o byciu jakimś autorytetem dla nich.
Poznałem dużą grupę byłych ŚJ. Jedni są katolikami, inni protestantami czy adwentystami, a jeszcze inni nie należą do żadnego wyznania. Dla wielu z nich prawdziwym guru był i jest Raymond Franz (1922-2010), były członek Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy (w latach 1971-1980), od którego i ja wiele się nauczyłem. Miałem możliwość zobaczyć go osobiście w Poznaniu 9 października 2007 r. i zadać mu kilka pytań. Spotkanie z R. Franzem (i wywiad) zostało opisane w czasopiśmie "Sekty i Fakty" Nr 34 (1/2008) w dwóch artykułach na stronach 8-18.
Oto mój życiorys związany ze ŚJ umieszczony w wątku Moja historia (Roszada to W. Bednarski) pochodzący z mojej książki o 1975 r.:
Dlaczego nie zostałem Świadkiem Jehowy?
Jako dziecko nie słyszałem nic o Świadkach Jehowy. Gdy pytałem mamę, kto dzwonił do drzwi, odpowiadała mi, że “inna wiara”. Owszem, w pobliżu mego zamieszkania był zbór baptystów, a blisko mego kuzyna, do którego czasem jeździłem, kaplica adwentystów, ale niewiele mnie to interesowało. W klasie szkoły podstawowej miałem zaledwie jedną osobę niewierzącą (nie chodziła na religię). Nie miałem więc styczności z innowiercami. Tak było do klasy siódmej.
W bloku mieszkałem po sąsiedzku z chłopakiem starszym ode mnie o jeden rok. Ponieważ przyjaźniliśmy się od dzieciństwa, zawsze marzyliśmy o tym, by chodzić do jednej klasy. Było to jednak do czasu niemożliwe. Aż właśnie w siódmej klasie mój kolega nie uzyskał promocji do klasy ósmej i spotkaliśmy się w jednej ławce. Okazało się, że opuścił się w nauce, gdyż jego mama stała się głosicielką, później zaś pionierką Świadków Jehowy. Całe dni spędzała poza domem, a chłopca nie miał kto dopilnować w nauce. Jego matka zrezygnowała nawet z pracy, by w terenie aktywniej dzielić się swą wiarą (wyjeżdżała też poza Gdańsk). Z kolei jego ojciec pracował od rana do wieczora w stoczni, by utrzymać rodzinę.
Był rok 1973, kiedy to od mojego kolegi, który z mamą uczęszczał na zebrania, usłyszałem właśnie pierwszy raz o Świadkach Jehowy. Choć prosił mnie, bym w klasie nic nie mówił o jego wierze, to jednak sam mnie zasypywał swą wiedzą, którą bardzo chłonął. Wpadłem w sam wir roku 1975!
Pamiętam, że dla kolegi prawie wszystko stanowiło potwierdzenie, że w tamtym roku będzie “koniec”, tj. Armagedon. Znakami były dla niego jakieś występujące anomalie pogodowe, a nawet modne wówczas długie włosy, które wskazywały na upodobnianie się mężczyzn do kobiet (por. 1Kor 11:14). Mówił też o kimś, kto porzucił boks i stał się głosicielem, co rzekomo było wypełnianiem się pokojowego nastawienia (por. Mt 5:9). Wreszcie rozmowy rozbrojeniowe SALT I i II (1969-1979) między USA i ZSRR miały przybliżać słowa: “Pokój i bezpieczeństwo” (1Tes 5:3). Wspominał też, że Świadkowie Jehowy, tak jak pierwsi chrześcijanie, spotykają się w domach i nie budują kościołów, które wkrótce ulegną zagładzie. Kolega zarzucał mnie swą propagandą, kiedy tylko spotykaliśmy się w szkole i na podwórku. Jako dziecko znałem dobrze tryptyk Sąd Ostateczny Hansa Memlinga (1440-1494) z kościoła Mariackiego w Gdańsku i pod wpływem słów starszego kolegi myślałem sobie: “jak strasznie będzie, gdy okaże się to wszystko prawdą (tj. koniec świata) i zostanie zrealizowane w tak nieodległym czasie”. Ponieważ mówił on o jesieni 1975 roku, więc pocieszałem się w myślach: “jak dobrze, że to chociaż po wakacjach”. Wtedy jeszcze nie domyślałem się nawet, że owo przekonanie może być mylne. Jego szczerość kojarzyłem w tamtym czasie z prawdą. Nie uważałem, żeby on żartował albo chciał mnie okłamać.
Oczywiście nie zainteresowałem się wtedy Świadkami Jehowy, bo miałem swój Kościół i rodzinę katolicką. Nie myślałem też o potrzebie zmiany religii, skoro “koniec” ma być tak rychło (uważałem, że zmiana przeze mnie religii nie zatrzyma “końca”), ale – jak widać – w mojej podświadomości kolega zasiał jakiś strach przed Armagedonem.
Później nasze drogi rozeszły się. Poszliśmy do innych szkół średnich. Pamiętam tylko, że gdy po jakimś czasie spotkałem kolegę i zapytałem go o Armagedon, usłyszałem, że opóźni się on o rok lub dwa, bo Bóg daje szansę na nawrócenie innym ludziom. Po jakimś czasie zapał kolegi, a szczególnie jego mamy opadł i pamiętam, że w roku 1980 oboje byli już mocno zainteresowani gdańską Solidarnością i przemianami w kraju. Zahaczali nawet o kościół św. Brygidy, gdzie patriotyczne nabożeństwa odprawiał znany ks. Henryk Jankowski. Dziś są oni katolikami.
Wtedy, a nawet już kilka lat przed 1980 rokiem, niemal całkowicie zapomniałem o Świadkach Jehowy, utkwili mi oni jednak gdzieś głęboko w pamięci jako ci, którzy zapowiadali rzekomy koniec świata. Z czasem od starszych ludzi usłyszałem też, że oni już wielokrotnie ten koniec zapowiadali (m.in. w czasie wojny). Określano ich mianem “fałszywych proroków”.
W szkole średniej często siedziałem w ławce z kolegą, który interesował się muzyką rockową i sam grał na gitarze. Nigdy bym się nie spodziewał, że zostanie on kiedyś Świadkiem Jehowy, a jednak tak się po paru latach stało. Po ukończeniu szkoły poszliśmy do pracy do jednego zakładu. Niestety wylądowaliśmy w różnych działach i nasz kontakt był znikomy (byliśmy usadowieni po przeciwnych stronach kanału portowego). Zresztą on po roku pracy został powołany do wojska, a w domu porzucił ich ojciec. Już wtedy, gdy zadzwonił do mnie z jednostki, pomyślałem sobie, że musi mu być bardzo ciężko skoro powiedział: “Włodek, ale drugi raz już bym do wojska nie poszedł”. Nie wiedziałem wtedy, co to znaczy i bardziej kojarzyłem to z jego obecną sytuacją wojaka czy rozpadem w rodzinie. Dopiero po jego powrocie okazało się, że w trakcie służby wojskowej jego rodzona siostra wstąpiła – pod wpływem ciotki – do Świadków Jehowy. On uczynił później ten sam krok. Po wojsku wrócił do pracy do zakładu, a popołudniami spotykaliśmy się niekiedy na dyskusjach.
Pamiętam, jak bardzo zabolało mnie, gdy wspominałem mu swe “doświadczenia” związane z rokiem 1975, które miałem ukryte gdzieś głęboko w sercu, a on nazwał to “kłamstwem”. A jednak zawziąłem się i postanowiłem odnaleźć jakieś materiały, bo przypuszczałem, że coś musieli wtedy Świadkowie Jehowy o tym pisać. W mglistej pamięci utkwiły mi ze starych kontaktów jakieś czarno-białe druki, które były Strażnicami, ale nigdy ich nie przeglądałem. Poza tym, widząc, jak kolega robi postępy w nabywaniu wiedzy, postanowiłem też się poduczyć, aby być dla niego równorzędnym partnerem do dyskusji na temat Biblii.
Nawiązałem też kontakty z innymi wyznaniami religijnymi, by zgłębić wiedzę na temat Świadków Jehowy. Chodzi o protestantów, a zwłaszcza o badaczy Pisma Świętego, którzy wywodzą się z Towarzystwa Strażnica. Pamiętam wściekłość mojego kolegi, gdy dowiedział się od jednego epifanisty, że ja bywałem u niego w poszukiwaniu argumentów przeciw Świadkom Jehowy.
Szukałem też byłych Świadków Jehowy, którzy posiadali publikacje mówiące o roku 1975. Dzięki nim dotarłem do takich artykułów, jak:
“Co przyniosą lata siedemdziesiąte?” (Przebudźcie się! Nr 1, 1970).
“Dlaczego oczekujesz roku 1975?” (Strażnica Nr 5, 1969).
“Mądre spożytkowanie czasu, jaki jeszcze pozostał” (Strażnica Nr 16, 1968).
“Gdzie się znajdujemy według Bożego rozkładu czasu?” (Strażnica Nr 23, 1967).
“Jak długo to jeszcze potrwa? (Przebudźcie się! Nr 12 z lat 1960-69).
Dostałem ponadto znaną książkę Świadków Jehowy z 1970 roku pt. “Życie wieczne w wolności synów Bożych”, która również wspominała o roku 1975. Dzięki tym kontaktom dowiedziałem się o innych datach mającego nadejść Armagedonu (np. 1914, 1915, 1918, 1925, 1931, 1941-1942) i publikacjach o nich mówiących, bo wcześniej – jak wspomniałem – słyszałem tylko ogólnie od osób starszych o zapowiedziach końca świata wygłaszanych przez Świadków Jehowy.
Po kilkunastu spotkaniach z kolegą, jego nadzorcy zabronili mu dyskusji ze mną. Po prostu moje pytania były coraz bardziej dociekliwe i trudne, a on z tymi problemami zwracał się do swych nauczycieli. Gdy oni zauważyli, że ja nie przejawiam “żadnego zainteresowania”, by do ich wyznania wstąpić, doradzili koledze zerwanie kontaktu. W końcu powiedział mi wprost, abym już do niego nie przychodził, chyba że się nawrócę. Tak zakończyły się nasze spotkania.
Pamiętam jak sprawiłem mu wcześniej zawód, gdy zaprosił mnie na studium książki w grupach domowych. Gdy zapytał mnie, jak zebranie mi się podobało, odpowiedziałem mu szczerze, że grupowe podnoszenie palców do góry (zgłaszanie się do odpowiedzi) kojarzyło mi się z pierwszą klasą szkoły podstawowej. Bardzo zdenerwowało go to stwierdzenie.
Po tych doświadczeniach, gdy wstąpiłem do duszpasterstwa studentów i młodzieży pracującej, postanowiłem dzielić się z innymi moimi doświadczeniami związanymi ze Świadkami Jehowy. Wygłaszałem prelekcje dla młodzieży. Mówiłem też o adwentystach, mormonach i innych grupach religijnych. Moje późniejsze kontakty ze Świadkami Jehowy odbywały się najczęściej poprzez poradnię religijną, którą założyłem w 1989 roku. Potrafili do niej przyjść nawet nadzorcy ze zborów, którzy usiłowali obalać moje kompetencje.
Polemikę ze Świadkami Jehowy przeprowadzałem również poprzez moją książkę W obronie wiary. Pismo Święte a nauka Świadków Jehowy, innych sekt i wyznań niekatolickich (pierwsza edycja w 1992 roku) oraz przez dziesiątki artykułów publikowanych w internecie i w czasopismach: najpierw w “Effatha – Otwórz się!”, a później w “Sektach i Faktach”. Nie uniknąłem też kontaktu z mediami (Radio Plus, Radio Gdańsk, Radio Maryja, TVP Gdańsk, “Dziennik Bałtycki” i inne).
I jeszcze dwa słowa o dalszych losach kolegi. Otóż po dziś dzień jest Świadkiem Jehowy, choć zrezygnował z funkcji starszego zboru. Wyprowadził się do dzielnicy na obrzeżach Gdańska i prowadzi swą działalność (sprzątanie firm) wspólnie z innym znanym mi głosicielem. Jego zapał religijny podobno opadł, choć ożenił się ze współwyznawczynią. Natomiast jego siostra, poprzez którą stał się Świadkiem Jehowy, opuściła organizację (była kiedyś gorliwą pionierką) i wyszła za mąż za mego znajomego, też byłego Świadka Jehowy, który przyczynił się do jej odejścia.
Dlaczego więc nie zostałem Świadkiem Jehowy? Otóż dlatego, że przebadałem ich nauki i raczej byłbym skłonny zaliczyć ich do fałszywych proroków niż do poważnych badaczy Biblii. Zmiany ich nauk, także w czasie, gdy obserwowałem ich organizację, były dla mnie tylko potwierdzeniem, że wyznanie to nie ma nic wspólnego z pierwotnym chrześcijaństwem. Dziś, gdy w ich publikacjach widzę okazałe budynki Towarzystwa Strażnica, aż dziw mnie bierze, że ktoś mógł mi kiedyś wmawiać, że Świadkowie Jehowy – jak pierwsi chrześcijanie – spotykają się po domach i nie budują kościołów, bo one ulegną wkrótce zagładzie. Wiem, że ten pierwszy kolega, sympatyk Świadków Jehowy, nie był wówczas świadom, jak inaczej żyją głosiciele w USA i na zachodzie Europy, i nie mając kolorowych publikacji, myślał, że wszyscy jego współwyznawcy na całym świecie żyją skromnie i szaro, jak nasi w PRL-u.
MOJA ZASTĘPCZA SŁUŻBA WOJSKOWA
Sam zastępczą służbę wojskową odbyłem w Szpitalu Wojewódzkim w Gdańsku. Nie miałem przez dwa lata (1983-1985) ŻADNEGO przeszkolenia wojskowego, chociaż zostałem wezwany do odbycia tej służby, a nie zgłaszałem się sam do niej (rządził wtedy gen. Jaruzelski). Wezwany zostałem do Urzędu Wojewódzkiego, a nie do WKU. Jedynym śladem "wojskowości" tej służby było to, że piewszego dnia miałem złożyć w kadrach szpitala dowód osobisty i książeczkę wojskową, w których dokonano wpisu, służba rozpoczęta z dniem... Później na koniec zrobiono to samo. W dowodzie i książeczce wpisy były ze szpitala, a nie z WKU, pewnie z upoważnienia wojska.
Pracowałem wpierw pół roku w transporcie szpitalnym (zaopatrzenie), a później przez półtora roku w aptece szpitalnej. Rozwoziłem po oddziałach szpitalnych płyny infuzyjne, glukozę itp. oraz środki opatrunkowe i czystościowe. Mieszkałem w domu i tam też żywiłem się. Mam 15 min. od domu szpital. Praca była przez 8 godz., bez niedziel i wolnych sobót (wtedy było ich mniej niż dziś). Pieniędzy dostawaliśmy tylko tyle ile starczy na żywność, a zakładali że każdy gdzieś mieszka, więc niech rodzina płaci za czynsz. Nawet miło wspominam ten okres.
Inni koledzy podobnie służyli. Jedni lepiej drudzy gorzej: kuchnia, magazyn żywnościowy, kuchnia mleczna, transport, sterylizatornia, pralnia, oddziały (najgorsza praca). Jeśli ktoś miał np. zawód elektryka, hydraulika to pracował w swym zawodzie w szpitalu. Był np. księgowy i wylądował w księgowości, a leśnik miał pod opieką wszystkie trawniki, drzewka, krzewy. Był to okres junty Jaruzelskiego. Nie wiem czemu również w tym czasie Towarzystwo sprzeciwiało się takiej służbie. W tym samym czasie służył ze mną jeden ŚJ (wykluczyli go za przyjęcie tej służby, bo nie chciał pójść do więzienia za jej odmowę) oraz jeden chrześcijanin sobotni, który w WKU powiedział, że odmawia służby wojskowej, ale chętnie przyjmie służbe zastepczą i umożliwili mu ją. Ten ŚJ został po odbyciu służby i rocznym okresie 'napiętnowania' przyjęty do zboru.
Community Stats
- Grupa: Członkowie
- Całość postów: 223
- Odwiedzin: 9899
- Tytuł użytkownika: Forumowicz (51-500)
- Wiek: Wiek nie został ustalony
- Data urodzenia: Data urodzin nie została podana
-
Płeć
Mężczyzna
-
Lokalizacja
tel. 600565148
-
Zainteresowania
Katolik
User Tools
Ostatnio byli
Moje tematy
"Zmienne nauki Świadków Jehowy"
2012-04-22, godz. 13:00
"Zmienne nauki Świadków Jehowy. Najważniejsze zmiany w doktrynie Towarzystwa Strażnica w latach 1879-2011".
Książka autorstwa W. Bednarskiego (katolik) i Sz. Matusiaka (ewangeliczny chrześcijanin, były Świadek Jehowy i starszy zboru).
Link zapowiedzi, okładki i spisu treści oraz adres wydawcy:
http://www.piotrandr...kow-jehowy.html
Wykład o ŚJ w Wodzisławiu Śl.
2012-04-19, godz. 10:30
Chrześcijański Ośrodek Edukacyjny BEREA i Zbór Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan w Wodzisławiu Śląskim
zapraszają na konferencję
Jak ustosunkować się do Świadków Jehowy?
Czas: sobota, 28 kwietnia 2012 r., godziny 16:00-20:00
Miejsce: Kaplica KECh, ul. Boczna 2a, 44-300 Wodzisław Śl.
Strona internetowa: http://www.kech.com.pl/ .
Wykładowca: Szymon Matusiak, były wieloletni starszy zboru Świadków Jehowy.
Program:
16:00-17:00 - wykład 1. Wstęp. Geneza Świadków Jehowy
17:00-17:20 - przerwa
17:20-18:20 - wykład 2. Osiągnięcia i błędy organizacji Strażnicy
18:20-18:40 - przerwa
18:40-20:00 - wykład 3. Jak rozmawiać ze Świadkami? + odpowiedzi na pytania
Cel konferencji:
Świadkowie Jehowy to trzecie co do wielkości wyznanie w Polsce. Odwiedzają nasze domy ze swym przesłaniem, w przekonaniu, że tylko oni są prawdziwymi chrześcijanami. Jak ustosunkować się do tej społeczności religijnej? Ideą przyświecającą tej serii wykładów nie jest oczernianie Świadków, lecz przedstawienie rzetelnych faktów na ich temat. Mówca pragnie pomóc słuchaczom bronić swych przekonań w rozmowach z nimi i mądrze się do nich odnosić.
Bóg nie mieszka na Plejadach!
2011-10-08, godz. 19:10
W roku 1953 Towarzystwo Strażnica omówiło kwestię gwiazdozbioru Plejad i zamieszkiwania tam Boga, będąc zapytane o nie w ‘Pytaniach czytelników’. W polskiej publikacji sprawy te omówiono dopiero w roku 1956. Oto wyjaśnienie tej organizacji:
„Są ludzie, którzy tym konstelacjom gwiezdnym czyli gwiazdozbiorom przypisują jakieś szczególne własności i na tej podstawie przedstawiają swoje prywatne komentarze do Joba 38:31, 32, które ich słuchaczy wprawiają w zdumienie. Ich poglądy nie zawsze są zdrowe ze stanowiska astronomii, a z biblijnego punktu widzenia są pozbawione wszelkiej podstawy. (...) Zauważając ubocznie, Plejad nie można już uważać za centrum wszechświata, i byłoby niemądre, gdybyśmy chcieli tron Boży ustalać w jakimś szczególnym miejscu uniwersum. Gdybyśmy musieli przyjąć Plejady za siedzibę jego tronu, to moglibyśmy w sposób niesłuszny na ten gwiazdozbiór zapatrywać się ze szczególną czcią” (Strażnica Nr 14, 1956 s. 19 [ang. 15.11 1953 s. 703]).
Po tym opisanym wierzeniu i stwierdzeniu Towarzystwa Strażnica prawie każdy zareaguje następująco: zaraz, zaraz, a co to są za „ludzie, którzy tym konstelacjom gwiezdnym czyli gwiazdozbiorom przypisują jakieś szczególne własności”?
Czy to nie wymieniona organizacja przekonywała nas przez lata do Plejad?
Czy to nie ona przez ponad 30 lat uczyła o nich, jako centrum świata i miejscu tronu Boga?
Kogo ona szuka teraz jako winnego? Chyba że własnych głosicieli, którzy nadal skrycie „przedstawiają swoje prywatne komentarze”, jak to określiło Towarzystwo Strażnica.
Później jeszcze co najmniej dwa razy organizacja ta powracała do sprawy zamieszkiwania Boga:
„Centrum bezgranicznego świata znajduje się zatem przy tronie Bożym, a nie w punkcie środkowym gwiazd Wielkiej Drogi Mlecznej, będącej jedną z niezliczonych systemów dróg mlecznych czyli wysp wszechświata, które teraz istnieją w zasięgu czy poza zasięgiem ludzkiej zdolności widzenia” („Nowe niebiosa i nowa ziemia” 1958 [ang. 1953] s. 14);
„Tron Jehowy Boga jest bezwzględnie ośrodkiem niezmierzonego wszechświata (…). Tron ten nie znajduje się w centrum wielkiej galaktyki niezliczonych układów gwiezdnych, czyli wysp kosmosu, będących w chwili obecnej w zasięgu bądź poza zasięgiem wzroku ludzkiego, lecz w ośrodku stwarzania, gdzie Bóg staje się bezpośrednią praprzyczyną wszystkich swoich dzieł” (Strażnica Nr 11, 1961 s. 2).
Trzeba tu dodać, że już w roku 1943 wyrażono się dość krytycznie o samej nazwie „Plejady”, ale nie zaprzeczono wtedy, że tam mieszka Bóg:
„Tam, w oznaczonych miejscach, były niebieskie ciała (...) które ludzie przezwali: wozem niebieskim (wielka i mała niedźwiedzica), Orion, Plejady, i Zodiak, według nazw fałszywych bogów, lub demonów” („Prawda was wyswobodzi” 1946 [ang. 1943] s. 50).
A jak Towarzystwo Strażnica uczyło wcześniej?
Otóż co najmniej od roku 1891 umiejscawiało tron Jehowy na Plejadach. Oto najważniejsze teksty na ten temat:
„Tak cudowna zgodność przekonała go, że tym sposobem data budowy Wielkiej Piramidy może być ustaloną, ponieważ gwiazda Draconis jest symbolem grzechu i Szatana, jak Plejady są symbolem Boga i środkowym punktem wszechświata” („Przyjdź Królestwo Twoje” 1919 [ang. 1891] s. 364).
„Niektórzy jednak są tego przekonania, iż znaleźli ten środek, i że są nimi Plejady, grupa gwiazd, a szczególnie środkowa gwiazda Alcyon. (...) Gwiazda Alcyon zatem według tej teoryi byłaby ‘północnym tronem’ w której spoczywa cały system grawitacji, ciężkości, i z którego to miejsca Wszechmocny Bóg rządzi Wszechświatem. Tutaj też możemy zanotować cudowną rzecz, że Wielka Piramida zaczęła być budowaną o północy (...) Plejady znajdowały się u szczytu tej Wielkiej Piramidy z gwiazdą Alcyon akuratnie na tej linii” (jw. s. 371).
„Północ jest w kierunku grupy Plejad, niebieskiego centrum wszechświata, przypuszczalnej siedziby boskiego cesarstwa” („Walka Armagieddonu” 1919 [ang. 1897] s. 801).
„Pleady, na północy, od dawna uważane były za centrum wszechświata, za tron Jehowy” („Nowe Stworzenie” 1919 [1904] s. 768).
„Ktoś pytał mnie niedawno: Przypuśćmy, że będziesz żył w 1925-ym roku, co wtedy będziesz czynił? Odpowiedziałem, że spodziewam się, iż do tego czasu będę w domu Plejad; lecz jeśli Opatrzność Pańska zrządzi że mam być tutaj, to będę się weselił i będę czynił ze wszystkich sił, co moje ręce znajdą do czynienia ku większej służbie Mistrza” (Strażnica 15.03 1921 s. 80 [ang. 01.11 1920 s. 334]);
„Przypuszczamy, że Plejady oznaczają tron Jehowy, z którego On rządzi światem” (Strażnica 15.05 1925 s. 147 [ang. 15.04 1925 s. 115]);
„Plejady zajmują ośrodek wszechświata, skąd wychodzą ‘słodkie wpływy’ Wszechmogącego (...) Jeżeli stolica Jehowy, podstawą której jest sprawiedliwość, znajduje się gdzieś w obrębie Plejad, to gromada ta chyba zasługuje na dość dokładne zbadanie” („Złoty Wiek” Nr 24, 1926 s. 372).
„Wielki Bóg Jehowa wydał rozporządzenie zorganizowania mnóstwa niebiańskich zastępów, aby te działały jako straż honorowa towarzysząc owemu specjalnemu posłańcowi na ziemię, świadcząc o narodzeniu się Jego umiłowanego Syna. Niezawodnie, że musiała być tam wstrząsająca radość w niebie i śpiewy nieograniczonej chwały Bogu, kiedy on potężny zastęp aniołów rozpoczął swą podróż na ziemię. Być może, że zachodziła potrzeba kilku dni do odbycia tej podróży z Plejadów na ziemię; a kiedy owi posłańcy postępowali tak w swej podróży, to na ziemi naonczas przygotowywała się scena do odegrania” („Wyzwolenie” 1929 s. 120).
„Naturalnie, że wierzch głębiny musiał być zwrócony w stronę ku Plejadom, które jak rozumiemy są mieszkaniem Jehowy” („Stworzenie” 1928 s. 110);
„Była podana myśl, i to z wielką powagą, że jedna gwiazda z tej grupy jest mieszkaniem Jehowy, miejscem najwyższych niebios; to jest właśnie miejsce, do którego inspirowany pisarz się odnosił, gdy napisał: ‘Wysłuchaj z miejsca mieszkania Twego, z nieba’ (2 Kroniki 6:21) (...) Konstelacja Plejad jest małą w porównaniu do innych, które instrumenta ludzkie wyjawiają oku ludzkiemu. Lecz większość w rozmiarze innych planet jest mniejszą w porównaniu z ważnością Plejad, albowiem Plejady są mieszkaniem wieczystego tronu Bożego” („Pojednanie” 1928 s. 13).
Widzimy z powyższego, że Towarzystwo Strażnica samo kiedyś umiejscawiało tron Boga na Plejadach, a później też samo zaczęło zwalczać ten pogląd.
Czy nie jest to dziwne w przypadku organizacji, która uważa się za prowadzoną przez Boga?
Kiedy On ją prowadził? Wcześniej czy teraz? A może wcale?
Epizody z życia F. Franza
2011-10-08, godz. 18:58
Jako zmieniający wyznania religijne
Wydaje się, że F. Franz prześcignął w ilości ‘zaliczonych’ wyznań religijnych jednego ze swoich poprzedników prezesa C. T. Russella (zm. 1916). Był bowiem w swym życiu luteraninem, katolikiem, prezbiterianinem i jednym z badaczy Pisma Świętego, którzy później w roku 1931 stali się Świadkami Jehowy.
Russell zaś był ‘tylko’ prezbiterianinem, kongregacjonalistą, tym który „zawadził o adwentystów” i badaczem Pisma Świętego (nie był nigdy Świadkiem Jehowy!).
Wydaje się też, że F. Franz był jedynym z prezesów Towarzystwa Strażnica, który był ‘przelotnie’ katolikiem.
Właściwie to byli prezesi tej organizacji (i aktualny D. Adams) wspólnie ‘odwiedzili’ wiele wyznań chrześcijańskich, bo byli luteranami, prezbiterianami, kongregacjonalistami, baptystami (Rutherford), kalwinistami (Knorr) i członkami kościoła episkopalnego (Adams). O M. Henschelu i nie podano jednak do jakiego kościoła przynależał kiedyś.
Jako luteranin
„Ojciec pochodził z Niemiec i był luteraninem, chciał więc aby mnie ochrzczono. Zrobił to pastor przez położenie zwilżonej wodą dłoni na mym czole. Wystawiono mi świadectwo chrztu, które następnie zostało oprawione w ramki i zawieszone na ścianie obok podobnych świadectw moich dwóch starszych braci, Alberta Edwarda i Hermana Fredericka. Dopiero po 20 latach dowiedziałem się, jak niebiblijna jest ta ceremonia religijna” (Strażnica Rok CVIII [1987] Nr 18 s. 20).
Jako katolik
„Kiedy osiągnąłem odpowiedni wiek, posłano mnie do szkoły parafialnej, z czym wiązało się uczęszczanie na nabożeństwa do katolickiego kościoła pod wezwaniem św. Józefa (...). Pamiętam też, jak podchodziłem do nie oświetlonego konfesjonału i zwróciwszy się do siedzącego w nim spowiednika, odmawiałem wyuczoną na pamięć modlitwę, po czym spowiadałem się z tego, że jestem niegrzecznym chłopcem. Następnie kierowałem się do balustrady przed ołtarzem, klękałem przy niej, a ksiądz wkładał mi do ust opłatek, dopełniając w ten sposób rytuału komunii. (...) Tak zaczęto mi wdrażać religię i uznanie dla Boga, które dopiero po latach nabrało nowej treści” (Strażnica Rok CVIII [1987] Nr 18 s. 20).
Jako ‘spragniony’ wina będąc dzieckiem
„Następnie kierowałem się do balustrady przed ołtarzem, klękałem przy niej, a ksiądz wkładał mi do ust opłatek, dopełniając w ten sposób rytuału komunii. Wino zostawiał dla siebie i wypijał je później” (Strażnica Rok CVIII [1987] Nr 18 s. 20).
Wydaje się, że tu F. Franz pomylił chyba fakty, gdyż wino ksiądz ‘wypija’ zanim wiernym podaje komunię. Prócz tego nikt w kościele nie nazywa hostii „opłatkiem”.
Jako ‘bite’ dziecko w szkołach
„Pewnego razu, gdy popełniłem jakieś wykroczenie, ‘braciszek’ pełniący obowiązki nauczyciela wezwał mnie na środek klasy, kazał mi wyciągnąć rękę i wymierzył w nią kilka uderzeń 30-centymetrową linijką” (Strażnica Rok CVIII [1987] Nr 18 s. 20);
„Wysłano mnie do szkoły miejskiej i zapisano do trzeciej klasy. Okazało się że nie uważam na lekcjach. Pamiętam, że pewnego dnia coś przeskrobałem i wraz z kolegą z sąsiedniej ławki wezwano nas do gabinetu dyrektora. Tam pan dyrektor Fitzsimmons kazał nam zrobić skłon w przód i dotknąć palcami czubków butów, po czym giętkim palmowym prętem wymierzył nam pewną liczbę uderzeń w siedzenie. Łatwo się też domyślić, że nie otrzymałem promocji” (Strażnica Rok CVIII [1987] Nr 18 s. 20).
Jako prezbiterianin
„W moim młodym życiu nastąpiła też zmiana pod względem religijnym. Z matką skontaktowali się w jakiś sposób przedstawiciele Drugiego Kościoła Prezbiteriańskiego w Cincinnati i w rezultacie Albert, Herman i ja zostaliśmy posłani na naukę religii. (...) Tak zetknąłem się z natchnionym Pismem Świętym. Jakże byłem wdzięczny, gdy nauczycielka dała mi w prezencie gwiazdkowym Biblię na własność! Postanowiłem sobie, że nieodłącznym składnikiem mego życia będzie codzienne czytanie tej Świętej Księgi” (Strażnica Rok CVIII [1987] Nr 18 s. 21);
„Na początku tego stulecia pewien młody mężczyzna otrzymał od przyjaciółki Biblię. (...) ‘Postanowiłem sobie, że nieodłącznym składnikiem mego życia będzie codzienne czytanie tej Świętej Księgi’. Owym młodym człowiekiem był Frederick Franz...” (Strażnica Nr 21, 1999 s. 13).
„Postanowiłem zostać kaznodzieją prezbiteriańskim Nie przerywając łaciny, zająłem się teraz greką. (...) Wiedziałem, że jeśli mam zostać duchownym prezbiteriańskim, to muszę władać greką biblijną. Przykładałem się więc energicznie do pracy i zaliczałem rok po roku” (Strażnica Rok CVIII [1987] Nr 18 s. 21-22).
Epizody z życia Adamsa
2011-10-08, godz. 12:47
Jako członek kościoła episkopalnego
„W dzieciństwie chodziłam do kościoła, chociaż mój ojciec przestał tam uczęszczać w czasie I wojny światowej. W roku 1933 podczas mojej konfirmacji w Kościele episkopalnym biskup przeczytał tylko jeden werset z Biblii, a potem zaczął mówić o polityce. Mama tak się zdenerwowała, że już nigdy więcej nie poszła do kościoła” (Strażnica Nr 5, 2003 s. 23).
Jako mający braci ‘urzędników’ Towarzystwa Strażnica
Wszyscy trzej bracia Adams zaszli bardzo wysoko w Towarzystwie Strażnica, choć nie należą do „klasy niebiańskiej” Świadków Jehowy:
Don - od roku 2000 prezes pensylwańskiej korporacji Towarzystwa Strażnica. Wcześniej sekretarz jednego z pięciu komitetów Ciała Kierowniczego i członek Komitetu Domu Betel (ang. Strażnica 15.11 1982 s. 27).
Karl - Nadzorca Działu Redakcyjnego w Brooklynie. Sekretarz jednego z pięciu komitetów Ciała Kierowniczego. Wykładowca w szkole Gilead, „który usługuje w Biurze Głównym od 53 lat” (Strażnica Nr 24, 2000 s. 25-26).
Joel - Członek Komitetu Działu Służby (Strażnica Nr 11, 1992 s. 23).
Niektóre funkcje pełnione w Towarzystwie Strażnica przez braci Adams wspomina też R. Franz (ur. 1922), były członek Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy w latach 1971-1980 (patrz „Kryzys Sumienia” R. Franz, 2006 s. 24-27, 72-74, 76, 80, 390, 443).
Jako ‘sekretarz’
D. Adams, tak jak M. Henschel, bywał (choć rzadziej) ‘sekretarzem’ N. Knorra w czasie jego podróży. Również on został później prezesem Towarzystwa Strażnica. Czyżby ‘sekretarze’ N. Knorra cieszyli się specjalnymi względami i za swe zasługi ‘sekretarzowania’ dostępowali później godności ‘prezesowskich’?
Oto jeden przykład misji Adamsa:
„w kwietniu 1956 r., w czasie odwiedzin prezesa Towarzystwa N. H. Knorra i jego sekretarza Don Adamsa, odbyła się konwencja...” (Strażnica Nr 11, 1958 s. 20).
Jako nadzorca strefy
Najczęściej jako nadzorcy strefy (wizytacja w kilku krajach i ich biurach krajowych) byli wysyłani członkowie Ciała Kierowniczego z „klasy niebiańskiej”, ale zdarzało się, że posyłano też z tą funkcją zaufanych ‘urzędników’ z Towarzystwa Strażnica z „klasy ziemskiej”. Do nich należał Don Adams:
„W roku 1957 (...) W charakterze nadzorcy strefy obecny był wówczas Don Adams z bruklińskiego Biura Głównego” („Rocznik Świadków Jehowy 1994” s. 142);
„Zbliżał się rok 1985 i Komitet ON udał się z Milange na coroczne spotkanie z nadzorcą strefy, wysłanym przez Ciało Kierownicze. Z Brooklynu przyjechał Don Adams” („Rocznik Świadków Jehowy 1996” s. 165);
„(...) w styczniu 1988 roku. Wenezuelę odwiedził w charakterze nadzorcy strefy Don Adams z bruklińskiego Biura Głównego” („Rocznik Świadków Jehowy 1996” s. 226).
- Forum Watchtower
- → Przeglądanie profilu: Tematy: Roszada
- Privacy Policy
- Regulamin ·