6 replies to this topic

[mirek]

Ostatnio zwróciłem uwagę na pewien interesujący werset, który mógłby służyć za dodatkowy dowód Bóstwa Chrystusa:

Jk 1:1 Bg „Jakób, sługa Boży i Pana Jezusa Chrystusa, dwunastu pokoleniom, które są w rozproszeniu, zdrowia życzy.”

Jk 1:1 BT „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, śle pozdrowienie dwunastu pokoleniom w rozproszeniu.”

Jk 1:1 Bw „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, pozdrawia dwanaście pokoleń, które żyją w rozproszeniu.”

Jk 1:1 Bp „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, (przesyła) pozdrowienie dwunastu pokoleniom w diasporze!”

Jk 1:1 NS „Jakub, niewolnik Boga i Pana Jezusa Chrystusa; do dwunastu plemion, które są rozproszone: Pozdrowienia!”

Jk 1:1 WH „ιακωβος θεου και κυριου ιησου χριστου δουλος ταις δωδεκα φυλαις ταις εν τη διασπορα χαιρειν”

Oczywiście żaden przekład (poza być może BG, która próbuje wyróżnić w tekście dwie osoby od siebie) nic tutaj nie zmienia. Jednak werset ten jest o tyle ciekawy, że może w nim chodzić o jedną osobę. Załozyłem ten wątek właśnie po to, aby to rozstrzygnąć. Jak myślimy, czy Jakub nazwał tutaj Pana Jezusa Bogiem?

Z poziomu gramatyki raczej na pierwszy rzut oka nie uda się tutaj chyba nic wywnioskować. Oczywiście, gdyby w tekście przed całą interesującą nas frazą THEOU KAI KYRIOU wystąpił jeden rodzajnik TOU (w genitiv) to możnaby (na podstawie tak zwanej reguły Sharpa) stwierdzić, że Jakubowi chodziło o jedną osobę. Gdyby natomiast pojawiły się dwa rodzajniki TOU (przed słowem THEOS i KYRIOS) to możnaby stwierdzić, że Jakubowi chodziło o dwie odrębne osoby. Jednak jak widać w tekście brak jakiegokolwiek rodzajnika.

Z drugiej strony jakby apostoł Jakub napisał to swoje wyrażenie greckie w inny sposób, to też możnaby ustalić o kogo mu chodziło. Móglby na przykład napisać tak: sługa Boga Ojca i Pana Jezusa Chrystusa, albo (bardziej Strażnicową wersję): niewolnik Boga Jahwe i Pana Jezusa Chrystusa. Jednak jak widzimy w tekście występuje tylko wyrażenie Boga i Pana. Z drugiej strony przestawienie szyku na Pana i Boga też załatwiałoby sprawę.

A więc temat wydaje mi się dlatego bardzo ciekawy, że warty założenia odrębnego wątku do dyskusji. Bo gdyby tak spróbować przeanalizować cały list Jakuba to okazuje się, że nazwał on osobę Boga Ojca Bogiem (z rodzajnikiem), poprzedzając frazę THEO KAI PATRI (Bogiem i Ojcem) jednym rodzajnikiem TO (w dativ):

Jk 1:27 Bw „Czystą i nieskalaną pobożnością przed Bogiem i Ojcem jest to: nieść pomoc sierotom i wdowom w ich niedoli i zachowywać siebie nie splamionym przez świat.”

Jk 1:27 NS „Forma oddawania czci, która jest czysta i nieskalana z punktu widzenia naszego Boga i Ojca, polega na tym: opiekować się sierotami i wdowami w ich ucisku oraz zachowywać siebie nie splamionym przez świat.”

Jk 1:27 WH „θρησκεια καθαρα και αμιαντος παρα τω θεω και πατρι αυτη εστιν επισκεπτεσθαι ορφανους και χηρας εν τη θλιψει αυτων ασπιλον εαυτον τηρειν απο του κοσμου”

oraz podobnie nazwał osobę Boga Ojca Panem (z rodzajnikiem), również poprzedzając frazę KYRION KAI PATERA (Pana i Ojca) jednym rodzajnikiem TON (w accusativ):

Jk 3:9 Bw „Nim wysławiamy Pana i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże;”

Jk 3:9 NS „Błogosławimy nim Jehowę, samego Ojca, i nim też przeklinamy ludzi, powołanych do istnienia "na podobieństwo Boże".”

Jk 3:9 WH „εν αυτη ευλογουμεν τον κυριον και πατερα και εν αυτη καταρωμεθα τους ανθρωπους τους καθ ομοιωσιν θεου γεγονοτας”

który to jednak werset PNŚ trochę mocno wichruje dodając imię Jehowa, o czym informuje inny wątek:

http://watchtower.or...?showtopic=1016

A więc pytanie: czy Jakub myśłał w wersecie pierwszym o jednej osobie (Bogu i Panu, Jezusie Chrystusie) czy o dwóch osobach (Bogu Ojcu i Panu Jezusie)?

[Adelfos]

(Bogu i Panu Jezusie Chrystusie)

A więc 4 osoby: Bóg (Trójca Święta!) i Pan Jezus Chrystus.

[mirek]

Dlatego właśnie twierdzę, że w omawianym wersecie może chodzić o jedną osobę, Jezusa Chrystusa, którego Jakub nazwał Bogiem i Panem. Podawałem też przykłady, że w stosunku do Ojca używał rodzajników, a więc prawdopodobnie w stosunku do Jezusa nie użył rodzajników, aby te osoby odróżnić od siebie.

Istnieje jeszcze jeden powód, dla którego prawdopopodobnie nie chodzi w nim o dwie osoby. Dlaczego na przykład werset ten nie brzmi jakoś tak (parafraza BW):

Jk 1:1 „Jakub, sługa Boga Jehowy i Pana Jezusa Chrystusa, pozdrawia dwanaście pokoleń, które żyją w rozproszeniu.”

Aż prosi się taka konstrukcja, gdyby Jakub miał na myśli dwie osoby. No bo jaki jest sens użycia w stosunku do Pana Jezusa imienia a w stosunku do Boga nie?

Bo o ilu osobach jest mowa w poniższych wersetach?

Ps 5:3 Bw „Zważ na głos błagania mego, Królu mój i Boże mój, bo modlę się do ciebie.”

Ps 35:23 Bw "Ocknij i obudź się ku mojej obronie, Boże i Panie mój, by prowadzić sprawę moją!"

Ps 84:4 Bw "Nawet wróbel znalazł domek, A jaskółka gniazdo dla siebie, Gdzie składa pisklęta swoje: Tym są ołtarze twoje, Panie Zastępów, Królu mój i Boże mój!"

Ps 109:21 Bw "Ale Ty, Boże, Panie mój, Bądź ze mną dla imienia swego, A że dobra jest łaska twoja, Wybaw mnie!"

Zgodzimy się, że mówią one o jednej osobie. Dlaczego więc nie miałoby być tak w Jak 1:1? Ja twierdzę nawet, iż w wersecie tym nie może być mowy o dwóch osobach, bowiem nie można być sługą dwóch osób, przed czym przestrzegał sam Pan Jezus:

Mt 6:24 Bw "Nikt nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzić będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi. Nie możecie Bogu służyć i mamonie."

Lk 16:13 Bw "Żaden sługa nie może dwóm panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzieć będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi. Nie możecie Bogu służyć i mamonie."

Ja osobiście opowiadam się zatem za następującą wersją wersetu z Jak 1:1:

Jk 1:1 „Jakub, sługa Boga i Pana, Jezusa Chrystusa, pozdrawia dwanaście pokoleń, które żyją w rozproszeniu.”

Zwróć uwagę na ten przecinek oddzielający frazy "Boga i Pana" oraz "Jezusa Chrystusa". Teraz lepiej widać, że chodzi o jedną osobę.

Co sądzisz o takiej wykładni? Oczywiście nie upieram się, ale uważam, że jest ona możliwa.

Użytkownik mirek edytował ten post 2008-08-21, godz. 07:11

[hi fi]

Ostatnio zwróciłem uwagę na pewien interesujący werset, który mógłby służyć za dodatkowy dowód Bóstwa Chrystusa:

Jk 1:1 Bg „Jakób, sługa Boży i Pana Jezusa Chrystusa, dwunastu pokoleniom, które są w rozproszeniu, zdrowia życzy.”

Jk 1:1 BT „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, śle pozdrowienie dwunastu pokoleniom w rozproszeniu.”

Jk 1:1 Bw „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, pozdrawia dwanaście pokoleń, które żyją w rozproszeniu.”

Jk 1:1 Bp „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, (przesyła) pozdrowienie dwunastu pokoleniom w diasporze!”

Jk 1:1 NS „Jakub, niewolnik Boga i Pana Jezusa Chrystusa; do dwunastu plemion, które są rozproszone: Pozdrowienia!”

Jk 1:1 WH „ιακωβος θεου και κυριου ιησου χριστου δουλος ταις δωδεκα φυλαις ταις εν τη διασπορα χαιρειν”

Gr-ang PNŚ



Gr-pol Vocatio

[mirek]

Muszę przyznać, że ciekawe te skany. Zauważmy, iż interlinearny przekład w języku polskim (Popowski) umieszcza po wyrażeniu "Boga i Pana" przecinek (zupełnie tak jak ja proponowalem w poprzednim poście). Sugeruje przez to, iż cała ta fraza odnosi się do jednej osoby, Jezusa.

Zwróćmy też uwagę, że angielski przekład interlinearny (KIT) posiada po dosłownym przetłumaczeniu wersetu sens iż chodzi o jedną osobę:

James, slave of God and of Lord Jesus Christ

Jednak zobaczmy co czyni Strażnica? Dodaje do tekstu przedimek THE (w nawiasie) przez co zmienia sens wersetu i sugeruje, iż chodzi o dwie odrębne osoby. Poza tym przypomnijmy, iż słowo THEOS występuje w naszym wersecie bez rodzajnika. Dlaczego więc Strażnica nie zastosuje swojej metody z J 1:1 i nie zapisze słowa Bóg z małej litery: of god? Czy znowu nie jest to pewna niekonsekwencja?

[Matuzalem]

Mireczku,

Zauważmy, iż interlinearny przekład w języku polskim (Popowski) umieszcza po wyrażeniu "Boga i Pana" przecinek (zupełnie tak jak ja proponowalem w poprzednim poście). Sugeruje przez to, iż cała ta fraza odnosi się do jednej osoby, Jezusa.

Czyniąc taką sugestię, interlinearny przekład Popowskiego nie jest uczciwy.

Zobacz co jeden z Twoich ulubionych pisarzy trynitarnych, Murray Harris, pisze na temat tego wersetu: "James 1:1 distinguishes God from the Lord Jesus Christ". (Harris: Jesus as God, 46)

Właściwie nie poświęca temu wersetowi bezpośredniego omówienia w książce, odnotowując dwa argumenty przy omawianiu innych fragmentów (wskazując jednocześnie, że powinno się je również odnieść do Jakuba 1:1):
1) "When two prima facie personal nouns are joined by kai, one should assume that kai is copulative, not epexegetic". (Harris, 262n22)
2) "The formula theos kai kurios in reference to one person is not found in the NT or LXX and is rare elsewhere, whereas the threefold appellation kurios Iesous Xristos is a fixed and common formula, occuring some 48 times in the Pauline corpus". (Harris, 266)

Jednak zobaczmy co czyni Strażnica? Dodaje do tekstu przedimek THE (w nawiasie) przez co zmienia sens wersetu i sugeruje, iż chodzi o dwie odrębne osoby

Nie zmienia sensu wersetu. Po prostu używa sformułowania jednoznacznego w języku angielskim. Ta sama liczba słów co w oryginale nie jest wyznacznikiem wierności tłumaczenia. Co więcej ośmielę się napisać: żaden przekład Biblii nie używa tej samej liczby słów co tekst grecki czy hebrajski.

Poza tym przypomnijmy, iż słowo THEOS występuje w naszym wersecie bez rodzajnika. Dlaczego więc Strażnica nie zastosuje swojej metody z J 1:1 i nie zapisze słowa Bóg z małej litery: of god

Bo to nie jest metoda z której Strażnica wnioskuje, gdzie zapisać słowo Bóg z wielkiej, a gdzie z małej litery - ani w Jana 1:1 ani w innych wersetach.

[mirek]

Matuzalem, zgadzam się z Tobą. Gdyby tam był rodzajnik przed słowem THEOS to wtedy możnaby się nad tym głębiej zastanawiac. Ale dziękuję ci za tę sugestię. Widzę, że wziąłeś się porządnie do dzieła. I tak trzymać!