Skocz do zawartości


Zdjęcie

Personifikacja


  • Please log in to reply
No replies to this topic

#1 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2009-03-29, godz. 13:58

Na kartach Nowego Testamentu czytamy, że Duch: naucza (Łk 12:12); świadczy (Dz 5:32); powołuje do określonego działania (Dz 13:2); wysyła (Dz 13:4); przemawia (Dz 8:29; 28:25; Hbr 3:7); zabrania pewnych poczynań (Dz 16:6-7); wzbudza z martwych (Rz 8:I l ); wspiera (Rz 8:16); przyczynia się (Rz 8:26); uświęca (Rz 15:16); poucza (1 Kor 2:13); objawia, poszukuje, zna (1Kor 2:10-11). Sprawcą tych wszystkich działań może być jedynie osoba a nie bezosobowa moc, porównana przez niektórych do prądu elektrycznego. Więcej: nielogiczny byłby fakt pośrednictwa u Boga w naszych błaganiach nieosobowej siły, skoro modlimy się jako osoby. Duchowi Świętemu przypisuje się cechy, które składają się na osobowość. Posiada inteligencję (J 14:26;15:26; Rz 8:16); wolę (1 Kor 12:11: "udzielając każdemu tak jak chce"); a także uczucia (Iz 63:10; Ef 4:30). Czy apostoł Paweł mógłby mówić o "miłości Ducha", gdyby określenie "Duch Święty" odnosiło się tylko do bezosobowej siły (Rz 15:30)? Czy mógłby mówić o Bogu, że zna zamiar Ducha, gdyby tenże Duch nie był odrębną Osobą Bóstwa? (Rz 8:27). I jak mogliby ludzie Go okłamywać (Dz 5:3), kusić Go (Dz 5:9), opierać Mu się (Dz 7:51), zasmucać Go (Ef 4:30), obrażać Go (Hbr 10:29), bluźnić przeciw Niemu (Mt 12:31) i wzywać Go (Ez 37:9), gdyby Duch nie był Osobą? Któż mógłby czynić to wszystko wobec bezosobowej siły? Czy apostołowie mogliby powiedzieć "Postanowiliśmy Duch Święty i my ... (Dz 15:28)", gdyby On był jedynie wpływającą na nich siłą?". Szczególnie wymowna jest wypowiedź Jezusa dotycząca grzechu przeciwko Duchowi Świętemu: "Każdy grzech i bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone" (Mt 12:32). Jakiż sens miałoby ostrzeżenie Jezusa, gdyby Duch Święty miał być jedynie bezosobową mocą? Przecież istotą każdego grzechu jest zlekceważenie Boga!

Gdy jednak Świadkom Jehowy wskaże się powyższe cytaty, wówczas odpowiadają, że są to tylko personifikacje, czyli przypisywanie rzeczom cech osoby. Mówią wtedy: Pismo Święte często personifikuje pewne rzeczy, np. "krew woła" (Rdz 4:10), "ziemia mówi" (Rdz 11:1), "góry krzyczą" (Iz 44:23), "mądrość ma dzieci" (Łk 7:35), "grzech zabija" (Rz 7:11), "miłość myśli" (1 Kor 13:4-7), "woda świadczy" (1 J 5:7-8), "ołtarz mówi" (Obj 16:7). Grzech i śmierć nazwano królami (Rz 5:14,21). W Księdze Rodzaju 4:7 powiedziano: "Grzech jest demonem kulącym się u drzwi" personifikując tym samym grzech jako złego kulącego się pod drzwiami Kaina. A przecież grzech nie jest osobą duchową. Zwroty te bynajmniej nie dowodzą, że krew, ziemia, mądrość, grzech, miłość, woda czy ołtarz to osoby. W Piśmie Świętym często spotyka się personifikacje i nie ma w tym nic nadzwyczajnego.

Argument Świadków Jehowy wydaje się bardzo sugestywny. Gdy jednak bliżej przyjrzymy mu się, bez trudu zauważymy, iż zasadza się na fałszywym rozumieniu personifikacji. Tego rodzaju taktyka jest niczym innym jak formą manipulacji mało zorientowanym czytelnikiem. Sprecyzujmy więc najpierw samo pojęcie personifikacji.

Definicja personifikacji wzięta z Wikipedii brzmi:

Personifikacja (inaczej uosobienie, lub antropomorfizacja) to figura retoryczna, zabieg literacki polegający na metaforycznym przypisaniu cech ludzkich czemuś, co człowiekiem nie jest (przedmiotom, zjawiskom, roślinom, zwierzętom, czy pojęciom abstrakcyjnym).

Przykład: Niebo płacze, dęby stanęły na baczność, płakały kamienie.


Otóż personifikacja rzeczywiście polega na przypisywaniu rzeczom cech osoby ludzkiej. Jednak jest to tylko umowny zabieg literacki, oczywisty dla czytelnika. Zarówno dla autora jak i czytelnika jest rzeczą oczywistą, że dana rzecz faktycznie nie posiada przypisywanych jej właściwości. Istnieją jedynie pewne analogie, które taki zabieg czynią zrozumiały. Istnienie więc w Piśmie Świętym personifikacji nie oznacza, że możemy się ich dopatrywać wszędzie.

Po przeczytaniu powyższego wstępu, wyprowadźmy teraz bardzo silny argument na rzecz osobowości Ducha Świętego. Otóż, jak wykazałem, ŚJ posługując się sofistyką w swej argumentacji, sami nie wiedzą, co jest typowe, a co nie dla personifikacji. Zauważmy, że w każdym przypadku, który moglibyśmy podejrzewać o personifikację, autorem danej wypowiedzi jest zawsze ktoś inny - sam autor danej księgi, lub inna osoba, którą on opisuje. Jednak nigdzie nie spotkamy, aby jakiś człowiek sobie z taką "personifikacją" mógł rozmawiać! Nigdzie nie spotkamy, aby jakaś "personifikacja" mówiła od siebie samej i wydawała werbalne rozkazy konkretnym ludziom. Jeśli więc okaże się, że w Biblii są takie miejsca, gdzie Duch Świety w swoim własnym autorytecie przemawia do Kościoła i wydaje mu werbalne polecenia w sposób bezpośredni, to nie może to być żadna personifikacja. Bo KTO BYŁBY AUTOREM TEJ PERSONIFIKACJI? Nie jest to przecież jakiś zapisany fragment przypowieści, gdzie autorem jest ktoś inny (np. Salomon), o kim możemy spekulować jakim stylem literackim chciał w swoim tekście się poslużyć. Tymczasem Duch Święty mówi o sobie samym i przemawia bezpośrednio do różnych ludzi, wydajac zborowi rozkazy:

Dz 10:19-20 Bw „A gdy Piotr zastanawiał się jeszcze nad widzeniem, rzekł mu Duch: Oto szukają cię trzej mężowie;(20) wstań przeto, zejdź i udaj się z nimi bez wahania, bo Ja ich posłałem.”

Dz 13:2 Bw „A gdy oni odprawiali służbę Pańską i pościli, rzekł Duch Święty: Odłączcie mi Barnabę i Saula do tego dzieła, do którego ich powołałem.”

Dz 15:28 Bw „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, by nie nakładać na was żadnego innego ciężaru oprócz następujących rzeczy niezbędnych:”


Żadna "personifikacja" nie przemówi bezpośrednio do ciebie, lecz co najwyżej na kartach poematu czy przysłowia. Jeśli Duch Święty to czyni, to znaczy, że jest osobą.

Z kolei w 1 Kor12:11 mamy informację, że Duch rozdziela swoje nadprzyrodzone dary tak, JAK SAM CHCE.

1Kor 12:11 Bw „Wszystko to zaś sprawia jeden i ten sam Duch, rozdzielając każdemu poszczególnie, jak chce.”

Poprośmy Świadka Jehowy, aby spróbował jakoś sparafrazować takie fragmenty! Nie jest tu napisane, że Duch Świety rozdziela dary wg woli Ojca, tzn. kogoś innego, tylko tak, jak SAM DUCH CHCE.

Oczywiście istnieje o wiele więcej przykładów na osobowość Ducha Świętego. Ograniczone miejsce w poście oraz tematyka tego wątku nie pozwalają mi przedstawić więcej dowodów. Ale odsyłam do innych wątkow na tym forum.

Na zakończenie podam jeszcze jedną z argumentacji (związaną z tematem tego wątku) a pochodzącą z książki W.Bednarskiego "W obronie wiary":

Biblia opisując działalność Ducha Świętego przedstawia Go jako osobę która: naucza i przypomina (J 14:26); słucha (J 16:13); ustanawia (Dz 20:28); wprowadza we wszelką prawdę (J 16:13); składa świadectwo (Dz 5:3); przejawia swoją wolę (1Kor 12:11, 2:10, Dz 15:28, 16:6); udziela darów (1Kor 12:1-11); smuci się (Ef 4:30, Rz 14:17, Hbr 10:29); przynagla (Dz 20:22); mówi (Dz 13:2, 10:19, 11:12, 21:11, 28:25, Hbr 10:15); obmywa (1Kor 6:11); przyczynia się w błaganiach (Rz 8:26n.) lub wstawia się (NP, BP, ks.Kow); zstępuje (Łk 1:35); kieruje (2P 1:21); pokazuje (Hbr 9:8); usprawiedliwia (1Kor 6:11); uświęca (1Kor 6:11); otacza chwałą (J 16:13); zapowiada (Dz 1:16); objawia (Łk 2:26); zna (1Kor 2:11); używa słów (Mi 2:7); woła (Ga 4:6); postanawia (Dz 15:28); ma zamiary (Rz 8:27); postępuje (Mi 2:7); weźmie (J 16:14); bierze (J 16:15); zapewnia (Dz 20:23); świadczy (Dz 9:32); oznajmia (J 16:13); przekonuje (J 16:8); pozwala (Dz 2:4); nie pozwala (Dz 16:7); wspiera (Rz 8:16); prowadzi (Rz 8:14); doprowadzi (J 16:13); poucza (1Kor 2:13); pomaga (Ga 5:5); miłuje (Rz 15:30); jednoczy (2Kor 13:13); mieszka (1Kor 3:16); przebywa (J 14:17); posyła (Łk 4:18); przyjdzie (J 16:8); przychodzi (Rz 8:26); powołuje (Dz 13:2); wysyła (Dz 13:4); sprawia (1Kor 12:11); spoczywa (1P 4:14); stwarza (Job 33:4); namaszcza (Łk 4:18); wskrzesza (Rz 8:11). Osobę tę charakteryzuje inteligencja (Rz 8:16, 8:26n., 1Kor 2:10n.), miłość (Rz 5:5, 15:30, Ne 9:20), życzliwość (Rz 8:16, 26), można przeciw Niemu zgrzeszyć czy Mu bluźnić (Mt 12:31), kłamać i wystawiać Go na próbę (Dz 5:3, 9) por. Hbr 10:29. Przy występowaniu w Biblii setek fragm. mówiących o osobowości Ducha Świętego bardzo dziwne jest wyszukiwanie przez Świadków Jehowy pojedynczych wersetów, w których uosabia się grzech czy śmierć.
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)




Użytkownicy przeglądający ten temat: 0

0 użytkowników, 0 gości, 0 anonimowych