Napisano 2006-05-25, godz. 14:04
Czy Jerozolima faktycznie została zburzona w roku 606 lub 607 p.n.e.? Co na ten temat mówi Biblia?
Informacje dotyczące tej kwestii można znaleźć w tekstach: 2 Kronik 36:20-22; Jeremiasza 25:1, 9-12; 29:1-10; Daniela 1:1,2; 9:1,2; Zachariasza 1:7,12; 7:1-5. O czym mówią te teksty? Przeanalizujmy je jeszcze raz :
„A tych, którzy uszli miecza, przeniósł do Babilonu; i byli niewolnikami jego i synów jego aż do królowania króla Perskiego; Aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez usta Jeremijaszowe, ażby odprawiła ziemia sabaty swoje; bo po wszystkie dni spustoszenia swego odpoczywała, aż się wypełniło siedemdziesiąt lat. Potem roku pierwszego Cyrusa, króla Perskiego, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez usta Jeremijaszowe,
wzbudził Pan ducha Cyrusa, króla Perskiego, że kazał obwołać i rozpisać po wszystkiem królestwie swojem, mówiąc” (2 Kron.36:20-22, BG).
Gdyby Nabuchodonozor tylko jeden raz zaatakował Jerozolimę, i tylko raz zabrał jeńców, nie byłoby problemu z interpretacją, od kiedy należy liczyć okres siedemdziesięcioletniej niewoli i spustoszeń Jerozolimy. Kontekst wersetu z 2 Kronik 36:21, nawiązuje do oblężeń i deportacji z lat: 606, 597 i 587 p.n.e. (2 Krn.36:6,7,10,17,18).
Na marginesie warto zaznaczyć, że do całkowitego wyludnienia doszło dopiero pięć lat po zniszczeniu Jerozolimy (Je.52:29,30; pisarz biblijny posłużył się tu babilońską rachubą czasu, która do lat panowania królów nie wlicza lat niepełnych, reszet szarruti = początku panowania).
Babilończycy zabierali Żydów i przybory świątyni do niewoli etapami:
1) 606 p.n.e. = w trzecim roku Jehojakima (Da.1:1,2; 2 Krn.36:6,7);
2) 597 p.n.e. = za czasów Jehojachina (Je.52:28; por. Ez.40:1; 2 Krn.36:10);
3) 587 p.n.e. = w 18 roku Nebukadneccara (Je.52:29; według babilońskiej rachuby czasu; 2 Krn.36:17,18);
4) 582 p.n.e. = w 23 roku Nebukadneccara (Je.52:30; według babilońskiej rachuby czasu).
2 Krn.36:1,2 Daniela 1:1,2 2 Krn.36:9,10 Je.52:29 (wg babilońskiej rachuby czasu) Je.52:30
Jehoachaz I grupa jeńców 2 Krn.36:4,5 Jehojachin 2 Krn.36:11 III grupa jeńców IV grupa jeńców
ˇ ˇ Jehojakim ˇ Sedekiasz ˇ ˇ
609 • 608 • 607 • 606 • 605 • 604 • 603 • 602 • 601 • 600 • 599 • 598 • 597 • 596 • 595 • 594 • 593 • 592 • 591 • 590 • 589 • 588 • 587 • 586 • 585 • 584 • 583 • 582
^ ^ ^
śmierć Jozjasza II grupa jeńców początek oblężenia Jerozolimy
i upadek Asyrii 2 Krl.24:12 Ez.24:1,2
2 Krl.23:29
Od kiedy więc należy liczyć okres siedemdziesięcioletniej niewoli: od pierwszej, przedostatniej, czy ostatniej
deportacji?
Spustoszenia i niewola, rozpoczęły się faktycznie już od trzeciego roku Jehojakima (606 p.n.e.). Także od
czasów tego króla, z powodu działań wojennych, zaczęły się problemy z uprawą ziemi (2 Krl.24:1,2; Je.25:1,18;
35:1,11).
Pobieżna analiza tekstu, mogłaby skłonić do wniosku, że niewola i spustoszenia rozpoczęły się dopiero w 11
roku Sedekiasza (587 p.n.e.). Czy taką interpretację podpowiada kontekst, inne fragmenty Biblii, oraz fakty historyczne?
Niejeden uważny czytelnik Biblii zauważył, że w wypowiedzi z 2 Krn.36:21, autor połączył kilka różnych tekstów:
1) Mojżesz zapowiedział: „Wtedy ziemia będzie obchodzić swoje szabaty przez wszystkie dni swego spustoszenia, a wy
będziecie w kraju nieprzyjaciół. Wtedy ziemia będzie odpoczywać i obchodzić swoje szabaty” (Kpł.26:34, BT).
2) Jeremiasz podaje m.in. okres dominacji Babilonu: „Cały ten kraj zostanie spustoszony i opuszczony, a narody będą służyć królowi babilońskiemu przez siedemdziesiąt lat” (Jer.25:11, BT).
„To jednak mówi Jahwe:, Gdy dla Babilonu [lbbl] upłynie siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i wypełnię na was
swoją pomyślną zapowiedź, by was znów przyprowadzić na to miejsce” (Jer.29:10, BT).
Ponieważ sam tekst 2 Księgi Kronik, nie jest całkiem jednoznaczny, przypatrzmy się, więc bliżej wypowiedziom samego Jeremiasza, zwracając przy tym uwagę na kontekst. Zaczniemy od 25 rozdziału tej Księgi. Z wersetu pierwszego dowiemy się, kiedy tekst ten został napisany: „Słowo, które doszło Jeremiasza w czwartym roku Jojakima, syna Jozjasza, króla judzkiego, a był to pierwszy rok Nebukadnesara, króla babilońskiego, o całym ludzie
judzkim” (Jer.25:1, BW).
W czwartym roku Jojakima, Bóg przez Jeremiasza zapowiada: „I będzie ta wszystka ziemia spustoszeniem, i zdumieniem, a służyć będą te narody królowi Babilońskiemu siedemdziesiąt lat. Ale potem, gdy się wypełni siedemdziesiąt lat, nawiedzę na królu Babilońskim i na tym narodzie, mówi Pan, nieprawość ich, i na ziemi Chaldejskiej, tak, że ją obrócę w pustynie wieczne” (Jer.25:11-12, BG).
Nietrudno jest zauważyć, że Jeremiasz pisze tu o dwóch różnych sprawach:
1) „I będzie ta wszystka ziemia spustoszeniem, i zdumieniem”
2) „służyć będą te narody królowi Babilońskiemu siedemdziesiąt lat”
Rozpatrzmy najpierw kwestię: jakiego odcinka czasu dotyczy okres siedemdziesięcioletniej dominacji Babilonu? Kiedy narody Bliskiego Wschodu przestały służyć Babilonowi? Wszyscy są jednomyślni, że stało się to w roku 539 p.n.e. Kiedy więc rozpoczęła się siedemdziesięcioletnia dominacja Babilonu? 539 + 70 = 609. Czy więc okres siedemdziesięcioletniej dominacji Babilonu, mógł rozpocząć się w roku 607 p.n.e.? (Je.25:11).
A co wydarzyło się w roku 609 p.n.e.? „W 609 Babilończycy ostatecznie rozgramiają Asyryjczyków i rozpoczynają wprowadzać zwierzchnictwo nad Fenicją, Syrią i Palestyną” (History of Humanity Scientific and Cultural Development, UNESCO, 1996, Volume III, s. 117).
W Drugiej Księdze Kronik czytamy: „Po tym wszystkim, co Jozjasz uczynił dla odnowienia świątyni, król egipski, Neko wyruszył, aby walczyć pod Karkemisz nad Eufratem. Jozjasz wyszedł przeciw niemu. Lecz tamten wysłał do niego posłów, aby mu powiedzieli:
Cóż jest między mną a tobą, królu judzki? Nie przeciw tobie ciągnę dzisiaj, ale przeciw domowi, z którym jestem w walce. Bóg mi rzekł,
abym się pośpieszył. Nie sprzeciwiaj się więc Bogu, który jest ze mną, aby cię nie zniszczył. Jozjasz jednak nie odwrócił się od niego i postanowił z nim walczyć. Nie usłuchał słów Neko, pochodzących z ust Bożych, i wystąpił do walki na równinie Megiddo. Wtedy to
łucznicy trafili strzałami króla Jozjasza, który rzekł swoim sługom: Wyprowadźcie mnie, bo jestem ciężko ranny. Wyciągnęli go jego słudzy z rydwanu i posadzili na drugim wozie, który do niego należał, i zawieźli do Jerozolimy, gdzie umarł. Pogrzebano go w grobow-
cach jego przodków. Cały Juda i Jerozolima opłakiwali Jozjasza” (2 Krn.35:20-24, BT; por. 2 Krl.23:29).
Po Jozjaszu panowało jeszcze czterech królów judzkich:
Jehoachaz - 3 miesiące (2 Krn.36:1,2),
Jehojakim - 11 lat (2 Krn.36:5),
Jehojachin - 3 miesiące i 10 dni (2 Krn.36:9),
Sedekiasz - 11 lat (2 Krn.36:11).
609 p.n.e. + 22 lata = 587 p.n.e. = data zniszczenia Jerozolimy, według Jeremiasza 29:10 i 25:11
W roku 609 p.n.e. Faraon Neko [Necho] śpieszył na pomoc Asyrii, walczącej z Babilonem. W tym czasie Babilon rozgromił ostatecznie Asyrię, i stał się panem Bliskiego Wschodu. Tak swoje ówczesne zwycięstwo odebrali Babilończycy. Starożytny historyk Berossos, pisał o tym (z punktu widzenia Babilończyków): „Nabopalassoros
[Nabopolassar], jego ojciec, dowiedział się, że satrapa, który został posłany do Egiptu, Syrii i Fenicji stał się buntownikiem. Sam już nie będąc w stanie, powierza część armii swojemu synowi Nabuchodosorosowi [Nabuchodonozorowi], który był w kwiecie wieku i posłał go przeciw buntownikowi. Nabuchochodonosoros prowadził swoje
siły do bitwy i starł się z wrogiem buntownikiem. Zadał mu klęskę i wziął kraj z powrotem pod panowanie Babilończyków. W tym właśnie czasie Nabopollassaros, jego ojciec, zachorował i umarł w mieście Babilończyków po dwudziestu jeden latach panowania” (S.M. Burstein, The Babylonica of Berossus, 1978, ss. 26,27).
Berossos pisze tu o starciu z Egiptem, pod Karkemisz, w roku 605 p.n.e., stwierdzając przy tym, co warto zauważyć, że Nabuchodonozor wtedy „wziął kraj z powrotem pod panowanie Babilończyków”.
Dominacja Babilonu rozpoczęła się więc już w roku 609 p.n.e., po rozgromieniu Asyrii, kilka lat przed bitwą pod Karkemisz (605 p.n.e.). Kiedy więc „w czwartym roku Jojakima” (605 p.n.e.), Bóg zapowiada, że „służyć będą te narody królowi Babilońskiemu siedemdziesiąt lat”, dotyczy to wyraźnie okresu od roku 609 p.n.e.
Oczywistą jest rzeczą to, że spustoszenia Jerozolimy, nie zaczęły się w roku 609 p.n.e., lecz później. Daniel stwierdza, że było to w „trzecim roku panowania króla judzkiego Jojakima” (606 p.n.e.).
Co się wówczas stało? Dalej Daniel pisze: „przybył król babiloński Nabuchodonozor pod Jerozolimę i oblegał ją. Pan wydał w jego ręce króla judzkiego Jojakima oraz część naczyń domu Bożego, które zabrał do ziemi Szinear do domu swego boga, umieszczając naczynia w skarbcu swego boga” (Da.1:1,2, BT). Rok 606 p.n.e. niewątpliwie był dla Daniela
pierwszym rokiem siedemdziesięcioletniej niewoli. Z jego relacji wynika wyraźnie, że w drugim roku panowania Nabuchodonozora (603/602 p.n.e.; będąc w Babilonie posługuje się babilońską rachubą czasu), po 3 letnim przeszkoleniu, pełnił on już służbę na dworze królewskim (por. Da.1:3-6; 2:1,13).
Czy mógł więc, jak twierdzi Towarzystwo Strażnica, być zabrany do niewoli dopiero wraz z Jehojachinem, w 8 roku Nabuchodonozora [597 p.n.e.]? (2 Krl.24:12).
Dla Daniela niewola i spustoszenia Jerozolimy, rozpoczęły się dużo wcześniej (606 p.n.e.). W tekście hebrajskim, w Księdze Daniela 9:2, nie jest mowa o 70 letnim spustoszeniu, lecz o 70 latach spustoszeń [twbrx:l]
(liczba mnoga) Jerozolimy. Ten zwrot sugeruje wyraźnie, że w okresie 70 lat, Jerozolima była pustoszona wielokrotnie, co zresztą potwierdza Biblia.
1) Rok 606 p.n.e. – Daniela 1:1,2; 2 Królewska 24:1-7;
2) Rok 597 p.n.e. – 2 Królewska 24:8-16;
3) Rok 588 p.n.e. – 2 Królewska 25:1,2; Ezechiela 24:1,2.
Występujący w Biblii termin spustoszenie [hbrx - chorbah] nie zawsze też oznacza całkowite wyludnienie, choć może go obejmować. Zaraz po zdobyci Jerozolimy, Bóg powiedział do Ezechiela: „Synu człowieczy, mieszkańcy tych spustoszonych miejsc [twbrx:h] mówią o ziemi izraelskiej: ‘Abraham był tylko jeden, a jednak wziął ten kraj w posiadanie. A nas jest wielu; nam dano ten kraj w posiadanie’”(Ez.33:24, NW). „Powiedz im tak: ‘Oto
co rzekł Wszechwładny Pan, Jehowa: "Jako żyję, ci, którzy są na spustoszonych miejscach [twbrx:b], na pewno padną od miecza...” (Ez.33:27a, NW).
Na co wskazują te przykłady? Spustoszenie nie zawsze musi być równoznaczne z całkowitym wyludnieniem. Podobnego zdania był Jeremiasz. W czwartym roku Jehojakima [605 p.n.e.], stwierdził: „I wziąłem kielich z ręki Jehowy, i dałem do picia wszystkim narodom, do których Jehowa mnie posłał: Jerozolimie i miastom Judy
oraz jej królom, jej książętom, by uczynić z nich spustoszone miejsce [hbrx - chorbah], dziwowisko, coś, nad czym się gwiżdże, i przekleństwo, jak to jest po dziś dzień” (Jer.25:1,17,18, NW).
Tak więc sam Jeremiasz stwierdził wyraźnie, że w czwartym roku Jehojakima [605 p.n.e.], spustoszenia Jerozolimy były już w toku, a w przyszłości miały się jeszcze dopełnić. Dlatego w pierwszym roku Dariusza, Daniel spodziewał się, że wkrótce spustoszenia Jerozolimy dopełnią się (Da.9:1,2, NW). W roku 537 p.n.e. dopełnił się więc okres siedemdziesięcioletnich spustoszeń Jerozolimy, który rozpoczął się w trzecim roku Jehojakima (606 p.n.e.). Dla Daniela rok 537 p.n.e. był też siedemdziesiątym rokiem niewoli.
Ile czasu upłynęło, od trzeciego roku królowania Jehojakima (606 p.n.e.), do jedenastego roku Sedekiasza, kiedy to doszło do zburzenia Jerozolimy? Jehojakim „panował w Jerozolimie jedenaście lat” (2 Kronik 36:5, NW). Po nim „panował w Jerozolimie trzy miesiące i dziesięć dni” – Jehojachin (2 Kronik 36:9, NW). Po nim, natomiast „zaczął panować [Sedekiasz], a
panował w Jerozolimie jedenaście lat” (2 Kronik 36:11, NW). Panował niecałe jedenaście lat, ponieważ „w miesiącu piątym, siódmego dnia tego miesiąca”, to jest na początku sierpnia, Jerozolima została zburzona (2 Królewska 25:8-10).
Od trzeciego roku królowania Jehojakima, do jedenastego roku panowania Sedekiasza, jest dziewiętnaście lat (11-3 = pozostałe 8 lat panowania Jehojakima + 3 miesiące panowania Jehojakina + niespełna 11 lat panowania Sedekiasza).
606 p.n.e. + 19 lat = 587 p.n.e. = data zburzenia Jerozolimy, według Daniela 1:1,2.
Takie wnioski są nie do przyjęcia dla przywódców Towarzystwa. Aby sprzeciwić się prawdzie, posunęli się nawet, do fałszowania Słowa Bożego. Aby udowodnić, że niewola i spustoszenia Jerozolimy, nie rozpoczęły się w
trzecim roku Jojakima [Jehojakima] (606 p.n.e.), na co wyraźnie wskazuje tekst biblijny, umieścili w Słowie Bożym, w tekście Daniela 1:2a, mylący czytelnika zwrot z czasem. Tego podstępu użyto, aby zasugerować, że niewola rozpoczęła się później, i w ten sposób uratować doktrynę opartą na roku 1914. Tego zwodzącego zwrotu nie ma w
żadnym innym przekładzie biblijnym.
Tekst hebrajski [według Ben Asher Morphological Hebrew Text], brzmi dosłownie:
w:yhla tyb rens-Ura M:ayby:w Myhla:h-tyb ylk tuqm:w hdwhy-Klm Myqywhy-ta w:dy:b ynda Nty:w
swego_boga domu Szinear-ziemi (do) ich_sprowadził i Bożego-domu sprzętów część_i Judy-króla Jehojakima jego_rękę_w Pan wydał_I
Czy można posunąć się do fałszowania Słowa Bożego, aby ratować doktrynę opartą na błędzie?
Czy takie rozmyślne fałszerstwo można usprawiedliwiać? (Iz.28:15b).
Wróćmy jeszcze raz do Księgi Jeremiasza. Tym razem zwróćmy uwagę na werset 10, rozdziału 29: „To jednak mówi Jahwe: Gdy dla Babilonu upłynie siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i wypełnię na was swoją pomyślną zapowiedź, by was znów przyprowadzić na to miejsce” (BT).
Przywódcy Towarzystwa sugerują, że słowa te zostały skierowane do uprowadzonych do niewoli, w 19 roku Nabuchodonozora, i są dla nich zapowiedzią siedemdziesięcioletniej niewoli.
Gdyby tak było, wtedy faktycznie można by przyjąć, że Jerozolima została zdobyta w roku 607 p.n.e. Chcąc właściwie zrozumieć, ten kluczowy werset, należałoby zwrócić uwagę na kontekst, aby móc bezbłędnie ustalić to, do kogo i kiedy faktycznie zostały skierowane powyższe wypowiedzi. Rozdział ten zaczyna się słowami: „Taka jest treść listu, jaki prorok Jeremiasz posłał z Jerozolimy do pozostałych starszych na wygnaniu, do kapłanów, do proroków i do całego ludu, który Nabuchodonozor uprowadził w niewolę z Jerozolimy
do Babilonii po wyjściu z Jerozolimy króla Jechoniasza, królowej, dworzan, przywódców judzkich i jerozolimskich, kowali i ślusarzy. [Posłał go] przez Eleazara, syna Szafana, i przez Gemariasza, syna Chilkiasza, których wysłał Sedecjasz, król judzki, do Nabuchodonozora, króla babilońskiego, do Babilonu” (Je.29:1-3, BT).
Do kogo więc, i kiedy Jeremiasz skierował list z powyższą wypowiedzią? Czy do uprowadzonych w ósmym, czy w dziewiętnastym roku Nabuchodonozora? Nietrudno jest zauważyć, że list ów został skierowany do uprowadzonych do niewoli w ósmym roku Nabuchodonozora, a wysłano go na początku panowania Sedekiasza.
Nie ma więc najmniejszego sensu powoływać się na błędne tłumaczenia, bo i tak nie obroni się w ten sposób daty 607 p.n.e. Nawet gdybyśmy założyli, że Jeremiasz zapowiada tu siedemdziesięcioletni pobyt w niewoli, to przecież słów tych nie skierował do uprowadzonych po zdobyciu miasta, w 19 roku Nabuchodonozora, lecz do uprowadzonych około 10 lat wcześniej. Przywódcy Towarzystwa twierdzą, że Jehojachin został uprowadzony w roku 617 p.n.e. 617 – 70 = 547. Pierwsi repatrianci nie powrócili jednak w roku 547 p.n.e., lecz w roku 537 p.n.e.
Nauka o roku 1914 mogłaby ostać się, gdyby tekst Jeremiasza, w powyższym kontekście, brzmiał: „Gdy dopełni się osiemdziesiąt lat w Babilonie [lbbb], zwrócę na was uwagę i potwierdzę wobec was swoje dobre słowo, sprowadzając was z powrotem na to miejsce”. Jeremiasz jednak nigdzie nie zapowiedział osiemdziesięcioletniej niewoli. Poza tym, w tekście hebrajskim nie pisze: lbbb = w Babilonie, lecz lbbl = dla Babilonu.
Co można sądzić o doktrynie zbudowanej na wyrywanym z kontekstu, i błędnie oddanym wersecie? (1 Tes.2:3).
Co można sądzić o przywódcach, którzy rozmyślnie posługują się taką metodą argumentacji? (2 Tes.2:10).
A co na temat daty zburzenia Jerozolimy mówią teksty z Księgi Zachariasza (1:12 i 7:5)?
W tekście Zachariasza 1:12, czytamy: „Wtedy anioł Jahwe zapytał tymi słowami: ‘Jahwe Zastępów, czy długo jeszcze nie przebaczysz Jerozolimie i miastom Judy, na które gniewasz się już lat siedemdziesiąt?’” (BT).
Komentarz do tego tekstu, w wydanej przez Towarzystwo, w roku 1972, książce: „Paradise Restored to Mankind - By Theocracy!”, brzmi: „Jak wynika ze słów anioła, niektórym wydawało się, że ‘te siedemdziesiąt lat’ potępiania Jerozolimy i innych miast judzkich przez Jehowę w dalszym ciągu trwało” (s. 131, akapit 19a).
Czy faktycznie ze słów anioła wynika, że „niektórym wydawało się, że ‘te siedemdziesiąt lat’ potępiania Jerozolimy i innych miast judzkich przez Jehowę w dalszym ciągu trwało”, a on był innego zdania?
Przecież anioł Jahoueh wyraźnie przedstawia tu Bogu, nie cudze, lecz swoje własne odczucia.
Jak można ocenić, używanie tak podstępnych komentarzy?
Na uwagę zasługuje to, że w każdym z tych wersetów przed liczebnikiem siedemdziesiąt występuje, w kontekście czasu, zaimek wskazujący zeh [hz] = te, już.
Zachariasza 1:12
hns Myebs hz htmez rsa hdwhy yre ta:w Mlswry-ta Mxrt-al hta ytm-de twabu hwhy rmay:w hwhy-Kalm Ney:w
lat 70 już
(przez tych, NW wyd. polskie; these, NW wyd. angielskie)
Zachariasza 7:5
yna yntmu Mwu:h hns Myebs hz:w yeybs:b:w ysymx:b dwpo:w Mtmu-yk rma:l Mynhk:h-la:w Ura:h Me-lk-la rma
lat 70 już_to_i
(kai idou = i oto, LXX)
W tekście Zch.7:5 zaimek zeh [hz] poprzedzony jest literką waw [w] = i; i to; właśnie.
Słowniki hebrajskie tłumaczą zeh, w kontekście czasu, na: these = te; already = już.
Podobnie czyni to w wielu miejscach przekład Nowego Świata. Przykłady:
Rodzaju 31:38
ytlka al K:nau ylya:w wlks al K:yze:w K:ylxr K:me ykna hns Myrve hz
lat 20 Przez te
Powtórzonego Prawa 2:7b
rbd trox al K:me K:yhla hwhy hns Myebra hz
lat 40 Przez te
2 Samuela 14:2b
tm-le tlbatm Mybr Mymy hz
wielu dni od
Estery 4:11b
Mwy Myswls hz Klm:h-la awb:l
dni 30 już od
Zwróć też uwagę na to, jak wygląda konstrukcja gramatyczna, gdy jest mowa o ostatnich latach.
Powtórzonego Prawa 8:2a
hns Myebra hz K:yhla hwhy K:kylh rsa Krd:h-lk-ta trkz:w
lat 40 przez te
Powtórzonego Prawa 8:4
hns Myebra hz hqub al K:lgr:w K:yle:m htlb al K:tlmv
lat 40 przez te
Jak wygląda konstrukcja gramatyczna, gdy jest mowa o tym samym okresie, ale z perspektywy czasu?
Amosa 2:10
yrma:h Ura-ta tsr:l hns Myebra rbdm:b Mk:ta Klwa:w Myrum Ura:m Mk:ta ytyleh ykna:w
lat 40
Psalm 95:10
ykrd wedy-al Mh:w Mh bbl yet Me rma:w rwd:b jwqa hns Myebra
lat 40
Nehemiasza 9:21
wqub al Mh:ylgr:w wlb al Mh:ytmlv wrox al rbdm:b M:tlklk hns Myebra:w
lat czterdzieści_I
Czy zauważyłeś różnicę? W tekstach, które mówią o odległych latach, nie występuje zaimek wskazujący zeh
[hz]. Występuje on jedynie w tekstach, mówiących o ostatnim okresie czasu. O czym świadczy ten fakt?
W Zachariasza 1:12 i 7:3,5 zaimek zeh występuje w kontekście czasu (te; już).
Czy więc Bóg i Jego anioł mówią o odległym okresie czasu, czy raczej o ostatnich 70 latach?
70 lat potępiania miast judzkich skończyło się w roku 519 p.n.e. Wskazuje na to nie tylko konstrukcja gramatyczna, ale i kontekst (› Zch.1:7,12,16; 2:1,2). Potwierdza to Księga Aggeusza. „Dnia dwudziestego czwartego dziewiątego miesiąca, w drugim roku Dariusza” [XII 520 p.n.e.], Jahoueh zapowiedział, że w roku 519 p.n.e. ziemia wyda obfite plony (› Agg.2:10, 15-19).
Kiedy więc zaczął się ten siedemdziesięcioletni okres potępiania? 519 + 70 = 589. Co się wtedy wydarzyło?
Nabuchodonozor rozpoczął wtedy inwazję na Judeę. Oblężenie Jerozolimy rozpoczęło się już na początku stycznia 588 p.n.e. (2 Krl.25:1). 19 miesięcy później, w sierpniu 587 p.n.e. Jerozolima została zburzona (2 Krl.25:8).
589 p.n.e. + 2 lata inwazji babilońskiej = 587 p.n.e. = data zburzenia Jerozolimy, według Zch.1:12.
Z tekstu Zachariasza 7:1-3 wynika, że Żydzi pościli w rocznicę wydarzeń związanych z tą inwazją, aż do grudnia 518 p.n.e. (Całe Pismo, s. 169 a. 3). Jak długo pościli? Bóg oświadczył: „... i to już [i oto, LXX] siedemdziesiąt lat...” (Zch.7:5). Kiedy więc zaczęli pościć? Oblężenie Jerozolimy rozpoczęło się na początku stycznia 588 p.n.e. (› Ez.24:1,2; por. Zch.8:19). Pierwsza rocznica przypadła więc na początek stycznia 587 p.n.e.
Od stycznia 587 p.n.e., do grudnia 518 p.n.e., jest 70 lat (bez 1 miesiąca). Bóg potwierdza więc wypowiedź swego anioła, z której wynika, że Jerozolima została zburzona w sierpniu 587 p.n.e. (2 Krl.25:1-9).
~04.01.588 p.n.e. + 19 miesięcy do zburzenia Jerozolimy = sierpień 587 p.n.e., według Zch.7:5.
Wszystkie teksty biblijne harmonizują ze sobą, i wskazują jednoznacznie, że Jerozolima, nie została zdobyta w roku 607, lecz 20 lat później, w roku 587 p.n.e. Przywódcom Towarzystwa przedstawia się te fakty już od około 100 lat. Dlaczego ludzie ci tak długo sprzeciwiają się prawdzie biblijnej? Gdy pod wpływem upływającego czasu, przywódcy Towarzystwa zostali zmuszeni wycofać się z poglądu, że pokolenie pamiętające wydarzenia z roku 1914 nie wymrze, czytelnicy zaczęli pytać o rok 1914. Odpowiedź była zdecydowana: „To, co powiedziano w tej Strażnicy [na temat pokolenia], w niczym nie zmienia naszej fundamentalnej nauki o roku 1914” (Strażnica – 1.06.1997, s. 28).
Przywódcy Towarzystwa przyznają, że doktryna o roku 1914, zbudowana na podstawie roku 607 p.n.e. – to fundamentalna nauka ruchu. Gdyby runęła, okazałoby się, że przywódcy ci, nie są tym, za kogo się podają - niewolnikiem wiernym i roztropnym, lecz tymi, przed którymi ostrzegał Mistrz, mówiąc:
Liczni bowiem przyjdą w - imieniu moim mówiąc: ‘Ja jestem’
i - ‘Wyznaczony czas przybliżył się’. Nie podążajcie za nimi (Ł.21:8).
(sens: blisko jest)
Jezus bardzo dokładnie opisał tu osoby, które bezprawnie zagarną władzę nad jego mieniem:
1) Mieli przyjść w imieniu Jezusa, a więc niby z jego upoważnienia,
2) Mieli podawać się za kogoś, kim nie są (m.in. za pomazańców [osoby namaszczone]),
3) Mieli ogłaszać fałszywe alarmy, głosząc, że wyznaczony czas jest blisko.
Podobnie postępowali fałszywi prorocy w starożytnym Izraelu, którzy, powołując się na Boga, łudzili bliskim końcem niewoli babilońskiej. Bóg nazwał to odstępstwem. Zarzucił ówczesnym prorokom, że skłonili ten lud do pokładania ufności w fałszu, pozwalając żywić temu narodowi zwodniczą nadzieję (por. Je.28:3,9,15,16; 29:4-9,24-32).
Ostrzeżenie Jezusa sprawdziło się dokładnie. Faktycznie, zanim przyszły „dni ostatnie”, pojawiły się osoby podające się za pomazańców [osoby namaszczone], głoszące, że wyznaczony czas (1844, 1874, 1914, 1925) blisko jest. Żadne z ich proroctw, o bliskim końcu nie sprawdziło się. Nikt nie został porwany do nieba. Ci, którzy mieli nigdy nie umrzeć, zostali oszukani (por. 2 Tes.2:1-3a).
Już w starożytności Bóg oświadczył: „Gdyby wszakże ten prorok przeniewierczo w Imię moje wygłaszał to, czego mu nie poleciłem [...] taki prorok poniesie śmierć. Może jednak pomyślisz sobie: ‘Jak rozpoznamy, że jakieś słowo nie jest słowem Jahwe?’ [Otóż] jeśli prorok będzie mówił w Imię Jahwe, a to, [co powie], się nie sprawdzi, nie nastąpi, nie było to słowo Jahwe. Z pychy pochodzą słowa takiego proroka, nie lękaj się go” (Pwt.18:20-22, BP).
Mimo tych ostrzeżeń miliony ludzi dało się zwieść. Wielokrotnie powtarzane, oparte na zwodniczych datach, sugestie - zupełnie zaślepiły wielu, niczego nie podejrzewających ludzi (por. Iz.6:9,10). Izajasz pytał: „Jak długo Panie?”. Jak długo oczy tych ludzi będą zaślepione? Bóg odpowiedział, że trwać to będzie, aż do wielkiego ucisku, nie tego świata, lecz tych, którzy wielbią prawdziwego Boga (Iz.6:11-13).
Przywódcy tych ruchów religijnych, proroctwa, które mają się dopiero spełnić, odnoszą do przeszłości. Powodem tego zaślepienia jest kurczowe trzymanie się zwodniczych dat: 1799, 1844, 1874, 1914, które stały się dla
nich fundamentalnymi naukami. Na nich zbudowano liczne, błędne interpretacje (Iz.9:16,17, NW[15,16, BT]).
Przywódcom tych ruchów, od wielu dziesiątek lat, wielokrotnie pokazywano, co na ten temat mówi Biblia. Osoby, które ośmieliły się powiedzieć im prawdę usłyszaną od Boga, były uznawane za niebezpiecznych odstępców i natychmiast, bez żadnych dyskusji, wykluczane ze społeczności (por. Jn.8:40,46,47).
Z Biblii wyraźnie wynika, że czasy pogan, to okres 42 miesięcznego ucisku mniejszości chrześcijańskich, które wielbią prawdziwego Boga, ale jeszcze nie w prawdzie i nie w prawości (Ap.11:2; Iz.48:1, NW).
Ucisk ten jest jeszcze sprawą przyszłości. Wówczas zostanie usunięty tyran, człowiek bezprawia = przywódcy mniejszości chrześcijańskich, którzy uparcie sprzeciwiają się prawdzie i usadowili się na samych szczytach w istniejących systemach hierarchicznych (Iz.29:20; 2 Tes.2:4).
Przywódcy ci, jak pisał Izajasz: „schronieniem swym uczynili kłamstwo i ukryli się w fałszu”.
Ponieważ zwodzonym nie wolno czytać takich opracowań, dlatego przywódcy ci czują się pewnie. W przyszłości jednak: „grad zmiecie schronienie kłamstwa, a wody porwą kryjówkę” (Iz.28:15b,17b).
Na koniec warto jeszcze raz prześledzić chronologię biblijną.
2 Krn.36:1,2 Daniela 1:1,2 2 Krn.36:9,10 Je.52:29 (wg babilońskiej rachuby czasu) Je.52:30
Jehoachaz I grupa jeńców 2 Krn.36:4,5 Jehojachin 2 Krn.36:11 III grupa jeńców IV grupa jeńców
ˇ ˇ Jehojakim ˇ Sedekiasz ˇ ˇ
609 • 608 • 607 • 606 • 605 • 604 • 603 • 602 • 601 • 600 • 599 • 598 • 597 • 596 • 595 • 594 • 593 • 592 • 591 • 590 • 589 • 588 • 587 • 586 • 585 • 584 • 583 • 582
^ ^ ^
śmierć Jozjasza II grupa jeńców początek oblężenia Jerozolimy
i upadek Asyrii 2 Krl.24:12 Ez.24:1,2
2 Krl.23:29
609 p.n.e. - śmierć Jozjasza (2 Krl.23:29), upadek Asyrii i początek siedemdziesięciu lat dla Babilonu (Je.29:10).
609 p.n.e. ‹ 70 lat dla Babilonu › 539 p.n.e.
609 p.n.e. + 22 lata (od Jehoachaza, do 11 roku Sedekiasza) = 587 p.n.e. = data zburzenia Jerozolimy, według Jeremiasza 29:10.
608 p.n.e. - Jehoachaz (rządzi 3 miesiące; 2 Krn.36:1,2).
608 p.n.e. - Jehojakim zostaje po Jehoachazie królem (rządzi 11 lat; 2 Krn.36:4,5).
606 p.n.e. - Nebukadneccar zabiera do Babilonu pierwszą grupę jeńców żydowskich. Jest wśród nich Daniel. Jest
to początek siedemdziesięcioletniej niewoli i spustoszeń Jerozolimy.
606 p.n.e. ‹ 70 lat niewoli i spustoszeń Jerozolimy › 537 p.n.e.
606 p.n.e. + 19 lat (pozostałe 8 lat panowania Jehojakima, do 11 roku Sedekiasza) = 587 p.n.e. = data zburzenia Jerozolimy, według Daniela 1:1,2.
605 p.n.e. - Jeremiasz stwierdza, że spustoszenia są w toku (Je.25:1,18). Nebukadneccar pokonuje Egipcjan w bi-
twie pod Karkemisz (Je.46:2). Nebukadneccar zostaje królem.
597 p.n.e. - Jehojachin (rządzi 3 miesiące i 10 dni; 2 Krn.36:9,10).
597 p.n.e. - Nebukadneccar zabiera do niewoli drugą grupę jeńców żydowskich (2 Krl.24:12). Jest wśród nich
Ezechiel (Ez.40:1). Zaczyna panować Sedekiasz (2 Krn.36:11).
589 p.n.e. - Inwazja Nebukadneccara na miasta judzkie. Początek 70 lat potępiania miast judzkich.
589 p.n.e. ‹ 70 lat potępiania miast judzkich › 519 p.n.e.
589 p.n.e. + 2 lata inwazji babilońskiej = 587 p.n.e. = data zburzenia Jerozolimy, według Zachariasza 1:12.
~4.01.588 p.n.e. - Nebukadneccar rozpoczyna oblężenie Jerozolimy (Ez.24:1,2). Rok później Żydzi rozpoczynają
posty w rocznicę tych smutnych wydarzeń. Posty te trwają 70 lat, aż do roku 518 p.n.e. (Zch.7:1,5; 8:19).
~4.01.587 p.n.e. ‹ 70 lat postów › ~1.12.518 p.n.e.
04.01.588 p.n.e. + 19 miesięcy do zburzenia Jerozolimy = sierpień 587 p.n.e., według Zachariasza 7:5.
587 p.n.e. – w sierpniu, Jerozolima zostaje zniszczona (2 Krl.25:8-10). Babilończycy uprowadzają trzecią, przedostatnią grupę jeńców (Je.52:29; pisarz biblijny, ponieważ przebywa w Babilonie, używa babilońskiej rachuby cza-
su).
582 p.n.e. – Babilończycy uprowadzają ostatnią grupę jeńców żydowskich (Je.52:30).
539 p.n.e. – Babilon zdobyty przez Medów i Persów; koniec 70 lat dla Babilonu (Je.29:10).
537 p.n.e. – pierwsi repatrianci powracają do Jerozolimy na mocy dekretu Cyrusa; koniec siedemdziesięcioletnich spustoszeń i niewoli (2 Krn.36:21-23; por. 2Krl.24:1,2; Je.35:1,11).
~1.02.519 p.n.e. – koniec 70 lat potępiania Jerozolimy i miast judzkich (Zch.1:7,12).
~1.12.518 p.n.e. – koniec 70 lat postów i zawodzeń w rocznicę bolesnych wydarzeń, związanych ze zniszczeniem
Jerozolimy (Zch.7:1,3,5 [por. Całe Pismo, s.169, a.3]; 8:19).
WŁASNOŚĆ JAHOUEH
Jak możecie uwierzyć, skoro od siebie wzajemnie odbieracie chwałę, a nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga?
--
Informacja Forum Watchtower: konto wyłączone.
