3 replies to this topic

[Truck]

Witam wszystkich !

Jak wiadomo, Świadkowie Jehowy z ludźmi zainteresowanymi prowadzą tzw. studium biblijne czy tez studium książki, różnie jest to nazywane i interpretowane. Nie chodzi mi jednak teraz o to, czy powinno się to nazywać studium Biblii czy tż studium książki, jednak chodzi mi o sam fakt prowadzenia owego studium.
Nawiązują się tutaj pytania:

Czy po tak przeprowadzonym Studium zainteresowany jest już tak 'omotany', że siłą rzeczy przystępuje do chrztu i zostaje Świadkiem Jehowy ?

Czy Świadkowie Jeohwy posługują się podczas pozyskiwania nowych członków technikami psychomanipulacyjnymi, a jeśli tak, to jakimi ?

Czy ktoś z Was uczestniczył czynnie w Studium i w następstwie nie został Świadkiem Jehowy ?

Prosiłbym Was o szczere odpowiedzi i z góry dziękuję.

Pozdrawiam !

[panter]

Wśród Świadków Jehowy istnieje takie nieformalne określenie na osoby, z którymi są prowadzone od jakiegoś czasu studia biblijne typu "wieczny student czy zainteresowany", a mają na celu określać raczej słaby postęp tej osoby w przyjmowaniu wiedzy biblijnej (zazwyczaj odnosi się to raczej do informacji jakie Towarzystwo Strażnica klasyfikuje za wiedzę biblijną).
Juz samo to, zdradza fakt, iż samo studium (w różnej postaci) nie jest w stanie "zniewolić umysłowo" potencjalnego zainteresowanego, zwłascza jeśli posiada on jako taką wiedzę biblijną, lub wyskształcił w sobie mocną osobowość w obronie swojego stanowiska lub przekonań na takie zapatrywania religijne.
Nie przesadzałby również z określeniami "omotany" czy temu podobnych, a które by sugerowały jakieś szczególne niebezpieczeństwo wynikające z tego rodzaju kontaktów, czy nawet wspólnego dyskutowania o Biblii i sprawach wiary.
Osobiście prowadziłem kiedyś parę takich studiów (lub podejmowałem takie starania), aby zapoznawać osoby na moim terenie z orędziem biblijnym (zgodnie z zaleceniami WTS i w opaciu o wszystkie dostępne poddręczniki i publikacje) i nie udało mi się nikogo "zniewolić" czy "omotać" by został Świadkiem Jehowy w taki sposób jak to odmalowujesz.
Wiele osób wycofało się z takich studiów różnie motywując swoja decyzję podając swoje argumenty wprost lub nie, ale nikomu nic nie zostało narzucone na siłę, lub dzięki jakimś mniej czy bardziej subtelnym technnikom psychomanipulacyjnym.
Jeśli ktoś zostawał ŚJ to zazwyczaj była to świadoma decyzja (oczywiście pobudki i motywy takiego kroku u wielu osób mogą być nieco oddmienne - dopuszczam także mozliwość nawet pewnego rodzaju nieszczerości takiego kroku) wynikająca z mocnego przekonania, że to musi być PRAWDA!, lub chcenia takiego myślenia, iż to co poznaję musi być PRAWDĄ skoro zawiodłem(am) się w poprzedniej religii.

Oczywiście inną sprawą jest atmosfera jaka wytwarza się wokół takiego studium, stosunku prowadzących ŚJ wobec zaimneresowanego - emocjonalnego nacisku jaki może być wywierany nawet w sposób nieświadomy - wszak jest to "owca Jehowy" i czasami nadmierna nadopiekuńczość i zainteresowanie drugą osobą może wręcz wyglądać karykaturaklnie (dla obserwatorów z zwenątrz), ale również jest to sprawa jednostkowa i nie uogólniłbmy tego, dla każdego przypadku takiego studium.
Nie da się również pominąć i zlekceważyć zbliżenia emocjonalnego pomiędzy obiema stronami, pewnego rodzaju przyjażni czy zaprzyjażnienia, które szczególnie jest miłe dla osób które z różnych wzgledów cierpią na brak takich kontaktów, co również może mieć (ale niekoniecznie za każdym razem) wpływ na fakt prowadzenia takiego studium i pożniejszych tego skutków.
Ciekawy jestem odczuć i opini w tym temacie moich współbraci (ŚJ)

[yogiii]

Ze mną też prowadzono studium, więc pomyślałem, że i ja mógłbym zabrać głos w sprawie. Znam Świadków Jehowy, którzy potrafią się ze mną spotkać na ulicy i zaraz po przywitaniu zapytują: „a kiedy przyjdziesz na zebranko?”. Znam też i takich, którzy wprost się pytali: „Nie chcesz już służyć Jehowie?” albo „Tzn. że nie kochasz już Boga, tak?”. Wprawdzie, dziś jest to już sprawa mało aktualna i nie są to miłe relacje. Myślę, że sprawy duchowe i relacja Bóg-Ja to rzeczy osobiste, zbyt osobiste by wysuwać pustą krytykę w stosunku do innych, nawet jeśli ktoś ma dobre intencje.

Jednak, jest też i druga strona medalu. Jest jedna osoba na świecie, którą znam i która sprawia, że mam zupełnie odmienny wgląd w to wszystko. Osobę, która od pierwszych spotkań do dziś robi na mnie niesamowite wrażenie. I nawet gdyby miałaby istnieć tylko jedna taka osoba, mnie zupełnie wystarcza.

Bywa na każdym zebraniu [nawet na dodatkowych w wydaniu angielskim], pisze wykłady, zgłasza się, przyprowadza ze sobą często nowych zainteresowanych, prowadzi własne studium i przy tym wszystkim jak najbardziej odbiega od stereotypów „myślenia” namiętnie przez was krytykowanego.

Pracowity człowiek, przy tym wszystkim mało mówi a jeśli już ma się odezwać to konkretnie i bez dodatkowych pustych zdań. Nie jestem w stanie przypomnieć sobie by kogokolwiek krytykował. Nie jestem w stanie przypomnieć sobie zdarzenia, kiedy ta osoba zwróciła mi w ogóle jakąkolwiek uwagę "słownie", a jednak swoim "zachowaniem" zwraca mi ją systematycznie. Nikomu nie rzuci słów skargi, jednak swoim sposobem bycia, myślenia, kojarzenia faktów – zmusza do bycia lepszym. Tak, ta osoba sprawia że chcę być dobrym człowiekiem.

Nie jest znowu jakimś ortodoksyjnym ‘świętoszkiem’ z poświatą w tle i chórem „AMENO”. Jednak, bardzo trudno go skrytykować na podstawie samych wypowiedzi. Moja próba argumentacji z nim kończy się najczęściej bardzo szybko - zadaje dwa pytania i kończymy rozmowę. Strażnica to dla niego jedynie dodatek, pod którym w ogóle się nie podpisuje. Jest bardzo skromny i dopiero kiedy trzeba posługuje się swoją zgromadzoną wiedzą. Zero emocji negatywnych.

Techniki psychomanipulacyjne? Uśmiecham się, być może ktoś z was miał takie doświadczenia, jednak z moich obserwacji wnioskuję zupełnie inaczej ponad to proste skupianie się na krytyce samych ludzi. Trzeba być trzeźwym umysłowo i nie dawać się omotać - a to może zajść przeciesz wszędzie.

Raczej, szczerze przyznam, że nie lubię gdy ludzie zachowują jak podstępne węże czekające jedynie na okazję by wskazać palcem: „O ten! Zobaczcie, co powiedział!”.

Trzeba skupić się na byciu dobrym, pod każdym względem.


Pozdrawiam, Paweł
________________
„Ci, co żyją według religii Chrystusowej, nie mają absolutnie nic wspólnego z morderstwami, bitwami i podobnymi” – Historia Kościoła, Sokrates Scholastyk [380-450]

[kasia27]

Witam,
Ja studiowałam ze ŚJ od ponad 7 lat i nie jestem ochrzczona. Bardzo emocjonalnie podchodzę do pewnych spraw, niekiedy podczas czytania pewnych fragmentów miałam łzy w oczach i wyrzuty sumienia, że cały czas się waham. Odstraszało mnie zawsze tyle restrykcji, zakazów, nakazów, pewien reżim, jeśli chodzi o służbę Bogu. Nie mogłam się pogodzić i nie pogodziłam sie do tej pory ze stanowiskiem ŚJ wobec krwi.
Nie potrafiłam zrozumieć pewnych rzeczy, pewnych kwestii nie potrafiono mi wytłumaczyć, ja jestem taka, że jeśli czegoś nie pojmuję, nie rozumiem, to mnie nikt do tego nie przekona. Muszę mieć to czarno na białym.
Druga sprawa: jestem matką, mam 7-letniego syna, kocham go bardzo i nie są to bynajmniej "zwykłe sentymenty". Nie wyobrażam sobie sytuacji, gdy jego życie lub życie mojego męża jest zagrożone, a ja odmawiam zgody na transfuzję (mój mąż jest świadkiem, ale tzw. "uśpionym", kartki z odmową transfuzji dawno nie nosi). Nie dopuszczę, by moje lub czyjeś chwiejne poglądy zadecydowały o życiu lub śmierci moich najbliższych.
Znajoma, która prowadziła ze mną studium mówi, że dojrzali świadkowie inaczej rozumują, dojrzalej i nad życie własne oraz swoich najbliższych przedkładają miłość do samego Boga. Chyba nie poradziłabym sobie sama ze sobą i krzykiem własnego sumienia, gdyby przyszło po latach "nowe światło" odnośnie krwi, a ja postąpiłabym inaczej.
Wierzę w Boga, ale kocham też swoich mężczyzn. Być może nie dojrzałam na tyle, aby inaczej myśleć.
Pozdrawiam, Kacha