Znajdź moją zawartość
Nie podano
>Wydawało mi się do niedawna, że ślub jest wydarzeniem rodzinnym
Masz rację, tak być powinno. Możesz mieć uzasadnione pretensje.
I tak na szczęście było w moim przypadku (akurat występowałem w roki Pana Młodego
), że ślub był wydarzeniem rodzinnym. Zostałem ogłoszony odstępcą, ale rodziców ma cywilizowanych. Brali aktywny udział w przygotowaniach do wesela (żona jest katoliczką, ślub był w USC, wszelkie lokalne zwyczaje, poza Kościołem, były na weselu zachowane), zapoznaniu rodzin czy nawet błogosławieństwu (taki zwyczaj, którego będąc SJ nie znałem, bardzo fajny zresztą-- rodzice błogosławią parę młodą przed zawarciem małżeństwa przy obecności najbliższej rodziny w domy Panny Młodej. SJ mogli by o tym pomyśleć, żeby dodać trochę do pustych wesel). Samo błogosławieństwo wyszło bardzo fajnie, bo tak jakoś ekumenicznie, ojciec powiedział kilka świetnych słów ala jakiś amerykański pastor i zakończył przeczytaniem słów apostoła Pawła o miłości. Rodzcie żony zrobili to klasycznie (kropidło i całowanie krzyża, ja ze względu na sumienie krzyża nie pocałowałem, ale już pokropic się dałem
). Wesele udało się rewelacyjnie, wszyscy byli zadowoleni i wybawili się prawie tak jak w Kanie Galilejskiej.
Jak się chcę to można. Porzekadło chęć szuka sposobów a niechęć powodów miało tutaj zastosowanie, wszystko to kwestia rozmowy i ustaleń (czasami wręcz negocjacji), teściom i żonie trudno było zrozumieć, dlaczego nie chcę brać ślubu kościelnego. Ale udało się zrobić to tak, że węzy rodzinne się umocniły.
Rodziców więc mam normalnych. Po części pewnie ze względów historycznych
, w mojej rodzinie w przeszłości byli wykluczeni i nigdy nie pamiętam, żeby to zmieniło stosunek nasz do nich (czyli nadal byli rodziną). Ale przekonałem się, że jednak nie wszyscy tak myślą -- nikt z dawnych przyjaciół (trzeba by tu chyba ująć w cudzysłowie? choć może kiedyś zrozumieją) i rodziny z SJ nie pojawił się na weselu -- sumienie im nie pozwoliło. Ale na szczęście osób na których mi na prawdę zależało nie było wiele.Szperacz, trochę głupio mi Tobie radzić, bo pewnie mógłbyś być moim ojcem, ale odradzam odwet. Pozostaje modlitwa i okazywanie miłości, może póki co jednostronne, ale często miłość na tym polega.
Na koniec wersecik ku pokrzepieniu:
Rzym 8:28 (według przekładu: Biblia Poznańska)
"Wiemy, że wszystko współpracuje w pomnażaniu dobra z tymi,
którzy miłują Boga."
