24 replies to this topic

[mirek]

Dlaczego grecki wyraz PARAKLETOS oznaczający Pocieszyciel twórcy Przekładu Nowego Świata oddają poprzez wspomożyciel.

J 14:16 NS „a ja poproszę Ojca i da wam innego wspomożyciela, aby był z wami na wieki ?”

J 14:26 NS „Ale wspomożyciel, duch święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, ten was nauczy wszystkiego i przywiedzie wam na pamięć wszystko, co ja wam powiedziałem.”

J 15:26 NS „Kiedy przybędzie wspomożyciel, którego ja wam poślę od Ojca ? duch prawdy, który wychodzi od Ojca ? ten będzie świadczył o mnie;”

J 16:7 NS „Ja zaś mówię wam prawdę: Odchodzę dla waszego pożytku. Bo jeśli nie odejdę, wspomożyciel na pewno do was nie przyjdzie, ale jeśli pójdę, to poślę go do was.”

Nie są jednak w swoim tłumaczeniu konsekwentni, ponieważ w innych miejscach biblii tłumaczą konsekwentnie ten wyraz słowem pocieszyciel:

2Sm 10:3 NS „Jednakże książęta synów Ammona powiedzieli do Chanuna, swego pana: "Czyż w twoich oczach Dawid okazuje twemu ojcu szacunek, posyłając do ciebie pocieszycieli? Czyż Dawid nie po to przysłał do ciebie swych sług, by zbadali miasto i je przeszpiegowali, aby mógł je zburzyć?"”

1Krn 19:3 NS "Jednakże książęta synów Ammona powiedzieli do Chanuna: "Czyż w twoich oczach Dawid okazuje twemu ojcu szacunek, posyłając do ciebie pocieszycieli? Czyż jego słudzy nie przyszli do ciebie po to, by się starannie rozejrzeć i umożliwić zburzenie, i przeszpiegować kraj?""

Hi 16:2 NS „"Słyszałem wiele takich rzeczy. Jesteście wszyscy uciążliwymi pocieszycielami!”

Ps 69:20 NS "Hańba zdruzgotała me serce i rana jest nieuleczalna. I spodziewałem się kogoś, kto by okazał współczucie, lecz nie było nikogo, oraz pocieszycieli, ale nie znalazłem żadnego."

Koh 4:1 NS „I postanowiłem jeszcze raz przyjrzeć się wszystkim uciskom, które się dzieją pod słońcem, a oto łzy ciemiężonych, lecz nie mieli oni pocieszyciela; po stronie zaś ich ciemięzców była moc, tak iż tamci nie mieli pocieszyciela.”

Lm 1:9 NS "Nieczystość jej jest na polach jej szaty. Niepomna była swej przyszłości i upada w sposób zdumiewający. Nie ma ona żadnego pocieszyciela. Jehowo, spójrz na moją udrękę, gdyż nieprzyjaciel bardzo się pyszni."

Lm 1:16 NS "Nad tym wszystkim płaczę jak kobieta. Oko moje, oko moje ocieka wodami. Bo oddalił się ode mnie pocieszyciel ? ktoś, kto by pokrzepił moją duszę. Synowie moi spustoszeni, gdyż nieprzyjaciel bardzo się pyszni."

Lm 1:17 NS "Syjon wycieka ręce. Nie ma żadnego pocieszyciela. Jehowa wydał co do Jakuba nakaz wszystkim, którzy go otaczają jako jego wrogowie. Jerozolima stałą się pośród nich czymś odrażającym."

Lm 1:21 NS "Usłyszano mnie wzdychającą. Nie ma dla mnie pocieszyciela. Wszyscy moi nieprzyjaciele usłyszeli o mym nieszczęściu. Wielce się uradowali, żeś ty to uczynił. Sprowadzisz dzień, który obwieściłeś ? by stali się do mnie podobni."

Na 3:7 NS "A każdy, kto będzie cię widział, ucieknie przed tobą i powie: 'Niniwa została złupiona! Któż będzie jej współczuł?' Gdzie mam ci szukać pocieszycieli?"

Tutaj w Septuagincie jest slowo PARAKLETOS. Pocieszycielami pisarze natchnieni nazywają zatem osoby. Tak więc i Duch Święty jest osobą.

Czy Świadków Jehowy nie martwi taka niekonsekwencja w tłumaczeniu?

[mirek]

A ja przez przypadek właśnie przed chwilą przeszukałem w PNŚ występowanie słowa "wspomożyciel" i stwierdziłem, że nawet i z tego przekładu wynika, iż każda z osób Trójcy Świętej jest "wspomożycielem":

Bóg

Ps 54:4 NS "Oto Bóg jest moim wspomożycielem; Jehowa jest wśród tych, którzy wspierają moją duszę."

a skoro Bóg, to każda z osób Trójcy Świętej. A więc


Bóg Ojciec

Hbr 13:6 NS "Możemy więc być pełni otuchy i mówić: "Jehowa jest moim wspomożycielem; nie będę się lękał. Cóż może mi uczynić Człowiek?""

W tym miejscu występuje greckie słowo BOETHOS oznaczające "biegnący na wołanie", jak podaje Wielki Słownik Grecko-Polski Nowego Testamentu, Oficyna Wydawnicza "Vocatio".


Syn Boży

1J 2:1 NS "Dziateczki moje, piszę to do was, żebyście nie popełniły grzechu. A gdyby jednak ktoś popełnił grzech, to mamy wspomożyciela u Ojca: Jezusa Chrystusa, prawego."


Duch Święty

J 14:16 NS "a ja poproszę Ojca i da wam innego wspomożyciela, aby był z wami na wieki ?"

J 14:26 NS "Ale wspomożyciel, duch święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, ten was nauczy wszystkiego i przywiedzie wam na pamięć wszystko, co ja wam powiedziałem."

J 15:26 NS "Kiedy przybędzie wspomożyciel, którego ja wam poślę od Ojca - duch prawdy, który wychodzi od Ojca - ten będzie świadczył o mnie;"

J 16:7 NS "Ja zaś mówię wam prawdę: Odchodzę dla waszego pożytku. Bo jeśli nie odejdę, wspomożyciel na pewno do was nie przyjdzie, ale jeśli pójdę, to poślę go do was."

Natomiast w tych miejscach występuje greckie słowo PARAKLETOS - "pocieszyciel".


Szukając dalej wszystkich wypowiedzi o wspomożycielu w PNŚ można również dojść do wniosku, iż wspomożycielami Biblia nazywa osoby. A więc Duch Święty jest osobą. I wynika to nawet z PNŚ.

Wj 18:4 NS "drugi zaś miał na imię Eliezer, "gdyż - jak rzekł - Bóg mego ojca jest moim wspomożycielem, ocalił mnie bowiem od miecza faraona"."

Pwt 33:7 NS "A takie było błogosławieństwo dla Judy, gdy przemówił: "Wysłuchaj, Jehowo, głosu Judy i obyś go przyprowadził do jego ludu. Jego ramiona walczyły o to, co jest jego; i obyś się okazał wspomożycielem przeciw jego wrogom"."

2Krl 14:26 NS "Jehowa bowiem widział nader srogie uciśnienie Izraela. Nie było nawet bezradnego ani nic niewartego, nie było też wspomożyciela dla Izraela."

Hi 29:12 NS "Bo ratowałem uciśnionego, który wołał o pomoc, a także chłopca nie mającego ojca i każdego, kto nie miał wspomożyciela."

Ps 10:14 NS "Tyś bowiem widział strapienie i zgryzotę. Patrzysz, by wziąć je w swą rękę. Na ciebie zdaje się nieszczęśliwy, chłopiec nie mający ojca. Ty stałeś się jego wspomożycielem."

Ps 22:11 NS "Nie trzymaj się z dala ode mnie, gdyż blisko jest udręka, gdyż nie ma innego wspomożyciela."

Ps 30:10 NS "Usłysz, Jehowo, i okaż mi łaskę. Jehowo, bądź moim wspomożycielem."

Ps 33:20 NS "Dusza nasza trwa w oczekiwaniu na Jehowę; on jest naszym wspomożycielem i tarczą."

Ps 54:4 NS "Oto Bóg jest moim wspomożycielem; Jehowa jest wśród tych, którzy wspierają moją duszę."

Ps 72:12 NS "Wyzwoli bowiem biednego wołającego o pomoc, a także uciśnionego i każdego, kto nie ma wspomożyciela."

Iz 63:5 NS "I patrzyłem, ale nie było żadnego wspomożyciela; i popadłem w zdumienie, ale nie było nikogo, kto by służył wsparciem. Toteż moje ramię zapewniło mi wybawienie i wsparła mnie moja złość."

Lm 1:7 NS "W dniach swego uciśnienia i bezdomności swego ludu Jerozolima wspomina wszystkie piękne rzeczy, które były od dni dawnych. Kiedy jej lud wpadł w rękę wroga i nie miała żadnego wspomożyciela, ujrzeli ją wrogowie. Śmiali się z jej upadku."

Ez 30:8 NS "I będą musieli poznać, że ja jestem Jehowa, gdy wzniecę ogień w Egipcie, a wszyscy jego wspomożyciele zostaną złamani."

Ez 32:21 NS "" 'Najprzedniejsi z mocarzy przemówią spośród Szeolu do niego i jego wspomożycieli. Zstąpią; legną jak nieobrzezani, pobici mieczem."

Oz 13:9 NS "Doprowadzi cię to do zguby, Izraelu, gdyż to było przeciwko mnie, przeciwko twemu wspomożycielowi."

[mirek]

Oto jeszcze skan z leksykonu Thayer na temat znaczenia słowa BOETHOS - wspomożyciel



Dla formalności powtarzam definicję słowa PARAKLETOS - pocieszyciel:



Widać więc, iż istnieją tutaj dwa oddzielne słowa, odnoszone do osób. A zatem obojętnie czy Pismo Święte nazywa Ducha Świętego Pocieszycielem (jak to czyni wiele przekładów Biblii) czy wspomozycielem (jak to jest w przypadku PNŚ) i tak wynika z tego, iż Duch Święty jest osobą.

[mirek]

Oto co na temat Ducha Świętego oraz terminu PARAKLETOS ma do powiedzenia jeszcze Robert H. Countess w swojej słynnej książce (strony 106-107).

[mirek]

W jednym z postów wyżej podałem definicje słów ALLOS oraz HETEROS a także wyjaśniłem różnice pomiędzy nimi. Oto co na temat ma do powiedzenia jeszcze Richard C. Trench w swoim "Słowniku Synonimów Nowego Testamentu" (strony 357-361):

αλλος, identical with the Latin ‘alius,’ is the numerically distinct; thus Christ spoke we are fold ‘another’ parable, and still ‘another,’ but each succeeding one being of the same character as those which He had spoken before (Matt. 13:23, 24, 31, 33), αλλην therefore in every case. But ετερος, equivalent to the Latin ‘alter,’ to the German ‘ander’ (on which last word see an instructive article in Grimm’s Wörterbuch), superadds the notion of qualitative difference. One is ‘divers,’ the other is ‘diverse.’ There are not a few passages in the N. T. whose right interpretation, or at any rate their full understanding, will depend on an accurate seizing of the distinction between these words. Thus Christ promises to his disciples that He will send, not ετερον, but αλλον, Παρακλητον, (John 14:16), ‘another’ Comforter therefore, similar to Himself. The dogmatic force of this αλλον has in controversy with various sects of πνευματομαχοι been often urged before now; thus by Petavius (De Trin. ii. 13. 5): ‘Eodem pertinet et Paracleti cognomen, maxime cum Christus alium Paracletum, hoc est, parem sibi, et aequalem eum nominat. Quippe vox alius dignitate ac substantiâ prorsus eundem, et aequalem fore demonstrat, ut Gregorius Nazianzenus et Ambrosius admonent.’

But if in the αλλος there is a negation of identity, there is oftentimes much more in ετερος, the negation namely, up to a certain point, of resemblance; the assertion not merely of distinctness but of difference. A few examples will illustrate this. Thus St. Paul says, ‘I see another law’ [ετερον νομον], a law quite different from the law of the spirit of life, even a law of sin and death, ‘working in my members’ (Rom. 7:23). After Joseph’s death ‘another king arose’ in Egypt (βασιλευς ετερος, Acts 7:18; cf. Exod. 1:8), one, it is generally supposed, of quite another dynasty, at all events of quite another spirit, from his who had invited the children of Israel into Egypt, and so hospitably entertained them there. The οδος ετερα and καρδια ετερα which God premises that He will give to his people are a new way and a new heart (Jer. 39:39; cf. Deut. 29:22). It was not ‘another spirit’ only but a different (ετερον πνευμα) which was in Caleb, as distinguished from the other spies (Num. 14:24). In the parable of the Pounds the slothful servant is ετερος (Luke 19:18). When Iphigenia about to die exclaims, ετερον, ετερον αιωνα και μοιραν οικησομεν, a different life with quite other surroundings is that to which she looks forward (Euripides, Iphig. in Aul. 1516). The spirit that has been wandering through dry places, seeking rest in them in vain, takes ‘seven other spirits’ (ετερα πνευματα), worse than himself, of a deeper malignity, with whose aid to repossess the house which he has quitted for while (Matt. 12:45). Those who are crucified with the Lord are ετεροι, δυο, κακουργοι, ‘two others, malefactors,’ as it should be pointed (Luke 23:32; cf. Bornemann, Schol. in Lucam, p. 147); it would be inconceivable and revolting so to confound Him and them as to speak of them as αλλοι δυο. It is only too plain why St. Jude should speak of ετερα σαρξ (ver. 7), as that which the wicked whom he is denouncing followed after (Gen. 19:5). Christ appears to his disciples εν ετερα μορφη (Mark 16:12), the word indicating the mighty change which had passed upon Him at his resurrection, as by anticipation at his Transfiguration, and there expressed in the same way (Luke 9:29). It is χειλεσιν ετεροις, with altogether other and different lips, that God will speak to his people in the New Covenant (1 Cor. 14:21); even as the tongues of Pentecost are ετεραι γλωσσαι (Acts 2:4), being quite different in kind from any other speech of men. It would be easy to multiply the passages where ετερος could not be exchanged at all, or could only be exchanged at a loss, for αλλος, as Matt. 11:3; 1 Cor. 15:40; Gal. 1:6. Others too there are where at first sight αλλος seems quite as fit or a fitter word; where yet ετερος retains its proper force. Thus at Luke 22:65 the ετερα πολλα are ‘multa diversi generis convicia,’ blasphemous speeches now of one kind, now of another; the Roman soldiers taunting the Lord now from their own point of view, as a pretender to Caesar’s throne; and now from the Jewish, as claiming to be Son of God. At the same time it would be idle to look for qualitative difference as intended in every case where ετερος is used; thus see Heb. 11:36, where it would be difficult to trace anything of the kind.

What holds good of ετερος, holds good also of the compounds into which it enters, of which the N. T. contains three; namely, ετερογλωσσος (1 Cor. 14:21), by which word the Apostle intends to bring out the non-intelligibility of the tongues to many in the Church; it is true indeed that we have also αλλογλωσσος (Ezek. 3:6); ετεροδιδασκαλειν (1 Tim. 1:3), to teach other things, and things alien to the faith; ετεροζυγειν (2 Cor. 6:14), to yoke with others, and those as little to be yoked with as the ox with the ass (Deut. 22:10); cf. ετεροκλινης (Clement of Rome, 1 Ep. § 11), swerving aside; ετερογνωμων (ibid.), an epithet applied to Lot’s wife (Gen. 19:26). So too we have in ecclesiastical Greek ετεροδοξια, which is not merely another opinion, but one which, in so far as it is another, is a worse, a departure from the faith. The same reappears in our own ‘heterogeneous,’ which is not merely of another kind, but of another and a worse kind. For this point also deserves attention, and is illustrated by several of the examples already adduced; namely, that αλλο ετερος is very constantly, not this other and different, αλλο και διαφορον, only, but such with the farther subaudition, that whatever difference there is, it is for the worse. Thus Socrates is accused of introducing into Athens ετερα καινα δαιμονια (Xenophon, Mem. i. 1. 1); δαιμων ετερος (Pindar, Pyth. iii. 61) is an evil or hostile deity; ετεραι θυσιαι (aeschylus, Agamemnon, 151), ill-omened sacrifices, such as bring back on their offerer not a blessing but a curse; δημαγωγοι ετεροι (Plutarch, Pericles, 3) are popular leaders not of a different only, but of a worse stamp and spirit than was Pericles. So too in the Septuagint other gods than the true are invariably ετεροι θεοι (Deut. 5:7; Judg. 10:13; Ezek. 42:18; and often); compare Aristophanes (Ran. 889): ετεροι γαρ εισιν οισιν ευχομαι θεοις. A barbarous tongue is ετερα γλωσσα (Isai. 28:11), the phrase being linked with φαυλισμος χειλεων.

We may bring this distinction practically to bear on the interpretation of the N. T. There is only one way in which the fine distinction between ετερον and αλλο, and the point which St. Paul makes as he sets the one over against the other at Gal. 1:6, 7, can be reproduced for the English reader. ‘I marvel,’ says the Apostle, ‘that ye are so soon removed from them that called you into the grace of Christ unto another (ετερον) Gospel, which is not another’ (αλλο). Dean Alford for the first ‘other’ has substituted ‘different’; for indeed that is what St. Paul intends to express, namely, his wonder that they should have so soon accepted a Gospel different in character and kind from that which they had already received, which therefore had no right to be called another Gospel, to assume this name, being in fact no Gospel at all; since there could not be two Gospels, varying the one from the other. Cocceius: ‘Vos transferimini ad aliud Evangelium quod aliud nec est, nec esse potest.’

There are other passages in the N.T. where the student may profitably exercise himself with the enquiry why one of these words is used in preference to the other, or rather why both are used, the one alternating with, or giving partial place to, the other. Such are 1 Cor. 12:8-10; 2 Cor. 11:4; Acts 4:12.