Skocz do zawartości


Zdjęcie

dziwny jest ten świat...


  • Please log in to reply
33 replies to this topic

#21 kremówka

kremówka

    Forumowicz (51-500)

  • Członkowie
  • PipPip
  • 244 Postów
  • Płeć:Male

Napisano 2010-02-27, godz. 18:10

Za okrucieństwo panujące na świecie odpowiada przede wszystkim człowiek - człowiek oddalony od Boga,

Czyżby?Historia temu przeczy.Za okrucieństwo w świecie odpowiadają demony..ukryte w nas,w naszych lękach,kompleksach wyniesionych z domu przez błedy wychowawcze ,a nie przez niewiare w boga,a to coś nazywane sumieniem nie pozwala nam sie zmierzyc z tymi demonami,karze nam tłumić prawdziwą osobowość,co oczywiście musi skutkować agresją okrucieństwem itp.
Znam wielu ludzi "oddalonych od boga",jak przyjemnie jest przebywać w towarzystwie ludzi których umysły nie są zasiedlone przez żadne religie,bije od nich tolerancja,ich niezależność myślowa sprawia że są szczęśliwi w jakiś szczególny sposób,co przekłada sie na relacje z innymi ludzmi.Ciekawe jak wyglądałby świat gdyby było na nim więcej ateistów;)

#22 Terebint

Terebint

    Taoista

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 4710 Postów
  • Płeć:Male

Napisano 2010-02-27, godz. 20:28

Ciekawe jak wyglądałby świat gdyby było na nim więcej ateistów;)

Łatwo się domyślić, gdy się zestawi w porównaniu powiedzmy taką Norwegię z Arabią Saudyjską. ;)

"Ot, ma wygląd ptaka, a więc będzie latał, proste". - Baltazar Siedem Słońc


#23 Ida

Ida

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 715 Postów
  • Płeć:Female

Napisano 2010-02-27, godz. 23:08

Za okrucieństwo w świecie odpowiadają demony..ukryte w nas


Demony powiadasz? No tak, jak nie na Boga to na demony przerzucamy odpowiedzialność za niechwalebne działanie. Byle dalej od własnego JA. A do kogo należą psychotyczne lęki, ukryte skrzętnie kompleksy, chorobliwe zahamowania, stłumione emocje, których nieopanowanie, popycha do destrukcyjnych zachowań? Czy nie są częścią człowieka?
Oczywiście, wnikliwsze spojrzenie na ludzkie okrucieństwo nie nasuwa jednoznacznego osądu ludzkiego zachowania. Zwykle prawie zawsze możemy znaleźć czynniki usprawiedliwiające lub przynajmniej pozwalające zrozumieć motywy ludzkich czynów. Wyzwala się w nas współczucie pomieszane z oburzeniem. I czasem trudno stuprocentowo określić, kto potrzebuje większego miłosierdzia i zrozumienia - kat czy ofiara.

Znam wielu ludzi "oddalonych od boga",jak przyjemnie jest przebywać w towarzystwie ludzi których umysły nie są zasiedlone przez żadne religie,bije od nich tolerancja,ich niezależność myślowa sprawia że są szczęśliwi w jakiś szczególny sposób,co przekłada sie na relacje z innymi ludzmi.


Ja takich ludzi też znam. Mówi o nich PŚ: "Skoro bowiem poganie, którzy nie mają zakonu, z natury czynią to, co zakon nakazuje, są sami dla siebie zakonem, chociaż zakonu nie mają. Dowodzą też oni, że treść zakonu jest zapisana w ich sercach; wszak świadczy o tym sumienie ich oraz myśli, które nawzajem się oskarżają lub też biorą w obronę" ( Rzym.2:14,15). Religia a "noszenie" Boga w sercu to zupełnie oddzielne sprawy, choć należałoby się spodziewać kompatybilności tych dwóch czynników. Obserwacja systemów religijnych potwierdza, że nie zawsze człowiek religijny postępuje etycznie i nie zawsze religia nie ma w tym swego decydującego udziału. Zdarza się nierzadko, że ateiści zawstydzająco pokazują wyższość moralną nad zdeklarowanymi chrześcijanami lub innymi wierzącymi w Boga. Pokazują szlachetne serca, w których zapisane są uniwersalne prawa Boże. Bo tak naprawdę etyka świecka dotycząca sfery międzyludzkich relacji nie odbiega od Zakonu Bożego, ale zdaje się z niego wyrastać.
"Ten, kto wyrusza na poszukiwanie Boga ... może przebiec wiele ścieżek. Zgłębić wiele religii, wstąpić do wielu sekt, ale w ten sposób nie spotka Boga. Ponieważ Bóg jest tutaj, teraz, obok nas." P.Coelho

#24 kremówka

kremówka

    Forumowicz (51-500)

  • Członkowie
  • PipPip
  • 244 Postów
  • Płeć:Male

Napisano 2010-02-28, godz. 04:43

Demony powiadasz? No tak, jak nie na Boga to na demony przerzucamy odpowiedzialność za niechwalebne działanie

Nie mam na myśli demonów literalnych bo takowych nie ma.


. A do kogo należą psychotyczne lęki, ukryte skrzętnie kompleksy, chorobliwe zahamowania, stłumione emocje, których nieopanowanie, popycha do destrukcyjnych zachowań? Czy nie są częścią człowieka?

Są częścią człowieka,ale tak jak pisałam,tych cech człowiek nabywa zwykle w procesie błędnego wychowania,w swoim poście wykazałam tylko brak związku miedzy złem na świecie a nieznajomością Boga.
Na odwrót to i owszem.

#25 Ida

Ida

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 715 Postów
  • Płeć:Female

Napisano 2010-03-01, godz. 08:59

Nie mam na myśli demonów literalnych bo takowych nie ma.

I tak też zrozumiałam Twoją wypowiedź, że nie chodziło o literalne demony. :) Można polemizować ze zdaniem posiadania w sobie demona...wszak Pan Jezus wyganiał demony z opętanych ludzi. ;) Ale nie o tym była rzecz.

Demonizowanie ciemnej strony naszego życia, ukrytych w nas lęków i kompleksów, służy w efekcie usprawiedliwieniu niehumanitarnego działania człowieka. Jest próbą pomniejszenia lub "wybielenia" jego złych czynów, dewiacji i bestialstwa. Bo jesli ciężarem odpowiedzialności za ludzkie okrucieństwo obarczymy drzemiące w nas "demony" to waga czynu ludzkiego ulega rozmyciu. Owszem, uwarunkowanie zła, motywacja działania dewianta, geneza i analiza ludzkiej patologii, tłumaczą nasz dziwny-okrutny świat. Końcowa ocena nagannego postępowania pozostaje niezmienna, podobnie jak uniwersalną wartością pozostaje dobro człowieka. I tak np. Hiltera nadal kojarzymy z ludobójstwem i bestialstwem okresu II WŚ i nasza ocena tego człowieka jest jednoznaczna. Choć wiemy, że na "zrodzenie hitleryzmu" w Adolfie wpływ miało wiele czynników: defekt genetyczny potomka bliskich krwenych, znęcanie się fizyczne w dzieciństwie przez nadużywajace alkoholu ojca, bieda, niespełnienie artystycznych marzeń, wyobcowanie społeczne, kryzys ekonomiczny lat 30 dotkliwie odczuwany przez przegrane w I WŚ Niemcy, otoczenie osób o chorych ambicjach i pewnie mnóstwo innych rzeczy.
To człowiek ostatecznie wybiera czy podda się biernie lub z wyrachowania własnym słabościom, czy podejmie niełatwą walkę z samym sobą. Słabość człowieka, brak chęci lub umiejętnosci walki z własnymi "demonami" prowadzi człowieka na bezdroża, gdzie rozgrywaja się ludzkie dramaty. Prawdziwe chrześcijaństwo daje siłę, motywację, wzory do naśladowania, które pomagają zmagać się z własnym niedobrym JA. Z egoizmem, ale też z lękami i skrytymi w nas słabosciami. Dlatego dla mnie osobiscie chrzescijaństwo ma siłe przyciagającą. nie przez wizję doskonałego nieba czy odzyskanego raju, ale przez skuteczną determinację grzesznego człowieka, pragnącego ujarzmić złe skłonnosci swego serca, toczącego wewnętrzna walkę z tym co chce czynić, a tym co jest dobre. Prawdziwe chrześcijaństwo spełnia sie w każdych warunkach, nawet w obliczu zagrożenia życia, gdy śmierć zagląda w oczy. Dobry człowiek, niewierzący w Boga buduje uporzadkowany i humanitarny świat w optymalnych warunkach. Ale czy potrafi przedłożyć dobro innych i życie drugiego człowieka nad własne istnienie? Tego nie jestem pewna.
"Ten, kto wyrusza na poszukiwanie Boga ... może przebiec wiele ścieżek. Zgłębić wiele religii, wstąpić do wielu sekt, ale w ten sposób nie spotka Boga. Ponieważ Bóg jest tutaj, teraz, obok nas." P.Coelho

#26 gruby drab

gruby drab

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 871 Postów
  • Płeć:Male

Napisano 2010-03-01, godz. 09:23

Demonizowanie ciemnej strony naszego życia, ukrytych w nas lęków i kompleksów, służy w efekcie usprawiedliwieniu niehumanitarnego działania człowieka.



zasadniczo sie z Tobą zgadzam Ida, bez usprawiedliwienia nie znalezlibysmy wewnetrznego spokoju. sprzecznosci i niezrozumienie motywacji doprowadza do szalenstwa.

i mi wystarczy taka racjonalana psychologiczna analityka, przykladam ją do wszystkiego i pojmuje, ze zwierze z rozumem musi miec takie dylematy, nie ma wyjscia. nie ma czegos takiego jak doskonalosc, to utopia powrotu do bezmyslnosci, do natury jak wspomnialem.

przestań jeszcze dzielic dobro, na dobro ludzi wierzących i dobro ludzi niewierzących, bo dobro to dobro :)

i wtedy bedziesz o krok od stwierdzenia, ze boskie prawa istnieją po za bogiem, a ich autorem jest rzeczywistosc, w ktorej zanuzony jest czlowiek, a nie bog, przez ktorego ciągle mamy kłopoty, bo pół swiata mysli, ze on ich kocha bardziej, a pół, że nas i w rzeczywistosci zachowujemy sie jak zakompleksione rodzenstwo. tyle wynika z naszej dziecinnej wiary w wielkiego rodzica.

Użytkownik gruby drab edytował ten post 2010-03-01, godz. 09:47

Z naszych rozmów o niczym
wynika że
tyle wiemy o świecie
a o nas trochę mniej

#27 pawdob7

pawdob7
  • Gadu-Gadu:4734141
  • Płeć:Male
  • Lokalizacja:Poznań

Napisano 2010-03-01, godz. 09:39

(...) Prawdziwe chrześcijaństwo daje siłę, motywację, wzory do naśladowania, które pomagają zmagać się z własnym niedobrym JA. Z egoizmem, ale też z lękami i skrytymi w nas słabosciami. Dlatego dla mnie osobiscie chrzescijaństwo ma siłe przyciagającą. nie przez wizję doskonałego nieba czy odzyskanego raju, ale przez skuteczną determinację grzesznego człowieka, pragnącego ujarzmić złe skłonnosci swego serca, toczącego wewnętrzna walkę z tym co chce czynić, a tym co jest dobre. Prawdziwe chrześcijaństwo spełnia sie w każdych warunkach, nawet w obliczu zagrożenia życia, gdy śmierć zagląda w oczy.

A myślałaś kiedyś w ten sposób, że chrześcijaństwo jako nurt filozoficzny, społeczny, religijny wpisuje się w coś, co można nazwać ogólnie "rozwojem człowieka"?...że, gdyby pozbawić go odniesień do istoty boskiej, to i tak niesie ze sobą wartości uniwersalne?...że, istnieją tacy, którzy czerpią z niego pełnymi garściami bez przypisywania jego przesłaniu pozaziemskiego pochodzenia?

skoro skutek ten sam, to czy trzeba koniecznie oceniać drogi do niego prowadzące? czy nie możemy się po prostu bardziej akceptować?...szanować własne wybory?

PS. pytania ogólne...wiem, że Ty masz dużo szacunku dla innych światopoglądów.

Użytkownik pawdob7 edytował ten post 2010-03-01, godz. 09:41


#28 gruby drab

gruby drab

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 871 Postów
  • Płeć:Male

Napisano 2010-03-01, godz. 10:06

czy nie możemy się po prostu bardziej akceptować?...szanować własne wybory?

PS. pytania ogólne...wiem, że Ty masz dużo szacunku dla innych światopoglądów.


to chyba jeszcze niemozliwe pawdob :(


osobista wiez z Bogiem to ogromny dar, to poczucie opieki, troski, ten obraz bezpieczenstwa, ta mozliwosc wyrzucenia na zewnatrz siebie, wlasnej pasji, goryczy, cierpienia, oddanie siebie w stronę "swiatla", tunelu nadziei, to specyficzne poczucie przynaleznosci do kogos silniejszego ode mnie jest faktem, nie neguje tego. neguje ludzi, ktorzy z tego zjawiska robią wykładnie rzeczywistości i odrzucają mnie bo tłumacze to w sposob racjonalny :(

przy tym nie zalezy mi na tym aby komus cokolwiek odbierac. zalezy mi na dystansie, na wątpliwosci, ona powinna byc ludzkim faktem, bo jest najbardziej rzeczywistym i najnormalniejszym stanem z jakim powinien obcowac czlowiek. watpliwosc budzi tolerancję, bierze pod uwagę drugą stronę dziwnego świata.

zgadzam sie :) to nie odnosi sie do Idy, z wielkim zainteresowaniem czytam jej posty, nie czesto spotyka sie tak wywazone wierzące osoby.

Użytkownik gruby drab edytował ten post 2010-03-01, godz. 10:07

Z naszych rozmów o niczym
wynika że
tyle wiemy o świecie
a o nas trochę mniej

#29 Ida

Ida

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 715 Postów
  • Płeć:Female

Napisano 2010-03-01, godz. 13:57

przestań jeszcze dzielic dobro, na dobro ludzi wierzących i dobro ludzi niewierzących, bo dobro to dobro :)


Problem w tym , że dobro człowieka wierzącego i dobro niewierzącego może się nieznacznie różnić, choć zazwyczaj identyfikacja jest podobna. Np. w utylitaryźmie (etyce użyteczności) za czyn moralnie dobry uważa się ten, którego skutki są użyteczne tzn. przyczyniają się do szczęścia innych. Zasadą jest osiągnięcia szczęścia, rozumianego m.in. jako przyjemność i brak cierpienia, przez jak największą ilość ludzi. Odwołując się do efektów, każdy czyn spełniony z obowiązków i próżności, może mieć w efekcie końcowym taką samą ocenę moralną i być uznawany za dobry.
Spójrzmy teraz na taką sytuację ( ściągnięte z wikipedii) : " Twoje dziecko zaczyna głośno płakać. Jego płacz zwróci uwagę na żołnierzy, którzy zabiją ciebie, twoje dziecko i innych ukrytych w piwnicy. Aby temu zapobiec musisz je cicho udusić. Czy robiłbyś to?" - wszak dobrem jest szczęście innych. To dosyć drastyczny przykład pokazujący różnicę w pojęciu dobra.


A myślałaś kiedyś w ten sposób, że chrześcijaństwo jako nurt filozoficzny, społeczny, religijny wpisuje się w coś, co można nazwać ogólnie "rozwojem człowieka"?...że, gdyby pozbawić go odniesień do istoty boskiej, to i tak niesie ze sobą wartości uniwersalne?...że, istnieją tacy, którzy czerpią z niego pełnymi garściami bez przypisywania jego przesłaniu pozaziemskiego pochodzenia?


Wartości chrześcijańskie mają przesłanie uniwersalne i słusznie stanowią fundament niejednego prawa świeckiego. Nie trzeba być człowiekiem wierzącym w Boga, aby doceniać wartość mysli chrześcijańskiej, zwłaszcza w odniesieniu do relacji międzyludzkich. Miłuj bliźniego jak samego siebie - to zasada ponadczasowa, mądra, przyczyniająca się do pomyślnosci ogółu. Ja powiem za ateistycznym Kotarbińskim- człowiek nie musi być dobry, wystarczy żeby nie był zły. Tyle wystarczyłoby do tworzenia lepszego świata.

Do chrześcijaństwa mam stosunek subiektywny i bardzo osobisty. Wyrosłam w światopogladzie chrześcijańskim, ale to nie było decydujące na mojej duchowej drodze. Przełomem był spotkanie Pana Jezusa i fascynacja tą osobą. To tak jak spotykamy drugiego człowieka, jesteśmy nim zauroczeni, pragniemy obecności jego każdego dnia i pożądamy go ze wszystkich swoich sił, i ten człowiek staje się w końcu czastką nas - naszym mężem lub żoną. Nie musimy poznawać tysiące mężczyzn czy kobiet, wystarczy ten jeden/ta jedna. Podobnie jest z Chrystusem, poznajesz, zbliżasz się, jesteś pod skrzydłami Jego miłości i nie chcesz nic zmieniać. Bo i po co zmieniać, jak czujesz się szczęśliwy.
Ale nie mówię : Jak nie spotkasz Pana będziesz nieszczęśliwy? Szczęście w końcu niejedno ma imię. Dzielę się jednak swoim szczęsciem z chodzenia z Panem...może czasami popadam w przesadę. :)
"Ten, kto wyrusza na poszukiwanie Boga ... może przebiec wiele ścieżek. Zgłębić wiele religii, wstąpić do wielu sekt, ale w ten sposób nie spotka Boga. Ponieważ Bóg jest tutaj, teraz, obok nas." P.Coelho

#30 pawdob7

pawdob7
  • Gadu-Gadu:4734141
  • Płeć:Male
  • Lokalizacja:Poznań

Napisano 2010-03-01, godz. 14:46

Przełomem był spotkanie Pana Jezusa (...)

W tym miejscu nasze światopoglądy bardzo się zbliżają.

Zasadniczym problemem świata wierzących jest niemożność logicznego wyjaśnienia braku reakcji świadomego Boga na ogólnie pojęte zło ( problem martwego Boga ). Gdybym miał się określić chrześcijaninem, to bliska by mi była myśl, że "Pan Bóg działa jedynie w nas" Tylko wtedy moja wiara byłaby w miarę spójna. Nie odczuwałbym wewnętrznego konfliktu. Byłbym w stanie pogodzić wiarę w Boga z wiarą w człowieka. Z myślą, że jesteśmy za siebie sami odpowiedzialni.

Ale tutaj zataczam kółko i wracam do mojego punktu wyjścia, w którym i Bóg i Szatan to archetypy dobra i zła. Można zatem spotkać Pana Jezusa i pozwolić by działał w nas. Obojętnie jak to nazwiemy, to wygląda na to, że podążamy tą samą drogą. Mi osobiście trudno zrozumieć potrzebę postrzegania Boga jako realnego bytu, skoro i tak "Pan Bóg działa w nas i przez nas" ( co racjonaliści sprowadzą do maksymy "nikt nam nie pomoże, jeśli sami sobie nie pomożemy" ) Nie oznacza to, że nie akceptuje tej potrzeby u innych.

#31 Ida

Ida

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 715 Postów
  • Płeć:Female

Napisano 2010-03-01, godz. 23:31

Gdybym miał się określić chrześcijaninem, to bliska by mi była myśl, że "Pan Bóg działa jedynie w nas"


Myślę, że do tak ograniczonej sfery sprowadza się działanie Boga w dobie obecnej. Bóg nie wtrąca się w działanie człowieka, dał mu wolną rękę, nie ingeruje w ludzkie życie. Wygląda jakby pozornie przestało Mu zależeć na człowieku i jego pomyślności, jakby były mu obce ziemskie sprawy. Chyba, że sami zaprosimy Pana do swego serca, umysłu, do swego życia. Wtedy działa z mocą, z determinacją i z miłością, działa w nas ku naszemu dobru.

Mi osobiście trudno zrozumieć potrzebę postrzegania Boga jako realnego bytu, skoro i tak "Pan Bóg działa w nas i przez nas" ( co racjonaliści sprowadzą do maksymy "nikt nam nie pomoże, jeśli sami sobie nie pomożemy" ) Nie oznacza to, że nie akceptuje tej potrzeby u innych.


Nie wiem czy mój sposób postrzegania Boga jest najbardziej poprawny. Raczej dosyć popularny i najbliższy człowiekowi, mało skomplikowany i prosty do przekazu drugiej osobie. Obracamy się wśród bytów o określonej osobowości, podobnie wyobrażamy sobie Boga, tak zwyczajnie po ludzku, najprościej jak potrafimy. Najczęściej jako dobrotliwego, wiecznego Ojca...ale to w gruncie rzeczy, głęboko idące uproszczenie osoby duchowej. Znacznie trudniejszym zadaniem jest wyrażenie Boga w Trójcy, a już zupełnie niezrozumiałym umieszczenie Boga w pojęciu nieograniczoności i nieskończoności.
Wydaje mi się, że to ludziom bardziej zależy na usystematyzowaniu pojęć z duchowego świata i rozpoznaniu Boga jako realnego bytu. To człowiekowi potrzebne jest przynawanie się do Boga... Bóg przecież wie, kto jest Jego dzieckiem. Nasza artykulacja przynależności do Chrystusa ma największy sens dla nas, pozwala łatwiej nam się zauważyć i odnaleźć. Stąd pewnie ta oprawa naszych wierzeń, religijność, członkostwo w kościele, ten cały obciążający nas formalizm. My ex-śJ, zniewoleni latami przez wadliwy działający system religijny, unikamy jak ognia ponownej niewoli i bywamy często w tych wolnościowych zapędach nieuleczalnie, a czasem fanatycznie zdeterminowani. Może potrzebujemy czasu, aby na nowo poukładać Boga w naszych sercach i umysłach, odtworzyć relacje z Bogiem, poczuć potrzebę wspólnoty z innymi wierzącymi. Chyba trudno tu uogólniać, każdy człowiek jest inny.
"Ten, kto wyrusza na poszukiwanie Boga ... może przebiec wiele ścieżek. Zgłębić wiele religii, wstąpić do wielu sekt, ale w ten sposób nie spotka Boga. Ponieważ Bóg jest tutaj, teraz, obok nas." P.Coelho

#32 gruby drab

gruby drab

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 871 Postów
  • Płeć:Male

Napisano 2010-03-03, godz. 13:59

Mnie też przeraża ten świat. Niby nadal żyję ale jak patrzę na swe problemy ze zdrowiem, złych ludzi, niesprawiedliwość, wojny, przepychanki na tle religijnym to mnie on przeraża. Gdy byłem ŚJ to też miałem dużo negatywnych myśli. Słyszałem jak np. mówiono w wykładach: "ten świat jest zły i źle się dzieje ale Bóg wkrótce wykona swój wyrok i zaprowadzi tu raj". To mnie budowało i dodawało otuchy. Jednak lata mijały i było coraz gorzej. Myślałem sobie wtedy: "Gdzie jest ten wspaniały raj który organizacja od tylu lat obiecuje? Miał być raj a ten okropny świat nadal istnieje i nadal muszę się w nim męczyć". Nie zwątpiłem w Boga. Zwątpiłem w nauki i obiecanki cacanki organizacji. Dziś wiem, że należy polegać głównie na sobie i nie słuchać ludzi którzy mogą się mylić. Czasami sobie myślę: "Dobry Panie Boże, zrób coś żeby ten świat się zmienił"...

Nawiasem mówiąc, bardzo ciekawy temat skłaniający do refleksji...



ble, jakos mnie zasmucilo to o czym piszesz. zasmucilo mnie Twoje spojrzenie na swiat i problemy. szczerze. wyczuwam jednak w Twojej postawie jakby swiadkowską nutkę, taki prawie niezauwazalny syndrom. swiat jest nie co znieksztalcony pzrez pryzmat systemów, w których funkcjonujemy. wiesz, że w 130 krajach na swiecie mozesz dobrze sie czuc, w miare normalnie przezyc, nikt cie nie zabije, respektuje sie od podstawowych do bardziej wyrafinowanych praw? nie jest tak, zle, jest bardzo dobrze jak na świat i jego historię.

moze gdzies tam we wnetrzu tkiw jeszcze to rozczarowanie i brak zgody na wlasciwą rzeczywistosc, moze w srodku jescze zostalo troche gniewu...?
a co do zdrowia... pozytywne nastawienie i wewnetrzna siła i wielu przyjaciół w koło :)
pozdrawiam

To chyba tak działa - przeżyją najwięksi "sadyści" i łowcy.



z punktu widzenia psychologii sadysci są uzaleznieni od masochistow i odwrotnie. czyzby zakłócenie tej korelacji mialo sprowadzic swiat do stagnacji? czy wyeliminowanie takiej zaleznosci stworzyloby doskonaly anielski chór na ziemi? wątpię. jedynym katalizatorem dla czlowieka w tym wypadku jest miłość, ale dla zwierząt istnieje tylko zimna zaleznosc.

prawie jestem pewien, ze czlowiek pochodzi od zwierzecia, wydaje sie to tak logiczne, a z drugiej strony tak straszne. historia ludzkosci wyglada jak runda kota z myszą, raz jestem kotem, raz myszą i zadnej, absolutnie zadnej ingerencji z zewnątrz, bo od razu wszystko sie psuje.

Problem w tym , że dobro człowieka wierzącego i dobro niewierzącego może się nieznacznie różnić, choć zazwyczaj identyfikacja jest podobna. Np. w utylitaryźmie (etyce użyteczności) za czyn moralnie dobry uważa się ten, którego skutki są użyteczne tzn. przyczyniają się do szczęścia innych. Zasadą jest osiągnięcia szczęścia, rozumianego m.in. jako przyjemność i brak cierpienia, przez jak największą ilość ludzi. Odwołując się do efektów, każdy czyn spełniony z obowiązków i próżności, może mieć w efekcie końcowym taką samą ocenę moralną i być uznawany za dobry.
Spójrzmy teraz na taką sytuację ( ściągnięte z wikipedii) : " Twoje dziecko zaczyna głośno płakać. Jego płacz zwróci uwagę na żołnierzy, którzy zabiją ciebie, twoje dziecko i innych ukrytych w piwnicy. Aby temu zapobiec musisz je cicho udusić. Czy robiłbyś to?" - wszak dobrem jest szczęście innych. To dosyć drastyczny przykład pokazujący różnicę w pojęciu dobra.


fajne zestawienia, zaleznosci, odniesienie do funkcji przetrwania. jasne to wszystko moze komplikowac okreslenie tego co jest dobre w czystej postaci a co nie. przy pojeciu "dobro" -uzywam chłopskiego rozumu, sprawdza się :)

dobro stawiane pod scianę ekstremalnych sytuacji zachowa sie instyktownie, czyli nigdy nie wiadomo jak. jedni stoją i patrzą na nadjezdzający samochod inni skaczą w bok iszorują łokciami po asfalcie, dla swojego dobra. ludzkie zachowania są nieprzewidywalne, w skrajnych sytuacjach nie podlegają tej samej ocenie.


ps. musze odpocząć od tego tematu...od forum

Użytkownik gruby drab edytował ten post 2010-03-03, godz. 14:01

Z naszych rozmów o niczym
wynika że
tyle wiemy o świecie
a o nas trochę mniej

#33 pawdob7

pawdob7
  • Gadu-Gadu:4734141
  • Płeć:Male
  • Lokalizacja:Poznań

Napisano 2010-03-03, godz. 14:16

ps. musze odpocząć od tego tematu...od forum

Doskonale to rozumiem. Wkładasz w posty prawdziwe emocje, a to kosztuje mnóstwo sił. Kiedyś też zniknąłem na dłuższą chwilę.

Wróciłem, bo...bo... sam nie wiem dlaczego...

Trzym się przyjacielu i solidnie odpocznij, jeśli tego potrzebujesz!

#34 Ida

Ida

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 715 Postów
  • Płeć:Female

Napisano 2010-03-03, godz. 23:40

dobro stawiane pod scianę ekstremalnych sytuacji zachowa sie instyktownie, czyli nigdy nie wiadomo jak. jedni stoją i patrzą na nadjezdzający samochod inni skaczą w bok iszorują łokciami po asfalcie, dla swojego dobra. ludzkie zachowania są nieprzewidywalne, w skrajnych sytuacjach nie podlegają tej samej ocenie.


O tym nie jestem do końca przekonana. Myślę, że nie wszyscy ludzie w obliczu zagrożenia zdrowia lub życia zachowują się instynktownie. Szczególnie w sytacjach trudnych wychodzi na jaw szlachetność lub mięsistość serca człowieka. "Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono" pisała nasza noblistka. Dramatyczne zdarzenia pokazują jakimi jesteśmy faktycznie, są próbą naszego wziosłego człowieczeństwa. Wychodzi z nas prawdziwe JA - JA dziecka Bożego lub JA zwierzęcia w ludzkiej postaci. Bezkompromisowości i gotowość poświeceń dla bliźniego za cenę utraty własnego dobra lub życia potęgują moją wiarę w człowieka, osoby stworzonej na wzór Boży.
Koncentrujac się wybiórczo na oglądaniu okrucieństwa świata i zezwierzęcenia jego mieszkańców od stworzeń prymitywnych do obdarzonych intelektem homo sapiens wyciągamy przygnębiające, ograbiające nas z ostatków wiary w dobrodusznego Boga, wnioski. Świat jednak posiada w sobie moc kolorów...chodzi o to by dostrzegać wszystkie jego barwy, zwłaszcza widzeć w odpowiednim "świetle". Na każdą rzecz i na każdego człowieka można spojrzeć dwojako. W zależności od naszego nastwienia i dostępu właściwego oświetlenia jesteśmy odbiorcami dobra lub zła.

musze odpocząć od tego tematu...od forum


Mam nadzieję, że to tylko zmęczenie i zużenie tematem. Trochę martwię się o Ciebie, bo chyba dokonała się w Twoim życiu duchowym przemiana. Zmieniła się Twoja sygnaturka ...to może i mało znacząca wirtualna symbolika, ale o czymś świadczy. Powodzenia Drabie. :)
"Ten, kto wyrusza na poszukiwanie Boga ... może przebiec wiele ścieżek. Zgłębić wiele religii, wstąpić do wielu sekt, ale w ten sposób nie spotka Boga. Ponieważ Bóg jest tutaj, teraz, obok nas." P.Coelho




Użytkownicy przeglądający ten temat: 0

0 użytkowników, 0 gości, 0 anonimowych