bury

Pomóżcie mi ustali o ile to możliwe, na jakie lata przypadał Rok Jubileuszowy.

Żydzi wskazują, że istnieje kilka możliwych dat Jubileuszów.
Jedną z dat jest 587 a druga 574 p.n.e.

Jeżeli przyjąć, że rokiem Jubileuszowym był powrót Żydów do Jeruzalem po niewoli babilońskiej w 538-537 to kolejne Jubileusze co 50 lat wypadałyby w latach:
538-537
488
438
....
188
138
88
38
12-13
62-63
112-113
....
1912-1913
1962-1964
2012-2013



Jeśli przyjąć że rok 40/41 był rokiem sabatnim to można by cofać się o 50 lat, bo tyle ma cykl jubileuszowy.
Oznacza to, że co 50 lat wypadnie rok sabatni (nie jubileuszowy) .
Rok sabatni wypada na 1940-41 i jeśli nie był to Jubileusz to siedem lat później było by to 1947-48.
A w 1948 Izrael odzyskuje niepodległość. Czyżby 1948-49 był rokiem Jubileuszowym, gdy więźniowie odzyskują wolność?..
Jeśli by tak było pasowałaby jak mi sie wydaje jeszcze jedna data: 40-41 jako rok sabatni.


Jeśli by tak było to kolejne Jubileusze wypadałyby na lata
1998-99 gdyż Clinton ogłosił Polsce "Wieczny pokój i bezpieczeństwo".
Oraz 2048-49...

Podobną kalkulację można przeprowadzić zakładając, że siedem lat wcześniej też był rok sabatni.
Wypadał on na 33-34 rok n.e. czyli na rok ukrzyżowania Jezusa i uwolnienia wszystkich więźniów.



Wracając do roku 587-586 pne jako daty wyjściowej dla Jubileuszu.
Dodając 50 lat dojdziemy do roku 63-64 jako Jubileuszu.
Siedem lat później w roku sabatnim świątynia została zburzona.
A 62 rok to o ile dobrze pamiętam czas ukończenia świątyni Jerozolimskiej i zabicia Jakuba ?

Odejmując rok jubileuszowy mamy ostatni rok cyklu 49 lat.
Rok 62-63. Teraz cofając się co siedem lat natrafiamy na lata

27-28
34-35
41-42
48-49
55-56
62-63
70-71

Daty rozjechały się nam o jeden rok w stosunku do rzeczonego roku sabatniego 40-41.


Ciekawiej wygląda to przyjmując za wyjściową datę 574-573,
bo natrafiamy na rok 76-77 jako jubileusz. A od niego cofajac się otrzymujemy:

26-27
33-34
40-41
47-48
54-55
61-62
68-69
75-76

Zgadza się to z datą 40-41, o której pisałem.
Zahacza też o datę śmierci Pana.

Zatem na tym etapie spekulacji wygląda na to, że na to, że Jubileusz należy liczyć od 574-573 p.n.e.

Interesujące jest, że połowa tygodnia w której miał zginąć Mesjasz rozbiega się w stosunku do lat sabatnich o 3 i 1/2 lat.
Tak jak systemy liczenia lat w Izraelu - jeden zaczyna się na jesień a drugi na wiosnę około pół roku później.

To za kogo uważamy Jezusa nie pozostaje bez wpływu na nasze praktyczne życie.
Owe praktyczne skutki podzieliłem na 2 części:

Skutki odrzucenia wiary w Trójjedynego Boga:
- Feminizm – herezja modalizmu (Zatrzeć różnicę. Wszystko jest jedno).
- Maskulinizm – herezja ariańska (Hierarchia stworzeń. Mężczyzna wyższą istotą od kobiety z racji siły).
- Homoseksualizm (herezja modalizmu) – brak rozróżnienia na osoby Trójcy.
- Gwałt (herezja arianizmu) – istota wyższa i niższa. Silniejsza i słabsza.

Mam nadzieję, że nie jesteś pastorem

Dodam, że po kilku latach udało mi się potwierdzić intuicyjną tezę, że

imieniem Boga jest jego Słowo

Pod pojęciem słowa mieści się nie tylko żywe słowa ale również Prawo a nawet samo Pismo,
czyli wszelkie wyrazy woli Boga, gdyż one najpełniej oddaj jego naturę (czyli imię).
Dlatego powiedziano w Prawie, że kto łamie przykazania ten bezcześci imię Boga.
To chyba jasno wyrażona myśl o równości Imienia i Prawa - kto bezcześci Prawo bezcześci Imię Prawodawcy.

Na podstawie każdego prawa można jednak utworzyć sobie kilka obrazów prawodawcy
w zależności od wiary na temat intencji prawodawcy. Jak wiemy Żydzi Bogu rogi przyprawili.
Interpretując Prawo przez pryzmat swojej wiary uczynili z Prawa pośmiewisko.
Przedstawili je w świetle założeń swojej tradycji co wprowadziło sprzeczności w jego pojmowaniu.
Faryzeusze mówili, że czczą Boga Abrahama jak przystało na jego dzieci.
rzeczywistość była inna - ich Bogiem był szatan, choć mówili o nim Jehowa.
Powtórzyła się historia ze złotym cielcem tyle, że ulanym ze słów.

Jak widać z tego punktu widzenia Bóg miał wiele imion. Innymi słowy Jehowa miał wiele imion.
Jednak Izrael miał pamiętać, że Prawo nie podlega dowolnej interpretacji, że nie może być sprzeczne w sobie,
musi żyć, bo jest imieniem Boga Żywego. Wszystkie przykazania stanowią jedność, bo wskazują na jednego - Mesjasza.

To mi się spodobało:

1) wolę - Dz 2:4; 13:4; 1Kor 12:11
2) rozum i zamysły - Rz 8:6, 27
3) intelekt - 1Kor2:11
4) miłość - Rz 15:30
5) społeczność - 2Kor 13:14
6) uczucia - Ef 4:

W sumie, jak moc może wchodzić w relacje osobowe z osobami?
Przecież o Duchu Świętym powiedział Jezus, że

7) .... powie Wam,
8) cokolwiek usłyszy...
9) ....bo z mego weźmie ....

Jak moc może być przywoływana, skoro moc nie słyszy?

10) parakletos znaczy: przywoływany do pomocy
11) ujmuje się za nami
12) namaszcza mocą
13) można go zranić, zasmucić

Z pewnością gdy Duch Świety mówi ustami proroków o sobie samym nie przedstawia się jako rzecz, czy cecha, ale
jako serce Boga Ojca - Jego wnętrze, bóstwo, świętość, miłosierdzie czy ojcostwo, bo przecież widzialnym
owocem Ducha Świętego jest właśnie Miłość dająca Światło i Życie, aby w końcowym efekcie Bóg stał się wszystkim we wszystkich.
Gdy więc Duch Święty wypełnia kogoś, to oznacza, że jest w nim Bóg....

Jak to ładnie napisał kiedyś Arek Wiśniewski "rabini nauczają, że Duch Święty to Bóg w działaniu".
A ja się spytałem, jaka jest różnica między Bogiem w działaniu a Bogiem w niedziałaniu?...
....I czy aby Bóg kiedykolwiek nie działa?

Arek nie odpowiedział.

I za to go lubię.

Podsumowując: Osoba = istota posiadająca równocześnie trzy atrybuty: wolę, uczucia i inteligencję. Czy zgadzacie się z taką definicją osoby?

Jest to jakaś propozycja. Ja proponowałbym zwrócić większą uwagę na inną różnicę, mianowicie:

osoba to istota zdolna wchodzić w relacje z podobnymi sobie oparte na słowie.

To co łączy człowieka i Boga to nie tyle instynkt i odruchy warunkowe jak to ma miejsce w wypadku zwierząt.
Jesteśmy wyjątkowi pośród dusz żyjących, jesteśmy duszami tak,jak zwierzęta, mamy ducha i ciało jak zwierzęta,
ale nasza wola jest wolna w przeciwieństwie do zwierząt. A skąd to wiem? Bo mamy zdolność kreowania wyborów,
stwarzania rzeczywistości, stwarzania samych siebie i ról jakie chcemy odgrywać.
Wszystko dzięki zdolności rozumienia i tworzenia słów. To nas czyni podobnym Bogu i stanowi podstawę naszych relacji.
Relacje ludzkie są oparte a pokrewieństwie duchowym a nie cielesnym. I w zależności od tego jakie słowa napełniają nasz umysł
możemy stać się bestią gorszą niż najkrwawsze bestie albo "duchem ożywiającym" którym stał się ostatni Adam.
A że Bóg dał nam ten skarb aby wejść z nami w relacje miłości dobrowolnej, więc wydaje mi się, że w definiowaniu osoby (a wiec człowieczeństwa)
należy uwzględnić nie tylko zdolność myślenia opartą na zdolności mówienia ale również jej cel - wchodzenie w wolne relacje miłości.