Skocz do zawartości


Zdjęcie

Imię Jahwe - objawione przez Boga czy wymyślone przez ludzi?


  • Please log in to reply
14 replies to this topic

#1 bury

bury

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 593 Postów
  • Lokalizacja:Rybnik

Napisano 2008-03-28, godz. 18:34

Bóg, tak powszechnie używany przez nas wyraz, a czy wiecie, co znaczy i skąd pochodzi?

Europejskie słowo Bóg pochodzi od indoeuropejskiego słowa Div znaczącego światło. A zatem Bóg miał być światłem dającym życie. Po polsku Bóg znaczyło dawniej szczęście. A jak wygląda sprawa w hebrajskim?

Zupełnie inaczej! Nasze Bóg jest tłumaczone z trzech form gramatycznych słowa El. Występuje ono w licznie pojedynczej El (często dookreślane), podwójnej Eloah (tylko w księdze Estery), ale najczęściej Elohim (liczba mnoga; jest to typowo hebrajskie określenie nie stosowane przez inne narody ale jednocześnie stosowane przez Izraela do określania bożków).

"Z biegiem czasu stawało się jasne, ze istnieje tylko jeden Bóg, jeden Bóg ma prawo być nazwany prawdziwym Bogiem, czyli Bogiem Bogów. Elohim stało się, więc imieniem własnym."

Słowo El pochodzi od słowa "moc", stad El to dla hebrajczyka mocarz, czyli władca. Nie znaczy ono od razu określonej osoby, choć jak wiemy Hebrajczycy wierzyli w jednego Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi. Rodzi się wiec pytanie, nad czym dana osoba ma moc, czyli władzę? Czego bogiem jest ten bóg?

Zauważcie, że dla pierwszych ludzi Adama i Ewy, Ten, który im się objawiał (być może tylko głosem) był po prostu Elohim. Jak wpadli na to, by tak o Nim mówić (o Nim, gdyż do Niego zwracali się per Ty)? Czy sposób zwracania się do nich Mówiącego nie był władczy? Czy lakoniczność wypowiedzi, dyrektywność nie implikowały wniosku, że mają do czynienia z Władcą świata?

Rodzi się też pytanie, dlaczego naszym prarodzicom nie wystarczyło to określenie Boga? dlaczego Ewa nazwała Go Jehowa?

Najwyraźniej samo mówienie o Nim Władca nie wystarczyło, gdyż zrównali się z Nim. Nawet sam Władca powiedział "człowiek stał się tak, jak my, zna dobro i zło". Najwyraźniej człowiek postawił się w panteonie Bogów. Nazywanie Mówiącego "Władcą" przestało być tak ważne i wyraziste. Poza tym stało się jasne, że człowiek stracił pozycję u Boga tak, jak pozbawił jej Boga w swoich oczach.

Zobaczcie jak skomentował Adam obietnicę Boga, co do nasienia. Uznał, ze Bóg nie odtrącił ludzi i pozwoli im żyć. Wniosek: kobieta stanie się matką wszystkich żyjących, w tym również choć winnym sensie swego męża Adama! Stąd nadał jej stosowne imię EWA (żyjąca), gdyż uznał obietnicę Boga za spełnioną; Adam mówi: "Ewa, bo OKAZAŁA SIĘ matką wszystkich żyjących". A swoją drogą pytanie ważniejsze: kim OKAZAŁ SIE Bóg pozostawiając przy życiu przestępców i na dodatek dając obietnicę nasienia?

Jako, że rozpoznanie misji i przeznaczenie Ewy nastąpiło na podstawie wyroku Boga, na podstawie słowa Bożego, zatem w ten sposób sam Bóg OKZAŁ SIĘ Życiodawcą tej Ewy i przez nią całej ludzkości, która powstanie z niej.

Stąd "Żyjąca" (Ewa) wydając zgodnie z obietnicą Boga swoje nasienie mówi, że uczyniła to z pomocą tego, który obiecał jej nasienie, który dal przez nią życie jej potomstwu, czyli nam!

Imię Żyjąca (Ewa) po hebrajsku pisze się HWH
Imię Życiodawcy (Jehowa) pisze się JHWH

literka J w hebrajski oznacza sprawcę. Zatem imię Jehowa znaczy: Powodujący życie, lub Życiodawca. Ewa rozumiała Osobę Boga jako ściśle powiązaną z nią samą - to On dał życie jej i jej potomstwu, to On chce by żyli.

Skoro w hebrajskim imię oznacza istotę osoby, rzeczy to rodzi się pytanie, czy Ewa dobrze wyraziła Istotę Boga? Czy Ewa poznała Imię Boga je nazwać i wyrazić? Czy rozumiała prawidłowo życie jakim żyła od grzechu? Czy pojmując związek ze swoim Życiodawcą przez pryzmat swojego życia poznała Życiodawcę? Czy pojęła jakie życie Bóg obiecał przez nasienie?

Ewa znaczy: istniejąca, czy też żyjąca. Adam uzasadnił jej imię mówiąc, że stanie się matką wszystkich żyjących. Czy dał w ten sposób wyraz swojej wiary w obietnicę Boga, że niewiasta wyda nasienie? Już nie jestem tego taki pewny, gdyż Adam był zatwardziałym, grzesznikiem, co oznacza, że wyeliminował zaufanie do słów Bożych z serca. Natomiast był w sposób niezaprzeczalny świadkiem pozostawienia przestępców przy życiu. Wyrok śmierci nie został wykonany i nie zostanie tego dnia, mimo tego, że tak mówiło słowo Boga.

W wypadku Ewy sytuacja była nieco odmienna, gdyż ona uznała siebie za zwiedzioną. Być może uwierzyła słowom Boga, które zaczęły się spełniać wraz z narodzinami pierwszych ludzi, poczynając od Kaina. Ewa uznała jego narodziny za cud od Boga, za spełnienie się obietnicy Boga; dla niej słowo stało się ciałem. To słowo obietnicy Boga działało w niej samej, wydała przecież mężczyznę z pomocą Boga. Temu Bogu dziecko to zawdzięczało przyjście na świat! Bowiem oszczędzając kobietę i wyznaczając jej rolę matki wszystkich żyjących Bóg okazał się sprawcą ich istnienia. I takie jest znaczenie imienia Jehowa.

Imię Ewa pisze się HWH, a imię Jehowa JHWH. Róznica to "J".
Te "J" w hebrajskim oznacza kauzatywność, czyli sprawczość.

Zatem imię Jehowa pokazuje związek Boga z człowiekiem z ludzkiej perspektywy, którą zauważyła, uznała i wyraziła nasza pramatka.

Czy jednak wyraziła w ten sposób istotę Boga? Czy to było Jego imię, którym chciał być nazwany? Dziwne pytania, skoro potem tyle razy sam siebie nazywał tym imieniem. Ale jednak nie jest to dziwne pytanie wziąwszy pod uwagę wypowiedź Jezusa o imieniu Bogu z Jana 17....

#2 bury

bury

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 593 Postów
  • Lokalizacja:Rybnik

Napisano 2008-06-03, godz. 19:33

.........................

Bóg jest sprawcą życia tego, które ma nadejść, życia pełnego Jego chwały, gdy On będzie wszystkim we wszystkim. Życie to przekazuje nam przez swoje nasienie - Jezusa. Ten zaś jest synem niewiasty Bożej - Jeruzalem Górnego. Ta niewiasta żyje w oczach Boga i do niej mówił w Edenie, a nie do martwej w grzechu żony Adama. Ona Boga zna i może wzywać Jego imienia. Czy ona nadała Mu imię Jehowa?

Niewiasta Adama odkryła, że skoro sama ma nowa rolę wyznaczoną jej przez Boga, to znaczy, że i Bóg przyjął nową rolę, aby uchylić swój wyrok i ocalić życie ludzi. Bóg okazał się w jej oczach władcą niejako rozdwojonym w sobie. Skoro sama dostała nowe imię w związku z tą rolą to i Bóg powinien otrzymać nowe imię. Ale czy słusznie? Czy Poznała Boga, aby mogła Go nazwać? Czy on się jej objawił, czy nazwał siebie?

Imię Jehowa znaczyło dla Ewy: Sprawca i Wybawca Życia. Ewa, która nadała Bogu takie imię, nietrafnie uznała się za adresatkę obietnicy Boga, uznała się za matkę obiecanego nasienia. Adam natomiast uznał, że jego niewiasta nadal żyje mimo grzechu i przekaże swoje życie temu nasieniu. Uznał, że jego niewieście zawdzięczają życie wszyscy żyjący łącznie z nim samym. Dziwna ocena, kto tu żyje, nieprawdaż? Ewa przecież już nie żyła, nie była jak Bóg pełna Jego chwały, a my odziedziczyliśmy po niej śmierć, a nie życie. Żona Adama okazała się matką wszystkich martwych, a nie żyjących. A jej wydawało się, że Bóg jest sprawcą jej życia, które przekaże temu nasieniu.

Co ciekawe, czy zwróciliście uwagę na to, że w obietnicy Bożej nie ma cienia nadziei cofnięcia wyroków, ani obdarowywania kogokolwiek życiem? Nasienie ma po prostu zmiażdżyć głowę węża i to wszystko, ma odnieść zwycięstwo nad nim. Ludzie mogą odnosić wrażenie, że problem tkwi poza nimi w wężu i że mają dość siły aby go zniszczyć.

Zatem Ewa widząc w Bogu Dawcę życia i Pomocnika ludzkości i nazywając Boga Jehową dobrze uczyniła. Ale nie rozumiała ani swojego "życia", ani Bożego. Wychodziła z przesłanek błędnych wyobrażeń swojego męża. Nowe imię Boga poza rajem, w grzesznej ludzkości niosło nadzieję zwycięstwa i pomocy Bożej, ale jednocześnie rozmywało wyobrażenie Boga jako Władcy, Sędziego i Prawodawcy. Rodziło też wątpliwości, co do grac mocy Boga i jego prawdomówności.

Być może dlatego właśnie Bóg nie chciał się najpierw objawiać jako Jehowa ale jako Bóg Wszechmogący? Objawił najpierw nad czym jest władcą, jaką mocą dysponuje aby na końcu przybliżyć nam sprawę Bożego życia i chwały, których nie mamy.

Wydaje mi sie, że te dziwne przedstawianie się Mojżeszowi pokazywało właśnie to, czego ludzie nie mogli pojąć - to kim Bóg JEST, a nie jak Go można nazwać. Wydaje mi sie, że jeśli to jest słuszne założenie to, imię Jehowa pełniło pewną funkcję, taką samą jak inne określenia Absolutu. Wszystkie miały przybliżyć Go, a gdy okazały się nie wystarczające jako nazwy Bóg objawił samego Siebie ukazując się jako Jezus.

Zatem imię Jehowa jest stosownym imieniem i nie powinno się go unikać. Tyle, że Bogu nie chodzi o to byśmy Go nazywali tym imieniem, ale byśmy Go poznawali i wyznawali w Jezusie.

#3 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2008-06-05, godz. 18:38

Powiedz mi skąd wiesz, iż Ewa znała imię Boga? Jesli bowiem czytamy Pięcioksiąg, to dowiadujemy się, że Bóg dopiero Mojżeszowi objawił swe imię. Skąd więc u ciebie to przekonanie?
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#4 bury

bury

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 593 Postów
  • Lokalizacja:Rybnik

Napisano 2008-06-08, godz. 18:09

Powiedz mi skąd wiesz, iż Ewa znała imię Boga? Jesli bowiem czytamy Pięcioksiąg, to dowiadujemy się, że Bóg dopiero Mojżeszowi objawił swe imię. Skąd więc u ciebie to przekonanie?

Większość autorytetów twierdzi, że Bóg objawił swe imię Mojżeszowi przy krzaku gorejącym, a mi się wydaje, że oni wszyscy się mylą. Analizowałem te fragmenty i komentarze do nich i nie widzę tam takich stwierdzeń, jakie wyczytują przeczytani przeze mnie teolodzy. Wszyscy oni rozumieją Boże stwierdzenie: „nie objawiłem imienia” jako: ‘nie podałem do wiadomości, jak Mnie zwać’. Ale tam nie występuje słowo "nie obajwiłem" (imienia), ale "nie zostałęm poznany", więc śmiem twierdzić, że wszyscy ci teologowie minęli się z Pismem. Bardzo skrupulatna analiza wystąpień użytych tam słów doprowadziła mnie do zupełnie innych wniosków, znaczenie głębszych niż proponowane. Choć niektórzy teolodzy jakby innymi drzwiami zdają się dotykać nieśmiale tezy, którą ja śmiało lansuję.

Po pierwsze Bóg nie powiedział „nie objawiłem imienia”, a ale „nie dałem poznać imienia” lub „nie byłem poznany w imieniu”. To ogromna różnica! W piśmie słowo poznać oznacza doświadczyć całym sobą. To daleko głębsze znaczenie niż posiada zwyczajne słowo: zrozumieć, czy dowiedzieć się, czy usłyszeć. W piśmie poznać, to znaczy współżyć seksualnie doprowadzając do poczęcia dziecka. I tak np.: „Adam poznał Ewę a ta porodziła”. Gdy więc Bóg mówi, że patriarchowie „nie poznali Go w imieniu”, to znaczy, że nie doświadczyli pełni jego Natury, Istoty, bo przecież takie jest znaczenie słowa imię.

Po drugie to, że Bóg oświadcza Mojżeszowi, że nie dał się poznać w swoim imieniu patriarchom nie oznacza, że teraz da się poznać Mojżeszowi! Jak mi się wydaje Bóg daje poznać się w swoim imieniu dopiero przez Jezusa! Czyli Bóg zaledwie wskazuje Mojżeszowi na brak tego poznania a za tym na potrzebę poszukiwania tego poznania!

Po trzecie słowo Imię nie jest równoważnikiem słowa: nazwa, nazwisko, czy imię po naszemu rozumiane. Ta etykietka (nazwa, imię, nazwisko) to tylko cień prawdziwego imienia, drogowskaz do poszukiwania go. A imieniem tym jest Boża Natura, Boża Istota. Chcesz poznać Boga? Trwaj w jego słowie i łasce, a będąc pełny jego Ducha będziesz Go poznawał dzień za dniem, bo jak powiedział Jezusa: „to jest życie wieczne – ich poznawanie Ciebie, jedynego prawdziwego Boga”! Zaś imieniem tego Boga jest osoba jego Syna Jezusa. Poprzez objawienie Boskości Jezusa otrzymujemy objawienie Boga Ojca, czyli poznanie Imienia Bożego.

Po czwarte Bóg wskazał Mojżeszowi na to, że „objawił się jako Bóg Wszechmocny”. Jeśli zastanowimy się nad tym, co to znaczy, to być może dojdziemy do wniosku, że Bóg po prostu pokazał naocznie, doświadczalnie cała swoją moc, władzę nad życiem i śmiercią, nad ziemią i niebem. Przecież wszystkie działania Boga przeprowadzone na oczach patriarchów dotyczyły właśnie płodności, dawania życia ludziom i zwierzętom, odbierania życia i zdolności rozrodczych ludziom, zwierzętom, roślinom. Bóg ściągał ogień z nieba, pokonywał armie, łamał jarzma królów, dawał bogactwo i je odbierał. Pokazał, że jest El, czyli bóg. W czym bóg Abrahama był bogiem? We wszystkim, w każdej sprawie i w każdym miejscu. Był Panem Nieba i Ziemi, Życia i Śmierci.
W ten sposób Bóg pokazał swoją władzę, potęgę i moc, ale nie pokazał Istoty, nie wyraził mierników, pragnień, woli. Nie wyartykułował tego, ani nie zbliżył się do ludzi. Pełnie swojej Boskości objawił dopiero w swoim Synu.

Jeśli więc moje spostrzeżenia są trafne, to Bóg nie rozmawiał z Mojżeszem informując Go jak ma na imię. W przeszłości, w kontaktach z patriarchami Bóg objawiał się używając imienia Jahwe, lub imienia bóg Wszechmocny. Ludzie znali i używali imienia Jahwe i imienia Jah, ale nie wiedzieli kim jest ten Najwyższy, „ten, który JEST”, ten, którego nazywali w ten sposób. Jeśli więc tak rozumieć wyrażenie „nie poznali mnie w imieniu Jahwe”, to oznacza, że nie tu należy szukać genezy tego imienia rozumianego, jako nazwy. Zatem gdzie? Gdzie pojawiła się nazwa Jahwe dla Boga? Genesis podaje, że jeszcze przed potopem za czasów Sama ludzie „zaczęli wzywać imienia Jahwe”. Ale i to nie jest najwcześniejsze miejsce tego imienia. Tam nie powiedziano, że „ludzie zaczęli nazywać Boga imieniem Jahwe”, ale że „zaczęto wzywać imienia Jahwe”. To jest różnica! Pierwsza wzmianka o nazwaniu Boga imieniem Jahwe na łamach Pisma pojawia się na ustach Ewy. Powiedziała ona: „wydałam mężczyznę z pomocą Jahwe”. Nie ma wcześniejszych wzmianek o użyciu tego imienia!

Pismo nie podaje, jakoby Bóg użył tego imienia jako pierwszy. Mało tego On jakby dość niechętnie podchwycił tą nazwę dla Siebie. Bardzo długo czekano, aż Bóg tak nazwie Siebie, jak wcześniej nazywała Go Ewa. Dlatego właśnie należy zadać sobie pytanie, skąd takie imię przyszło Ewie do głowy? Jakie skojarzenia doprowadziły Ewę do użycia nazwy o takim znaczeniu? No właśnie! Jakie znaczenie niesie imię Jahwe? …

#5 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2008-06-08, godz. 18:13

Po pierwsze Bóg nie powiedział „nie objawiłem imienia”, a ale „nie dałem poznać imienia” lub „nie byłem poznany w imieniu”. To ogromna różnica!


Kiedy Bóg objawił swoje imię?

Odpowiedź na to pytanie większość chrześcijan zna - znajomość imienia Jahwe rozpoczyna się dopiero od Mojżesza, kiedy to Bóg wyjawił mu swoje imię:

Wj 6:3 Bw "Objawiłem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako Bóg Wszechmocny, lecz imienia mojego Jahwe im nie objawiłem."

A więc z tekstu tego wynika, że Patriarchom objawił się Bóg pod imieniem El'Szaddaj = Bóg Wszechmocny:

Rdz 17:1 Bw „A gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, ukazał się Pan Abramowi i rzekł do niego: Jam jest Bóg Wszechmogący, trwaj w społeczności ze mną i bądź doskonały!”

Również historyk żydowski Józef Flawiusz (ur.37) tak pisał o imieniu Boga (por. Rdz 32:30, Wj 6:2):

"I wyjawił mu (Mojżeszowi) Bóg swoje imię, którego dotąd nie znał żaden człowiek, tego imienia nie wolno mi tu podać" (Dawne Dzieje Izraela 2:12,4)

Istnienie imienia Jahwe występującego w księdze Rodzaju w czasach przed Mojżeszem zawdzięczamy pisarzom Biblii i Duchowi Świętemu. Umieścili je tam pisząc księgę w okresie kiedy było ono już znane. Zrobiono to po to, aby każdy wiedział, że Bóg Ojców to ten sam Bóg, który objawił się Mojżeszowi. Warto o tym pamiętać, bo często ŚJ wmawiają nam, że imię to było znane już od ogrodu Eden, co nie jest prawdą!

Do zastanowienia daję jeszcze fakt, że przecież naród wybrany określony jest mianem „Izraela”, czyli walczący z Bogiem a nie z Jahwe! Również Egipcjanie nie słyszeli i nie znali wcześniej tego imienia, chociaż naród wybrany przebywał w Egipcie 430 lat w niewoli.

Wj 5:2 Bp „Ale faraon odpowiedział: Kim jest Jahwe, ażebym miał głosu jego słuchać i wypuścić Izraela? Nie znam Jahwe ani Izraela też nie wypuszczę!”

Widać więc, że brzmienie Jahwe pojawiło się grubo później, bo dopiero za czasów Mojżesza.
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#6 bury

bury

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 593 Postów
  • Lokalizacja:Rybnik

Napisano 2008-06-08, godz. 20:50

Widać więc, że brzmienie Jahwe pojawiło się grubo później, bo dopiero za czasów Mojżesza.

Widać tylko przy powierzchownym spojrzeniu na przekład a nie oryginał. Tu muszę przyznać, że PNŚ oddał to najbliżej oryginału. Oto jak tam brzmi werset, na który się powołałeś:

Wj 6:3 Bg „Którym się ukazał Abrahamowi, Izaakowi i Jakóbowi w tem imieniu, żem Bóg Wszechmogący; ale w imieniu mojem, Jehowa, nie jestem poznany od nich.”

Wj 6:3 NS „I ja ukazywałem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako Bóg Wszechmocny, ale co do mojego imienia, Jehowa, nie dałem się im poznać.”


Te dwa przekłady prawidłowo odróżniają słowa użyte w tekście hebrajskim. Najpierw mowa jest o „ukazaniu się”, co można oddać tak, jak inne przekłady słowem „objawiłem się”. Ale następne słowo to nie to samo, co pierwsze. Ono znaczy właśnie „poznać” a nie „objawić”.

Bóg objawił się patriarchom bardzo wyraźnie ukazując nie tylko postać swoich boskich posłańców, ale również dzieła potęgi swej Mocy. Posłańcy ci używali imienia Jahwe choć bardzo rzadko. Jednak ludzie znali imię Jahwe dużo wcześniej. Abraham przybywszy do Ziemi Obiecanej postawił ołtarz Jahwe i wyzwał imienia Jahwe. Uczynił potem jeszcze raz. Nie on ostatni z patriarchów. Ale Pismo wspomina wcześniej o ciekawym przysłowiu wschodu: „jak Nemrod możny łowca przed Jahwe”. Skąd ludzie wschodu znali imię Jahwe ? Dlaczego skojarzyli je z Jahwe?

Są ciekawsze sposoby udowadniania, że imię Jahwe było znane przed Mojżeszem. Czy wiesz jak miała na imię matka Mojżesza, albo jego prawa ręka? Pewnie, że wiesz. Toi oczywiście Jokebed i Jozue! A czy wiesz o tym, co znaczy imię Jozue i Jokebed? Jozue to inaczej Jehoszua, czyli „Jahwe zbawiający”. Jokebed znaczy „chwała dla Jahwe”. Skąd dziadkowie Mojżesza znali imię Jahwe, że nadali swojej córce imię oddające cześć imieniu ich Boga Jahwe? To samo pytanie dotyczy rodziców Jozuego.

Jak wytłumaczyć pochodzenie hebrajskich imion i nazw teoforycznych używanych od wieków w Kanaanie i Egipcie? Na setki lat przed Mojżeszem, jedna z żon Ezawa miała na imię Jehudit; prawnuk Abrahama, miał na imię Juda? Obydwa imiona w hebrajskim mają znaczyć: „będę sławić Jah[we]" ! Cokolwiek znaczą, rdzeń "Jah" jest nie do ukrycia! Syn Jakuba - Józef, to Jehoseph :„Jah[we] przyda, pomnoży, darzy". W przedmojżeszowych imionach : Joktan, Jokszan, Jobab, Job (Hiob) również znajduje się ten rdzeń. Także imię domniemanej izraelskiej matki Mojżesza — Johewed[Jokebed] mające znaczyć „chwała Jah[we]", "potęga Jah[we]" — było jej nadane oczywiście przed objawieniem Mojżesza.

Znane są przykłady nawet sprzed czasów Abrahama : tabliczki z Ebli, datowane na 2400 pne. wymieniają imię Mikayah — "któż jak Jah[we]"; nazwa góry na której Abraham miałby, jakoby, ofiarować Izaaka brzmi Moria czyli mori-jah : "nauczycielem jest Jah[we]).

Czy nadal widać, że imię Jahwe pojawiło się za Mojżesza
?

Użytkownik bury edytował ten post 2008-06-08, godz. 21:06


#7 Olo.

Olo.

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 1937 Postów

Napisano 2008-06-08, godz. 21:56

Fajnie to Robert napisałeś. Dodatkowo ciekawie brzmi Rdz 22:14

I Abraham zaczął nazywać to miejsce Jehowa-Jireh. Dlatego powiada się dzisiaj: "Na górze Jehowy zostanie to zapewnione".
Patrzeć na świat przez google, czy własnymi oczami? Oto jest pytanie.

#8 bury

bury

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 593 Postów
  • Lokalizacja:Rybnik

Napisano 2008-06-08, godz. 23:02

Fajnie to Robert napisałeś. Dodatkowo ciekawie brzmi Rdz 22:14

I Abraham zaczął nazywać to miejsce Jehowa-Jireh. Dlatego powiada się dzisiaj: "Na górze Jehowy zostanie to zapewnione".

Dzięki za dobre słowo. Faktycznie podałeś kolejny ważny przykład pokazujący, że imię Jahwe było znane w czasach przedmojżeszowych.

#9 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2008-06-09, godz. 05:42

No ale nie odniosłeś się do argumentów, które podałem. Zwłaszcza wypowiedź Józefo Flawiusza uważam za ciekawą. On przecież był Żydem więc najlepiej wiedział, kiedy Bóg wyjawił swoje imię. Gdyby było tak jak mówisz, że już Abraham znał to imię, to muzułmanie, którzy wywodzą się od Abrahama, powinni również tym imienien się posługiwać. Jednak tak nie jest. A gdzie w ogóle to napisane jest w Biblii, że Bóg mówi Adamowi i Ewie swoje imię?
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#10 bury

bury

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 593 Postów
  • Lokalizacja:Rybnik

Napisano 2008-06-09, godz. 10:28

No ale nie odniosłeś się do argumentów, które podałem. Zwłaszcza wypowiedź Józefo Flawiusza uważam za ciekawą. On przecież był Żydem więc najlepiej wiedział, kiedy Bóg wyjawił swoje imię.

Owszem należy szanować Flawiusza, bo wykonał wspaniałą pracę. Jednak Flawiusz opiera się na źrółach, a te na kolejnych źródłach. Na każdym odcinku przekazywania informacji liczy sie jeszcze bardziej metoda oceny, selekcji i wartościowania, słowem interpretacja ludzka. Piszę o tym, gdyż stosunek Żydów do Imienia zmieniał sie diametralnie na przestrzeni wieków, tak jak zmieniała ich ich interpretacja Pisma, co widać choćby w kolejnych dziełąch prorokó Jahwe i ich kolejnych księgach Pisma. Zakładam więc, że Flawiusz nie oparł się na informacji bezpośredniej ale rabinicznej tradycji fetyszyzujacej tetragram, gdyż sam był faryzeuszem. Nie wierzę, że Pismo zgadza sie w 100% z tradycją faryzejską. I sądzę, że nie rozbiega się z nią właśnie w tym punkcie.

Poza tym za czasów Abrahama imię Jahwe nie było używane tak nagminie, jak np. w czasach Mojżesza, czy czasach Obeda, albo Dawida. Podobnie w czasach Józefa czy Daniela imię to było usuwane w cień przez ogólne imię Bóstwa (Elohim). Wygląda na to, jakby na podobieńśtwo bóstw narodów imie to stawało się imieniem ukrytym bóstwa Hebrajczyków. BYłoby wiec odpowiednikiem imienia tajemnego bóstwa, które znane było tylko kapłanom, gdyż otwierało magiczny dostęp do mocy bóstwa.

Gdyby było tak jak mówisz, że już Abraham znał to imię, to muzułmanie, którzy wywodzą się od Abrahama, powinni również tym imienien się posługiwać. Jednak tak nie jest.

Ta teza nijak ma sie do realiów I wieku. Żydzi zupełnie porzucili posługiwanie się imieniem Jahwe do końca I wieku, gdy ich fetyszyzm doszedł zenitu zahartowany upadkiem Jerozolimy. Ale już od czasów niewoli babilońskiej zauważalnie zaprzestawali używania imienia Jahwe, a w jego miejsce stosowali inne imiona Boga.

Zatem nie ma powodu mniemać, że po kilkaset latach nieużywania imienia Jahwe przez Żydó i później Muzułmanie mieliby czuć sie zmuszeni do używania imienia Jahwe. Ta religia nie powstała jako powró do korzeni ale przyjęcie ostatecznego objaienia, nowego światła.

A gdzie w ogóle to napisane jest w Biblii, że Bóg mówi Adamowi i Ewie swoje imię?

No właśnie na to zwrcacam uwagę wszystkich. Strażnica naucza, że imię to jest niezastępowalne, bo było objawione przez Boga osobieście. Na pytanie kiedy Bóg je objawił i komu odpowiadają, że: "MUSIAŁ objawić już na samym początku w Edenie". Czyżby "musiał"? Ja tego w Piśmie nie wyczytałem!

Teolodzy też na ogól nie prezentują wiele głebszego szacunku dla Pisma. Twierdzą, że wg Pisma imię Jahwe zostało podane do wiadomości dopiero Mojżesowi i w związsku z tym imienia tego wcześniej nie znano. To sprawia, że Pismo w sposób rażąco oczywisty zaprzecza samo sobie. A oni zamiast przyznać sie do błędów tłumaczenia wolą tworzyć różne 'teorie źródeł' i nauczać, że Pismo jako dzieło ludzkie zwycznajnie zaprzecza samo sobie. Ej nie ładnie panowie teologi, nie ładnie "wierzący inaczej"!

Ja proponuję czytać to, co jest napisane i trzymać się tego zamiast dorabiać tegorie do Pisma lub podważać jego wartosć! A czytam, że Ewa użyła tego imienia na określenie Boga jako pierwsza. Czytam, że wypowiedziała je nie wiadomo do kogo, wydawszy na świat swojego pierworodnego, Kaina. Nie czytam nic o wymówieniu tego imienia przez Boga wobec kogokolwiek aż do czasów Abrahama. Ale czytam, że ludzie powszecnie posługiwali sie tym imieniem, że zaczęli je wzywać już za czasów Seta, że znał je Noe, że znali je jego potomkowie po Potopie itd.

Użytkownik bury edytował ten post 2008-06-09, godz. 11:44


#11 bury

bury

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 593 Postów
  • Lokalizacja:Rybnik

Napisano 2008-06-09, godz. 10:52

Do zastanowienia daję jeszcze fakt, że przecież naród wybrany określony jest mianem „Izraela”, czyli walczący z Bogiem a nie z Jahwe! Również Egipcjanie nie słyszeli i nie znali wcześniej tego imienia, chociaż naród wybrany przebywał w Egipcie 430 lat w niewoli.

Wj 5:2 Bp „Ale faraon odpowiedział: Kim jest Jahwe, ażebym miał głosu jego słuchać i wypuścić Izraela? Nie znam Jahwe ani Izraela też nie wypuszczę!”

Według mnie Faraon, którego oczom nic sie nie skryje nie chciałby dać do zrozumienia, że czegoś nie wie! On wie wszystko jeśli chce! Po drugie, wydaje mi się, że on wierzy, że Hebrajczycy maja jakiegoś tam swojego boga i że ma on jakieś swoje imię. Ale ich bóg nie był ważny na terenie władzy innych bogów! NIe było ważne kim jest Jahwe, tak samo jak nie było ważne jak niewolnicy hebrajscy zwą swego boga! To nie było istotne, gdyż nie posiadali łaski boga będącego ojcem Faraona, Władcy Eiptu!

Jego pytanie odnosić sie mogło raczej do uznania władzy i pozycji bóstwa niewolników. Faraon nie uznaje boga niewolników za władcę, którego miałby słuchać on syn najwyższego bóstwa Egiptu. Pośród rodziny Faraona nie ma takiego boga, on jest obcy, nie ma uznania, nie ma imienia (czyli uznania). NIe musi to oznaczać, że nie uznawał istnienia boga Hebrajczyków. On po prostu twierdzieł, że na jego terenie, w Egipcie, Jahwe nie jest realnym włądcą nad czymkolwiek, więć nie ma powodu go słuchać i dowiadywać się kim jest. Bo ileż może być warta moc i władza włądcy niewolników wobec syna Ra?

...............


Ale de facto Egipcjanie znają boga o imieniu Jah! To bóg Księżyca! Paru faraonów przed Mojżeszem miało imię zawierające to imię. To niezwykle ważna uwaga, bo oznacza, że wielbili oni nie boga Słońca, czyli Ra, ale boga niższego w oczach Egipcjan. Co więcej, Księżyc był czczony w Mezopotamii jako najwyższe bóstwo. Ciekawe kto do Egiptu przyniósł modę na najwyższego boga Mezopotamii, a której pochodzili Hebrajczycy, nie? :)))

Użytkownik bury edytował ten post 2008-06-09, godz. 11:37


#12 mirek

mirek

    Elita forum (> 1000)

  • Członkowie
  • PipPipPipPip
  • 3184 Postów

Napisano 2008-06-09, godz. 12:28

Robercie zanim się odniosę do Twojej argumentacji, chciałbym, żebyś jeszcze coś objaśnił. Otóż Twoje rozważania mogę streścić w taki sposób, iż uważasz, że imię Jahwe było znane aż od ogrodu Eden, ale nikt do czasów Mojżesza nie wiedział, że jest to imię Boga! Czy tak? Jeśli nie, to proszę wyjaśnij co masz dokładnie na myśli, a jeśli tak, to odpowiedz na pytanie, iż skoro wymawiano Jahwe to kogo lub co miano na myśli. Z ostatniego Twojego wniosku wynikałoby jednak, że w rzeczywistości to ludzie wynaleźli to imię a nie Bóg jako pierwszy podał do wiadomości.
On zaś rzekł: Baczcie, by nie dać się zmylić. Wielu bowiem przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Ja jestem, i: Czas się przybliżył. Nie idźcie za nimi!" (Łk 21:8, BW)

#13 bury

bury

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 593 Postów
  • Lokalizacja:Rybnik

Napisano 2008-06-09, godz. 12:49

On przecież był Żydem więc najlepiej wiedział, kiedy Bóg wyjawił swoje imię.

Tak na marginesie, a co jeśli Żydzi uważali, że Boga nie można nazwać jednym słowem, że Bóg ma wiele imion, bo jest Nienazywalny i Nieskończony? Czy nadal byś powoływał na ich opinię? Jak wiesz unikanie czytania tetragramu jest rodzajem zabobonnej czci, jak ja to nazywam czymś w rodzaju fetyszyzmu. Podejrzewam, że ta skłonność kazała im w ich mniemaniu wywyższych wagę samego słowa JHWH do rangi daru Bożego. To to samo rozumowanie na jakim oparło sie kierownictwo Strażnicy. W sumie zdają je podchwytywać teolodzy chrześciajńscy. W moim odczuciu wszyscy oni poszli w ślepą uliczkę.

Po pierwsze Bogu nie chodziło o nazywanie Go jakimkowiel słowem. Duch Święty mówi ustami Joela: "ktokolwiek wezwie imienia Jahwe będzie zbawiony!" Prostaczek rozumie następujaco: "wiem, że Bóg ma swoje imię, bo każdy je ma; wiem, że nazywa się Jahwe, czy Jehowa; może zareaguje na któreś z nich i mnie zbawi!" A Jezus mówi: "Nie każdy, kto mnie wzywa wejdzie do Królestwa Bożego, lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w Niebie". A Paweł cytujac Joela wskazuje, że wzywanie oznacza publiczne wyznanie wiary, że "Panem jest Jezus".

Po drugie iminiem Boga nie jest żadne słowo ani zdanie, ale osoba jego Syna. Imię to hebrajskie określenie natury, istoty, co w wypadku Boga oznacza jego Bóstwo. Jezus jest Pełnią, pełnią Bóstwa, czyli całej objawiającej sie Boskości Nieskończonego, w którym żyjemy, jesteśmy i poruszamy się. Jezus powiedział, że Ojciec dał mu Swoje Imię i Jezus objawia Imię Boga objawiając samego siebie!

#14 bury

bury

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 593 Postów
  • Lokalizacja:Rybnik

Napisano 2008-06-29, godz. 21:39

Robercie zanim się odniosę do Twojej argumentacji, chciałbym, żebyś jeszcze coś objaśnił. Otóż Twoje rozważania mogę streścić w taki sposób, iż uważasz, że imię Jahwe było znane aż od ogrodu Eden, ale nikt do czasów Mojżesza nie wiedział, że jest to imię Boga! Czy tak? Jeśli nie, to proszę wyjaśnij co masz dokładnie na myśli, a jeśli tak, to odpowiedz na pytanie, iż skoro wymawiano Jahwe to kogo lub co miano na myśli. Z ostatniego Twojego wniosku wynikałoby jednak, że w rzeczywistości to ludzie wynaleźli to imię a nie Bóg jako pierwszy podał do wiadomości.

Dokładnie myślę sobie tak: imie Jahwe powstało w umyśle Ewy, gdy poznała, że Bóg spełnił obietnicę zbawienia. Uważnie wczytaj się jeszcze raz w to zdanie, by zwrócić uwage na każdy szczegół. Po pierwsze nie piszę "w umyśle" niewiasty, ale "w umyśle Ewy". Imię Ewa zostało nadanie niewieście przez Adama jakiś czas po ogłoszeniu przez Boga obietnicy wybawienia od władzy Węża przez potomka niewiasty. Aby urodzić potomka-zbawiciela musiała żyć, co oznaczało dal Adama, że ani ona ani jej mąż nie umrą tego samego dnia, choć przecież właśnie to zapowiedział Bóg! Adam nadał więc swojej żonie imię Ewa (hebrajskie Hawah - HWH) które znaczy Istniejąca. Jak uzasadnił Adama, "bo stała się matką wszystkich żyjących". Mam wrażenie, że wydawało się mu, że zagrał Bogu na nosie! Co więcej dalej napiszę trochę o tym, jak wielkie znaczenie miało fakt, że to Adam nadał nowe imię swojej żonie!

Czy niewiasta spełniła swoją misję określoną w swoim nowym imieniu? Czy stała się matką wszystkich żyjacych, a przede wszystkim matką potomka-zbawiciela? Stwierdzić to można było dopiero, gdy zaczęła rodzić. Narodziny pierwszego dziecka były spełnieniem się zbawczej obietnicy Boga! Oto przyszedł do niewiasty Bóg życia, który ją oszczędził oto i sprawił, że stała sie płodna i urodziła potomka! Stało się to zgodnie ze słowem Boga, że będzie żyła! A zatem to Bóg okazał się być przyczyną istnienia niewiasty, przyczyną jej bycia matką zbawiciela! Oddała więc Bogu cześć przypisując Bogu swe moce życia. Ewa (HWH) widziała w Bogu "tego, który daje istnienie" lub "tego, który jest".

Kiedy więc to miało miejsce? Poza Edenem, długo po grzechu. Nie ma takiego miejsca w Piśmie, które pokazywałoby Boga jako podającego do wiadomości kogokolwiek, że oto od teraz chce być nazywany nowym imieniem, imieniem Jahwe. Podobnie jak nie było miejsca gdzie Bóg ogłosiłby, że chce być nazywany imieniem Bóg, czy Pan! Ludzie od czasu Ewy znali imię Jahwe i używali je.

Jak ukazałem Istniejąca przypisała chwałę Bogu za jej zdolność wydawania na świat istniejących. Zrobiła to nazywając Go Jahwe, czyli "Sprawca Istnienia". To niewiasta jest w centrum zainteresowania Boga i ona przejmuje prym w kontaktach z Bogiem. Imię Adama obruciło się w proch na długo przed nim. Przy okazji obserwacja ta potwierdza przypuszczenia naukowców mówiących, że pierwotnym ustrojem społecznym nie był patriarchat, ale matriarchat, a pierwotnymi bóstwami nie były bóstwa męskie ale bóstwa kobiece. Zgadza sie to idelanie z historią mitologii, która twierdzi, że pierwotnie czczono jako najwazniejsze bóstwo Księżyc. On był na czele panteonu w Harranie, rodzinnym mieście Abrahama i na całym Wschodzie! Znano tam imię Jahwe aczkolwiek w skróconej formie Jah. Formę tą też znano również w Egipcie!

Czy znajomość określenia Jahwe oznacza, że zna sie tego, którego tak się nazywa? A czy Ewa wiedziała kim jest Włądca, który dał jej moce rozrodcze? Czy w ogóle rozpoznała czym stało się jej istnienie? Czy stając się jako Bóg nie ogołociła Boga z chwały? A może opuszczając rolę sługi odpadła od chwały danej jej przez Boga? Jakież więc istnienie przekazywała swoim potomkom? Czy wiedziała jaki związek łączy jej istnienie z Bożym ? Nie wiedziała jakie sa jego zamiary, mierniki sprawiedliwości, poglad na życie i odkupienie, nie rozumiała jakim prawem żyła wbrew słowu Boga itp. Przypisanie temu bogu władzy nad płodnością, to stanowczo za mało aby twierdzić, że się go zna. A może Ewa widziała jedynie ustępstwo ze strony Boga, jego odstąpienie od dotrzymania słowa wyroku? Miała jakieś wyobrażenia o Bogu i jakieś oczekiwania. Wyraziła je mianujac Go Jahwe.

I rzeczywiście Ewa sparzyła się na swoich oczekiwaniach, gdy jej pierworodny "wydany z pomocą Jahwe" okazał się mordercą! Gdy więc setkę lat później wydawał na świat Seta nie odważyła się przypisać Bogu tego samego stosunku do niej jaki zdawała się widzieć przy pierwszym swom porodzie. Nie użyła imienia Jahwe, ale wróciła do pierwotnego imienia Boga - imienia Bóg! Natomiast "imie Jahwe zaczęło być wzywane" gdy dorósł ten właśnie syn "dany przez Boga w miejsce Abla"! Jednak i tym razem ludzie nie zrozumieli, że Bóg jest kimś wiecej niż bogiem płodności. Ludzkość używająca imienia Bożego wzywała go do czczych rzeczy, co przypłaciła śmiercią w Potopie!

Przy czym nie mam na myśli wymawiania imienia Jahwe do czczych rzeczy, ale w ogóle przypisywanie własnych wyobrażeń Najwyższemu, czy jak kto woli Bogu.

Bóg w końcu zaakceptował to określenie, to imię. Zupełnie tak samo jak zaakceptował inne imiona nadane mu przez człowieka. Ale nadał mu zupełnie inne znaczenie. Dziś ogólne okreslenie bóg jest imieniem własnym i pisze się je z dużej litery. Tak samo imię pan, dziś jest imieniem własnym jednej istoty i piszemy je przez P ! Podobnie imię Jahwe jest imieniem własnym Boga Narodu Wybranego, Żydów, ale w przeszłości określano nim różne bóstwa panteonu sumeryjskiego i egipskiego.

Dlaczego więc Bóg nie wymyślił sobie żadnego specjalnego imienia sam? Bo wychodzi naprzeciw obserwacjom swoich dzieci, chce współpracy ze swoimi dziećmi w poznawaniu Go. Dał Adamowi przywilej nazywania wszystkiego co Adam widział. Nazywanie ma w hebrajskim sens "brania w posiadanie", nadawania relacji! Adam natomiast nazwał Słowo mówiące do niego w Eden imieniem Elohim, czyli Władca! Poddał się w ten sposób panowaniu Słowa, uznając w sobie jego wykonawcę, jego światynię! To dobre imię, ale jak wkrótce pokazał Adam, nie rozumiał Mocy Słowa! Nie rozumiał też jakim sam powinien być sługą! Bóg więc zaczął się objawiać jako Władca. Od Potopu poprzez patriarchów okazywał się Bogiem Wystarczającym (Szaddaj). W końcu postanowił przygotować ludzi do osobistego poznania Siebie, poznania jako Zbawiciela życia, jak Go określiła pramatka - Jahwe.

Ciekawe, że gdy Bóg obajwiał się patriarchom jako Bóg Wszechmocny cały czas, od początku do końca pokazywał swoją władze nad płodnością i siłamiu życia i śmierci. Od obietnicy Abrahama do powstania wielkiego narodu w Egipcie. Wydawało by sie, że to właśnie powinno być uznane za objawienia imienia Jahwe, ale nie było. Czyli Ewa nie rozumiała, że Zbawiciel Istnienia, Jahwe, to nie tylko sama płodność! Życie nie zależało od sił witalnych, choć oczywiście Bóg je miał i okazywał. Tym, co stanowiło jego imię, co należałoby nazwać Jahwe było raczej Słowo, Przymierze, Prawo!

Użytkownik bury edytował ten post 2008-06-29, godz. 22:04


#15 bury

bury

    Domownik forum (501-1000)

  • Członkowie
  • PipPipPip
  • 593 Postów
  • Lokalizacja:Rybnik

Napisano 2009-10-22, godz. 09:21

Tym, co stanowiło jego imię, co należałoby nazwać Jahwe było raczej Słowo, Przymierze, Prawo!


Psa 138:2 ns Będę się kłaniał ku twojej świętej świątyni i będę sławił twe imię, ze względu na twa lojalna życzliwość i ze względu na twa wierność prawdzie. Ty bowiem wywyższyłeś swa wypowiedz nawet ponad cale swe imię.




Użytkownicy przeglądający ten temat: 0

0 użytkowników, 0 gości, 0 anonimowych