CHRZEŚCIJAŃSKI OŚRODEK APOLOGETYCZNY

/ Destrukcyjne sekty / Świadkowie Jehowy / Artykuł

W Obronie Wiary

18. PRYMAT ŚWIĘTEGO PIOTRA

 

      18.1. Uczą, że Piotr nie był pierwszym wśród Apostołów i nie należy mu się prymat. ("Prowadzenie rozmów..." s.327). W wyd. w 1921r. w Polsce ulotce pisali: "Kto da dowody, że św. Piotr (...) był 'Papieżem' i wymagał od innych Apostołów posłuszeństwa, otrzyma 10.000 Mkp. [marek polskich] nagrody", a w wyd. w USA "100 dolarów" ("Bitwa na niebie..." s.5; "Nagroda za obronę..."). Piszą też: "Ani Pismo Święte, ani historia nie dostarcza najmniejszego dowodu, że Piotr był stawiany wyżej niż jego współtowarzysze" ("Człowiek poszukuje Boga" s.268).

      Odpowiedź. ŚJ atakując pierwszeństwo Piotra atakują własny miniony system zarządzania, który niedawno zmienili. Zapytajmy: "który werset Biblii gwarantował prezesowi Strażnicy kierownictwo nad ich całym ruchem?". Czy  prymat prezesa Strażnicy w latach 1884-2000 nie był samozwańczym powieleniem 2000-letniego prymatu biskupa Rzymu? Nie wnikając w cel ataków na prymat Piotra przedstawiam to, co NT mówi o jego pierwszeństwie.

      Prymat Piotra uwidoczniony jest szczególnie po wniebowstąpieniu Chrystusa. Wcześniej był przez Niego zapowiedziany ale z racji obecności Jezusa z Apostołami nie był w pełni przez Piotra sprawowany. Chrystus nie zaprzeczył, że któryś z Apostołów będzie przewodniczył reszcie. Potwierdził to nawet, ale i odpowiednio uwarunkował: "największy między wami niech będzie jak najmłodszy, a przełożony jak sługa" Łk 22:26.

      1) Tylko on otrzymuje klucze do Królestwa Niebieskiego od Chrystusa i jako pierwszy władzę związywania i rozwiązywania (Mt 16:19). Użyte w tym wersecie słowo "cokolwiek" ukazuje powagę misji Piotra. Por. "cokolwiek" dot. Jezusa (J 2:5).

      2) Jego jako pierwszego wymieniają wszystkie spisy apostolskie (Mt 10:2, Mk 3:16, Łk 6:14, Dz 1:13, J 21:2).

      3) Jego NT nazywa "pierwszym" wśród Apostołów (Mt 10:2). Nie pisze o innych Apostołach "drugi Andrzej", "trzeci Jakub" itd. (por. Mt 22:25n., Ap 4:7, 16:2-17), lecz tylko "pierwszy Piotr" Mt 10:2. Widać, że Mateusz przekazał nam fakt przodownictwa Piotra pośród pozostałych Apostołów w czasie gdy pisał Ewangelię.

      4) Do niego zwraca się Chrystus mówiąc o Kościele nazywając go Jego opoką (Mt 16:18). Patrz pkt 18.2. i 18.3.

      5) Jego NT wyróżnia spośród uczniów i Apostołów:

      Dz 2:14 "Piotr razem z Jedenastoma".

      Dz 2:37 "Zapytali Piotra i pozostałych Apostołów".

      Mk 16:7 "Powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi".

      Dz 5:29 "Odpowiedział Piotr i Apostołowie".

      1Kor 9:5 "Apostołowie oraz bracia Pańscy i Kefas".

      Mk 1:36 "Pospieszył za Nim Szymon z towarzyszami".

      Łk 9:32 "Piotr i towarzysze".

      Dz 1:15 "Piotr w obecności (...) 120 osób".

      Dz 15:6n. "Apostołowie i starsi (...) przemówił do nich Piotr".

      6) Jego pierwszego powiadomiono o Zmartwychwstaniu Pana (J 20:2).

      7) Jemu, pierwszemu z Apostołów, ukazuje się Jezus Zmartwychwstały (1Kor 15:5, Łk 24:34).

      8) On przemawia w Zielone Świątki w imieniu Kościoła (Dz 2:14, 3:12), decyduje o wyborze dwunastego Apostoła (Dz 1:15), kieruje pierwszą gminą chrześcijańską (Dz 5:3) i broni jej przed Sanhedrynem (Dz 4:8).

      9) On pierwszy po zesłaniu Ducha Św. uzdrawia (Dz 3:6) - nawet jego cień - i wskrzesza (Dz 9:40, 5:15). Dzieje Apostolskie ukazują Piotra, (jak Ewangelie Chrystusa), który działa jak Jezus, od Niego czerpiąc moc (Dz 3:1-11 por. J 9:1-7; Dz 5:15 por. Mt 14:36; Dz 5:16 por. Mk 1:34, 6:55; Dz 9:40 por. Mk 5:41). Nawet Strażnica Nr 9, 1970 s.23 podaje: "Wydaje się ponadto, iż Piotr miał większą moc uzdrawiania niż inni, gdyż czytamy, że nawet jego cień przyczyniał się do uleczenia".

      10) Jego dom jest pierwszym z domów apostolskich nawiedzonych przez Jezusa (Mk 1:29).

      11) Z jego łodzi naucza Chrystus (Łk 5:2n.).

      12) On dostaje widzenie dot. nawracania pogan (Dz 10:3, 35, 15:7 - "Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli". Paweł nie protestuje) oraz decyduje o ochrzczeniu pierwszego poganina (Dz 10:47n.).

      13) Do niego kieruje swe kroki Paweł po nawróceniu (Ga 1:18).

      14) Od niego, Jakuba i Jana Paweł otrzymuje misję głoszenia wśród pogan (Ga 2:9n.).

      15) Piotr kieruje Soborem Jerozolimskim (Dz 15:7), choć Jakub jest biskupem tego miasta (Dz 21:17n.).

      16) Na jego autorytet powołuje się Jakub w swej mowie (Dz 15:13n.).

      17) Jego najczęściej poucza i sprawdza Chrystus, przygotowując do pasterzowania (Mt 14:29, 26:34n., Łk 5:4n.).

      18) Jemu nakazuje utwierdzanie braci w wierze i za niego szczególnie się modli (Łk 22:32).

      19) Jemu nakazuje ponawianie "połowu" ludzi (Łk 5:4n., 10).

      20) On w imieniu Apostołów zwraca się do Chrystusa, gdy mają wątpliwości (Mt 15:15, 19:27, 18:21, 16:15n., Łk 12:41, J 6:68).

      21) On najczęściej odpowiada na pytania Chrystusa (kierowane do wszystkich) Mt 16:15n., Łk 8:45. Gdy Jezus stawia pytania dot. ogółu ludzi odpowiadają Apostołowie ("A oni odpowiedzieli" Mt 16:14) ale w imieniu Apostołów odpowiada Piotr ("Odpowiedział Szymon Piotr" Mt 16:16).

      22) Do niego, a nie innych Apostołów przychodzą poborcy po podatek za Pana (Mt 17:24). Jezus płaci go za siebie i za Piotra (Mt 17:27).

      23) On zawsze wymieniany jest z imienia, choć inni uczniowie występują anonimowo np. J 18:15, 20:2, 21:2, 13:5n., Mk 16:7, 1:36 por. pkt 5 powyżej.

      24) Nazwanie Andrzeja "bratem Szymona Piotra" w J 1:40, choć Piotr wcześniej w tej Ewangelii nie występuje, wskazuje na wielki autorytet tego drugiego. Zawsze Andrzej zwany jest bratem Piotra, a nie odwrotnie (Mt 4:18, J 6:8).

      25) Piotr z Jakubem i Janem byli uprzywilejowani u Pana, ale Piotr występuje w ich imieniu (Mt 17:1, Mk 5:37, 14:37, 9:2, 5, 13:3, 14:33, Łk 8:51, 9:28).

      26) Jemu Jezus Najwyższy Pasterz przekazuje pasterzowanie (J 21:15nn.).

      27) On czuje się upoważniony upominać innych starszych (1P 5:1 ks.Kow., NP).

      28) Jemu, a nie innym, zwraca uwagę Paweł (inni  łącznie z Barnabą brali w tym udział), gdy postąpiono "nieszczerze" (Ga 2:13). On tym samym wsłuchuje się w głos Kościoła (Ga 2:11-14). Piotra upomniano, bo miał on wpływ na innych, przez co widać też jego prymat. O postępku Piotra Tertulian (ur.155) pisał: "był to błąd postępowania a nie przepowiadania" ("Preskrypcja przeciw heretykom" 23).

      29) Tylko jemu spośród Apostołów złożono pokłon (choć tego nie pragnął) Dz 10:25n.

      30) On występując obok innych Apostołów wymieniany jest jako pierwszy. Wyjątek pozorny od tej reguły to Ga 2:9: "Jakub, Kefas i Jan uważani za filary". Jednak Kodeks D (Bezy), ma w tym przypadku kolejność "Piotr, Jakub i Jan" (por. protestancki przekład SN). Jakub był biskupem Jerozolimy (Dz 21:17n., por. Ga 2:1), więc dlatego wymieniając te miasto wspomniano o nim na pierwszym miejscu. Kiedy indziej Piotr wymieniany jest zawsze jako pierwszy (patrz pkt 25). Por. Dz 3:1-4, 11, 4:13, 19, 8:14, Łk 22:8. To, że wszyscy trzej Apostołowie są "filarami" nie musi oznaczać ich równości. Wszystkich zwycięzców Chrystus uczyni "filarami w  świątyni Boga" (Ap 3:12), co nie oznacza ich równych zasług w pracy Pańskiej. Nawet Strażnica Nr 9, 1970 s.22 przyznała: "kiedy imię Piotra pojawia się obok imion tych pozostałych apostołów, zawsze nieodmiennie występuje na pierwszym miejscu - bez względu na to, czy wymienieni są wszyscy dwunastu (reszta nie zawsze w tej  samej kolejności), czy tylko czterech, trzech, czy choćby dwóch apostołów".

      31) Od niego oczekuje Chrystus miłości większej niż od innych Apostołów (J 21:15).

      32) Nawet tzw. krótkie zakończenie Ew. Marka zamieszczone w NT ŚJ ukazuje prymat Piotra: "tym, którzy byli wokół Piotra".

      33) Od niego szczególnie Chrystus domaga się czuwania (Mk 14:37).

      34) Liczba 12 Apostołów nawiązuje do 12 plemion Izraela, wśród których jedno (Lewiego) było najbardziej uprzywilejowane, bo otrzymywało od wszystkich dziesięcinę (Lb 18:21, 35:2, Joz 21:1nn.). Tak samo uprzywilejowaniem darzy się Piotra, jednego z Dwunastu. Tertulian (ur.155) nazwie następcę Piotra "biskupem biskupów" (De pudicitia 1), a Orygenes nazwał Piotra "księciem Apostołów" ("Homilie o Ewangelii św. Łukasza" 17:6).

      35) Tylko o Piotrze imiennie powiedział Jezus, że jest błogosławionym i tylko jemu rzekł, że to co wie on o nim objawił mu Bóg (Mt 16:17).

      36) On przemawia w imieniu i w obecności innych Apostołów (Dz 2:14, 5:2-3).

      ŚJ nie mówią prawdy o Piotrze, odbierając mu jego właściwe miejsce w Kościele. Niesłusznie też przeciwstawiają mu Pawła, który sam określał siebie jako najmniejszego wśród Apostołów (1Kor 15:8n.).

 

      18.2. Zmieniają sens zdania dot. Piotra, "Ty jesteś Piotr [czyli Skała] i na tej Skale zbuduję Kościół mój" (Mt 16:18). Uczą, że Skałą (masywem skalnym) w drugiej części zdania jest Chrystus wskazujący na siebie. Piotr (gr.  Petros) wg nich to tylko kamyk, kamień (Przebudźcie się! Nr 13 z lat 1970-9 s.27 przyznaje wbrew ŚJ, że imię Piotr znaczy "skała", "głaz", choć nie zgadza się z naszym zrozumieniem Mt 16:18). Czasem też uczą, że skałą jest wiara w Jezusa. W wyd. w 1921r. w Polsce ulotce pisali: "Kto udowodni, że św. Piotr wierzył i nauczał, że na nim Chrystus kościół zbuduje (...), otrzyma 10.000 Mkp. [marek polskich] nagrody", a w wyd. w USA "100 dolarów" ("Bitwa na niebie..." s.5; "Nagroda za obronę...").

      Odpowiedź. 1) Z tego zdania nie wynika, że Chrystus mówiąc te słowa, wskazywał na siebie, lub określał tak wiarę. ŚJ kiedyś sądzili, że opoką jest wyznana wiara, że Jezus jest Synem Bożym ("Nowe Stworzenie" s.264). Dziś mówią, że opoką jest Chrystus ("Upewniajcie się..." s.12). ŚJ aby ułatwić sobie narzucenie swej koncepcji w Mt 16:18 użyli spójnika "a" zamiast "i". Choć jest to dopuszczalne to jednak "i" mniej nadawało się do ich odczytania tego tekstu.

      2) W zdaniu tym zawarta jest gra słów - Petros (Piotr) i Petra (Skała), które odniesione są do Piotra. Właściwym imieniem jego było miano Szymon, a nowe jego imię (J 1:42) miało określać kim i czym miał być on dla Kościoła.

      3) Chrystus jako Izraelita słowa te wypowiedział po aramejsku (por. Mk 5:41, 7:34, 14:36, 15:34), a nie po grecku. Piotr w scenie tej nazwany był imieniem Kefas (jak w J 1:42), a Kefa to skała, nie kamyk. (por. rozróżnienie petra - skała i litos - kamień w Mt 27:60 oraz psephos - kamyk Ap 2:17). ŚJ zgadzają się z opinią biblistów, że Ew. Mt. była napisana najpierw po hebr. lub aramejsku ("Imię Boże..." s.24). Słowo Kefa zostało użyte w stosunku do Piotra w 1Kor 1:12, 15:5, Ga 2:14 (tekst grecki). W innych miejscach Piotr nazwany jest Kefas np. 1Kor 3:22, 9:5. Jeśli więc określenia Kefas i Kefa są równoznaczne, to  analogicznie Petros i Petra również. Piotr przez Jezusa, który mówił po aramejsku, został więc w Mt 16:18 określony terminem Kefa. To samo słowo zostało też użyte w drugiej części zdania. W związku z tym ta wypowiedź Chrystusa wyglądała następująco: "Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Kefa, i na tej Kefa zbuduję Kościół mój..." (por. przypis w BT). Nawet ŚJ w "Niech Bóg będzie prawdziwy" (rozdz.11 par.6) przyznają: "Według rękopisu syryjskiego Jezus powiedział: 'Tyś jest Kefas, a na tej opoce [kefas] zbuduję kościół mój'...". Najstarszym zachowanym śladem prymacjalnej interpretacji Mt  16 są słowa Justyna  Męczennika (ur.100) zachowane w "Dialogu z  Żydem Tryfonem" (100:4). Później Tertulian (ur.155) potwierdza istniejące w  Kościele odnoszenie Mt 16:18 do papieży: "Czy nie pouczył o wszystkim Piotra, nazwanego opoką zaplanowanego Kościoła, któremu oddał klucze Królestwa Niebieskiego i przekazał władzę rozwiązywania i związywania tak w niebie jak i na ziemi?" ("Preskrypcja przeciw heretykom"  22; patrz też poniżej pkt. 18.3.). Aluzję do Mt 16:18 uczynił też Orygenes (ur.185), który uczył: "Zobacz, co jest powiedziane przez Pana temu wielkiemu fundamentowi Kościoła i najsilniejszej opoce, na której Chrystus zbudował Kościół" ("Homilie o Księdze  Wyjścia" 5 por. "Komentarz do Ewangelii św.Jana" V cytowany w "Historii Kościoła" VI:25,8 Euzebiusza [ur.260]). Kolejnym świadkiem naszego rozumienia Mt 16:18 był Cyprian ( 258), który pisał: "Mówi Pan do Piotra: Ja tobie powiadam, że ty jesteś opoka, a na tej opoce zbuduję Kościół mój (...) Na nim jednym buduje Kościół swój i jemu poleca paść owce swoje" ("O jedności Kościoła"  3-5; por. List 73:7, 11). Wreszcie do Mt 16:18 odwoływał się papież Stefan  I (254-7), co potwierdził w "Liście" 75:16-17 Firmiljan ( 268). Augustyn, którego cytują ŚJ ("Prowadzenie rozmów..." s.326), rzeczywiście prezentował w swych pismach dwie interpretacje Mt 16:18 (jedna nie przeczyła drugiej, bo Jezus jest Skałą, sam  z  siebie, a Piotr z Jego ustanowienia), ale wiedzmy, że nigdy nie negował on prymatu Piotra i papieża, jedynie werset w/w próbował różnie interpretować, innych zaś tekstów dot. prymatu nie negując (Listy  175, 176, 177 oraz "Początki doktryny chrześcijańskiej" J.N.D.Kelly s.311). ŚJ cytując jego "Sprostowania" (dot. Mt 16:18) tendencyjnie przemilczeli zdanie: "Czytelnik niech osądzi, która z tych dwóch opinii jest bardziej prawdopodobna" ("Sprostowania" 1:21). Widać więc, że Augustyn nikomu nie narzuca interpretacji, lecz rozważa znaczenie tego tekstu. Dziwne, że ŚJ przeskakują do Vw., nie cytując wcześniejszych chrześcijan. Nawet to, że Augustyn, jak się wydaje ŚJ, zakwestionował w "Sprostowaniach" tradycyjne rozumienie Mt 16:18 świadczy o tym, że wyznawał wcześniej, za chrześcijanami żyjącymi przed nim, inny i istniejący od dawna pogląd. On też w "Wyznaniach" (12,31) ukazał to, jak często w Biblii jedna interpretacja tekstu nie musi przeczyć drugiej lecz może ją uzupełniać: "Dlaczego nie przyjąć obu wykładów, jeśli oba są prawdziwe? Albo i trzeciego i czwartego i jeszcze innego, jaki ktoś prawdziwie w tych słowach zobaczy? Dlaczego nie przyjąć, że autor natchniony widział je wszystkie w ich prawdzie i różnorodności, skoro przez niego jeden Bóg wystawił Pismo Św. na rozumienie wielu?". Katolik znający Biblię może więc zaakceptować równocześnie obie interpretacje Mt 16:18, które nie są sprzeczne ze sobą. Zaś ŚJ musi jedną stanowczo odrzucić. Nawet gnostycka "Apokalipsa Piotra" (ok.150) sugeruje szczególne wybranie Piotra: "Ty zaś, Piotrze, stań się doskonałym razem ze mną ze względu na twe imię, gdyż ja cię wybrałem" (71). Inne wypowiedzi pisarzy starochrześcijańskich dot. prymatu Piotra patrz rozdz. "Czy św. Piotr był w  Rzymie?".

      Jak wobec powyższego ocenić stwierdzenie Strażnicy Nr 8, 1964 s.9: "Ani pierwotny zbór chrześcijański, ani dawni 'ojcowie Kościoła' nie utrzymywali, jakoby Piotr był opoką, na której zbudowany został Kościół".

      4) Istotne jest to, że imię "Piotr" nie istniało do momentu gdy Chrystus je utworzył (wymyślił) i nadał Szymonowi. Widać więc, że to imię miało "coś" oznaczać. Zauważmy, że w całej Biblii nikt poza Apostołem nie posiada imienia Piotr czy Kefas. O ile dawne jego imię "Szymon" ma wiele osób to nowego imienia nikt. Przypis do Mt 16:18 w BP podaje: "Szymon otrzymuje nieznane imię Petros, specjalnie dla niego utworzone". Jeśli imię Piotr nie miałoby żadnego głębszego znaczenia, to czemu Jezus dał mu imię związane ze skałą? Czemu nikt inny nie otrzymał tego imienia, choć wszyscy inni "niby żywe kamienie" mieli tworzyć Kościół (1P 2:5)? Jeśli imię Piotr pochodzi od skały, a Jezus w Mt 16:18 wskazywałby na siebie jako Skałę, to po co by była tworzona tak niejasna sytuacja, w której dwie osoby byłyby nazywane identycznie? ŚJ zgłaszają nawet zastrzeżenie, że imię Piotr jest rodzaju męskiego, a Skała rodzaju żeńskiego. Odpowiedzieć by należało, że trudno aby mężczyzna Piotr miał być rodzaju żeńskiego. Ciekawe że ŚJ nie przeszkadza to, że Skała, którą oni identyfikują z mężczyzną Jezusem, jest rodzaju żeńskiego (por. "Niech Bóg będzie prawdziwy" rozdz.11 par.6).

      5) Strażnica Rok CVII [1986] Nr 5 s.15 twierdzi: "Piotr, którego też zwano Kefasem, co znaczy 'kamień'" (por. powyżej inna ich opinia). Tymczasem Biblia ŚJ słowo hebr. sela lub cur, aram. kefa czy gr. petra z Septuaginty w Hi 30:6 i Jr 4:29 oddała jako "skała". Cóż za niekonsekwencja.

 

      18.3. Uczą, że Skałą jest Chrystus (1Kor 10:4) i nie może nią być Piotr.

      Odpowiedź. Gdzie jest napisane, że nie może być tak nazwany Piotr? On jest Skałą z ustanowienia Jezusa, a Chrystus Skałą sam z siebie. Piotr też innymi określeniami Jezusa jest nazwany np. "Apostoł" (Hbr 3:1 por. Mt 10:2), "kamień" (1P 2:4 por. 2:5), "kapłan" (Hbr 5:6 por. 1P 2:5). Cała istota Mt 16:18 leży w nadaniu Szymonowi nowego imienia, co staje się znakiem szczególnego powołania (tak jak zmiana Abram na Abraham - Rdz 17:5). Abraham jako protoplasta Izraela został nazwany "skałą" (Iz 51:1n.) tak też Piotr mógł być nazwany "Skałą" jako protoplasta Izraela duchowego (por. J 21:15nn.). ŚJ sami uczą, że "skałą" z Iz 51:1n. jest Abraham ("Proroctwo Izajasza..." t.II s.166). Nie jest więc prawdą jak mówi wielu ŚJ, że tylko Jehowa i Jezus to "Skały" i nie może być nią Piotr. Wydaje się, że Strażnica Nr 15, 1967 s.10 dla odmiany utożsamiała skałę z Iz 51:1 z Jehową. Biblia nazywa Jeremiasza "twierdzą warowną, kolumną żelazną i murem spiżowym przeciw całej ziemi" (Jr 1:18) przez co widać, że Bogu nie jest obce nadawanie ludziom określeń związanych z misją posłanego. Choć Bóg jest naszą Twierdzą (Ps 18:3, 62:3, 144:2), to jednak mógł On nazwać "twierdzą" Jeremiasza. Także Paweł nazwany jest "budowniczym" (1Kor 3:10), choć jest nim też Jezus (Hbr 3:3, Mt 16:18) i Bóg (Iz 62:5, Hbr 11:10). Podobnie ma się rzecz z Piotrem. Tertulian (ur.155) potwierdzający nasze rozumienie Mt 16:18, na pytanie czemu Jezus zmienił imię Szymonowi, na Piotr tzn. Skała odpowiedział: "A może dlatego, że Chrystus jest Skałą i kamieniem (...). A więc z uczuciem użyczył najmilszemu z uczniów specjalnie imienia spośród swoich figur" ("Przeciw Marcjonowi" IV:13,6). ŚJ nie mając argumentów z Biblii piszą, że "logika podpowiada" im jak rozumieć Mt 16:18 ("Człowiek poszukuje Boga" s.268). Dziwne, że ŚJ w swej Biblii Jezusa nazywają "masywem skalnym" (Mt 16:18), a wyższego dla nich Jehowę tylko "skałą" (2Sm 22:3). W 1P 2:8 Jezus to "masyw skalny", a w tym samym wersecie w Iz 8:14 Bóg to "skała".

 

      18.4. Uczą, że wszyscy wierni są "kamieniami" (gr.  lithos - kamień), więc Piotr na równi z nimi (1P 2:5).

      Odpowiedź. Tak argumentując nie zauważają, że Chrystus jest też "kamieniem" (gr. lithos - 1P 2:4), co nie oznacza, że Jego godność nie była większa od pozostałych (Bóg też nazwany jest "kamieniem" Iz 8:13n.). Imię Piotr występuje w NT 212 razy (w tym Kefas i  Szymon), przez co też uwidoczniona jest jego rola. Tylko imię Pawła dzięki jego własnym 14 listom mogłoby być porównywane pod tym względem (179 razy). Nawet Strażnica Nr 9, 1970 s.22 musiała to przyznać: "łącznie wspomniano o nim pod tymi imionami częściej niż o jedenastu pozostałych współapostołach razem wziąwszy...". Nie wiem też czemu ŚJ wierzą Listom Piotra jeśli podkreślają jego omylność.

 

      18.5. Uczą, że klucze Piotrowe z Mt 16:19 nie są kluczami władzy. Mówią, że są one (jak w Łk 11:52) kluczami poznania (Strażnica Nr 6, 1991 s.5 por. "Upewniajcie się..." s.14). Natomiast w "Prowadzeniu rozmów..." (s.328) uczą, że są one kluczami "sposobności otrzymania ducha Bożego oraz drogi do Królestwa niebiańskiego".

      Odpowiedź. W Biblii klucze często są symbolem władzy np. Iz 22:20nn., Ap 1:18, 3:7, 20:1 por. 9:1, Syr 42:6. Takie jest znaczenie kluczy Piotrowych, które są nie tylko kluczami poznania, ale i "kluczami Królestwa Niebieskiego" (Mt 16:19), co  potwierdza nadanie mu władzy związywania i rozwiązywania. Tertulian (ur.155) o kluczach Piotrowych uczył: "Bo nawet jeśli uważasz, że niebo jest zamknięte, to pamiętaj, klucze do niego Pan powierzył Piotrowi a przez niego Kościołowi" ("Lekarstwo na ukłucie skorpiona" 10) por. pkt 18.2.3. Ciekawe, że kiedy ŚJ to potrzebne stwierdzają coś przeciwnego do tego co podano powyżej: "W Biblii słowo 'klucz' symbolizuje autorytet lub władzę (porównaj Mateusza 16:19)" ("Proroctwo Izajasza..." t.1 s.240). O co więc im chodzi? Kiedyś ŚJ nauczali, że Piotr otrzymał dwa symboliczne klucze. Jeden użyty był w stosunku do Żydów, drugi dot. pogan ("Upewniajcie się..." s.14). Od 1980r. (ang. 1979r.) uczą o trzecim kluczu użytym w stosunku do Samarytan (Strażnica Nr 10, 1995 s.24). Por. Strażnica Nr 16, 1967 s.9, gdzie zapewniano, że "potrzebne były tylko dwa klucze". Strażnica Nr 10, 1995 s.24 podaje, że rzekomo Strażnica Rok CI [1980] Nr 14 s.1-14 objawiła nowość, że Piotr użył jednego z kluczy (drugi) w stosunku do Samarytan. Tymczasem ich "Prawda was wyswobodzi" 1946 (s.255) podaje, że z pierwszego klucza skorzystał "ostatek Żydów i niektórzy Samarytanie" (por. Strażnice: Nr 16, 1967 s.9; Nr 3, 1970 s.7). Nowością w nauce ŚJ było więc "rozmnożenie" ilości kluczy, a nie kwestia Samarytan. Tę ilość trzech kluczy wprowadzono aby odróżnić się od chrześcijaństwa, które przedstawia Piotra na obrazach z dwoma symbolicznymi kluczami.

 

      18.6. Uczą, że wysłanie Piotra i Jana przez innych Apostołów świadczy o tym, że Piotr nie miał władzy nad kolegium apostolskim (Dz 8:14).

      Odpowiedź. Taki zarzut byłby uzasadniony gdyby było pewne, że inni Apostołowie wysłali Piotra w sposób autorytatywny, nakazując mu iść do Samarii. Wynikałoby z tego też, że Piotr i Jan byli jako posłani podwładnymi pozostałych Apostołów, z czym ŚJ pewnie nie godzą się. Piotr poszedł jednak ulegając radzie i prośbie Apostołów. Oni też zrozumieli, że Piotr z powodu wyższego autorytetu będzie najodpowiedniejszym do tej misji i dlatego prosili go, by się jej podjął, a Piotr zgodził się na ich prośbę (por. inna misja obu - Łk 22:8). Piotr i Jan w Ga 2:9 nazwani są "filarami" Kościoła więc potwierdza to, że byli najbardziej odpowiedni do tej misji. Jeśli chodzi o słowo "wysłali" to ono nie musi oznaczać, że wysyłający są ważniejsi lub posiadają większą władzę (patrz J 18:24, 1:19, Dz 17:10 i 14, 9:30). Ignacy ( 107) wspomina kościoły, "które posłały jedne - swoich biskupów, inne zaś - kapłanów i diakonów" ("Do kościoła w Filadelfii" 10:2). J.Flawiusz ( 98) w "Dawnych Dziejach Izraela" (20:8,11) mówi o tym, że Żydzi wysłali najwyższego kapłana Izmaela do Rzymu z misją, co nie oznacza, że był on od nich mniej ważną osobą (por. potoczne określenie "córka wysłała swą matkę czy ojca"). Patrz też rozdz. "Nieomylność Kościoła i omylność Strażnicy"; "Szukającym drogi" J.Salij  OP, rozdz. 'Nieomylność następcy Piotra'; "Praca nad wiarą" J.Salij  OP, rozdz. 'Nowy Testament na temat prymatu Piotra'.

 

      18.7. Nie są żadnym argumentem przeciw Piotrowi słowa "A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym" (Mt 20:27), "Powstał również spór między nimi o to, który z nich zdaje się być największy" Łk 22:24. Piotr nie przywłaszczył sobie sam pierwszeństwa lecz nadał mu je Chrystus (Mt 16:18n., J 21:15nn.), a opisał po latach w Mt 10:2 Mateusz. Nie istnieje w Biblii stwierdzenie, że wszyscy Apostołowie są równi z Piotrem. Owszem jest nakaz, że mają być braćmi (Mt 23:8), ale i wśród braci rodzonych pierworodny syn był ważniejszy od pozostałych (ŚJ nawet w swej Biblii w 1Krn 23:19n. synów pierworodnych nazywają "głowami"). Prezbiterzy także są braćmi wobec pozostałych wiernych, a jednak przewodniczą kościołom lokalnym. W jednym z artykułów ŚJ bardzo podkreślają "podejmowanie inicjatywy" przez Piotra. Ukazują tam wiele jego działań, tylko "zapomnieli" dodać z czego ta inicjatywa Piotra wynikała. Czy aby nie z jego przodownictwa? Strażnica Nr 9, 1970 s.23 uczy: "po zmartwychwstaniu Jezusa (...) właśnie Piotr podejmie wśród nich inicjatywę, i tak też się stało. Przewodził zarówno w sprawach dotyczących poszczególnych osób, jak i w spełnianiu zlecenia od Boga". Warto aby każdy ŚJ zapoznał się z tym artykułem.

 

      18.8. Twierdzą, że gdyby nawet uznali pierwszeństwo Piotra to i tak NT nie mówi o tym, że ktoś po nim miał odziedziczyć prymat.

      Odpowiedź. 1) NT nie uczy, że po Piotrze nikt nie będzie sukcesorem prymatu Piotrowego.

      2) Chrystus powiedział, że zbuduje Kościół swój (Mt 16:18). Budowanie to miało na pewno wykraczać poza życie Piotra, a Jezus miał go wznosić w  oparciu o niego. Widać, że po śmierci Apostoła musiał go ktoś zastąpić. Podobnie słowa o Eucharystii: "to czyńcie na moją pamiątkę" (Łk 22:19) miały dot. też następców Apostołów, aż do momentu powrotu Chrystusa (1Kor 11:26). Również utwierdzanie braci w wierze miało być kontynuowane przez wieki, a nie tylko za życia Piotra, choć jemu tylko bezpośrednio to zlecono (Łk 22:32). Mt 16:18 mówi, że "bramy piekielne" nie przemogą Kościoła, a moce te miały działać zarówno za życia Piotra jak i później. Musieli więc analogicznie istnieć następcy Piotra.

      3) Sukcesja apostolska wynika też ze słów Jezusa, w których zlecił Piotrowi i innym Apostołom nauczanie aż do skończenia świata (Mt 28:19n.) oraz gdy nadał im władzę "związywania i rozwiązywania" (Mt 16:19, 18:18). W/w posługi po Apostołach mieli przejąć inni, na których nałożono ręce (1Tm 5:22, 2Tm 1:6). Jeśli po Apostołach prawo dziedziczenia władzy biskupiej mieli inni, to czemu nie mógłby kolejny po Piotrze biskup Rzymu przejąć godności prymatu nad całym Kościołem? Por. rozdz. "Nieomylność Kościoła i omylność Strażnicy" pkt 40.2.

      4) Klemens  Rzymski ( 101) czwarty z kolei biskup Rzymu potwierdza przekazanie przez Apostołów władzy biskupiej innym, więc i jemu prymatu. W jego też liście z ok.95r. pojawia się greckie słowo diadoche to znaczy sukcesja, "Także i nasi Apostołowie wiedzieli przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, że będą spory o godność biskupią. Z tego też powodu, w pełni świadomi, co przyniesie przyszłość wyznaczali biskupów i diakonów, a później dodali jeszcze zasadę, że  kiedy oni umrą inni wypróbowani mężowie mają przejąć ich posługę" ("List do Kościoła w  Koryncie" 44:1-2). Tertulian (ur.155) dodaje: "Kościół (...) rzymski powołuje się na ustanowienie Klemensa przez Piotra..." ("Preskrypcja przeciw heretykom" 32).

      5) Dionizy z Koryntu (IIw.) ukazuje powagę listów papieży, co potwierdza ich prymat przejęty od poprzedników, "Wy Rzymianie, stoicie na straży ojczystego obyczaju, który błogosławiony Wasz biskup Soter (166-74) nie tylko zachował, ale rozwinął. Otóż rozsyła on świętym całą obfitość darów, braci zaś, którzy przychodzą do niego, podejmuje słowy błogosławionymi jak ojciec miłujący swe dzieci. (...) Dziś obchodziliśmy święty Dzień Pański i czytaliśmy Wasz list, a będziemy go ku zbudowaniu naszemu zawsze odczytywali, tak samo jak ten, który pisaliście dawniej przez Klemensa" (papież 92-101) "List do Rzymian". Patrz też Hermas (140) "Pasterz" Widzenie 2:8,3.

      6) Panujący od początku w Kościele zwyczaj dziedziczenia prymatu przez biskupa Rzymu ukazują też inne pisma starochrześcijańskie. Teksty patrz rozdz. "Czy św.  Piotr był w  Rzymie?".

      7) Pierwszy antypapież Hipolit (od  217) swym zaistnieniem potwierdza to, jak ważną sprawą w pierwszych wiekach było posiadanie prymatu Piotrowego związanego z  Rzymem.

      8) U ŚJ od czasów Russella istnieje 'dziedziczenie' prezesury Strażnicy przez wybranych następców, ciągle związane z Nowym Jorkiem. Skąd zaczerpnęli oni ten zwyczaj?

      9) Strażnica Nr 17, 1968 s.9-przypis niechcąco potwierdza, że istniała w I w. w Rzymie instytucja papiestwa, a więc i sukcesja: "w okresie, gdy zesłany [Jan] przebywał na wyspie Patmos (...) w Rzymie rolę papieża odgrywał biskup imieniem Klemens, który tam urzędował w latach od 88 do 97 n.e. Po nim nastąpił  Ewaryst (97-105 n.e.)" (por. Strażnica Nr 9, 1959 s.22, gdzie dla odmiany, przeczą temu, pisząc że ponieważ żył Jan, więc nie mogli oni oraz Linus (64-79) i Anaklet (79-88) być papieżami; patrz też Strażnica Nr 3, 1992 s.20, która nazywa Klemensa "biskupem" Rzymu). Patrz też pkt 41.4.

 

 


[ Powrót do spisu treści ]

Tytuł "W Obronie Wiary", podtytuł: "18. Prymat Świętego Piotra"
URL: http://watchtower.org.pl/w_obronie_wiary-18.php
Autor: Włodzimierz Bednarski
Wprowadzono: 2001-02-13 (id:115). Ostatnie zmiany: 2002-03-03

Chrześcijański Ośrodek Apologetyczny
Copyright © 1999-2024 Jarosław Zabiełło (http://apologetyka.co)