106 replies to this topic

[brat_jaracz]

...a ty jaracz dlaczego mnie nie lubisz....?

A kto tak powiedział? Na pewno nie ja. Lubię każdego dopóty, dopóki ktoś nie nadepnie mi na odcisk. Za to Ty musisz uważać z tym lubieniem odstępców, bo za to można się pożegnać z organizacją . Uważaj więc, bo gdy dojdzie do Twoich uszu Twoich starszych, że prowadzisz konwersację z wcielonym demonem Bratem Jaraczem , mogą oni przestać być mili.

[Gonzalo]

Jednego nadal nie rozumiem (tak jak kilka innych osób z tego forum): KOGO CHCESZ PRZEKONAĆ DO SWOICH RACJI?

Może nie 'przekonać', ale przedstawić, dla równowagi, takim obserwatorom zewnętrznym jak ja swoją wersję wydarzeń. A wersja ta rodzi we mnie pytanie:
dlaczego, Bracie, uznajesz za reprezentatywną dla społeczności ŚJ swoją własną historię, a historię Lotki masz za złudzenia naiwnej'? Podpierasz się jakąś statystyką, czy cóś?

[brat_jaracz]

Gonzalo, to bardzo prosta statystyka . Podobnie jak 99,9% ludzkości ja nie jestem SJ, więc należę do miażdżącej większości. Czy to nie dziwne, że "wspaniała prawda" tak topornie dociera do milionów, mimo niewątpliwych wysiłków jej głosicieli. Nie sądzisz, że coś w tym chyba musi być...? A więc moe tzm rayem to wiekszosc ma racje...?

Poza tym miałem możliwość obserwowania różnych świadków w rozmaitych zborach. Wcale nie uważam, że mój przykład jest reprezentatywny. Natomiast jestem pewien, że mam dość dobrą orientację w tym temacie i niewiele mnie już może zdziwić.

[Nimril]

gdyby tak wielu nie odchodzilo od tej 'cudownej' organizacji to pewnie byloby ich dwa razy tyle

[sebol]

SJ często mawiają – opisując jakieś zjawisko – „...dać małpie brzytwę...” i tak to jest z ich psychoterapią ;-) Terebint ciekawie opisał to tzw. „leczenie” – w skr. „ co byś nie zrobił i tak będzie źle!!!” Współczuje wszystkim co odchodzą, ale najbardziej współczuje tym którzy w tej tzw. „prawdzie” się urodzili i próbują odejść – to jest dopiero trauma.

Lotka „Oprócz tego są u nas dwie nauczycielki, dwóch właścicieli dość sporych firm, przeciętne rodziny z dziećmi i kilka osób starszych wiekiem“ mam pytanie? – a co z ich uczuciami, czy wiesz co naprawdę czują ? czy wiesz jaką presję wywiera grono strasznych? Czy wiesz jak odbierają artykuły WTS?

Co myśli sobie właściciel firmy: gdy padają wypowiedzi typu: czas nagli trzeba wytężać siły, trzeba głosić ble ble ble – a on myśli kiedy znajdzie na to czas, prowadzi firmę: tony papierów, zmieniające się przepisy, niereformowalni urzędnicy państwowi, nieuczciwi kontrahenci itd....

Co myśli rodzina z dziećmi: gdy padają wypowiedzi typu: czas nagli trzeba wytężać siły, trzeba głosić ble ble ble – mąż – muszę zostawać dłużej w pracy bo inaczej mnie wyleją, żona – właśnie jestem na wypowiedzeniu z czego teraz opłacimy rachunki, za co wyżywimy dzieci itd...

Co myśli osoba starsza wiekiem, gdy padają wypowiedzi typu: czas nagli trzeba wytężać siły, trzeba głosić ble ble ble – a tu wysiada serducho, nie ma za co wykupić lekarstw, ciągle jest słaba ...

WTS nie napisze o tych problemach, zbywa to milczeniem i nachalnie wymyśla historyjki o „Robokopach” i innych „Idyllicznych Herosach”.

[jb]

W nawiązaniu do tematu:

artykuł Stanislava Grofa 1 2 - "Psychiatria a religia: rola duchowości w życiu człowieka" link

aktualizacja
nowy odnośnik do artykułu: link

[Gonzalo]

Czy to nie dziwne, że "wspaniała prawda" tak topornie dociera do milionów, mimo niewątpliwych wysiłków jej głosicieli. Nie sądzisz, że coś w tym chyba musi być...?

Jak najbardziej sądzę. Wydaje mi się nawet, że 6 mln wyznawców to ani jedyna ani przypadkowa zbieżność pomiędzy WTSem a AMWAYem (nawet nazwę mają wspólną: I am the way .)
Chodzi mi jednak o to, że zarzucasz Lotce brak obiektywizmu, chociaż jej relacja z życia 'w środku' jest dokładnia tak samo prawdziwa jak twoja. Naprawdę nie spotkałeś ani jednego 'normalnego' świadka (tzn. takiego, którego ta religia zbudowała, a nie zrujnowała)?

[Gonzalo]

gdyby tak wielu nie odchodzilo od tej 'cudownej' organizacji to pewnie byloby ich dwa razy tyle

Gdyby ta organizacja nie była w jakims sensie 'cudowna', to juz dawno by się rozpadła. Istnieje więc coś, co ludzi do niej przyciąga. Kiedyś myślałem, że to obietnica nieśmiertelności tak wabi emerytów, ale większość ŚJ to ludzi młodzi.

[cara]

większość ŚJ to ludzi młodzi

I tu wracamy do głównego tematu. Presja, jaką obecne czasy wywierają na ludzi młodych, konieczność bycia dyspozycyjnym, komunikatywnym, kreatywnym i jeszcze mającym kilka cech określanych obcymi słowami sprawia, że izolacja od świata jest dla niektórych jedynym wyjściem dla zatrzymania zdrowych zmysłów- taka alternatywa z Bogiem w ręku.
Wydaje mi się, że nieśmiertelność to ak przy okazji- bo ile osób wierzących, chrześcijan różnych wyznań tak naprawdę wierzy w koniec świata?...

Pozdrawiam

[brat_jaracz]

Gdyby ta organizacja nie była w jakims sensie 'cudowna', to juz dawno by się rozpadła. Istnieje więc coś, co ludzi do niej przyciąga. Kiedyś myślałem, że to obietnica nieśmiertelności tak wabi emerytów, ale większość ŚJ to ludzi młodzi.

Gonzalo,

Nawet wiem, co: kasiora, i to nie mała . Dzięki niej WTS tak szybko się nie rozpadnie, choćby zabrakło nawet samych głosicieli

Owszem, spotkałem ludzi, którzy żyli zebraniami, głoszniem, służbą pełnoczasową czy udziałem w budowie sal królestwa... Tylko jeden był z nimi problem — można było odnieść wrażenie, że każdemu z nich jakby brakuje piątej klepki . Nie pasowali "do świata", bo byli zbyt nawiedzeni. Za to w organizacji mieli swój świat .

Dlatego jeśli ktoś próbuje mi wmawiać, jak to jest cool na łonie Brooklynu, ponoszą mnie nerwy. To że zdarzają się wyjątki od patologicznych układów, nie znaczy, że stanowią one regułę.

[Terebint]

większość ŚJ to ludzi młodzi

Hmm. Polemizował bym z tym. Nie wiem, może w Polsce jeszcze gdzieś się znajdują takie "oazy", że młodzi tworzą równowagę w zborze ze "starymi", ale to chyba rzadkość. Na zachodzie to normalka, że młodych ciężko dojrzeć na zebraniu, ale w Polsce? Hmm, chyba też powoli zbliżamy się do standardów Unii.

Pozdrawiam

[sebol]

Hmm – przyciąga ? Polska należy do krajów tzw. rozwijających się ! i jak sama nazwa mówi rozwijamy się ;-) dlatego sekty mogą szybko i z łatwością znaleźć podatny grunt na szerzenie swoich oderwanych od życia i problemów ideologii. Można to odnieść do „fenomenu” popularności takich populistycznych partii jak Samoobrona czy też LPR! Podają one proste i łatwe rozwiązania dla złożonych problemów gospodarczych i społecznych. Takie rozwiązania znajdują wysłuchanie u ludzi, którzy niezbyt garną się do ruszania swoimi szarymi komórkami. Są to zazwyczaj amatorzy tanich win, czy też wierni słuchacze Radia Ojca Rydzyka!
Przekładając to na fenomen „popularności” jehowitów – to właśnie tam garną się ludzie zagubieni w zmieniającym się świecie, przytłoczeni problemami i nie umiejącymi z nimi walczyć ! Słabi i po części ułomni psychicznie;-) a jak się już trafią „perełki” to zazwyczaj w szybkim czasie odchodzą!

[lotka]

No teraz Sebol to przegiąleś na maksa..już miałam nic nie pisać ale jak tu się nie odezwać..? Od kiedy twoim zdaniem Polska należy do krajów tzw. rozwijających się? Ufam, że masz na myśli czasy ,,posolidarnościowe" bo wcześniej to się chyba cofała a nie rozwijała...Świadkowie istnieli wcześniej, jeszcze kiedy każdy nadstawiał rękę bo mu się należało, gdzie ,,dostawało się" mieszkania, każdy miał pracę i jasno określoną przyszłość...Wiem, to była ułuda która musiała się zawalić ale ja nie o tym... Chodzi o to, że świadkowie nie pojawili się w fazie przejściowej, oni ją poprostu przetrwali. Tak jak nie chodzili na pochody 1majowe tak nadal starają się być neutralni co może być odbierane jako nieporadność życiowa lub nadmierna izolacja. (przesadziłeś z tym porównaniem do amatorów tanich win). Częś z nich może i jest przytłoczona problemami, ale nie bardziej niż inni a jeśli wiara daje im siłę..coż w tym złego?

Ps. no i chyba nie powinieneś używać pejoratywnego i świadczącego i poziomie twoich wypowiedzi słowa ,,jehowitów"...

Użytkownik lotka edytował ten post 2005-11-03, godz. 19:32

[Nimril]

Odnosnie stosunku SJ do polityki:
Oficjalne stanowisko znamy wszyscy, ale co mnie troche 'zaskoczylo' moze to pytanie jednej osoby (SJ) o to na kogo glosowalem w niedawnych wyborach. Coz ja sie z tym nie kryje wiec odpowiedzialem, na co uslyszalem ze owa osoba 'glosowalaby na tego/tamtego'. Nie wnikalem w to bardziej ale tez zastanawialem sie czy inni czlonkowie tej rodziny 'mysleli' podobnie i czy np rodzice owej osoby rozniez nie glosowali.
Coz jak na ludzi stroniacych niby od spraw z polityka zwiazanych wydaja sie byc calkiem zorientowani w tych sprawach (nie zeby to bylo negatywne).

[jb]

Wcześniejszą dyskusję Czy jest coś złego w nazywaniu ŚJ "jehowitami"? można kontynuować w oddzielnym wątku: link

[jb]

Powiedział przy tym: "Ci ludzie chyba potrafią ci pomóc. Gdybym cię odesłał do kościoła, znalazłabyś tam jedynie martwe posągi. Panuje tam mroczna cisza. Nie sądzę, by ci to coś dało.

Takie stawianie znaku równości między Kościołem -wspólnotą wiernych a kościołem -budynkiem pachnie manipulacją. W ten sposób jest już bardzo blisko do przeniesienia świątynnego mroku oraz panującej tam martwej ciszy na wizerunek całej katolickiej społeczności. Ale to chyba nic nowego. Mam wrażenie, że Strażnica znowu upiekła dwie pieczenie przy jednym ogniu. Oprócz autoreklamy postarano się również o kolejny krok na drodze pielęgnacji uprzedzeń.

[Terebint]

W nawiązaniu do tematu:

artykuł Stanislava Grofa 1, 2 - "Psychiatria a religia: rola duchowości w życiu człowieka" link

Trochę zaskoczył mnie ten artykuł. Nie zdawałem sobie sprawy, że psychiatria ma, a raczej miała takie wąskie rozeznanie w kwestiach takich jak Bóg, wiara, duchowość człowieka.
Myślę, że takie nastawienie do tych, do niedawna "obcych" dla nauki dziedzin diametralnie się zmieniło.
Nawet amerykański psycholog, ateista Martin Seligman w swoich badaniach nad optymizmem i szczęściem doszedł do wniosku, że ludzie głęboko religijni są szczęśliwsi od ludzi niewierzących.

Ale wracając do tematu śJ i ich zdrowia psychicznego. W porównaniu z innymi religiami, które jako tako miałem okazję poznać, a więc z katolikami (chodzi mi o tych głęboko wierzących) i adwentystami, widać pewną różnicę w podejściu do Stwórcy - do jego obecności w życiu człowieka.
Otóż wiara tych dwóch religii w porównaniu do wiary i przekonań śJ jest bardziej mistyczna.
O, co chodzi?
Ciało Kierownicze WTS-u zaserwowało swoim wyznawcom Boga bardzo ulogicznionego. Twardego, uparcie trzymającego się swoich własnych zasad - dopiero później, jeśli ktoś zasłuży na to okazującego miłosierdzie. I taki, faktycznie w rzeczywistości jest Bóg Jehowa (Jahwe), a przynajmniej tak wynika z ksiąg Starego Testamentu.
Natomiast katolicy i adwentyści mają coś, a właściwie kogoś, zdecydowanie bardziej miłosiernego - mianowicie Jezusa. To na niego jest bardziej skierowana uwaga w tych religiach.
Jezus przedstawiony jest na łamach czterech ksiąg ewangelii jako postać dobroduszna, miłosierna, uzdrawiająca, bezinteresowna, kochającego każdego człowieka. Jest przedstawiony jako osoba czyniąca, wielkie potężne cuda, dająca ludziom wytchnienie.
U śJ postać Jezusa jest zepchnięta na marginalny plan. Natomiast postacią główną u śJ jest surowy Bóg starego testamentu.
Drugi problem to modlitwy do Boga. U śJ są one „ograniczone”. Często się spotyka u świadków ze zdaniem: „Bóg już takich cudów nie czyni”. A więc, właściwie została tej grupie wyznawców Boga Jehowy odebrana mistyczność – przymiot Boga tak naturalny dla innych religii. Pamiętam z własnego doświadczenia, jak często świadkowie pomiędzy sobą rozprawiali, czy można o „to” modlić się do Stwórcy, czy nie. I wtedy padały „argumenty”, czasami pozytywne, innym razem nie. Zależnie od tego kto kogo się pytał. Czasami tworzyły się z tego długie dysputy.
Myślę, że takich problemów nie mają katolicy czy adwentyści. Sprawa modlenia się jest pozostawiony im samym sobie, nikt się do tego nie wtrąca – tak mi się przynajmniej wydaje.

Pamiętam jak swego czasu dużo zamieszania w słupskich zborach zrobił artykuł, a właściwie przemówienie Daniela Sydlika dotyczące wiary i modlitwy do Boga pt. „Nie trać ducha” (słyszeliście, lub czytaliście go? – mi się bardzo podobał i zaskoczył, ponieważ był zupełnie inny od serwowanych podczas oficjalnego stanowiska WTS-u na łamach strażnicy). Kontrowersję wywołał szczególnie wśród najbardziej fanatycznych i ortodoksyjnych starszych zboru. Pamiętam jak fajnie się łamało ich argumenty powołując się na ten artykuł. Wprowadził dużo zamieszania, ale szybko wszystko ucichło i wróciło do normy. Szkoda.

Ostatni, trzeci problem, który ja dostrzegam, a który może mieć wiele wspólnego ze zdrowiem śJ, to ewangelizacja, dokładnie chodzi mi o kształcenie każdego głosiciela na nauczyciela. Tak jak już pisałem wcześniej, śJ zachęca się do czytania Biblii i rozważania jej myśli. Jednak podczas swoich rozważań nie można wyjść poza granice, które wyznaczyła strażnica. Powoduje to u wielu osób, tak zwany konflikt wewnętrzny.
Z takim problemem nie muszą się stykać wierzący katolicy, ponieważ w tym kościele opiera się wszystko na autorytecie Krk, jego tradycji i historii. Nikt nie zmusza w kościele parafian do głoszenia, liczenia godzin, nauczania innych osób – te opcje są pozostawione księżom (myślę, że gdyby zmuszano, równie wiele osób mogłoby mieć podobne problemy, co śJ).
U adwentystów sprawa ta wygląda nieco inaczej. Oni również starają się być ewangelizatorami, lecz została u nich zachowana pewna równowaga, która zwie się tolerancją, co do osobistych przekonań i przemyśleń.
I dlatego też, może na koniec zaskoczę, co niektórych. W książce Martina Seligmana – „Prawdziwe szczęście”, ku swojemu zdumieniu autor, jak i zespół współpracujących z nim naukowców – odkrył, że największym optymizmem i zdrowiem cieszą się osoby ortodoksyjne i fanatyczne! Wniosek stąd taki płynie, że wiele osób spośród śJ, których nękają pewne choroby to osoby myślące, nie mogące pogodzić pewnych filozofii strażnicy z naukami naszego Pana Jezusa Chrystusa.

pzdr.

[jb]

I kto przychodzi ci z pomocą? "Sympatyczni" starsi zboru, bez żadnych kwalifikacji, bez żadnego zaplecza, bez żadnych umiejętności, za to z opasłymi rocznikami Strażnic pod pachą.

Niemniej jednak to właśnie tacy starsi są w posiadaniu "mądrości niebiańskiej", jak można sobie przeczytać w poniższym tekście (który zamieszczam tu jako ciekawostkę):

Czy psychiatra powinien zaniechać wykonywania swego zawodu zanim mógłby być dopuszczony do chrztu i uznanym za świadka Jehowy?

Nie, wydaje się, że to nie jest konieczne. Chociaż publikacje Strażnicy odradzały już oddanym Bogu chrześcijanom udawanie się do psychiatry — z wyjątkiem przypadków bardzo pilnych — nie znaczy to jednak wcale, żeby psychiatra nie mógł pomóc swym pacjentom. Czy psychiatra po dodaniu się Bogu nadal będzie chciał wykonywać swój zawód, czy nie, to jego rzecz. Być może znajomość zasad biblijnych i jego wiara w Jehowę oraz decyzja spełniania woli Bożej mogą mu niekiedy pomóc jeszcze lepiej wykonywać jego zawód. Patrz: „Leczenie psychosomatyczne rozpatrywane z biblijnego punktu widzenia” w Strażnicy sprzed dziesięciu laty.

Po oddaniu się Bogu chrześcijanin psychiatra musiałby się jednak bardzo wystrzegać wpływania na swych chrześcijańskich braci, aby tylko u niego szukali rady, mającej za podstawę mądrość światową, zamiast u nadzorców, którzy by im powiedzieli, co jest stosowne według mądrości niebiańskiej. On powinien szczególnie wystrzegać się wywoływania wrażenia, jakoby jego wiedza psychiatryczna była cenniejsza od mądrości biblijnej. Biblia podaje znacznie lepsze rady co do odnowienia osobowości niż psychiatria lub psychoanaliza. Tylko jej mądrość prowadzi do życia wiecznego. — 1 Kor. 13:1-13; Gal. 5:19-23; Kol. 3:1-25.

--
źródło: "Strażnica" z 1964 roku, nr 11, "Pytania czytelników"

[rhundz]

Aaaa to teraz wiem dlaczego SJ ktora znam, ilekroc jej mowie, ze niedobrze sie z nią dzieje i powinna odwiedzic psychologa lub kogos o takich kwalifikacjach, wystrzega sie tego jak ognia.


To jest bez sensu, po prostu bez sensu.

[Liberal]

*** Strażnica nr19 z 1976, ss.22-24 ***

● Czy świadkowie Jehowy uważają za stosowne zasięgać rady u psychiatry?

Kwestię taką, jak zwrócenie się do psychiatry albo też do jakiegokolwiek innego lekarza, każdy chrześcijanin musi sam rozstrzygnąć. Prawdziwi chrześcijanie wszakże głęboko wierzą w słuszność i skuteczność wskazówek biblijnych. Zdają sobie sprawę z faktu, że Stwórca wie o człowieku — włącznie z jego umysłem — znacznie więcej niż ktokolwiek z ludzi. Toteż świadkowie Jehowy każdą metodę leczenia rozpatrują w świetle „mądrości, która jest z góry”. — Jak. 3:17, NP.

Dobrze jest pamiętać o tym, że choć psychiatrzy specjalizują się w leczeniu zaburzeń umysłowych i emocjonalnych, to jednak metody stosowane przez poszczególnych psychiatrów częstokroć bardzo się między sobą różnią. Pewien podręcznik z tego zakresu nosi na przykład tytuł: „Psychoanaliza i psychoterapia: 36 systemów”. Skąd tyle rozbieżnych poglądów? Bierze się to skąd, że pomimo szerokich badań jeszcze stosunkowo mało wiadomo o funkcjonowaniu mózgu człowieka. Książka „The Mind” (Umysł) podaje: „Przyczyny [rozmaitych chorób umysłowych] stanowią najważniejsze z nierozwiązanych dotąd zagadnień współczesnej psychiatrii. Ogłaszano już różne rozwiązania, ale żadne z nich nie jest ostateczne”.

Niektórzy psychiatrzy podstawowe znaczenie przypisują rozmowom, przy czym najczęściej starają się dociec, jak w dzieciństwie pacjenta układały się jego stosunki z rodzicami; zakładają, że tą metodą rozładują pewne lęki bądź konflikty. Inni koncentrują się na wyrobieniu u pacjenta nowych nawyków (czasami posługując się w tym celu hipnozą), w nadziei, iż rozwiązaniem będzie nowy „wzór zachowania”. Jeszcze inni wyrażają pogląd, że większość chorób psychicznych ma podłoże fizyczne (na przykład rozchwianie chemicznej równowagi organizmu lub zaburzenia w funkcjonowaniu systemu nerwowego), stosują więc leki albo też witaminy w połączeniu ze specjalną dietą. Rzadko zaleca się w wypadku choroby umysłowej wysoce kontrowersyjną chirurgię mózgu.

Prawdziwi chrześcijanie starają się mieć ‛takie samo usposobienie, jakie miał Chrystus Jezus’, toteż całkiem słusznie interesują się przekonaniami każdego, kto może mieć wpływ na ich sposób myślenia bądź postępowania (Rzym. 15:5, NW). Wielu psychiatrów i psychoanalityków, chociaż nie wszyscy, to zdeklarowani ateiści lub agnostycy. W pewnej pracy naukowej ujawniono, że więcej niż połowa ankietowanych psychoanalityków podzielała pogląd Sigmunda Freuda, iż wiara w Boga jest „dziecinadą” i nie ma nic wspólnego z „rzeczywistością”. Spora ich część uważa, że człowiek kieruje się „instynktami zwierzęcymi odziedziczonymi w procesie ewolucji po niższych formach życia”. W dodatku, jak donosi książka „The Psychiatrists” (Psychiatrzy), „większość psychiatrów i psychoanalityków sądzi, że prawa ograniczające czynności seksualne są stanowczo zbyt surowe” (str. 167). Czy chciałbyś kształtować swoje życie według rozumowania ludzi, którzy mają takie zapatrywania?

Bardzo rozpowszechnione jest dzisiaj leczenie za pomocą chemikaliów mających działanie narkotyczne i tutaj również mądrze byłoby dokładnie zastanowić się nad skutkami. Wprawdzie chrześcijanom nie zabroniono używania narkotyków jako lekarstwa i w niektórych wypadkach takie środki mogą przynieść pewną ulgę, sługa Boży jednak powinien z wielką ostrożnością odnosić się do wszystkiego, co by go mogło zniewolić, uczynić ofiarą nałogu (Rzym. 6:17; 12:1). Niektórzy ludzie, opowiadający się raczej za leczeniem nie wymagającym stosowania narkotyków, osiągają dobre wyniki terapią, w której podaje się duże ilości witamin. Tej metodzie leczniczej poświęca się dziś coraz więcej uwagi.

Jeżeli już mowa o wyborze metody leczenia, warto zwrócić uwagę na zasadę biblijną podaną w Liście 1 do Koryntian 12:26. Pismo Święte poucza tam, że gdy choroba dotyka jedną część naszego ciała, cierpią razem z nią inne organy. W myśl tej zasady osoby, które doznają zaburzeń nerwowych bądź psychicznych, nie uczynią źle, gdy całe dadzą się dokładnie zbadać, ponieważ często przy tym wychodzi na jaw jakaś choroba, z której nie zdawali sobie sprawy. Zdarzało się na przykład u ludzi, którzy mniemali, że ogarnia ich obłęd albo że ich napastują demony, iż stwierdzono u nich po prostu niski poziom cukru we krwi lub jakąś inną dolegliwość.

Istnieje oczywiście wiele chorób i słabości, na które nie ma dziś lekarstwa. Tu wszakże również przychodzi z pomocą Jehowa. Jego Słowo dopomaga nam do wyrobienia w sobie wytrwałości (1 Tym. 6:11, 12). W ten sposób uzbraja nas zarazem do stawienia czoła trudnym okresom przestrajania się organizmu, z których tu wymienić można starzenie się czy chociażby lata przekwitania.

A jeżeli problem nie jest natury fizycznej? Jeżeli na przykład dochodzi do jakiegoś konfliktu, w którego wyniku rozwija się uczucie przygnębienia bądź też wrogości — a więc gdy powstają trudności we współżyciu z otoczeniem? W Liście Jakuba 5:13-16 jest mowa o człowieku, który ma kłopoty natury duchowej czy emocjonalnej i wzywa starszych zboru chrześcijańskiego, żeby ‛namaścili go oliwą’, to znaczy udzielili pocieszającej rady biblijnej, jak również ‛modlili się nad nim’. Jaki będzie tego skutek? Czytamy dalej: „Modlitwa płynąca z wiary uzdrowi chorego i Pan go podźwignie [z upadku ducha]” (NP). Oczywiście chory duchowo, żeby wynieść taką korzyść, musi być otwarty i szczery. Musi pragnąć rady biblijnej i zastosować ją; musi współdziałać z modlitwami, które są za niego ofiarowane. — Jak. 1:25.

Na chrześcijańskich starszych nakłada to dużą odpowiedzialność. Muszą się gorąco modlić, oczekując kierownictwa Jehowy. Dzięki cierpliwości i serdecznej trosce zapewne zdołają dotrzeć do sedna problemu. Powinni wciąż na nowo tłumaczyć osobie borykającej się z takimi kłopotami, jak Bóg nas zachęca, żebyśmy swe brzemię przerzucili na Niego (Ps. 55:23; 1 Piotra 5:7). Niekiedy trzeba pomóc komuś zrozumieć, co to znaczy ‛odrzucić gniew’ lub jak skoncentrować się na tym, co czyste (Kol. 3:5-14; Filip. 4:6-8). Często ktoś ogarnięty szczerą skruchą czuje się do tego stopnia pogrążony w winie, że uważa, iż dla niego już nie ma przebaczenia. W przygnębieniu swoim potrzebuje takiego zapewnienia, jak na przykład zawarte w Liście 1 Jana 1:9.

Chociaż więc świadkowie Jehowy nie wykluczają kategorycznie możliwości leczenia przez specjalistów od zaburzeń psychicznych i emocjonalnych, to jednak świadek, który by się do nich zwrócił, powinien starannie rozważyć każdą zaleconą metodę lub rodzaj zabiegów. Nigdy nie powinien zapominać, że przestrzeganie praw Jehowy sprzyja obecnemu zdrowiu psychicznemu i zapewnia wiecznotrwałe życie w przyszłości. Jeżeli nie jest pewny, czy dana metoda leczenia jest rozsądna, może zechce ją przedyskutować ze starszymi zboru chrześcijańskiego — chociaż ostateczna decyzja należy do niego (lub do rodziców bądź też wspólnie do męża i żony). A przede wszystkim, jak w każdej innej dziedzinie życia, tak i tu prawdziwi chrześcijanie będą chcieli w pełni skorzystać z siły, której udziela Jehowa, zdając sobie dobrze sprawę z faktu, że mają do dyspozycji niczym się nie dającą zastąpić pomoc — Słowo Boże i Jego ducha. „Bo słowo Boże jest żywe i wywiera moc (...), i jest w stanie rozeznać myśli i zamiary serca”. — Hebr. 4:12, NW.

______________________

A zatem, chociaż niby wolno i to sprawa sumienia, to zagadnienie to zostało przedstawione w takim świetle, że nikt by się raczej do psychologa czy psychiatry nie udał.

Użytkownik Liberal edytował ten post 2009-06-10, godz. 17:48