ten temat już jest! Proponuję aby post przesunąć do poniższego wątku:

http://watchtower.or...?showtopic=1048

Według nauki Strażnicy wielkie odstępstwo od wiary zaczęło się tuż po śmierci ostatniego apostoła, Jana. Ja mam w związku z tym takie pytanie: w jakim celu na uczniów Jezusa został wylany Duch Święty jak również apostoł Paweł wykonywał podróże po świecie, jeśli wszystko to miało być w najbliższym czasie zalane falą odstępstwa? Czy wylanie Ducha Świętego oraz podróże apostoła Pawła były na próżno, bowiem nie przyniosły oczekiwanego efektu? Jak myślicie?

Istnieją dwie szkoły tłumaczenia tego wersetu:

Ha 1:12 Bg „Izaliś ty nie jest od wieku, Panie, Boże mój, święty mój? myć nie pomrzemy; o Panie! postawiłeś go na sąd; ty, o skało nasza! na karanieś go ugruntował.”

Ha 1:12 BT „Czyż nie jesteś odwieczny, o Panie, Boże mój Święty, który nie umierasz? Na sąd go przeznaczyłeś, o Panie, Skało moja, zachowałeś dla wymiaru kary.”

Ha 1:12 Bw „Lecz Ty, Panie, który jesteś od wieków, Boże mój, Święty mój, nie daj nam zginąć! Panie, powołałeś ich, aby dokonali sądu, Skało, ustanowiłeś ich, aby wymierzyli karę.”

Ha 1:12 Bp „Czy nie od wieków istniejesz, o Jahwe, Boże mój, Święty, Nieśmiertelny? Powołałeś go, o Jahwe, by dokonał sądu, Opoko moja, wyznaczyłeś go do wymierzenia kary.”

Ha 1:12 NS „Czyż nie istniejesz od dawien dawna. Jehowo? Boże mój, Święty mój, ty nie umierasz. Jehowo, na sąd to ustanowiłeś; i ty, Skało, założyłeś to dla upomnienia.”

Ha 1:12 LXX „ουχι συ απ αρχης κυριε ο θεος ο αγιος μου και ου μη αποθανωμεν κυριε εις κριμα τεταχας αυτον και επλασεν με του ελεγχειν παιδειαν αυτου ”

Jak widać, pewne przekłady (BG, BW) oddają myślą "my nie umrzemy" a inne "ty nie umierasz" (BT, BP, PNŚ). Ponieważ Septuaginta oddaje jednak sposobem pierwszym, więc podejrzewam, że Pisma Hebrajskie oddają sposobem drugim. Które tłumaczenie jest jednak właściwe i dlaczego taka różnica? Jeśli wziąść bowiem pod uwagę pierwszy wariant, to chociaż pasuje on może bardziej do kontekstu, to jednak zawiera myśl oczywistą, czego nie można powiedzieć o wariancie drugim, który zawiera myśl proroczą oraz stwierdza wszechmoc Boga, iż nie dopuści abyśmy pomarli!

W Septuagincie występuje podobne wyrażenie greckie jeszcze w kilku innych miejscach:

1Sm 12:19 Bw „Rzekł więc cały lud do Samuela: Módl się za swymi sługami do Pana, Boga swego, abyśmy nie pomarli, gdyż do wszystkich naszych grzechów dodaliśmy jeszcze i to zło, że chcieliśmy mieć króla.”

1Sm 12:19 NS „I cały lud zaczął mówić do Samuela: "Módl się za swych sług do Jehowy, twego Boga, gdyż nie chcemy umrzeć; ponieważ do wszystkich naszych grzechów dodaliśmy i to zło, że prosiliśmy dla siebie o króla".”

1Sm 12:19 LXX „και ειπαν πας ο λαος προς σαμουηλ προσευξαι υπερ των δουλων σου προς κυριον θεον σου και ου μη αποθανωμεν οτι προστεθεικαμεν προς πασας τας αμαρτιας ημων κακιαν αιτησαντες εαυτοις βασιλεα ”

Inne podobne miejsca to jeszcze Rdz 42:2; 43:8; 47:19; Pwt 5:25; 18:16. Wszystkie te wersety oddają myślą, że "nie umrzemy".

Werset ten jest dla mnie bardzo zastanawiający:

Rdz 3:8 Bg „A wtem usłyszeli głos Pana Boga chodzącego po sadzie z wiatrem dniowym; i skrył się Adam, i żona jego od oblicza Pana Boga między drzewa sadu.”

Rdz 3:8 BT „Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu.”

Rdz 3:8 Bw „A gdy usłyszeli szelest Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie w powiewie dziennym, skrył się Adam z żoną swoją przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu.”

Rdz 3:8 Bp „Wtem usłyszeli - człowiek i jego żona - odgłos [kroków] Jahwe-Boga przechadzającego się po ogrodzie, gdy wiał codzienny wietrzyk. I skryli się przed Jahwe-Bogiem pośród drzew ogrodu.”

Rdz 3:8 NS „Później usłyszeli głos Jehowy Boga, chodzącego po ogrodzie o wietrznej porze dnia, i mężczyzna oraz jego żona ukryli się przed obliczem Jehowy Boga wśród drzew ogrodu.”

Rdz 3:8 LXX „και ηκουσαν την φωνην κυριου του θεου περιπατουντος εν τω παραδεισω το δειλινον και εκρυβησαν ο τε αδαμ και η γυνη αυτου απο προσωπου κυριου του θεου εν μεσω του ξυλου του παραδεισου ”

Oczywiście BG oraz PNŚ najwierniej oddaje ten werset, bowiem Adam i Ewa chyba rzeczywiście słyszeli głos Pana Boga w raju. Podobnie zresztą oddaje to grecka Septuaginta, gdyż słowo PHONE oznacza "głos".

Również w przekładzie interlinearnym występuje dosłowne sformułowanie "głos":







Nasuwa mi się jednak pytanie? Czy rzeczywiście Adam i Ewa mogli słyszeć głos Pana Boga w raju? Co to był za głos? A może to był szelest kroków jak oddają to inne przekłady? Jak myślimy?

Jeśli takie jest jednak dokładne zrozumienie tego wersetu, to raj proponowany przez Strażnicę jest o wiele gorszy od raju opisanego w ST, bowiem Adam i Ewa mogli spotkać w nim Boga, a przynajmniej usłyszeć Jego głos (Rdz 3:8-11), a dziś ŚJ nie dają szansy zobaczenia czy usłyszenia w nim Chrystusa. Raj bez Boga przestaje więc być rajem.

Podoba mi się ten wątek, a zwłaszcza jedna w nim myśl:

wyrażenie, które określa Chrystusa jako „Imię" Boga.

Do głębszego zrozumienia tematu odsyłam do wątku:

http://watchtower.or...?showtopic=4124

Wyjaśniono tam, że słowo "imię" ma znaczenie "osoba". A więc sformułowanie "określa Chrystusa jako „Imię" Boga. " staje się teraz zupełnie zrozumiałe, gdyż chodzi w nim o to, że "określa Chrystusa jako „osobę" Boga". A więc Chrystus jest osobą boską. Wyraźne więc świadectwo na Bóstwo Chrystusa.

Proponuję więc przeczytać powyższy artykuł jeszcze raz, wstawiając zamiast słowa "imię" wyraz "osoba". Stanie się on zupełnie zrozumiały oraz widoczny będzie zarys nauki o Trójcy.

Temat tego wątku wiąże się bardzo mocno z innym podobnym tematycznie wątkiem dotyczącym wyrażenia "pierworodny wszelkiego stworzenia":

http://watchtower.or...?showtopic=4022

Tym razem jednak problem związany jest z wyrażeniem "pierworodny (z) umarłych". Ten przyimek "z" wziąłem specjalnie w nawias, bowiem istnieją dwie różne wersje tego fragmentu:

Ap 1:5 Bg „I od Jezusa Chrystusa, który jest onym świadkiem wiernym, pierworodnym z umarłych i książęciem królów ziemi; który nas umiłował i omył nas z grzechów naszych krwią swoją;”

Ap 1:5 Bw „i od Jezusa Chrystusa, który jest świadkiem wiernym, pierworodnym z umarłych i władcą nad królami ziemskimi. Jemu, który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją,”

Ap 1:5 BT „i od Jezusa Chrystusa, Świadka Wiernego, Pierworodnego umarłych i Władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów,”

Ap 1:5 Bp „i od Jezusa Chrystusa, Świadka Wiernego, Pierworodnego umarłych i Władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swoją krew uwolnił nas od naszych grzechów”

Ap 1:5 NS „i od Jezusa Chrystusa. "Świadka Wiernego", "Pierworodnego z umarłych" i "Władcy królów ziemi". Temu, który nas miłuje i który własną krwią uwolnił nas od naszych grzechów ?”

Jak widzimy pewne przekłady (takie jak BT, czy BP) oddają wyrażenie "pierwodny umarłych" w podstawowj formie bez zmian, natomiast inne (a wraz z nimi PNŚ) z przyimkiem "z", czyli "pierworodny z umarłych". Dlaczego taka różnica w tłumaczeniu? Otóż wynika to z tego, iż istnieją różne wersje tego wyrażenia w rękopisach greckich. Jedne posiadają tam sformułowanie HO PROTOTOKOS TON NEKRON co dosłownie znaczy "pierworodny umarłych":

Ap 1:5 Byz „και απο ιησου χριστου ο μαρτυς ο πιστος ο πρωτοτοκος των νεκρων και ο αρχων των βασιλεων της γης τω αγαπωντι ημας και λουσαντι ημας απο των αμαρτιων ημων εν τω αιματι αυτου”

Ap 1:5 Tisch „και απο ιησου χριστου ο μαρτυς ο πιστος ο πρωτοτοκος των νεκρων και ο αρχων των βασιλεων της γης τω αγαπωντι ημας και λυσαντι ημας εκ των αμαρτιων ημων εν τω αιματι αυτου”

Ap 1:5 WH „και απο ιησου χριστου ο μαρτυς ο πιστος ο πρωτοτοκος των νεκρων και ο αρχων των βασιλεων της γης τω αγαπωντι ημας και λυσαντι ημας εκ των αμαρτιων [ημων] εν τω αιματι αυτου”

natomiast inne zawierają ten zwrot z przyimkiem EK, a więc HO PROTOTOKOS EK TON NEKRON co oznacza dosłownie "pierworodny z umarłych":

Ap 1:5 IGNT „και απο ιησου χριστου ο μαρτυς ο πιστος ο πρωτοτοκος εκ των νεκρων και ο αρχων των βασιλεων της γης τω αγαπησαντι ημας και λουσαντι ημας απο των αμαρτιων ημων εν τω αιματι αυτου ”

Ap 1:5 Scrivner „και απο ιησου χριστου ο μαρτυς ο πιστος ο πρωτοτοκος εκ των νεκρων και ο αρχων των βασιλεων της γης τω αγαπησαντι ημας και λουσαντι ημας απο των αμαρτιων ημων εν τω αιματι αυτου”

Ap 1:5 Stephanus „και απο ιησου χριστου ο μαρτυς ο πιστος ο πρωτοτοκος εκ των νεκρων και ο αρχων των βασιλεων της γης τω αγαπησαντι ημας και λουσαντι ημας απο των αμαρτιων ημων εν τω αιματι αυτου”

Zauważmy jeszcze, iż Strażnica wybrała wersję z przyimkiem, chociaż w tekście wzorcowym Westcotta i Horta (WH), na którym się wzorowała, brak jest tego przyimka.

Ale dlaczego jest to takie ważne? Otóż jest różnica pomiędzy powiedzeniem "pierworodny z umarłych" a "pierworodny umarłych". Ten pierwszy może oznaczać, że Jezus jest pierwszym z umarłych, który zmartwychwstał (do życia wiecznego), natomiast drugi oznacza raczej tytuł, iż Jezus jest dziedzicem (właścicielem) umarłych, gdyż termin "pierworodny" oznacza tego, który dziedziczy po ojcu wszystko. Jeśli bowiem przyjmie się inne znaczenie terminu "pierworodny", takie jakie życzy sobie Strażnica, otrzymamy nonsensowne stwierdzenia, takie jak, iż "pierworodny umarłych" to ten, który "pierwszy umarł" (a przecież wiadomo, iż Jezus nie umarł pierwszy) albo "zrodzony umarłych", czyli ten, który został zrodzony przez umarłych, co też jest bzdurą. Termin "pierworodny" był zresztą dokładnie wyjaśniany w wątku, do którego namiary podano na początku.

Ale jak jest naprawdę? Bo raczej wersja tytularna bardziej pasuje do kontekstu wersetu z Obj 1:5, gdzie dalej czytamy, iż Jezus jest "władcą nad królami ziemskimi". A władca to tytuł a nie pochodzenie, jak życzy sobie Strażnica w przypadku terminu pierworodny.

W poniższym wersecie również dopuszczono się pewnej zmiany:

1Tes 5:19 Bg „Ducha nie zagaszajcie.”

1Tes 5:19 BT „Ducha nie gaście,”

1Tes 5:19 Bw „Ducha nie gaście.”

1Tes 5:19 Bp „Ducha nie gaście,”

1Tes 5:19 NS „Ognia ducha nie gaście.”

1Tes 5:19 WH „το πνευμα μη σβεννυτε”

Wiadomo przecież, że Strażnica nie uważa Ducha Świętego za osobę. A więc należało i w tym przypadku dopuścić do zmiany wymowy wersetu. Skoro gasić można między innymi ogień, to wstawieniem tego wyrazu Strażnica sugeruje nieosobowego Ducha. Jednak słowa "ogień" brak w oryginalnym tekście greckim. Warto by się zastanowić co oznacza wymienione w tym fragmencie biblijnym sformułowanie "ducha nie gaście" w stosunku do osobowości Ducha a w oderwaniu od interpretacji Strażnicy. Niech podpowiedzią będą słowa z innego przekładu, które osobiście uważam za bardzo ciekawe:

1Tes 5:19 Br „Nie utrudniajcie działania Duchowi [Świętemu],”

Ciekawe jak możnaby było utrudniać działanie nieosobowej sile czy mocy? A zatem swoją interpretacją Strażnica kompletnie zmienia znaczenie wersetu.

Według wykładni Strażnicy nie trzeba się narodzić na nowo, aby być zbawionym. Teoria ta znalazła również odzwierciedlenie w PNŚ, gdzie wszelkie ślady traktujące o konieczności posiadania Ducha Świętego zostały po prostu usunięte. Jednym z przykładów jest właśnie werset z Listu Judy, o którym traktuje ten wątek. Spójrzmy jak oddano go w różnych przekładach:

Jud 1:19 Bg „Cić są, którzy się sami odłączają, bydlęcy, ducha Chrystusowego nie mający.”

Jud 1:19 BT „Oni to powodują podziały, /a sami/ są cieleśni /i/ Ducha nie mają.”

Jud 1:19 Bw „To są ci, którzy wywołują rozłamy, zmysłowi, nie mający Ducha.”

Jud 1:19 Bp „Oni to wywołują rozłamy, ulegają zmysłom, Ducha (Bożego) nie mają.”

Jud 1:19 NS „Są to ci, którzy wywołują podziały, ludzie zezwięrzęciali, nie mający usposobienia duchowego.”

Jud 1:19 WH „ουτοι εισιν οι αποδιοριζοντες ψυχικοι πνευμα μη εχοντες”

Jak widzimy werset wyraźnie mówi o tym, że zmysłom ulegają ci, którzy nie posiadają Ducha Świętego. Strażnica jednak rozumuje inaczej i wymienia tutaj tych, którzy nie mają usposobienia duchowego. Greckie słowo PNEUMA oznacza jednak "duch". Czy ktoś zna jakieś uzasadnienie, dlaczego Strażnica tak potraktowała ten werset?

Ezd 6:11 Bg „Nadto uczyniony jest odemnie dekret: Ktobykolwiek wzruszył to przykazanie, aby wyjęto drzewo z domu jego, i aby je podniesiono, a na niem go powieszono, a dom jego aby był gnojowiskiem dla tego.”

Ezd 6:11 BT „I wydaję rozporządzenie: Jeśli ktoś przekroczy ten rozkaz, to z domu jego wyrwana będzie belka, a on zawiśnie do niej przybity, dom zaś jego za to będzie zamieniony na rumowisko.”

Ezd 6:11 Bw „Ode mnie też wychodzi rozkaz, że jeżeli kto przekroczy to zarządzenie, to zostanie wyrwana z jego domu belka, na którą zostanie wbity, jego zaś dom zostanie za to zamieniony w kupę gruzu.”

Ezd 6:11 Bp „Wydaję zatem następujące zarządzenie: każdemu, kto przekroczy ten rozkaz, ma być wyrwana belka z jego domu, on zaś sam przybity do niej i powieszony. Dom zaś jego należy za to [przestępstwo] zamienić w rumowisko.”

Ezd 6:11 NS „I zostaje przeze mnie wydany rozkaz, że ktokolwiek przekroczy to postanowienie, temu zostanie wyrwana z domu belka i będzie na niej zawieszony, a jego dom będzie z tego powodu zamieniony w ustęp publiczny.”

Ezd 6:11 LXX „και απ εμου ετεθη γνωμη οτι πας ανθρωπος ος αλλαξει το ρημα τουτο καθαιρεθησεται ξυλον εκ της οικιας αυτου και ωρθωμενος παγησεται επ αυτου και ο οικος αυτου το κατ εμε ποιηθησεται ”

Jest to bardzo ciekawy werset, na który często powołuje się Strażnica, mówiąc, iż ponieważ mówi o przybiciu do belki to wobec tego tak też umarł Chrystus. Owszem, Pan Jezus został przybity do belki, która wraz z pionowym słupem utworzyła krzyż. Zwróćmy uwagę, iż ten rodzaj kary ukazuje najlepiej Biblia Poznańska: „Kto przekroczy ten rozkaz, ma być wyrwana belka z jego domu, on zaś sam przybity do niej i powieszony”. Podobnie oddaje to Biblia Gdańska oraz grecka Septuaginta. Skazany więc najpierw miał być przybity do poziomej belki, a później umiejscowiano ją na słupie lub drzewie tworząc w ten sposób konstrukcję krzyża. Ciekawe, że protestancki przekład (Biblia Warszawska) mówi w tym wersecie o wbiciu na pal co w ogóle nie pasuje do nauki ŚJ. Który jednak przekład oddaje ten werset najwierniej w stosunku do oryginału?

Jednym z dowodów na to, czy król babiloński panował nad narodami jeszcze przed zburzeniem Jerozolimy, byłoby znalezienie tekstów biblijnych, które bezprzecznie by to potwierdzały. Zwolennicy Strażnicy, aby utrzymać swoją teorię o roku 607 pne, musieliby więc udowodnić, że takiego wersetu nigdzie nie ma, natomiast zwolennicy świeckiej daty (rok 587 pne) przynajmniej jeden taki tekst wskazać. Okazuje się, że takim tekstem mogłoby być starcie proroka Jeremiasza z prorokiem Chananiaszem zanotowane w Jer 28:1-17. Akcja tego wydarzenia jest dla nas bardzo decydująca, ponieważ rozgrywa się w 4 roku panowaia Sedekiasza (Jer 28:1), czyli na 7 lat przed zburzeniem Jerozolimy. Każdego zachęcam do przeczytania tego sprawozdania biblijnego, ale my zajmiemy się w tym wątku jednym jego fragmentem - reakcją proroka Jeremiasza w tym starciu:

Jr 28:14 Bg „Bo tak mówi Pan zastępów, Bóg Izraelski: Jarzmo żelazne włożę na szyję tych wszystkich narodów, aby służyły Nabuchodonozorowi, królowi Babilońskiemu, i będą mu służyły; także i zwierzęta polne podałem mu.”

Jr 28:14 BT „To bowiem mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Wkładam jarzmo żelazne na szyję wszystkich tych narodów, aby służyły Nabuchodonozorowi, królowi babilońskiemu, i były mu poddane; także zwierzęta polne mu poddaję.”

Jr 28:14 Bw „Bo tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Jarzmo żelazne wkładam na szyję tych wszystkich narodów, aby służyły Nebukadnesarowi, królowi babilońskiemu, i będą mu służyły; także zwierzęta polne mu poddałem.”

Jr 28: Bp „Bo tak mówi Jahwe Zastępów, Bóg Izraela: Jarzmo żelazne wkładam na kark tych wszystkich narodów, aby były poddane Nebukadnezarowi, królowi Babilonii (i będą mu służyć, a nawet zwierzęta polne mu poddaję)".”

Jr 28:14 NS „Bo oto, co rzekł Jehowa Zastępów, Bóg Izraela: "Jarzmo żelazne założę na szyję wszystkich tych narodów, by służyły Nebukadreccarowi, królowi Babilonu; i będą mu służyć. I wydam mu nawet dzikie zwierzęta polne" ' ".”

Jr 28:14 LXX „(35:14) οτι ουτως ειπεν κυριος ζυγον σιδηρουν εθηκα επι τον τραχηλον παντων των εθνων εργαζεσθαι τω βασιλει βαβυλωνος ”

Jak widzimy prawie wszystkie przekłady oddają słowa Jahwe w czasie teraźniejszym, tzn. że jarzmo oznaczające władzę króla Nabuchodonozora nad wszystkimi narodami zostało już założone i już wtedy panował on nad całym światem. Jednak PNŚ wypacza myśl proroctwa Jeremiasza i oddaje go w czasie przyszłym, sugerując, że stanie sie to dopiero w przyszłości. Zauważmy, że podobną myśl zawiera również Biblia Gdańska. Jednakże najciekawsze jest to, że Septuaginta jest raczej zgodna w tej kwestii z pierwszą możliwością i tym samym popiera chronologię świecką, ponieważ występujący w tekście czasownik ETHEKA - "położyłem" (wyraz ten występuje również w Łk 19:22; J 15:16; 1 Kor 3:10 - podaję dla dociekliwych osób nie mających dostępu do tekstu greckiego ST) jest w czasie przeszłym. Wynika więc z tego, że założenie jarzma żelaznego stało się faktem.

Zresztą wydaje mi sie, że nawet zastosowany przez Strażnicę czas przyszły nie zmienia tutaj zbytnio stanu sytuacji, bowiem cały czas chodzi w niej o złamanie jarzma babilońskiego z karku wszystkich narodów. Nikt z proroków nie zaprzeczył, iż tego jarzma wtedy jeszcze nie było, ale chodziło o czas i siłę jego trwania. Jasne zaś stają się słowa samego Boga Jahwe tylko w jednym przypadku: obydwaj prorocy wiedzą o tym, że Babilon panuje już nad narodami, skoro tak podaje na przykład 2 Krl 24:7:

2Krl 24:7 Bw „Król egipski nie wyruszał już odtąd ze swojej ziemi, gdyż król babiloński zagarnął wszystko, co należało do króla egipskiego od Rzeki egipskiej aż do rzeki Eufratu.”

Czyżbyśmy więc również w tym przypadku mieli do czynienia z przekłamaniem wymowy wersetu przez Strażnicę na swoją stronę? Czy ktoś może zna jeszcze inne argumenty na to, że Babilon był władcą nad narodami jeszcze przed zburzeniem Jerozolimy?

J 2:4 WH „και λεγει αυτη ο ιησους τι εμοι και σοι γυναι ουπω ηκει η ωρα μου”

Jeśli chodzi o ten werset, to zdania są podzielone. Niektórzy uważają bowiem, że jest to idiom, a więc nie powinno się tego zwrotu tłumaczyć dosłownie. Wyrażenie to jednak dosłownie brzmi: "co mnie i tobie, niewiasto" (TI EMOI KAI SOI, GYNAI) a więc sens byłby mniej więcej taki, jak oddaje go BT. Jednak BT nie oddaje tego zwrotu w innych miejscach Biblii tak samo, a więc tym samym daje jak gdyby do zrozumienia, że sens słów Jezusa jest inny.

Dlatego wydaje mi się, że najlepszą skuteczną metodą byłoby porównanie ze sobą miejsc, gdzie wyrażenie to występuje w innych miejscach Pisma Świętego. I tak w greckiej Septuagincie podany idiom występuje ogółem 8 razy w takich miejscach jak: Joz 22:24; Sdz 11:12; 2 Sam 16:10; 19:22; 1 Krl 17:18; 2 Krl 3:13; 2 Krn 35:21; Oz 14:8(9). Natomiast w NT omawiany zwrot pojawia się w takich miejscach jak: Mt 8:29; Mk 1:24; 5:7; Łk 4:34; 8:28; J 2:4 (ogólem 6 razy).

Na koniec podaję dla porównania dwa wersety, gdzie występuje dosłownie ten sam zwrot TI EMOI KAI SOI, jak w J 2:4. Zobaczmy jak oddają go różne Biblie:

Mk 5:7 Bg „A wołając głosem wielkim, rzekł: Cóż mam z tobą Jezusie, Synu Boga najwyższego? Poprzysięgam cię przez Boga, abyś mię nie trapił.”

Mk 5:7 BT „i zawołał wniebogłosy: Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam Cię na Boga, nie dręcz mnie!”

Mk 5:7 Bw „I wołając wielkim głosem, rzekł: Co ja mam z tobą, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam cię na Boga, żebyś mię nie dręczył.”

Mk 5:7 Bp „i krzyknął głośno: - Czego chcesz ode mnie Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam Cię na Boga, nie dręcz mnie!”

Mk 5:7 NS „a zawoławszy donośnym głosem, powiedział: "Co tobie do mnie, Jezusie, synu Boga Najwyższego? Poprzysięgam cię na Boga, abyś mnie nie męczył".”

Mk 5:7 WH „και κραξας φωνη μεγαλη λεγει τι εμοι και σοι ιησου υιε του θεου του υψιστου ορκιζω σε τον θεον μη με βασανισης”

--------------------------------------------------------------------------------

Lk 8:28 Bg „Ten ujrzawszy Jezusa, zakrzyknął, i upadł przed nim, a głosem wielkim rzekł: Cóż ja mam z tobą, Jezusie, Synu Boga najwyższego? proszę cię, nie dręcz mię.”

Lk 8:28 BT „Gdy ujrzał Jezusa, z krzykiem upadł przed Nim i zawołał: Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Błagam Cię, nie dręcz mnie!”

Lk 8:28 Bw „A gdy ujrzał Jezusa, z krzykiem padł przed nim i donośnym głosem zawołał: Cóż ja mam z tobą, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Proszę cię, nie dręcz mnie,”

Lk 8:28 Bp „Kiedy zobaczył Jezusa, z krzykiem przypadł do Niego i głośno zawołał: - Czego chcesz ode mnie. Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Błagam Cię, nie dręcz mnie.”

Lk 8:28 NS „Na widok Jezusa głośno krzyknął i upadł przed nim, i donośnym głosem powiedział: "Co tobie do mnie, Jezusie, Synu Boga najwyższego? Proszę cię, nie męcz mnie".”

Lk 8:28 WH „ιδων δε τον ιησουν ανακραξας προσεπεσεν αυτω και φωνη μεγαλη ειπεν τι εμοι και σοι ιησου υιε [του θεου] του υψιστου δεομαι σου μη με βασανισης”

Zauważmy, że są to wypowiedzi złych duchów do Jezusa. A więc jeśli analogicznie potraktować wypowiedź Jezusa do swojej matki, to powinna ona brzmieć w taki sam sposób, jak oddają go inne przekłady. A może ktoś przebadał pozostałe wersety i może podzielić się z nami wnioskami?

A w ogóle o co tu chodzi z tą głuszkową manipulacją?

http://watchtower.or...?showtopic=1111

http://watchtower.or...?showtopic=1621

http://watchtower.or...?showtopic=4158

Jednak, jak podaje leksykon Thayer Nowego Testamentu, tłumaczenie Strażnicy greckiego słowa AGRAULEO jako "pod gołym niebem" jest dopuszczalne:

Aby za wszelką cenę zaprzeczyć, że Jezus nie mógł się urodzić w grudniu, Świadkowie Jehowy wstawili do wersetu słowa, których nie ma w oryginale greckim:

Lk 2:8 Bg „A byli pasterze w onej krainie w polu nocujący i straż nocną trzymający nad stadem swojem.”

Lk 2:8 BT „W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą.”

Lk 2:8 Bw „A byli w tej krainie pasterze w polu czuwający i trzymający nocne straże nad stadem swoim.”

Lk 2:8 Bp „W tejże okolicy pasterze pełnili straż nocą i czuwali nad swoim stadem.”

Lk 2:8 NS „W tej samej krainie byli też pasterze, przebywający pod gołym niebem i strzegący nocą swych trzód.”

Lk 2:8 WH „και ποιμενες ησαν εν τη χωρα τη αυτη αγραυλουντες και φυλασσοντες φυλακας της νυκτος επι την ποιμνην αυτων”

Tak wygląda ten werset w grecko-polskim przekładzie interlinearnym:



Jak widzimy w tekście greckim nie ma słów: "pod gołym niebem". Zostały one dodane przez Strażnicę, aby zaciemnić wymowę wersetu a jednoczesnie poprzeć swoje własne stanowisko w tej sprawie.

Na koniec jeszcze skan z Kingdom Interlinear Translation wydanego przez Towarzystwo Strażnica:

Czy Bóg został nazwany gdziekolwiek osobą? Jakie myśli niosą w sobie pojęcia, którymi Bóg jest określany w Piśmie?

zapraszam w tej sprawie do wątku:

http://watchtower.or...?showtopic=1257

temat badzo ciekawy, bo rzeczywiście słowa zmieniają przez wieki znaczenia.

Okazuje się, że znajdziemy taką naukę w Biblii. Zwróćmy uwagę, co Jezus mówił o sobie w poniższym tekście:

J 12:44 Bw "A Jezus zawołał donośnym głosem: Kto wierzy we mnie, nie we mnie wierzy, ale w tego, który mnie posłał."

Toż to wszystko brzmi jak deklaracja ontologicznej tożsamości. To, co mówi Jezus to już nie tyle ontologiczna równość, ale wręcz tożsamość (chodzi nie tyle o to, że wiara w Jezusa jest tak samo ważna jak wiara w Ojca, ale o to, że jest to ta sama wiara). Jezus, jak na mój gust, za dużo sobie pozwala. Mnie się wydaje, że Jezus stwierdza, że istnieje coś takiego jak wiara w niego i że wiara ta tak naprawdę jest wiarą w Ojca.

Więcej na ten temat można zapoznać się w poniższym wątku:

http://watchtower.or...?showtopic=2785


Ale dlaczego założyłem ten wątek? Otóż dlatego, aby pokazać, w jaki sprytny sposób Strażnica ukrywa fakt, że Jezus jest współistotny Ojcu. Spójrzmy jak omawiany werset oddawany jest w innych przekładach:

J 12:44 Bg „I wołał Jezus, a mówił: Kto wierzy w mię, nie w mię wierzy, ale w onego, który mię posłał.”

J 12:44 BT „Jezus zaś tak wołał: Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał.”

J 12:44 Bw „A Jezus zawołał donośnym głosem: Kto wierzy we mnie, nie we mnie wierzy, ale w tego, który mnie posłał.”

J 12:44 Bp „Jezus zaś głośno zawołał: - Kto wierzy we Mnie, ten wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał.”

J 12:44 NS „Jednakże Jezus zawołał i rzekł: "Kto wierzy we mnie, ten wierzy nie tylko we mnie, lecz także w tego, który mnie posłał,”

J 12:44 WH „ιησους δε εκραξεν και ειπεν ο πιστευων εις εμε ου πιστευει εις εμε αλλα εις τον πεμψαντα με”

Jak widzimy Strażnica poprzez dodanie dwóch niewinnych słówek "tylko" oraz "także", których brak w tekście greckim, kompletnie zmienia znaczenie tego wersetu. Nie ma już w słowach Jezusa deklaracji ontologicznej tożsamości ani śladu nauki o współistotności.

Widzimy sami w jaki sposób poprzez dodanie niewinnie wyglądających dodatkowych słówek można zmienić znaczenie wersetu i wyrugować naukę biblijną z Pisma Świętego.

Teraz podam kilka ciekawszych przykładów w jak różny sposób potraktowano greckie słowo PAS - wszystko.

Mt 26:35 Bw „Rzecze mu Piotr: Choćbym miał z tobą umrzeć, nie zaprę się ciebie. Podobnie mówili i wszyscy uczniowie.”

Mt 26:35 NS „Piotr mu powiedział: "Nawet gdybym miał umrzeć z tobą, na pewno się ciebie nie zaprę". Także wszyscy inni uczniowie powiedzieli to samo.”

Mt 26:35 WH „λεγει αυτω ο πετρος καν δεη με συν σοι αποθανειν ου μη σε απαρνησομαι ομοιως και παντες οι μαθηται ειπαν”

W tym wersecie Strażnica dodała słowo "inni". Jednak zgodzimy się co do tego, że dodanie tego słowa nie zmienia sensu wersetu a nawet wprost przeciwnie staje się lepiej gramatycznie zbudowanie i zrozumialsze. W przeciwnym razie musielibyśmy uznać, że Piotr nie był uczniem Jezusa, skoro "wszyscy uczniowie mówili to samo".


Kolejny przykład:

Mk 12:43 NS „Przywołał więc swych uczniów i rzekł do nich: "Zaprawdę wam mówię, że ta biedna wdowa wrzuciła więcej niż ci wszyscy wrzucający pieniądze do skarbon;”

Mk 12:43 WH „και προσκαλεσαμενος τους μαθητας αυτου ειπεν αυτοις αμην λεγω υμιν οτι η χηρα αυτη η πτωχη πλειον παντων εβαλεν των βαλλοντων εις το γαζοφυλακιον”

Tutaj Strażnica nie dodała słowa "inni", chociaż moim zdaniem sens wersetu lepiej jest oddany gdy to słowo zostałoby dodane; parafrazując Biblię Warszawską:

Mk 12:43 BW „I przywoławszy uczniów swoich, rzekł im: Zaprawdę powiadam wam, ta uboga wdowa wrzuciła więcej do skarbnicy niż wszyscy inni, którzy wrzucali.”


Kolejny przykład:

Lk 3:19 NS „Lecz Herod, władca okręgu, upomniany przez niego w związku z Herodiadą, żoną swego brata, i w związku ze wszystkimi niegodziwymi czynami, których się Herod dopuścił,”

Lk 3:19 WH „ο δε ηρωδης ο τετρααρχης ελεγχομενος υπ αυτου περι ηρωδιαδος της γυναικος του αδελφου αυτου και περι παντων ων εποιησεν πονηρων ο ηρωδης”

Ten przykład jest też ciekawy, ponieważ chociaż PNŚ tego nie czyni, to jednak różne przekłady biblijne dodają tutaj pomocnicze słowo "inne":

Lk 3:19 Bw „A tetrarcha Herod, strofowany przez niego z powodu Herodiady, żony brata swego, i z powodu innych złych uczynków, jakie popełnił,”

Lk 3:19 Bp „A Herod tetrarcha, upominany przez niego z powodu Herodiady, żony jego brata, i z powodu wszystkich innych występków, jakich się dopuścił,”


Następny przykład:

Lk 11:42 Bw „Lecz biada wam, faryzeusze, że dajecie dziesięcinę z mięty i ruty, i z każdego ziela, a pomijacie prawo i miłość Boga; a wszak należało i to czynić, i tamtego nie zaniechać.”

Lk 11:42 NS „Ale biada wam, faryzeusze, gdyż dajecie dziesiątą część mięty i ruty, i wszelkiego innego warzywa, lecz pomijacie sprawiedliwość oraz miłość do Boga! Te rzeczy mieliście obowiązek czynić, a tych drugich nie pomijać.”

Lk 11:42 WH „αλλα ουαι υμιν τοις φαρισαιοις οτι αποδεκατουτε το ηδυοσμον και το πηγανον και παν λαχανον και παρερχεσθε την κρισιν και την αγαπην του θεου ταυτα δε εδει ποιησαι κακεινα μη παρειναι”

Jeśli miętę i rutę potraktować jako warzywa, to rzeczywiście dodanie słowa "inne" byłoby wskazane. Lecz czy mięta jest warzywem?


Następny przykład jest trochę dłuższy:

Lk 13:2-4 Bw „I odpowiadając, rzekł do nich: Czy myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż wszyscy inni Galilejczycy, że tak ucierpieli?(3) Bynajmniej, powiadam wam, lecz jeżeli się nie upamiętacie, wszyscy podobnie poginiecie.(4) Albo czy myślicie, że owych osiemnastu, na których upadła wieża przy Syloe i zabiła ich, było większymi winowajcami niż wszyscy ludzie zamieszkujący Jerozolimę?”

Lk 13:2-4 NS „Odrzekł im więc: "Czy mniemacie, że ci Galilejczycy okazali się gorszymi grzesznikami niż wszyscy inni Galilejczycy, skoro to ucierpieli?(3) Bynajmniej, mówię wam; lecz jeśli nie okażecie skruchy, wszyscy tak samo zostaniecie zgładzeni.(4) Albo tych osiemnastu, na których runęła wieża w Siloam i zabiła ich ? czy mniemacie, że oni okazali się większymi winowajcami niż wszyscy inni ludzie zamieszkujący Jerozolimę?”

Lk 13:2-4 WH „και αποκριθεις ειπεν αυτοις δοκειτε οτι οι γαλιλαιοι ουτοι αμαρτωλοι παρα παντας τους γαλιλαιους εγενοντο οτι ταυτα πεπονθασιν(3) ουχι λεγω υμιν αλλ εαν μη μετανοητε παντες ομοιως απολεισθε(4) η εκεινοι οι δεκαοκτω εφ ους επεσεν ο πυργος εν τω σιλωαμ και απεκτεινεν αυτους δοκειτε οτι αυτοι οφειλεται εγενοντο παρα παντας τους ανθρωπους τους κατοικουντας ιερουσαλημ”

Widzimy, że aż trzy razy występuje w podanym fragmencie greckie słowo PAS. Wydaje mi się, że dodanie w trzecim wystąpieniu słówka "inne" nie powinno mieć miejsca. Chyba, że ktoś udowodni, iż tych osiemnastu ludzi, na których runęła wieża w Siloam pochodziło z Jerozolimy!


Następne przykłady pochodzą z listu do Koryntian:

1Kor 6:18 Bw „Uciekajcie przed wszeteczeństwem. Wszelki grzech, jakiego człowiek się dopuszcza, jest poza ciałem; ale kto się wszeteczeństwa dopuszcza, ten grzeszy przeciwko własnemu ciału.”

1Kor 6:18 NS „Uciekajcie od rozpusty. Każdy inny grzech, który by człowiek popełnił, jest poza jego ciałem, ale kto się dopuszcza rozpusty, grzeszy przeciw własnemu ciału.”

1Kor 6:18 WH „φευγετε την πορνειαν παν αμαρτημα ο εαν ποιηση ανθρωπος εκτος του σωματος εστιν ο δε πορνευων εις το ιδιον σωμα αμαρτανει”

Zgodzimy się, że rozpusta czy wszeteczeństwo jest grzechem, a więc dopuszczalnbe jest o pozostałych grzechach mówić "każdy inny". Podobnie jak PNŚ oddaje ten werset Biblia Poznańska:

1Kor 6:18 Bp „Unikajcie rozpusty! Każdy inny grzech, jakiego dopuszcza się człowiek, nie dotyczy ciała, ale w wypadku rozpusty człowiek grzeszy przeciw własnemu ciału.”


Następny przykład:

2Kor 9:13 Bw „Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to, że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę z nimi i ze wszystkimi;”

2Kor 9:13 NS „Dzięki dowodowi, którym jest to usługiwanie, oni wychwalają Boga, ponieważ jesteście ulegli dobrej nowinie o Chrystusie, jak to zresztą publicznie oznajmiacie, i ponieważ jesteście szczodrzy w dzieleniu się z nimi i ze wszystkimi;”

2Kor 9:13 WH „δια της δοκιμης της διακονιας ταυτης δοξαζοντες τον θεον επι τη υποταγη της ομολογιας υμων εις το ευαγγελιον του χριστου και απλοτητι της κοινωνιας εις αυτους και εις παντας”

Tutaj mamy sytuację odwrotną: to Biblia Gdańska dodaje słówko "innym".

2Kor 9:13 Bg „Gdy Boga chwalą za wasze poddaństwo Ewangielii Chrystusowej, za szczerość w udzielaniu przeciwko sobie i przeciwko wszystkim innym;”


Następne przykłady pochodzą z listu do Tesaloniczan:

1Tes 3:12 Bw „Was zaś niech Pan napełni obficie miłością do siebie nawzajem i do wszystkich, miłością, jaką i my dla was żywimy,”

1Tes 3:12 NS „Oby też Pan sprawił, żebyście wzrastali - owszem, obfitowali - w miłości do siebie nawzajem oraz do wszystkich, tak jak my do was;”

1Tes 3:12 WH „υμας δε ο κυριος πλεονασαι και περισσευσαι τη αγαπη εις αλληλους και εις παντας καθαπερ και ημεις εις υμας”

Czy w tym miejscu Biblii powinno wystąpić słówko "innych"?


1Tes 5:15 Bw „Baczcie, ażeby nikt nikomu złem za złe nie oddawał, ale starajcie się czynić dobrze sobie nawzajem i wszystkim.”

1Tes 5:15 NS „Baczcie, żeby nikt nie oddawał nikomu krzywdą za krzywdę, ale zawsze zabiegajcie o to, co dobre - jeden dla drugiego, a także dla wszystkich innych.”

1Tes 5:15 WH „ορατε μη τις κακον αντι κακου τινι αποδω αλλα παντοτε το αγαθον διωκετε εις αλληλους και εις παντας”

Tutaj z kolei Strażnica użyła słowa "innych".


Natomiast w tym przypadku Strażnica nie dodaje słowa "innym":

Dz 16:32 Bw „I głosili Słowo Pańskie jemu i wszystkim, którzy byli w jego domu.”

Dz 16:32 NS „I opowiedzieli słowo Jehowy jemu oraz wszystkim, którzy byli w jego domu.”

Dz 16:32 WH „και ελαλησαν αυτω τον λογον του θεου συν πασιν τοις εν τη οικια αυτου”


Podsumowując widzimy więc, że czasami dodanie słówka "inne" było w podanych przykładach merytorycznie konieczne. Nie można więc zarzucić autorom PNŚ, że wstawiono to słowo do tekstu, jeśli nie zmieniło ono wymowy wersetu, gdyż podobnie uczyniono to w innych przekładach. Gorzej jest, gdy dodanie tego słowa nie było wymagane, albo co gorsza, gdy dodanie go zmieniłoby sens natchnionego fragmentu.

Oto jeszcze jeden przykład wersetu, gdzie Towarzystwo Strażnica dodało sobie słowo "inne", które nie występuje w oryginalnym tekście greckim a które zmienia wymowę wersetu:

J 10:29 Bg „Ojciec mój, który mi je dał, większy jest nad wszystkie, a żaden nie może ich wydrzeć z ręki Ojca mego.”

J 10:29 BT „Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca.”

J 10:29 Bw „Ojciec mój, który mi je dał, jest większy nad wszystkich i nikt nie może wydrzeć ich z ręki Ojca.”

J 10:29 Bp „Mój Ojciec, który Mi je dał, jest większy od wszystkich i nikt nie może wyrwać (ich) z ręki mojego Ojca.”

J 10:29 NS „To, co mi dał mój Ojciec, jest większe niż wszystko inne i nikt nie może ich wyrwać z ręki Ojca.”

J 10:29 WH „ο πατηρ μου ο δεδωκεν μοι παντων μειζον εστιν και ουδεις δυναται αρπαζειν εκ της χειρος του πατρος”

Oto jeszcze inne wątki, które omawiają podobne zagadnienie:

Dz 10:36 - http://watchtower.or...?showtopic=1093

Kol 1:16 - http://watchtower.or...p?showtopic=145

Flp 2:9 - http://watchtower.or...?showtopic=1031

Rz 8:32 Bg „Który ani własnemu Synowi nie przepuścił, ale go za nas wszystkich wydał: jakoż by wszystkiego z nim nie darował nam?”

Rz 8:32 BT „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować?”

Rz 8:32 Bw „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale go za nas wszystkich wydał, jakżeby nie miał z nim darować nam wszystkiego?”

Rz 8:32 NP „On własnego Syna nie oszczędził, ale wydał Go za nas wszystkich, dlaczego więc nie miałby nam ofiarować wszystkiego wraz z Nim?”

Rz 8:32 NS „ten, który nawet własnego Syna nie oszczędził, lecz wydał go za nas wszystkich, jakże by też nie miał wraz z nim życzliwie dać nam wszystkiego innego?”

Rz 8:32 WH „ος γε του ιδιου υιου ουκ εφεισατο αλλα υπερ ημων παντων παρεδωκεν αυτον πως ουχι και συν αυτω τα παντα ημιν χαρισεται”

Oto kolejny przykład wstawienia przez Strażnicę dodatkowego słowa "innego" (zaznaczono podkreśleniem) chociaż nie występuje ono w oryginalnym tekście greckim. Ciekawe, że w pierwszym wystąpieniu słowa "wszystkich" w tym wersecie (zaznaczono pogrubieniem) nie wstawiono jednak słowa "innych" chociaż padają tam te same słówka greckie.

Oto inne wątki o podobnej tematyce:

http://watchtower.or...p?showtopic=145

http://watchtower.or...?showtopic=1031

http://watchtower.or...?showtopic=1093

Wkleję, to co kiedyś dawno temu napisałem na jednym z forum. Może to cię zainteresuje. Nie wiem jak to się stało, że temat ten nie został przez mnie wcześniej tutaj założony!


Pięćdziesiąt lat spłacania sabatów (587 pne - 537 pne)

Jakiego okresu czasu dotyczy proroctwo wymienione w 2Krn 36:21 i od kiedy do kiedy trwało spłacanie sabatów. o których mówi ten werset?

2Krn 36:21 Bw „Tak wypełniło się słowo Pana, wypowiedziane przez usta Jeremiasza tej treści: Przez cały czas spustoszenia, dopóki kraj nie odpłaci swoich sabatów, będzie odpoczywał, aby dopełnić siedemdziesiąt lat.”

Proroctwo to zapowiada spustoszenie Judei, aż kraj odpłaci swoje sabaty. Nie precyzuje jednak, kiedy się ono tak naprawdę rozpoczęło. Można podejrzewać, że ma ono związek z najazdem Nabuchodonozora na Jerozolimę w 19 roku swojego panowania, chociaż na marginesie warto zaznaczyć, że do całkowitego wyludnienia doszło dopiero 5 lat po zniszczeniu Jerozolimy (Jer 52:29-30). Spustoszenie wypełniło proroctwo Jeremiasza. Raz rozpoczęte, trwało nieprzerwanie do kresu 70 lat dla Babilonu. Utrzymało się zatem "do skończenia 70 lat", czyli, jak mówi tekst biblijny, aby "dopełnić 70 lat". Tekst nie mówi, że zajęło ono całe 70 lat czy że kraj będzie leżał odłogiem przez 70 lat. Nie mówi także, że spustoszenie zakończyło się natychmiast po tym, jak dobiegło one końca. Mówi tylko, że kraj ma spłacić swoje sabaty, aby dopełnić 70 lat (dane dla Babilonu). Faktycznie spustoszenie zaczęło się 22 lata po rozpoczęciu tego okresu i trwało jeszcze 2 lata po jego zakończeniu.

Graficznie można to przedstawić tak:



Wyjaśniając kolejne punkty przedstawione na ilustracji otrzymujemy następujące potwierdzenie biblijne wydarzeń historycznych:

1. Jr 25:12 Bw „A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego i ów naród za ich winę - mówi Pan - i kraj Chaldejczyków i obrócę go w wieczną pustynię.”

Zauważmy, że kara dla króla Babilonu nadchodzi po zakończeniu 70 lat. To wydarzenie miało miejsce w roku 539 pne.: króla Babilonu spotkała kara, kiedy to Baltazar został zabity (Dan 5:30) a Nabonid stracił królestwo. Jest oczywiste, że do tego czasu musiało upłynąć 70 lat - zgodnie z tym co napisano powyżej. Tak więc 70 lat przeznaczone dla Babilonu upłynęlo w roku 539 pne., co oznacza, że okres ten rozpoczął się w roku 609 pne.


2. Jr 25:11 Bw „I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat.”

Tu prorok Jeremiasz po raz pierwszy w swojej proroczej księdze wspomina o 70 latach. Bóg zapowiada tutaj, że podda narody królowi babilońskiemu na siedemdziesiąt lat. W tym czasie ta ziemia zostanie zniszczona, a po upływie siedemdziesięciu lat Bóg ukarze króla Babilońskiego. Temat tej 70-letniej dominacji Babilonu nad narodami jest poruszany dokładnie w wątku:

http://watchtower.or...?showtopic=2669


3. 2Krl 23:29 Bw „Za jego czasów wyruszył faraon Necho, król egipski, przeciwko królowi asyryjskiemu nad rzekę Eufrat. Gdy król Jozjasz wyprawił się, aby się z nim potykać, ten, gdy go zobaczył, pozbawił go życia pod Megiddo.”

Wydarzenie to miało miejsce w roku 609 pne., kiedy to w bitwie pod Megiddo był raniony król Jozjasz. Rannego króla przewieziono do Jerozolimy i tam zmarł, co mu zresztą przepowiedział sam Jahwe (2 Krl 22:18-20).


4. Okres ostatnich 22 lat panowania królów judzkich: Jehoachaza, Jehojakima, Jehojachina i Sedekjasza - 2 Krl 23:30-32, 34-37; 24:8-9, 17-18)


5. Okres sabatów (49 lat +1). Zapowiedź kary za cofnięcie wyzwolenia niewolników (Jer 34:14,17)

Kpł 25:8-10 Bw „Naliczysz sobie siedem lat sabatowych, siedem razy po siedem lat. Czas tych siedmiu lat sabatowych obejmować będzie czterdzieści dziewięć lat.(9) W dziesiątym dniu siódmego miesiąca każesz zadąć w róg. W dniu pojednania każecie dąć w rogi po całej waszej ziemi.(10) Poświęcicie pięćdziesiąty rok i obwołacie w ziemi wolność dla wszystkich jej mieszkańców. Będzie to dla was rok jubileuszowy. Wrócicie każdy do dawanej swej własności i wrócicie każdy do swojej rodziny.”

Za "czas spustoszenia" uważam więc okres od zburzenia Jerozolimy i świątyni Boga Jahwe do powrotu Izraelitów i podałem "49 lat + 1rok", odnosząc to, jako "siedmiokrotną karę" za grzechy, kończącą się wolnością, jak w roku jubileuszowym (Kpł 26:21)


6. Jr 29:10 Bw „Bo tak mówi Pan: Gdy upłynie dla Babilonu siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i spełnię na was swoją obietnicę, że sprowadzę was z powrotem na to miejsce.”

W tym proroctwie Bóg zapewnia tych żydów, którzy poszli już w niewolę do Babilonu, że potrwa ona do momentu, aż dla Babilonu upłynie 70 lat. Po tym czasie zostaną sprowadzeni z powrotem do swojej ziemi. Proroctwo to zostało wypowiedziane, kiedy królem nad Judą był Sedekiasz, a który w tym czasie był już poddanym króla babilońskiego. Skończyło się wydaniem dekretu Cyrusa, króla perskiego (2 Krn 36:22-23).


Z podanego wyżej wykresu możemy więc odczytać, że wydarzenia w tamtym czasie były zgodne z proroctwem Jeremiasza o siedemdziesięciu latach dla Babilonu. A więc proroctwo to wskazuje ewidentnie na rok 587, jako datę zburzenia Jerozolimy.


Ciekawe, że powyższe potwierdza również historyk żydowski Józef Flawiusz (ur. 37), który w swoim dziele "Przeciw Apionowi" tak opisuje:

Relacja ta odpowiada prawdzie i pozostaje w zgodności z naszymi księgami. Napisano w nich bowiem, że Nabuchodonozor w osiemnastym roku swego panowania zniszczył nasz Przybytek, który przez pięćdziesiąt lat przestał istnieć. Dopiero w drugim roku rządów Cyrusa położono fundamenty i znów w drugim roku sprawowania władzy przez Dariusza budowę jego doprowadzono do końca. (Przeciw Apionowi I:21,154)

Te pięćdziesiąt lat to właśnie okres od roku 587 pne. do roku 537 pne. Widać więc jak ładnie chronologia świecka wspólgra z historią biblijną.

Dlaczego Strażnica zmieniła wymowę i sens tego wersetu?

J 8:42 Bg „Tedy im rzekł Jezus: Być był Bóg Ojcem waszym, tedy byście mię miłowali, gdyżem ja od Boga wyszedł i przyszedłem, anim sam od siebie przyszedł, ale mię on posłał.”

J 8:42 BT „Rzekł do nich Jezus: Gdyby Bóg był waszym ojcem, to i Mnie byście miłowali. Ja bowiem od Boga wyszedłem i przychodzę. Nie wyszedłem od siebie, lecz On Mnie posłał.”

J 8:42 Bw „Rzekł im Jezus: Gdyby Bóg był waszym Ojcem, miłowalibyście mnie, Ja bowiem wyszedłem od Boga i oto jestem. Albowiem nie sam od siebie przyszedłem, lecz On mnie posłał.”

J 8:42 Bp „Powiedział im Jezus: - Gdyby Bóg był waszym Ojcem, kochalibyście Mnie, bo ja wyszedłem i przychodzę od Boga. Nie przyszedłem od siebie, ale On mnie posłał.”

J 8:42 NS „Jezus rzekł do nich: "Gdyby Bóg był waszym Ojcem, miłowalibyście mnie, bo ja od Boga wyszedłem i tu jestem. Wcale też nie przyszedłem z własnej inicjatywy, lecz On mnie posłał.”

J 8:42 WH „ειπεν αυτοις [ο] ιησους ει ο θεος πατηρ υμων ην ηγαπατε αν εμε εγω γαρ εκ του θεου εξηλθον και ηκω ουδε γαρ απ εμαυτου εληλυθα αλλ εκεινος με απεστειλεν”

Oto skan z KIT omawianego wersetu:

Jednak w trzech przypadkach Strażnica zachowała się bardzo dziwnie, bowiem przetłumaczyła ten sam zwrot grecki AP HEMAUTOU - "od siebie", "sam z siebie" prawidłowo, zdradzając tym samym poprawne znaczenie tego wyrażenia. Oto te miejsca:

J 7:17 Bw „Jeśli kto chce pełnić wolę jego, ten pozna, czy ta nauka jest z Boga, czy też Ja sam mówię od siebie.”

J 7:17 NS „Jeżeli ktoś pragnie wykonywać jego wolę, będzie wiedział, czy ta nauka jest od Boga, czy też ja mówię sam z siebie.”

J 7:17 WH „εαν τις θελη το θελημα αυτου ποιειν γνωσεται περι της διδαχης ποτερον εκ του θεου εστιν η εγω απ εμαυτου λαλω”

--------------------------------------------------------------------------------

J 10:18 BT „Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca.”

J 10:18 Bw „Nikt mi go nie odbiera, ale Ja kładę je z własnej woli. Mam moc dać je i mam moc znowu je odzyskać; taki rozkaz wziąłem od Ojca mego.”

J 10:18 NS „nikt mi jej nie zabiera, lecz ja daję ją sam z siebie. Mam prawo ją dać i mam Prawo ją znowu otrzymać. Przykazanie co do tego otrzymałem od mego Ojca".”

J 10:18 WH „ουδεις ηρεν αυτην απ εμου αλλ εγω τιθημι αυτην απ εμαυτου εξουσιαν εχω θειναι αυτην και εξουσιαν εχω παλιν λαβειν αυτην ταυτην την εντολην ελαβον παρα του πατρος μου”

--------------------------------------------------------------------------------

J 14:10 BT „Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł.”

J 14:10 Bw „Czy nie wierzysz, że jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie? Słowa, które do was mówię, nie od siebie mówię, ale Ojciec, który jest we mnie, wykonuje dzieła swoje.”

J 14:10 NS „Czy nie wierzysz, że ja jestem w jedności z Ojcem, a Ojciec w jedności ze mną? Tego, co do was mówię, nie mówię sam z siebie; lecz Ojciec, który pozostaje w jedności ze mną, dokonuje swych dzieł.”

J 14:10 WH „ου πιστευεις οτι εγω εν τω πατρι και ο πατηρ εν εμοι εστιν τα ρηματα α εγω λεγω υμιν απ εμαυτου ου λαλω ο δε πατηρ εν εμοι μενων ποιει τα εργα αυτου”

Czyżby tutaj coś nie pasowało?

Na marginesie dodam, że ostatnie dwa wersety z innego punktu widzenia omawiane są też w innych wątkach:

J 10:18 - http://watchtower.or...?showtopic=1097

J 14:10 - http://watchtower.or...?showtopic=1119

Zapraszam również do dyskusji

Oto jeszcze inne miejsca, gdzie uczyniono podobnie:

J 5:19 Bg „Odpowiedział tedy Jezus i rzekł im: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, nie może Syn sam od siebie nic czynić, jedno co widzi, że Ojciec czyni; albowiem cokolwiek on czyni, to także i Syn czyni.”

J 5:19 BT „W odpowiedzi na to Jezus im mówił: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni.”

J 5:19 Bw „Tedy Jezus odezwał się i rzekł im: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, nie może Syn sam od siebie nic czynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni; co bowiem On czyni, to samo i Syn czyni.”

J 5:19 Bp „Rzekł im Jezus: - Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeśli Syn nie widzi, że Ojciec działa, to nie może nic czynić sam od siebie. Co bowiem On czyni, to i Syn czyni tak samo.”

J 5:19 NS „Na to Jezus odezwał się do nich: "Zaprawdę, zaprawdę wam mówię: Syn nie może nic uczynić z własnej inicjatywy, lecz tylko to, co widzi, że czyni Ojciec. Cokolwiek bowiem Ten czyni, podobnie czyni również Syn.”

J 5:19 WH „απεκρινατο ουν [ο ιησουσ] και ελεγεν αυτοις αμην αμην λεγω υμιν ου δυναται ο υιος ποιειν αφ εαυτου ουδεν εαν μη τι βλεπη τον πατερα ποιουντα α γαρ αν εκεινος ποιη ταυτα και ο υιος ομοιως ποιει”

--------------------------------------------------------------------------------


J 7:28 Bg „Wołał tedy Jezus w kościele ucząc a mówiąc: I mnie znacie, i skądem jest, wiecie; a nie przyszedłem sam od siebie, ale jest prawdziwy, który mię posłał, którego wy nie znacie.”

J 7:28 BT „A Jezus, ucząc w świątyni, zawołał tymi słowami: I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam od siebie; lecz prawdziwy jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie.”

J 7:28 Bw „Wtedy Jezus wołał w świątyni, ucząc i mówiąc: I znacie mnie, i wiecie, skąd jestem, a przecież sam od siebie nie przyszedłem, gdyż godzien wiary jest Ten, który mnie posłał, a którego wy nie znacie.”

J 7:28 Bp „Jezus więc nauczając w świątyni głośno zawołał: - I Mnie znacie, i wiecie, skąd pochodzę. Ale sam od siebie nie przyszedłem. Lecz Ten, który Mnie posłał, a którego wy nie znacie, mówi prawdę.”

J 7:28 NS „Toteż Jezus, nauczając w świątyni, zawołał i powiedział: "I znacie mnie, i wiecie, skąd jestem. Nie przyszedłem też z własnej inicjatywy, lecz ten, który mnie posłał, rzeczywiście istnieje, a wy go nie znacie.”

J 7:28 WH „εκραξεν ουν εν τω ιερω διδασκων [ο] ιησους και λεγων καμε οιδατε και οιδατε ποθεν ειμι και απ εμαυτου ουκ εληλυθα αλλ εστιν αληθινος ο πεμψας με ον υμεις ουκ οιδατε”

Podobnie uczyniono jeszcze w innych miejscach biblii (w J 5:30 i J 8:28):

J 5:30 Bg „Nie mogęć ja sam od siebie nic czynić; jako słyszę, tak sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; bo nie szukam woli mojej, ale woli tego, który mię posłał, Ojca.”

J 5:30 BT „Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał.”

J 5:30 Bw „Nie mogę sam z siebie nic uczynić. Jak słyszę, tak sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy, bo staram się pełnić nie moją wolę, lecz wolę tego, który mnie posłał.”

J 5:30 Bp „Sam z siebie nic uczynić nie mogę. Osądzam według tego, co słyszę, a wyrok mój jest sprawiedliwy, bo nie szukam swojej woli, ale woli Tego, który Mnie posłał.”

J 5:30 NS „Ja nie mogę nic uczynić z własnej inicjatywy; sądzę tak, jak słyszę, a sąd mój jest prawy, ponieważ nie szukam własnej woli, lecz woli tego, który mnie posłał.”

J 5:30 WH „ου δυναμαι εγω ποιειν απ εμαυτου ουδεν καθως ακουω κρινω και η κρισις η εμη δικαια εστιν οτι ου ζητω το θελημα το εμον αλλα το θελημα του πεμψαντος με”

--------------------------------------------------------------------------------

J 8:28 Bg „Przetoż im rzekł Jezus: Gdy wywyższycie Syna człowieczego, tedy poznacie, żem ja jest, a sam od siebie nic nie uczynię, ale jako mię nauczył Ojciec mój, tak mówię.”

J 8:28 BT „Rzekł więc do nich Jezus: Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że Ja jestem i że Ja nic od siebie nie czynię, ale że to mówię, czego Mnie Ojciec nauczył.”

J 8:28 Bw „Wtedy rzekł Jezus: Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że Ja jestem i że nic nie czynię sam z siebie, lecz tak mówię, jak mnie mój Ojciec nauczył.”

J 8:28 Bp „Jezus więc powiedział: - Gdy podwyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że JA JESTEM i że nic od siebie nie czynię, ale mówię to, czego Mnie Ojciec nauczył.”

J 8:28 NS „Dlatego Jezus im rzekł: "Kiedy już uniesiecie w górę Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że to ja jestem i że nic nie czynię z własnej inicjatywy, ale wszystko mówię tak, jak mnie nauczył Ojciec.”

J 8:28 WH „ειπεν ουν ο ιησους οταν υψωσητε τον υιον του ανθρωπου τοτε γνωσεσθε οτι εγω ειμι και απ εμαυτου ποιω ουδεν αλλα καθως εδιδαξεν με ο πατηρ ταυτα λαλω”